คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Me Love My Cam;
Love Me Love My Cam; <3 Chapter 1
.
.
.
.
.
.
.
"โลจิ!!!!"
เซรีน่าเพื่อนรักเจ้าเก่าของฉันยังคงมีเอกลักษณ์ประจำตัวของเธอก็คือ..เสียงดังมาก!!
"ทำไมแกต้องทำเสียงดังขนาดนั้น"
"ก็ฉันตื่นเต้นน่ะสิ!!!"
"ตื่นเต้นอะไรของแกห๊ะ"
"มีคนติดต่อมาให้ห้องเสื้อของฉันไปโชว์ในงาน elle-eh-la-haa fashion week 2020 ที่ฝรั่งเศสน่ะสิ กรี๊ดดดดดดดด!!!"
Elle-eh-la-haa เลยหรอ ว้าวว...เจ๋งจริงๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรยัยเซรีน่าไปหรอกนะ เพราะยัยเซรีน่ารีบเผ่นแนบออกไป เหตุผลที่ยัยนั่นรีบน่ะหรอ เซรีน่าบอกฉันว่าต้องรีบไปบอกข่าวดีกับลูกน้องที่ห้องเสื้อ = = ดีจริงๆ ทิ้งฉันไว้ในร้านอาหารหรูคนเดียว ยัยเพื่อนบ้า!
"เช็คบิลด้วยค่ะ"
ฉันเรียกพนักงานในร้านอาหาร
"ทั้งหมด x,xxx บาทค่ะ"
ฉันยื่นบัตรเครดิตสีเงินที่มีรูปฉันแปะอยู่บนบัตรแบบแพลตตินัมให้พนักงานไป
แล้วฉันก็พบกับ...บัตรอะไรเนี่ย...มาตอนไหน?
AUSTIN CAM MOSSA
AGE 19 YEARS OLD
PROFESSIONAL PHOTOGRAPHER
CONTACT o8-xxxx-xxxx
"ไอ้โรคจิต"
ฉันพูดออกมาเสียงดังพอที่จะทำให้พนักงานที่เอาบัตรฉันไปรูดมองหน้าฉันแปลกๆได้ = =
"ขะ..ขอบคุณค่ะ อะ..โอกาสหน้าเชิญ CHOLALA CAFE ค่ะ"
ฉันยิ้มแหยๆพร้อมกับรีบออกมาจากร้านอาหารนั่น ฉันมองที่นามบัตรอีกครั้ง...อายุสิบเก้า นี่มันเด็กนรกชัดๆ ให้ตายสิ!!!!
'ถ้าภายในสามวันเธอไม่โทรมา หึ…รูปพวกนี้..ลงข่าวหน้าหนึ่งแน่!!!'
ถ้าฉันจะหลอกตัวเองว่ามันเป็นแค่ความฝันคงไม่ได้สินะ ให้เมื่อไอ้นามบัตรบ้านั่นมันมาอยู่ในกระเป๋าของฉันแบบนี้ !!!!
=[]=;;
ฉันตัดสินใจโทรหาเด็กนรกด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ
"ฮัลโหล"
ปลายสายรับด้วยเสียงงัวเงียนิดๆ นี่มันเที่ยงแล้วนะ!!!!!
"ฮัลโหล" น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด
"ฮะ..ฮัล..ฮัลโหล"
ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ ทำไมฉันต้องเสียงสั่นด้วยเนี่ย!!!
"ใคร?"
น้ำเสียงเฉียบขาดมาก T^T
"ฉันเอง"
"ฉันไหน?"
"ฉันไง"
"นี่! จะวางแล้วนะ ฉันง่วง!!!"
"เดี๋ยวสิ!!!!"
"…"
"ฉันคนที่นายบอกว่า..ถะ..ถะ..ถ้าฉันไม่โทรมา.."
"…"
"แล้วนายจะเอาฉันไปแบล็คเมล"
ฉันรีบพูดประโยคสุดท้ายพร้อมหลับตาปี๋ ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย!!!
"อ๋อออ!!..โลจิน่ะหรอ?"
ปลายสายเสียงสดใส...
'ฉันเป็นพี่นายตั้งสองปีนะยะ' ฉันนึกในใจ
"อือ"
"ฮะๆ มาหาฉันที่ห้องหน่อย ประมาณห้าโมงนะ"
"อะไรนะ? บ้าหรอ!!"
"จะมาหรือไม่มา"
".."
"ว่ายังไง?"
"ปะ..ปะ..ไปก็ได้" =[]=;;
"หึ..ห้องฉันอยู่ที่ platinum condo เธอรู้จักใช่ไหม? ห้อง777 นะ"
"อือ"
"แล้วเจอกันนะครับ"
ติ๊ด!!! ฉันกดตัดสายด้วยอารมณืที่พร้อมจะเหวี่ยง เหวี่ยง และเหวี่ยง!!!!!
"ไอ้เด็กบ้าคิดว่ามันเป็นใคร มาสั่งฉันแบบนี้ได้ เดี๋ยวเถอะ วันนี้ไอ้เด็กนรก นายเจอโลจิแน่!!!"
ฉันบ่นอุบอยู่คนเดียว มันเซ็งเป็ดจริงๆนะเนี่ย !!!
