[Fic VIXX] Jekyll and Hyde รักอันตรายของนายสองบุคลิก

ลำดับตอนที่ #4 : Jekyll and Hyde:: 03

"เคนสร้อยฉันหาย!!" ผมหันไปบอกเคนด้วยความตกใจ ผมจะทำยังไงดี? ทั้งๆที่ทุกคนห้ามผมไม่ให้ถอดสร้อยแท้ๆ ผมเหลือบสายตาไปยังเคนที่กำลังมองผมด้วยแววตาตื่นตระหนก

"เอ็น นายทำมันหายไปจริงๆหรอ "
"ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ทำไงดี ผมรู้สึกขอบตาของตัวเองร้อนผ่าว นี่ผมจะเป็นอะไรหรือปล่าว ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาซะเลย

"นี่มันของนายหรือปล่าว" ผมกับเคนหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นมาทางด้านหลังของเราทั้งสอง

สร้อย!! สร้อยของผม

ผมรีบรับสร้อยเส้นนั้นมาและรีบสวมมันทันที เคนหันมามองผมด้วยสายตาที่คลายความกังวลเล็กน้อย

"หวังว่าพวกมันจะยังไม่รู้ตัวนะ" 

"เคนนายว่าไงนะ?" ผมได้ยินเคนพึมพำ 'พวกมัน?' ใคร? แต่เอ๊ะ!ผมลืมขอบคุณคนที่เอาสร้อยมาคืนผมเลย ผมหันไปขอบคุณคนคนนั้น

"โอ๊ะ!!"

นั่นมันหนุ่มหน้าหวานที่เดินชนกับผมเมื่อกี้นี่? เมื่อเคนเห็นว่าเป็นใครก็รีบดันผมไปหลบอยู่ด้านหลังของตัวเองทันที

"นายเป็นใคร!!!?" เคนหันไปถามหนุ่มหน้าหวานคนนั้นด้วยเสียงตะคอก
ทำไมต้องตะคอกด้วยเนี่ย? 
หนุ่มหน้าหวานคนนั้นไม่ได้ตกใจแถมยังยิ้มหวานส่งกลับมาอีกด้วย
"ชั้นชื่อ 'อี ฮงบิน' ขอโทษนะเมื่อกี้ที่ฉันชนนายจนทำให้สร้อยนายหลุดเลย" ท้ายประโยคฮงบินหันมามองทางผมพร้อมโค้งขอโทษ

"ไม่เป็นไร มันเป็น.."

"ฉันไม่เชื่อ!!" ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงของเคนดังแทรกขึ้นมา

"นายต้องการอะไรกันแน่!!? อีฮงบิน!!" เคนตะคอกใส่ฮงบินจนผมพลอยสะดุ้งไปด้วย

อาการหวงจนเกินเหตุของเคนมาอีกแล้วหรอ?

"เคน" ผมเรียกเคนพร้อมเขย่าแขนของอีกฝ่ายให้หันมาทางผม
"เคน นายคิดมากไปหรือปล่าว ฮงบินเค้าเอาสร้อยมาคืนฉัน นายไปทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ" ผมพยายามกล่อมเคนให้ใจเย็นลง

เคนนายระแวงเกินไปแล้วนะ?

"ฉันขอโทษด้วยนะ ฮงบิน ฉันเอ็น ส่วนนี่เคนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^"

"นายไปแนะนำตัวกับเค้าทำไม รู้มั้ยมันอันตราย"

"อันตราย? อันตรายยังไงบอกมาสิเคน" ผมไม่เข้าใจเลย นี่เป็นสิบปีแล้วนะที่ทุกคนคอยเป็นห่วงผม คอยดูแลผม แต่ผมไม่รู้อะไรเลย ทำไม? ทำไมต้องดูแลผมดีขนาดนี้ ทุกคนคอยป้องกันผมจากคนแปลกหน้า ดูแลผมดีเกินกว่าเด็กที่เคยถูกรังเกียจคนนึงจะได้รับ เหมือนเคนรู้ว่าผมกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ 

"นี่นายคิดมากอีกแล้วหรอเอ็น.." เคนหันมาถามผม ผมได้แต่ส่ายหน้า
"ไม่ใช่หรอกเคน คนชอบคิดมากอ่ะมีแต่นายนั่นแหละเคน ฮงบินเค้าแค่เอาสร้อยมาคืนให้ฉันแต่นายก็ไปตวาดใส่เขา"

"นายไม่รู้อะไรหรอกเอ็น...ว่า...เอ่อ..."

