คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] I Like U ( ? x เคน ) [ฟิคแก้บนชนะรางวัลที่ 1]
“เลโอฮยองงงงงง” เสียงแหลมเล็กที่เกิดจากการพยายามดัดของเคน เมนโวคอลประจำวง ส่งเสียงเรียกเลโอ เมนโวคอลประจำวงอีกคนที่แสนจะเงียบ เงียบแบบน่ากลัวด้วยซึ่งต่างจากเมนโวคอลอีกคนอย่างเห็นได้ชัด
“มีไร” นั่นไงเห็นมั้ย ขนาดเสียงที่ตอบกลับมายังเย็นชาเลย เคนสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมส่งยิ้มที่หวานหยดย้อยไปให้
“ผมหิวอ่า” เลโอเหลือบมองเคนที่ตอนนี้เอามือทั้งสองมาเกาะกุมแขนของตัวเองที่สลัดยังไงก็ไม่หลุด แถมตอนนี้ยังส่งสายตามาอ้อนที่ดูยังไงก็ไม่น่ารักเลยสักนิด
โป๊ก!
“เอามือออกไป” เลโอกล่าวพร้อมมองไปยังเคนที่ตอนนี้เอามือที่เกาะแขนเขาเมื่อสักครู่ไปกุมหัวที่เพิ่งโดนเขาแจกมะเหงกป้อยๆ
“ฮยองใจร้าย ทำไมฮยองทำกับน้องที่แสนจะน่ารักของฮยองได้ถึงขนาดนี้ ฮยองรู้มั้ยว่าตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยสักอย่าง เพราะอะไรรู้มั้ยเพราะผมอยากกลับมาทานอาหารฝีมือฮยอง รู้ว่าฮยองใจดีต้องทำอาหารมาให้ผมแน่ๆ รู้มั้ยว่าตอนนี้ผมหิวมาก ผมเตรียมท้องมาเพื่อทานอาหารของฮยอง แต่ฮยองกลับ.. แต่ฮยองกลับ ฮืออออออออออออออ” ว่าแล้วเคนก็ระเบิดเสียงร้องไห้ที่ต่อให้เด็กอนุบาลมาดูก็รู้ว่าแกล้งทำ -__-
“หยุดร้อง เดี๋ยวทำให้ ” เลโอตัดบทด้วยความรำคาญ เมื่อได้ยินดังนั้นเจ้าคนที่เพิ่งร้องไห้(หลอกๆ)ก็เช็ดน้ำตา พร้อมมองมายังเลโอด้วยสายตาที่ยินดีเสียเต็มประดา
“เห็นมั้ย ผมรู้อยู่แล้วว่าฮยองคงใจร้ายกับผมไม่ลงหรอก”
“เอ้า กินซะ” เลโอวางอาหารลงบนโต๊ะที่มีเคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วพร้อมรอยยิ้มกว้างที่เลโอคิดว่าน่าหมั่นไส้สุดๆ
“อะไรเนี่ยฮยอง” รอยยิ้มหุบลงเมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ไข่ต้ม” และนี่ก็ตอบมาอย่างหน้าตายสุดๆ
“ผมไม่กินไข่ต้ม!!” เคนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด ดูก็รู้ว่าเลโอฮยองจงใจแกล้งเขา
“ทำมาแล้วก็ต้องกิน” เลโอปอกไข่ต้มอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งตรงมายังเคนที่พร้อมจะวิ่งหนีทุกเมื่อ
“ผมไม่อาวววววว” เคนตะโกนออกมาพร้อมออกวิ่งหนีเลโอที่เดินชูไข่ต้มมาอย่างน่ากลัวสุดๆ และฟ้าดินก็ไม่เมตตาเคนน้อยที่น่าสงสารเลยเพราะเมื่อเริ่มออกวิ่งขาเจ้ากรรมก็ดันไปสะดุดกับเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ขาจนหน้าหงาย ส่วนเลโอที่ถือไข่ต้มมาด้วยหน้าที่นิ่งๆแต่แผ่รังสีอัมหิตก็พุ่งตรงมายังจุดที่เคนล้มอยู่พร้อมทั้งยังขึ้นไปนั่งบนตัวคนที่นอนอยู่เพื่อล็อคตัวไม่ให้หนีไปไหนได้ง่ายๆ มือที่ว่างอีกมือนึงก็จับปากของเคนให้อ้าออกมา
“เลโอฮยองงงง ผมไม่กินนนนนนนน ปล่อยผมมมมมมมมมมมมมมม” แต่ใช่ว่าเลโอจะฟัง อยากสั่งเขาให้ทำอาหารดีหนิ ทำแล้วก็ต้องกิน แต่ทว่า..
