เงาฝันในรอยรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้าย

            ฉันกำลังเดินเข้าไปในร้านกาแฟแห่งหนึ่งและฉันก็จำสถานที่แห่งนี้ได้ดีมันเป็นร้านที่ฉันมาเป็นประจำจนแทบจะเป็นกิจวัตรเมื่อเปิดประตูเข้ามาฉันก็เห็น เขา...ผู้ชายที่มีรอยยิ้มอบอุ่นที่สุด  ผู้เป็นเจ้าของใบหน้าที่ดูขาวสะอาดและทรงผมที่ไม่จำเป็นต้องจัดทรงมากเขาอยู่ในชุดที่ฉันซื้อทำให้เขาดูดีมากทีเดียว  ดวงตาที่ดูเป็นมิตรของเขาจ้องมองมาที่ฉันพร้อมยกมือทักทายพร้อมยิ้มน้อยๆแต่ดูอบอุ่นอย่างที่เคยเป็น

ฉันนั่งลงตรงข้ามเขาแล้วก็หันไปสั่งกาแฟเช่นที่เคย  แต่เมื่อฉันหันกลับมาเขาก็หายไป ฉันมองหาเขาจนทั่วทั้งร้าน...ก็ไม่พบเขา..ไม่ใช่แค่เขาแต่ในร้านนี้ไม่มีใครเลยต่างหาก...ฉันเริ่มผิดสังเกต จึงเดินออกไปดูที่หน้าร้าน

มีคนกลุ่มใหญ่กำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าร้านฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้กลุ่มคนนั้น   ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวมันเป็นสายตาที่อธิบายออกมาไม่ถูกแต่ให้ความรู้สึกน่ากลัวและไม่เป็นมิตรไม่มีใครพูดอะไรกันแม้แต่คนเดียวทุกอย่างเงียบ....เงียบจนฉันได้ยินเสียงเดินของตัวเองทุอย่างก้าว..กึก..กึก...กึก... แล้วทุกคนที่ยืนอยู่ก็ค่อยๆเปิดทางให้ฉันเดินเข้าไปข้างใน 

ยิ่งฉันเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ทุกอย่างยิ่งดูมืดมนลงเรื่อยๆเหมือนว่าฉันกำลังจะถูกความมืดกลืนกินอย่างช้าๆ...ขาของฉันเริ่มก้าวไม่ออกแต่ในที่สุดก็เดินมาถึงจุดที่มีผู้ชายคนหนึ่งนอนตะแคงหันหลังให้ฉันอยู่!!!...ทุกอย่างมืดมิดลงทันทีบัดนี้ฉันไม่สามารถมองเห็นทุกสิ่งรอบข้างได้เลยฉันเห็นเพียงเขา...คนรักของฉันที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน!!!

ทุกส่วนในร่างกายฉันเหมือนหยุดทำงานฉันล้มลงไปกอดเขาและร้องไห้..เขาหันหน้ามายิ้มอย่างอบอุ่นอย่างที่เคยเป็น

“อะ...อิม...พี่รักอิมนะ...พี่รักอิม...ทะ...ทำไมอิมทำกับพี่อย่างนี้...ทำไมอิมทำกับพี่อย่างนี้...ทำไม...”

“พี่ทร...อิมขอโทษ...อิมไม่ได้ตั้งใจ...อิมขอโทษ...”

แล้วเสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นเรื่อยๆเป็นเสียงที่ฟังดูเจ็บปวด...สับสน...และเศร้า...เป็นเสียงของคนมากมายแต่ทุกเสียงพูดประโยคเดียวกันว่า

            “เธอ...ฆ่า...เขา...”

“เธอ...ฆ่า...เขา...”

“เธอ...ฆ่า...เขา...”

“ไม่นะ...ไม่ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ!”

แล้วฉันก็สะดุ้งตื่นจากฝัน...มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน  ฉันฝันอย่างนี้มา 5 ปีแล้ว ตั้งแต่ พี่ทร เสียไม่เคยมีวันไหนที่ฉันจะไม่ฝันร้ายแบบนี้ ฉันไม่เคยทำใจได้เลยแม้แต่ครั้งเดียวแม้ว่าทุกคนจะบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ

แต่ฉันก็ยังคิดว่ามันเป็นความผิดของฉันหากฉันยอมเชื่อใจเขาสักนิดยอมฟังที่เขาพูดทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้...ฉันเสียใจ

ฉันตัดสินใจมาอยู่ที่ฮ่องกงกับคุณพ่อเมื่อ 5 ปีที่แล้วโดยไม่กลับไปเมืองไทยเลยเพราะฉันเสียใจจนไม่อาจอยู่ในที่ๆเคยมีเราเดินด้วยกันในความทรงจำฉันจึงตัดสินใจหนีปัญหามาที่นี่

แต่ฉันคิดผิดเพราะมันไม่ช่วยอะไรเลย...มันกลับทำให้ฉันยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมฝันร้ายตามหลอกหลอนฉันทุกครั้งที่หลับตา

ฉันตัดสินใจแล้ว...ฉันจะกลับเมืองไทย...ไปในที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกัน

ฉันจะไม่หนีจะไปใช้ชีวิตตามปรกติโดยมีเค้าอยู่ในทุกๆที่ฉันไม่ได้บ้า...แต่ฉันอยากให้ฝันร้ายนี้หายไปเสียที!!!