"ว่าอะไรเคน? นายบอกฉันมาสิ"

"สร้อยนั้นสำคัญกับนายมากนะเอ็น"

"เรื่องสร้อยนายกับคุณยายก็บอกฉันทุกวัน แต่เรื่องอื่นต่างหาก เรื่องที่ฉันยังไม่รู้ บอกได้มั้ย...เคน"
ผมพูดเสร็จก็ได้แต่จ้องไปที่อีกฝ่าย เคนก็ได้แต่หลบสายตาของผม
ก็เป็นอย่างนี้ทุกที…

"เอ่อ...ขอโทษนะ"

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบระหว่างผมกับเคน เอ๊ะ! นี่ผมลืมว่าฮงบินอยู่ด้วยนี่!!!

"อ่า..ฮงบินเราขอโทษนะ และก็ขอบคุณเรื่องสร้อยอีกครั้งนะ" ผมหันไปยิ้มให้กับฮงบิน

"นายอย่าคิดนะว่าฉันจะไว้ใจนาย" น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นจากคนที่ยืนอยู่ข้างผมตอนนี้ เฮ้อ! สุดท้ายเคนก็ยังไม่เลิกระแวงฮงบินสินะ

"เคน เราไปกันได้แล้ว" ผมรีบลากเคนเข้าไปรายงานตัว นี่ก็สายมากแล้ว ส่วนเคนก็ได้แต่ส่งสายตาคาดโทษไปให้คนที่ยืนยิ้มหวานมาทางพวกเขา 'อี ฮงบิน'

Jekyll and Hyde

 

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย??"
ชายหนุ่มภายใต้ชุดสีดำที่ปกปิดร่างกายไปทุกส่วน เสื้อที่ยาวจนปิดแขนทั้งหมดมีเพียงมือที่ขาวซีดที่โผล่พ้นออกมา พร้อมด้วยดวงตาที่ถูกปกปิดด้วยแว่นตาดำเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
ผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้แต่เหลือบมองทั้งคู่ด้วยสายตาประหลาดใจปนสงสัย

ใครสนหล่ะ?

"แล้ว...นายคิดว่าไงล่ะ?"
เสียงนิ่งๆดังขึ้นมาจากผู้ที่ถูกตั้งคำถาม ใบหน้าอันขาวซีดโผล่พ้นขอบเสื้อที่ใช้ปกปิดร่างกายออกมาเล็กน้อย

"โอ๊ะ! ถ้าอย่างนั้นก็น่าสนุกล่ะสิ 'พลัง'ของนายนี่ดีจริงๆเลย ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะร่าของคนข้างกายดังขึ้นมาด้วยความคึกคะนอง

'พลัง' งั้นหรอ? 

ถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากใช้ 'พลัง' นี้มากนักหรอก

"นายเป็นอะไร?" เสียงที่หัวเราะเมื่อสักครู่เงียบลงไปเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของคนข้างกาย

หายไปไหน?

เขารู้ว่า 'พลัง' ของเขาไม่เคยผิดพลาด ไม่! มันไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน! แต่ความรู้สึกนี่มันคืออะไร? ดวงตาเฉียบคมมองไปยังตำแหน่งที่เขารับสัญญาณบางอย่างได้

มันหายไปแล้ว?

ไม่! มันไม่ได้หายไป แต่มัน'ถูก'ทำให้หายไป

เหมือนเมื่อ 10 ปีก่อน...

นี่เขาพลาดหรอ!? ร่างสูงได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ มันต้องอยู่ที่นี่ไม่ผิดแน่!!