กริ๊ก!
“ฮยองสองคนทำอะไรกันอ่ะ” เสียงเย็นๆดังมาทางหน้าประตูส่งผมให้เลโอผละออกมาจากเคน ส่วนเคนที่ตอนนี้ที่หน้าแดงเพราะพยายามออกแรงหนีจากเลโอ เสื้อผ้าของทั้งสองที่ยับยู่ยี่เพราะการต่อสู้กันเมื่อกี้
“ก็แค่ป้อนอาหารกัน” เลโอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ป้อนอาหารที่ไหนกันเล่า!! เมื่อกี้เลโอฮยอง..” เคนพยายามจะพูดแต่โดนราวี่ขัดขึ้นมาก่อน
“เคนฮยองไม่ลุกขึ้นมาหรอ” ราวี่ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆผิดสไตล์เจ้าตัว แถมยังมองเขากับเลโอขวางๆอีก
“ช่วยฮยองหน่อยสิราวี่” ราวี่เหลือบมองมองที่เคนที่ส่งน้ำเสียงอ้อนๆมาทางเขา ราวี่ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไป แต่..
“ลุกสิ” เลโอดันยื่นมือตัดหน้าไปซะก่อน เคนมองมาอย่างงงๆแต่ก็ลุกขึ้นโดยดี เคนหันไปมองราวี่ที่ตอนนี้ใบหน้าไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ส่วนส่ายตาที่ส่งมายังเขาดูน่ากลัวสุดๆ นี่เราไปทำอะไรให้โกรธหรือเปล่า เคนได้แต่คิดในใจ
ราวี่เหลือบไปมองมือที่ฮยองทั้งสองจับกันอยู่ด้วยความรู้สึกที่หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก มองไปเห็นเคนฮยองที่มองมาที่เขาอย่างหวาดๆ เหมือนจะรู้ตัวเคนก็เอามือที่จับกับเลโอออกมาให้เป็นอิสระ ส่วนเลโอก็มองมาที่ราวี่พร้อมยกยิ้มขึ้นมามุมปากอย่างรู้ทัน
“หิวรึปล่าว” ราวี่ถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมวางอาหารที่ตนเองซื้อมาไว้บนโต๊ะ แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นอาหารที่วางบนโต๊ะอยู่ก่อนแล้วส่งผลให้ราวี่รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก
“หิวสิ” แต่ก็มีเสียงแสดงถึงความตื่นเต้นของอาหารตรงหน้าจากเคน แถมยังพุ่งไปยังอาหารที่ราวี่เพิ่งวางลงบนโต๊ะพร้อมถือวิสาสะหยิบอาหารในถุงออกมาด้วยความดีใจ
“ของชอบของฮยองทั้งนั้นเลยนี่” เคนหันมามองราวี่ด้วยสายตาวิบวับโดยลืมสังเกตใบหน้าที่บึ้งตึงของราวี่ไปเสียสนิท
“อือ” ราวี่ตอบมาสั้นๆ เคนหันไปมองราวี่ที่ตอนนี้มายังเขาด้วยสายตานิ่งๆพร้อมดูตัดพ้อแปลกๆ
“เคนเมื่อกี้นายยังอ้อนว่าอยากกินอาหารฝีมือฉันนี่นา เมื่อกี้ฉันก็ยังช่วยป้อนแล้ว ยังไม่อิ่มอีกหรอ งั้นฉันไปละ” เลโอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความสะใจในน้ำเสียงที่ได้แกล้งคนบางคน พร้อมทั้งเดินออกไปทิ้งระเบิดไว้ให้คนที่ยังอยู่
“อิ่มอะไร ฮยองกับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ!” เคนตะโกนเรียกเลโอที่เดินออกไปหน้าตายพร้อมคำโกหก ถึงจะโกหกแค่ครึ่งเดียวก็เถอะ
“อิ่มแล้วสินะ” ราวี่ที่จากตอนแรกดูนิ่งไปแล้ว ตอนนี้เคนรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งนิ่งทั้งน่ากลัวสุดๆ พร้อมกับคำถามที่ทำให้เคนถึงกับสะดุ้ง
“ไม่ได้อิ่มซักหน่อย” เคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ทำไมเขาถึงต้องมากลัวคนที่ยังเด็กกว่าด้วยนะ ไม่ยุติธรรมเลย
“เฮ้อ” ราวี่ถอนหายใจเล็กน้อย พร้อมสะบัดหัวไล่ความหงุดหงิดของตัวเอง
นี่เขาหงุดหงิดอะไร?
