คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CT :7 Sorry. Who are u? ★Re★
………………Se7ven
จากคืนเป็นวัน จากวันจบเกือบสัปดาห์ ที่ร่างบางนอนหลับใหลอยู่ในโรงพยาบาล ไม่คิดที่จะตื่น ร่างบางถูกส่งตัวมาให้อยู่ให้ห้องเดียวหลังจากที่แน่ใจว่าเค้าพ่นขีดอันตราย ทุกๆคนที่มาเยี่ยมนั้นต่างก็มีหวังที่จะให้ร่างบางนั้นฟื้นขึ้นมา โดยเฉพาะ ‘ฮันกยอง’
“เมื่อไรเพื่อนฉันจะตื่นน!!!” ฮีชอลที่นั่งมองหน้าร่างไร้สติอยู่นั้นตะโกนขึ้น
“ไม่เอาน่า ฮีชอล” ดงเฮที่นั่งอ่านหนังสืออยู่กับแฟนพูดขึ้น
“เมื่อไร ฮยอกจะตื่นล่ะ 4วันแล้วนะ”
“ฮีชอลก็รออีกหน่อยนะ เดี๋ยวพอฮยอกหิว เค้าก็ตื่นเอง”
“คิบอม กล้าพูดนะ หิว!”
“ฮยอกชอบหิวนี่ ตอนกลางคืนฉันยังจำได้เลย ฮยอกชอบตื่นมากิน”
“ขอบคุณที่บอกฉัน” ฮีชอลรับคำอย่างเซ็งๆก่อนลงไปนั่งที่เก้าอี้อย่างเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ประตูบานนั้นได้ถูกเปิดออกจากคนคนหนึ่ง ซีวอนที่เดินเข้ามาพร้อมๆกับดอกไม้ช่อใหญ่พอดู เค้าเดินเข้ามาทักทายทุกๆคนก่อนจะเอาดอกไม้นั้นไปไว้ข้างๆหัวเตียง
“ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ผมต้องเฝ้าฮยอกแล้ว พวกคุณก็หน้าจะไปพักได้แล้วนะ”
“ย่ะ แต่ฉันจะเฝ้าเพื่อนฉัน ฉันไม่ปล่อยเพื่อนฉันอยู่กับใครก็ไม่รู้ด้วยหรอ?” ฮีชอลหันไปตอบคนตรงหน้า
“ผมอธิบายอะไรๆมากมายไป คุณยังไม่เชื่อผมอีกหรอ?”
“ก็ฉันเป็นห่วงเพื่อนฉันนี่”
“เอาน่า 2คนนี้ ขัดกันมาตลอด หยุดบ้างเถอะ”คิบอมที่นั่งมอง2คนนั้นบ่นใส่กันก็พูดขึ้น “ซีวอนมาแล้ว ดงเฮเราไปซื้อของมาตุนไว้ดีมั้ย?”แล้วคิบอมก็หันไปหาคนข้างๆ
“ก็ดีเหมือนกัน ขนมหมดแล้ว อิอิ ฮีชอล ฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ เอาไรมั้ย?”
“อะไรก็ได้”
“อื้ม” ดงเฮรับคำก่อนจะออกไปกับคนรัก
♀♀♀♀♀♀♂♂♂♂♂♂
บริษัท หาน กรุ๊ป
“เราคุยกันแล้วนะ จางอิน แล้วเธอจะเอาอะไรกับฉันอีก” ร่างสูงตะหวาดใส่คนตรงหน้า
“ทำไมฮันพูดแบบนี้ล่ะค่ะ แล้วช่วงเวลาดีๆของเราล่ะ มันหายไปไหนหมด”
“มันไม่มีแต่ทีแรกแล้วนะ”
“ฮะ..ฮัน...” น้ำใสๆในดวงตาเรียวนั้นค่อยๆเอ่อล้นออกมา “คุณไม่รักฉันแล้วหรอ?”