ลักษณะท่าทางที่แปลกไป เดี๋ยวทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนกังวลอะไรบางอย่างของคนข้างกาย ถามไปก็ไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้คนอย่างเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ อารมณ์คึกคักเมื่อสักครู่ฮวบดิ่งจนติดลบ 

เฮ้ย!

คนอารมณ์ฮวบดิ่งผงะด้วยความตกใจเมื่อคนข้างกายลุกพรวดพราดขึ้นมาแบบไม่เขาตั้งตัว 

"นี่นายจะไปไหน!!?" เขาตะโกนเรียกร่างสูงแต่แทนที่จะได้รับคำตอบเขากลับได้สายตาตำหนิจากเจ้าของร่างมาแทน ใช่ว่าเขาจะแคร์? แต่เฮ้ย!นี่เค้าไม่ใช่คนผิดสักหน่อย ทำไมมามองเขาเหมือนเขาทำอะไรผิดอย่างนี้เนี่ย! อารมณ์ฮวบดิ่งยิ่งกว่าเดิมอีก :(

เดี๋ยว! นี่หายไปไหนแล้วเนี่ย? รีบจริงๆเลยนะเพื่อนคนนี้ 'หายตัว' แบบนี้เดี๋ยวก็โดนสงสัยหรอก เสียงทุ้มหัวเราะกลั้วในลำคอ พร้อมกับ 'หายตัว' ตามไป

แต่นี่นายยังไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้นเลยนะ!?

Jekyll and Hyde

"เอ็นรอก่อน!!" เสียงเคนร้องเรียกผมเสียงดัง แต่ไม่รู้แหละ ตอนนี้ผมงอนเขาอยู่นะที่ไปเสียมารยาทกับฮงบิน ผมรีบก้าวดุ่มๆแต่หางตาของผมดันเหลือบไปเห็นคนสองคนบริเวณริมรั้ว

คนบ้าอะไร? อากาศก็ไม่ได้หนาวสักหน่อยแต่ดันใส่ชุดดำคลุมทั้งตัวแถมยังสวมแว่นตาดำอีก แปลกคนพิลึก
ผมหยุดเดินและจ้องไปยังคนประหลาดทั้งสอง หรือสองคนนี้จะเป็นคนบ้า(?)

เฮ้ย!!

เฮ้ย!!!!

เฮ้ย!!!!!!

เดี๋ยวนะ!! จะไม่ให้ผมตกใจได้ไง ก็จู่ๆคนทั้งสองก็หายวับไปหน่ะสิ หรือผมจะตาฝาด เมาแดด แต่ไม่! ไม่ใช่แน่ๆอ่ะ

นี่ผมโดนผีหลอกกลางวันแสกๆหรือนี่!!!!?

หมับ!

"อ๊ากกกกกกกกก!!!!" ฮืออออ ผีๆต้องเป็นผีสองตัวนั้นแน่ๆที่มาจับตัวผม ไม่นะ!! เคนนายอยู่ไหนเนี่ย!!!? ผมหลับตาปี๋พร้อมปัดป่ายมือไปรอบๆ

"โอ้ย!" เฮ้ย!ผีเจ็บได้ด้วยหรอ? ทำไมเสียงผีคุ้นๆจัง หรือว่า..

"เคน" ผมลืมตาขึ้นมาก็พบกับใบหน้าทะเล้นที่คุ้นเคยยืนกุมบริเวณที่ผมฟาดแขนไปโดนอยู่
"เคน..เคนจริงๆด้วย" ผมโผเข้ากระโดดกอดบุคคลตรงหน้า นี่ผมกลัวจริงๆนะ T_T
"เกิดอะไรขึ้น?" เคนถามขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นท่าทางที่แสดงความกลัวของผม ผมชี้นิ้วไปยังริมรั้วที่พบเห็นคนประหลาดหรือก็ผีนั่นแหละ
"เราโดนผีหลอกอ่ะเคน มันหายตัวได้ มันหายตัวไปเลยอ่ะเคน T_T" เคนมองไปยังบริเวณที่ผมชี้ก่อนที่จะแสดงใบหน้ากังวลขึ้นมา

"มันรู้ตัวแล้วสินะ.."