หงุดหงิดที่เห็นเลโอฮยองคล่อมอยู่บนเคนฮยองด้วยท่าทางที่ล่อแหลมแบบสุดๆ?
หงุดหงิดที่เห็นเคนฮยองหน้าแดงให้เลโอฮยอง?
หงุดหงิดที่เคนฮยองอ้อนเลโอฮยองให้ทำอาหาร?
หงุดหงิดที่วันนี้เขาไปหาซื้อของโปรดให้เคนฮยองแต่โดนเลโอฮยองทำอาหารตัดหน้า?
หงุดหงิดที่เคนฮยองไม่รู้อะไรเลย..
“โกรธฮยองหรอราวี่อ่า” เสียงเคนฮยองถามติดอ้อนนิดๆ ไม่หรอกเคนฮยองก็อ้อนทุกคนอยู่แล้ว
“ไม่ได้โกรธ” แค่หวง คำหลังราวี่ได้แต่คิดอยู่ในใจ
“โกรธสิ ราวี่ต้องโกรธฮยองแน่ๆ ฮยองทำอะไรผิดอ่ะ ทำไมต้องเย็นชาใส่ฮยองด้วย ฮึก.. ก็ฮยองหิว ฮึกก ฮยองก็แค่ขอเลโอฮยองทำให้หน่อย ฮึกก แค่นั้นเองนะ แถมฮยองก็ไม่ได้กินด้วยอ่ะ ฮืออ เลโอฮยองดันทำไข่ต้ม ฮยองไม่ชอบไข่ต้มซักหน่อย ไม่ได้กินด้วย ฮือออออออออออ” ราวี่หันมามองเคนฮยองที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างตกใจ นี่เลโอฮยองหลอกผมหรอ?
“แล้วเลโอฮยองทำอะไรเคนฮยองอยู่เมื่อผมเข้ามา” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ติดนิ่งๆเหมือนเดิม ถามทั้งๆที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามีสิทธิ์อะไรถึงไปถาม
“ก็เลโอฮยองแกล้งอ่ะ ฮืออ เลโอฮยองพยายามจะยัดไข่ต้มให้ฮยองกิน ฮยองก็แค่สะดุดล้มพอดี ฮึกก แล้วราวี่ก็เข้ามาแค่นั้นเอง ฮือออ” เคนไม่เข้าใจว่าตัวเองจะร้องไห้ทำไม แค่รู้สึกว่าไม่อยากให้ราวี่โกรธ ไม่อยากให้ราวี่โกรธเขาเลย
“ไม่ร้องสิ” ราวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม พร้อมดึงร่างของเคนฮยองที่ร้องไห้จนตัวโยนมากอดปลอบ ทั้งๆที่เป็นแค่สมาชิกร่วมวงทำไมต้องหวงขนาดนี้ก็ไม่รู้ หวง..ไม่อยากให้ใครมาแตะต้อง
“อย่าโกรธนะ” น้ำเสียงอู้อี้ที่ดังมาจากซอกคอเนื่องจากโดนคนที่เป็นน้องกอดอยู่เอ่ยถามออกมา พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง แรงจนกลัวว่าคนที่กอดอยู่จะรู้ตัว
“ขอโทษที่หงุดหงิดใส่นะ”
“อื้อ” เคนรู้สึกเขินกับน้ำเสียงที่ติดหวานนิดๆของราวี่ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังทำเสียงโหดอยู่เลย ทำไมต้องเขิน เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..