“ก่อนเราคบกัน ผมเคยบอกคุณว่ายังไง ยังไงซะ คนที่ผมรัก คนเดียวเท่านั้นคือฮยอกแจ”
“แต่ฮยอกแจนั้น มันดีกว่าฉันตรงไหน คุณถึงเลือกมัน รักมัน?”
“คุณอย่าเอาตัวคุณไม่เทียบกับเค้าเลย ผมสงสารตัวคุณ”
“ฮันกยองงง!!”
“ถ้าคุณยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก คุณจะได้ไปทำงานที่อื่นแน่และความสัมพันธ์ดีๆที่เราเป็นเพื่อนร่วมงานกันก็จะจบลงด้วย”
“O.O” ตาเรียวนั้นเบิกกว้างหลังจากที่ได้ยินคนตรงหน้าพูด น้ำตาที่(อาจ)ได้มาด้วยความเสแสร้งก็ไม่ได้ช่วยให้ร่างสูงใจอ่อนขึ้นมาเลย
“หึ!” เลขาสาวนั้นสะบัดก้นเดินออกไป หลังจากที่ฮันกยองละความสนใจตนหันไปสนใจแฟ้มงานบนโต๊ะแทน
เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชม.
หลังจากที่ร่างสูงกับเลขานั้นมีปากเสียงกัน เธอก็กลับเข้ามาหาร่างสูงอีกครั้งพร้อมๆกับแฟ้มหนาที่อยู่ในมือ
“มีอะไรอีกล่ะ”
“เอ่อ นี้ค่ะเอกสารสำคัญที่บริษัท ปาร์ค กรุ๊ป ส่งมา”
“ขอบใจ” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปขอบใจก่อนจะหันกลับมาอ่านเอกสารที่อยู่ในแฟ้ม
“เรื่องเมื่อเช้าที่ฉันพูดไป ฉันขอโทษนะ ฉันเสียใจจริงๆ ขอบคุณที่ยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”
“ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรคุณหรอก คุณน่ะก็เป็นคนดีคนนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่อย่าเสียคุณไป เพราะคุณทำงานตำแหน่งเลขาได้ดีมาก”
“ค่ะ ฉันจะเป็นเลขาคุณให้ดีที่สุด ขอบคุณนะ ฮันกยอง”
“อื้ม”
“เอ่อ...คืออ..”
ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดด โทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้นขัดจางอินที่กำลังจะพูด
“"ฮัลโล ฮีชอล มีอะไรหรอ"” ร่างสูงกดรับ
///(แฟนนาย แฟนนาย ฮยอก)///
"ทำไม ฮยอกเป็นอะไร"”
///(ฟื้นแล้วว ฮยอกฟื้นแล้ว)///
“"จริงหรอ ฉันจะรีบไปแค่นี้นะ"” ร่างสูงวางสายก่อนจะรีบเก็บของด้วยความดีใจ
“อะไรหรอค่ะ? ฮยอกแจเป็นอะไร หรือว่า?”
