คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CT :6 lost [100%] ★ Re★
……….Six
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! ปึง!
.
.
.
.
.
.
“ม่ายย/ฮยอก!!!!!!!!”
ชายร่างสูงถูกใครคนหนึ่งผลักอย่างแรกทำให้ร่างกายแกร่งนั้นเซไปตามแรงผลักก่อนจะล้มลงกระแทกพื้น ส่วนร่างเล็กที่เข้ามาแทนที่ร่างสูงนั้นกระเด็นลอยไปอีกฝั่งหนึ่งของถนนจากแรงกระแทกของรถเบ็นซ์สีเงินที่ขับมาด้วยความเร็วสูง
♀♀♀♀♀♀♂♂♂♂♂♂
“เป็นไง ฉันบอกแกแล้ว ว่าไงยังไง?....แกมันฆาตกรชัดๆ ทุกคนต้องตายเพราะแก!!” ซีวอนเดินเข้ามากระชากคอเสื้อร่างสูงด้วยความโกรธ
“แล้วไงว่ะ? แกจะยังไง แกจะมายุ่งกับเรื่องของฉันทำไม??” ร่างสูงตะคอกกลับพลางสะบัดแขนแกร่งนั้นออก
“ฉันจะไม่ปล่อยให้ฮยอกตายแบบโซนึนแน่ ไอ้ชาติชั่ว” ชื่อใครคนหนึ่งที่หลุดออกมา ทำให้ร่างสูงเงียบไป
“แกจำโซนึนได้ด้วยหรอว่ะ? ห๊า!!!”
“ฉัน.....” ร่างสูงทรุดตัวลงไปนั่งเก้าอี้ที่ตั้งไว้หน้าห้องฉุกเฉิน
“ทุกคนรักแก ตายเพราะแก”
“เอ่อ คุณ2คน” ผู้ชายในชุดกาวน์สีขาว คนที่ทั้ง2รอ เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“หมอเป็นไงบ้าง/หมอเป็นไงบ้างครับ” ทั้ง2รีบวิ่งเค้าไปหาหมอ
“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ถ้าคนไข้ฟื้นขึ้นมาก็ต้องดูอาการอีกที เอ่อ หมออยากให้ญาติเตรียมใจไว้บ้าง เพราะสมองได้รับความกระทบกระเทื่อนอย่างแรง”
“นะ..นั้น ผมขอเข้าไปเยี่ยมได้มั้ยครับ”ร่างสูงพูดตะกุกตะกัก เพราะด้วยความกลัวและตกใจว่าฮยอกแจจะจำตัวเองไม่ได้
“ได้ครับ ไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัว”
“ครับ/ครับ”
“แกยังมีหน้าไปเยี่ยมอีกหรอ?”
“แฟนฉัน ว่าแต่แกเถอะ จะเสนอหน้าอยู่ทำไมอีก แกไม่ได้เป็นอะไรกับแฟนฉันซะหน่อย”
“แกยังจะกล้าพูดเหรอว่ะ นั้นหรอแฟนแก! แต่ที่ฉันรู้ ฮยอกเค้าบอกเลิกแกไปแล้ว มีเมียน้อยมากจนเป็นอัลไซเมอร์เลยหรอ”
“จะหาเรื่องอะไรอีกว่ะ ฉันไม่มีอารมณ์เล่นกับแก แกกลับไปซะ” ร่างสูงหมดความอดทนฟังจึงหันไปตะคอกกลับ
“ไม่ ยังไงแกก็ไม่ได้เป็นอะไรกับฮยอกแล้ว ฉันก็มีสิทธิเหมือนกัน” พูดจบซีวอนก็รีบวิ่งเข้าห้องฉุกเฉินไป ก่อนที่ร่างสูงจะวิ่งตามไปติดๆ
ม่านใหญ่ที่ปิดเตียงคนไข้นั้นได้ถูกเปิดออกจากมือฮันกยอง เผยให้เห็นร่างบางที่นอนหลับใหลอยู่ พร้อมๆกับมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด
“นายเจ็บมั้ย?” ฮันกยองเดินเค้ามากุมมือบางๆนั้น