"อะไรหรอเคน?" เคนบ่นพึมพำอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมก็อยากรู้บ้างนะ

"นายคงตาฝาดอ่ะเอ็น ไม่มีอะไรหรอก"

ไม่มีอะไรหรอ?

ถ้าไม่มีอะไรทำไมเคนต้องแสดงสีหน้ากังวลขนาดนั้นออกมาหล่ะ? ถ้าผมถามไปก็คงไม่ได้คำตอบเหมือนเดิมสินะ

"อย่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียวอีกนะ" เคนหันมากำชับผม ผมได้แต่ยู่หน้ากับคำสั่งของอีกฝ่าย

"อืม" ผมทำไงได้หล่ะ ก็ต้องรับคำเช่นเดิม

Jekyll and Hyde

"เคนเราหิวแล้ว" ผมบ่นขึ้นมา หลังจากรายงานตัวแล้วเคนก็พาผมไปเดินสำรวจบริเวณรอบๆมหาลัย ซึ่งผมคิดว่าไม่มีความจำเป็นเลย และตอนนี้ผมก็หิวมากแล้วด้วย

"รออยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนเดี๋ยวไปหาอะไรมาให้ทาน เข้าใจมั้ย?" 
ผมพยักหน้ารับคำแล้วก็เดินไปนั่งที่ม้านั่งเพื่อรอเคนที่อาสาไปซื้ออาหารมาให้ผม

"สวัสดี" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้ผมผงะเกือบตกเก้าอี้

"เฮ้ย!" ผมมองไปยังผู้มาเยือนคนใหม่ในชุดสีดำ..

เดี๋ยวนะ? ชุดนั้นมัน...

"ตกใจอะไรหรอ?" เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะกับท่าทางของผม
ทำไมเสียงของเขาทำให้ผมขนลุกชันไปหมดทั้งตัวแบบนี้

ใครก็ได้มาช่วยผมหน่อย T_T

"หึ หึ หึ " นี่ผมกลัวจนฉี่จะราดแล้วนะ T_T 

"นะ..นน นายเป็นผีหรอ?" ผมถามชายคนนั้นด้วยเสียงตื่นกลัว

จะไม่ให้กลัวได้ไงหล่ะ? นี่มันคนเดียวกับคนที่หายตัวได้!! ผี นี่มันผีแน่ๆ! ผมรับรู้ได้ถึงรังสีอันตรายที่โผล่มาจากชายผู้นั้น ถึงผีตนนั้นจะหล่อ ใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้มตลอดเวลาแบบนั้นดูมีเสน่ห์ แต่อันตราย! ผีตนนี้มันอันตราย T_T

"ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นผีหล่ะ? ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้ ฮ่าๆ" ผีหัวเราะ ผีตัวนี้มันหัวเราะผม

ผีตัวนั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมผมรู่สึกได้ว่าระยะห่างระหว่างผมกับผีตัวนั้นสั้นลงเรื่อยๆ ก่อนที่ผมจะได้รับสัมผัสอันบางเบาบริเวณแก้มชวนให้ผมขนลุกชันไปทั้งตัว ไอผีบ้านี้มันหอมแก้มผมมมมมม!!!!!!!

พร้อมกับเสียงกระซิบเย็นๆจากอีกฝ่ายดังก้องอยู่ข้างหู

"แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะ ฉัน… ราวี่"

เอ็นอยากจะกรีดร้องงงงงงง!!!!! T^T








 

TBC
 

ทุกคนไรท์มาอัพแล้วนะ ไรท์รู้ว่าไรท์หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทุกคนอาจจะลืมไรท์หมดแล้ว T^T พอมาอัพก็มาแบบสั้นๆอีก ถ้าว่างเมื่อไหร่ไรท์จะมาต่อเลยนะ รักรีดเดอร์ทุกคนเลย นาราเซ ><

:)  Shalunla