“เค้าฟื้นแล้ว ฝากเก็บของบนโต๊ะด้วยนะ ฉันไปก่อน” ร่างสูงพูดจบเค้าก็รีบวิ่งออกไปด้วยความดีใจ ก่อนจะทิ้งให้จางอินลุกเป็นไฟอยู่ในห้อง
“ทำไมแกไม่ตายๆไปซะ จะฟื้นขึ้นมาทำไม ให้รกโลก เหอะ! ในเมื่อฉันไม่ได้ฮัน ก็อย่าหวังว่าแกจะได้...ฮยอกแจ”
♀♀♀♀♀§♂♂♂♂♂
ชายร่างบางที่นอนมานานแสนนานในทามกลางความหวังของเพื่อน ตอนนี้เค้าก็ฟื้นขึ้นมา นั่งคุยกับคนรอบข้างอย่างมีความสุขทั้งตัวเค้าเองและเพื่อนๆ หลังจากที่หมอเข้ามาตรวจร่างกายเค้าไปหมาดๆ
“นายจะนอนนานไปไหน?” ฮีชอลพูดกับฮยอกแจด้วยความยังไม่เลิกหายดีใจ
“ฉันนอนนานขนานนั้นเลยหรอ อ่ะนะ ฉันรู้สึกมึนๆหัวด้วย คงนอนนานไปจริงๆ”
“ก็จริงน่ะสิ 4วันเต็มๆ” ดงเฮที่ดีใจไม่แพ้กับฮีชอลตอบ
“นี่ๆ ฮยอกแจ ดอกไม้ของฉัน นายชอบมั้ย?” ซีวอนที่เอาบ้าง เรียกฮยอกแจให้หันมาดูดอกไม้ช่อใหญ่ที่เค้านำมา
“อื้ม สวย ฉันว่าแล้ว ตอนที่ฉันหลับน่ะ ฉันได้กลิ่นหอมๆ ดอกไม้ของนายนี่เอง”
“ไม่ใช่หรอกมั่ง อาจจะเป็นขนมที่ฉันซื้อมาก็ได้” คิบอมพูดพร้อมๆโชว์ถุงขนมที่พึ่งหมดไปสักครู่
“ฮ่าๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะกับมุขคิบอม ถึงมันจะแป้กนิดนึ่งก็เถอะ แต่ทุกคนก็มีความสุขจบเกือบลืม...
ปัง!
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง จนทำให้ทุกๆคนหยุดขำแล้วหันมามองผู้ชายคนนั้นเป็นตาเดียว ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะรีบวิ่งเข้ามาหาคนบนเตียง
“ฮยอกแจ ฮยอก” ฮันกยองฉุดร่างบางเข้ามากอดด้วยความดีใจทั้งๆที่แขนซ้ายของร่างบางนั้นใส่เฝือกอยู่(ไม่คิดจะมองเลยหรือไง กอดเข้าไปได้ กอดไปขนานนั้น หักอีกรอบ)ทำให้คนที่ถูกฉุดไปกอดนั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่แพ้กับทุกๆคนเช่นกัน
“ฮยอก นายด่าฉัน ว่าฉัน ทำยังไงก็ได้นะ ตีฉัน ทุบฉัน ตบฉัน ยังไงก็ได้ ถ้ามันทำให้นายดีขึ้นแล้วหายโกรธฉัน” ปากฮันพูดไปส่วนมือข้างหนึ่งก็จับแขนที่ไม่ได้หักเข้าถุบอกแกร่งของตัวเอง
“ฉันไม่ได้โกรธคุณเลยนะ” ร่างบางตอบก่อนจะยิ้มให้คนตรงหน้า
“ฮยอกนายรักฉันอยู่หรือเปล่า? คำถามนี้ฉันมาพูดตอนนี้จะสายไปมั้ย?”