“นายตื่นขึ้นมานะ ตื่นมาคุยกับฉัน” ทั้งที่รู้ว่าคนคนนั้นจะไม่ตอบแต่เค้าก็ยังที่จะพูด
“ฉันจะดูแลนายเอง ฉันจะเลิกยุ่งกับจางอิน ฉันจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นอีก”
“มาบอกเอาตอนนี้จะสายไปมั้ย?” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น นั้นไม่ใช่เสียงซีวอน แต่เสียงนั้นมันคุ้นหูฮันกยองมาก เค้าเลยหันไปมองต้นเสียงนั้นไม่เว้นแต่ซีวอน ชายหน้าสาวนั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าฮันกยอง
“ฮีชอล”
“เรื่องอะไรกัน ทำไมฮยอกเพื่อนฉันถึงเป็นแบบนี้”
“ฉัน..ฉัน”
“นายมันไม่รักษาสิ่งที่มีค่าที่สุดเลยนะ ถ้านายเสียมันไปนายจะรู้สึก..” ร่างสูงไม่ยอมตอบอะไรเพียงแต่มองหน้าฮยอกที่ดูเหมือนจะสำนึกกับความพูดของฮีชอล
"ฉันรู้ แต่ครั้งนี้ ฉันจะไม่ยอมเสียมันไปแน่"คำตอบที่ออกมาจากปากเค้าทำให้ซีวอนอึ้งไป
“เอ่อ แล้วคุณเป็นใครหรอ?” ฮีชอลหันไปหาคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงผู้ป่วย
“ผมเป็นเพื่อนกับฮยอกแจน่ะ”
“ทำไมฉันไม่รู้ว่าฮยอกมีนายเป็นเพื่อนด้วย”
“ผมพึ่งมารู้จักกันไม่กี่วันนี้เอง”
“แล้วมาเป็นเพื่อนกันได้ยังไง เออ ชั่งเหอะ ฉันคิม ฮีชอล”
“ผมชเว ซีวอน”
“อื้ม" ฮีชอลรับคำแบบไม่ค่อยต้อนรับเพื่อนใหม่สักเท่าไร ก่อนจะหันมาหาฮันกยอง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้คิบอมกับดงเฮจะมา นายตายแน่ๆ”
“ฉันยอมตายเลย ถ้าฮยอกหายโกรธฉัน”
“บอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าเกิดอะไร?”
“ฉัน.....”
“เอาเหอะ ฉันยังไม่อยากฟัง ไว้พรุ่งนี้พร้อมหน้าพร้อมตาแล้วคุยกัน พวกนายก็ควรกลับได้แล้วมันจะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว” ร่างสูงพยักหน้าตอบก่อนจะก้มลงจูบที่มือบางนั้น แล้วเดินออกไป ทำให้ซีวอนที่มองอยู่ฉุนเล็กน้อย
"เอ่อ ซีวอน" ฮีชอลหันไปหาคนที่เดินตามหลังมา "ฉันอยากคุยกับนายหน่อยได้มั้ย?"
"คืนนี้อ่ะหรอ?"
"อื้ม" ฮีชอลรับคำก่อนจะหันไปหาฮันกยอง "แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"
"อื้ม ดูแลตัวเองด้วย บาย" ร่างสูงตอบก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทาง
"ไปกันได้หรือยัง" ฮีชอลหันมาถามซีวอน
"ครับ" ซีวอนตอบ ก่อนที่ฮีชอลจะดึงมือชเวให้เดินไปกับเค้า ทั้งๆที่ซีวอนยังไม่ทันตั้งตัวและยังงงเอาการ
สมองไม่ยอมทำงานเลย ไม่รุ้ทำไม แฮะๆ
ตอนๆนี้กับที่แต่งมาทั้งหมด ดูแล้วมันจะอุบาทที่สุดเลยอ่ะ
ไม่รู้มันสนุกขึ้นหรือสนุกลง
ความคิดเห็น