ราวี่ผละออกจากเคนพร้อมมองไปยังใบหน้าของคนเป็นพี่ที่เลอะคราบน้ำตาอยู่ นิ้วเรียวยาวของเจ้าตัวเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา สายตาก็เหลือบมองแก้มขาวๆของเคนที่ตอนนี้ขึ้นเป็นริ้วสีแดงๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดให้ราวี่โน้มริมฝีปากของตัวเองเพื่อไปสัมผัสริมฝีปากหนาของเคน ที่ดูยั่วยวนเขาไม่น้อย ส่วนเคนก็ได้แต่หลับตาปี๋ พร้อมกับหัวใจของตนเองที่เต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา
โครกก
เสียงท้องร้องของเคนดังขึ้นมา จนทำให้ริมฝีปากของทั้งสองที่เกือบจะแตะกันผละออกจากกันด้วยความตกใจของทั้งสองฝ่าย
“หิวแล้วสิ” ราวี่ถามออกมาทำลายความเงียบ
“อะ..อื้มม” เคนตอบมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก รับรู้ได้ถึงความร้อนบนใบหน้า ที่ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าแดงขนาดไหน ส่วนราวี่เหลือบมองแก้มขาวๆที่ตอนนี้แดงมากๆจนยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู
เมื่อกี้อีกนิดเดียวแล้ว เขากับเคนฮยองก็จะ...
“มีเค้กด้วย ว้าววว” เสียงเคนร้องออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อหยิบอาหารออกมาจากถุงจนหมด
“กินสิฮยอง” ราวี่อดขำกับท่าทางนั้นไม่ได้ มองคนเป็นพี่ที่กินเค้กด้วยท่าทางอะไรเสียเต็มประดาจนเลอะเทอะไปหมด
“กินมั้ยราวี่ ฮยองว่าเค้กร้านนี้อร่อยสุดไปเลยนะ” เคนหันมาเอ่ยชวนราวี่ที่มองเขากินอยู่
“เอาสิ” ราวี่รับคำ เคนก็รีบตักเค้กของตัวเองกินอยู่ยื่นไปให้ทันที แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อราวี่ไม่ได้กินเค้กที่ตัวเองป้อนให้แต่กลับพุ่งตรงมายังหน้าของเขาเอง
ราวี่เลียเค้กที่ริมฝีปากของเคนที่กินเลอะเทอะอย่างช้าๆ ส่วนเคนที่มัวแต่ตกใจก็เผลอปล่อยช้อนตกลงบนพื้น เมื่อเลียเค้กที่เลอะอยู่หมดแล้วราวี่ก็ผละออกมาช้าๆ พบกลับสายตาที่เบิกขึ้นมาอย่างตกใจของคนเป็นพี่พร้อมกับใบหน้าที่แดงเถือก ที่ราวี่คิดว่าดูยังไงก็...น่ารัก
“อร่อย” ราวี่เอ่ยออกมาสั้นๆ บางทีราวี่ก็น่าจะรู้แล้วว่าอาการทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเคนฮยองคืออะไร
“ระ..ราวี่..” เสียงเคนเอ่ยมาอย่างสั่นๆ
ชอบ..ราวี่คิด
“ผมชอบฮยอง” พูดไปแล้ว.. เคนเบิกตาโพลงขึ้นมาอย่างตกใจกับคำสารภาพของราวี่ หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้ว กลับแทบพุ่งออกมาเต้นอยู่ข้างนอก เต้น..จนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียง
“คือ..” ราวี่ประคองใบหน้าของเคนขึ้นมา จนตาของทั้งสองประสานกัน
“ไม่ต้องรีบตอบรับความรู้สึกของผมก็ได้ ขอแค่โอกาสก็พอ” ราวี่เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม เคนมองหน้าของผู้เป็นน้องที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหวานๆแต่รับรู้ได้ถึงสายตาที่หนักแน่น
“ราวี่..” เคนเรียกชื่อราวี่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พร้อมก้มลงไปประทับริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
ไม่ต้องตอบเป็นคำพูดแต่ตอบด้วยการกระทำ ชอบนะ...
ราวี่มองเคนอย่างตกใจ แล้วค่อยๆยิ้มกว้างอย่างดีใจพร้อมดึงอีกฝ่ายมากอดอย่างแน่น ราวี่โน้มริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ทั้งหวาน ทั้งนุ่มนวลและทั้งทะนุถนอม จูบเพื่อแทนคำพูดของทั้งสอง
ชอบนะ..
ความคิดเห็น