“ไม่สายไปหรอก ถ้านายจะทำตัวใหม่”
“ฉันกลับตัวแล้ว ฉันเลิกกับจางอินแล้วนะ ฉันจะมีนายคนเดียว” ร่างสูงพูดจบก็กุมมือบางนั้นอย่างแน่น
“ฉัน.....ฮ่าๆๆ พวกนายเล่นอะไรกันน่ะ พอๆ พอได้แล้ว ฮาจัง”ฮยอกแจสะบัดมือตัวเองออกก่อนจะหันไปหาเพื่อนๆแล้วขำ ทำให้เพื่อนๆของฮยอกแจถึงกับงง ไม่ต่างอะไรกับฮันกยอง
“เป็นไง? ทุกคน ฉันแอคติ้งเก่งไหม? พวกนายเล่นอะไรกันเนี่ย กะเซอร์ไพรส์ ฉันตอนตื่นขึ้นมาหรือไง” ฮยอกแจหันไปหาทุกๆคนอีกครั้ง
“นะ..นายพูดอะไรฮยอก” ฮันกยองที่ตอนนี้หัวใจเค้าตกลงไปถึงตาตุ่ม ถามขึ้น
“นายคงจะเป็นเพื่อนไอ้พวกนี้ละสิ อย่ามาแกล้งฉันกันหน่อยเลย ฮ่าๆ” ร่างบางหัวเราะชอบใจทั้งๆที่ไม่มีใครขำด้วย
“ฮะ...ฮยอง..นะ..นาย” ฮีชอลหันมาพูดกับร่างบางอย่างตะกุกตะกัก
“เลิกเล่นกันเถอะ ไม่เอาแล้ว ไม่สนุกเลย ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”
“.......O.O……..” ทุกคน
“อ้าว เฮ้ๆ ฉันไม่ขำแล้วนะ เป็นอะไรกัน อึ้งอะไรกัน” ร่างบางหันไปมองทุกๆคนที่นั่งเงียบกริบ อย่างงงๆ
“ฮยอกแจ นี่ฮันกยองแฟนนายไม่ใช่หรอ?” ซีวอนทักขึ้นเพราะไม่มีใครคิดจะพูด
“บ้า! ตายแหละ ฉันเนี่ยมีแฟนเป็นผู้ชายคนนี้ นี่มันไม่ใช่ สเป็ค ฉันเลย เลิกเล่นกันได้หรือยัง”
“นายล้อฉันเล่นแน่ๆ ฮยอกแจ นายยังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย?”
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้จักคุณเลย ฉันพึ่งเห็นคุณวันนี้ครั้งแรกนะ”
“เดี๋ยวฮยอก ทำไมนายจำพวกเราได้ล่ะ” ดงเฮที่เริ่มใจเสีย พูดขึ้น
“ก็พวกนายเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็ต้องจำได้สิ บ้าหรือเปล่า”
“แต่นั้นแฟนแกนะโว้ย”
“ดงเฮ อย่าบ้าน่า ฉันไม่รู้จักเค้านะ เค้าชื่ออะไรฉันก็ยังไม่รู้จัก ก็พวกนายไม่ใช่หรอ ที่เอาคนนี้มาอำฉัน”
“พวกเราเปล่า” ทุกคนพร้อมใจกันประสานเสียง
“ฮยอกแจ ฉันฮันกยองไง แฟนนาย”
“ฉันจำได้ว่าฉันไม่มีแฟน ขอโทษนะ”
“ฉันเป็นแฟนนาย ฉันเป็นแฟนนาย” ร่างสูงที่หัวเสียเอามากๆ เค้าเข้าไปเขย่าตัวร่างบางอย่างแรงด้วยความที่เค้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ บอกแล้วไง ฉันไม่มีแฟน ฉันไม่รู้จักคุณ พอที!!! เอาคนนี้ออกไปซะ ฮีชอล ดงเฮ คิบอม ซีวอนนน!! เอาเค้าออกไป เค้าจะฆ่าฉันนนน” ร่างบางตะโกนร้องพร้อมๆกับสะบัดแขนเพื่อให้มือร่างสูงนั้นหลุด
“พอได้แล้ว แกทำให้ฮยอกเจ็บ” ซีวอนรีบวิ่งเข้ามาแกะมือนั้นออกก่อนลากร่างสูงออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างบางเจ็บปวดกับรอยช้ำที่ร่างสูงทิ้งเอาไว้
“"ฮือ....ฉันบอกแล้วไง เค้าไม่ใช่แฟนฉัน ฮืก...ฮือ....”"
………………
การบงการบ้านไม่ได้ทำเลยนะเนี่ย กลับจากเรียน3ทุ่ม ก็รีบอัพเลยเนี่ย
การบ้านเยอะเป็นบ้า แต่ฟิคสำคัญกว่า ฮ่าๆ
อ่ะนะ ตอนนี้ ไรเตอร์รู้สึกแต่งได้แปลกๆและบรรยายได้ตะกุกตะกักมาก อ่านแล่วรู้สึกกันบ้างป่ะ?
ความคิดเห็น