05:00 PM ณ Platinum Condo
ฉันยิ้มสดใสให้กับพนักงานต้อนรับ ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะว่าเซรีน่าเพื่อนเลิฟของฉันพักอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ ฉันเลยเข้าออกคอนโดนี้ได้ตามสบายเลย ฉันกำลังยืนรอลิฟต์อย่างใจจดใจจ่อ ที่คอนโดนี่มีแต่ไฮโซๆอยู่ทั้งนั้นแหละ ราคานี่ไม่ต้องพูดถึงเลย เอาล่ะ ฉันถึงหน้าห้อง 777 แล้ว
"ออดดดดดดดด"
ฉันกดออดห้อง 777
"…"
ไม่มีคนอยู่รึไง
"ออดดดดดดดดดดดดด"
ฉันกดอีกที....ยังไม่มีใครมาเปิด !!
นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ นัดฉันมาแล้วยังเบี้ยวอีก ไอ้เด็กนรก ฉันจะฆ่าแก !!!
"ปัง ปัง ปัง"
ฉันลองเอามือทุบประตูและหมุนลูกบิด...ห้องไม่ล็อก !!!!
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนั้นแล้วพบกับห้องครัวเล็กๆที่เละเทะ เน้น! เละเทะมาก จานเหมือนไม่ได้ล้างมาเป็นเดือน แล้วเอิ่ม...ห้องนั่งเล่น...เละมาก มีขวดเหล้า กระป๋องเบียร์เกลื่อนกลาดไปหมด แต่บนผนังห้องนั้นมีรูปถ่ายอาร์ทๆสวยๆติดอยู่รอบห้อง ถ้าตัดพื้นออกไปแล้วเหลือแต่ผนังจะเป็นห้องที่เพอร์เฟ็คมากเลย เมื่อฉันมองไปทางซ้ายก็เจอกับประตูห้อง..นอน น่าจะเป็นห้องนอน หึๆ ไอ้เด็กนรก แกหลับอยู่ใช่มั้ย ! ฉันตัดสินใจเปิดประตูห้องนั้นออกมา...
"อะ..อะ..อ้า..ออสติน..อะ..อ๊ะ"
"อืมม..อ้า…อ๊าา.."
=[]=;;
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!"
เสียงกรี๊ดนั่น..ของฉัน !!!
"เห้ยยย !" เสียงของเขา
"กรี๊ดดด !" เสียงของเธอ
"ใครใช้ให้เธอเข้ามารบกวนเวลาของฉันกับออสตินย่ะ" เสียงของเธอ(อีกรอบ)
ฉันกำลังอ้าปากพะง้าบๆ ต่างคนต่างเงียบ ฉันตัดสินใจพูดขึ้นมา
"เอ่อ..เอาเป็นว่าฉันกลับก่อนแล้วกัน"
"ไม่ต้อง"
เสียงเนี้ยบ เฉียบ คม ของออสติน
"เธอ" ออสตินชี้ที่ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ใช่ฉัน "กลับไปก่อน" เขาพูดต่อ
"ทำไมล่ะค่ะออส เรายังไม่เสร็จเลยนะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับอารมณ์เหวี่ยงนิดๆ
"ฉันบอกให้กลับไปก่อน" เสียงเรียบๆของออสตินดังขึ้นมาอีกที
"ก็ได้ๆค่ะออส ไว้เดี๋ยวปาร์ตี้แวะมาใหม่นะค่ะ" ยัยปาร์ตี้รีบแต่งตัวแบบลวกๆแล้วกระแทกไหล่ฉันออกไป
มันน่าหงุดหงิดจริงๆให้ตาย!
"ส่วนเธอ" ออสตินมองหน้าฉัน "ไปรอข้างนอกก่อนนะ"
ไอ้เด็กบ้านี่ มีสองอารมณ์หรือยังไงนะ ตอนแรกที่เจอก็น้ำเสียงทะเล้นๆ คราวนี้ดุอย่างกับผี !!! รอบเดือนมาไม่ปกติหรือยังไง !! ฉันเดินออกไปรอออสตินข้างนอก สักพัก...เขาก็ออกมา
"ปะ…ไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว"
"อะ..อะไรนะ?"
"กินข้าว..ฉัน-หิว-ข้าว"
"จะบ้าหรอ? เรียกฉันมาเพื่อจะให้ฉันไปกินข้าวเนี่ยนะ"
"เรื่องนั้นน่ะเดี๋ยวค่อยคุย"
"เอ๊ะ! จะคุยเมื่อไหร่ก็ค่อยนัดมาสิ ไอ้เด็กบ้า"
"…" สายตาคมกริบไร้คำพูดใดๆ
ฉันไม่กลัวหรอกนะ อึ่ยยยย!
"ฉันจะกลับบ้าน!!"
"นี่เจ๊!! จะไปไม่ไป"
"ไม่ไปโว้ยยยยย!!!"
"ก็ได้!!!"
"ดี..ลาก่อน"
ฉันกำลังจะเดินออกไปจากห้องแล้วฉันก็ต้องหยุด เพราะว่าไอ้เด็กบ้านั่นมันถือเมมโมรี่การ์ดขึ้นพร้อมกับคำพูดที่แสนร้ายกาจ
"จะไปก็ไปนะ ไม่ได้ว่าอะไร"
รอยยิ้มกวนประสาทกำลังสะกิดเส้นประสาทฉันให้เดือดปุดๆ ฉันจะฆ่าแก๊!!!
"ก็ได้จ้ะ ไปก็ได้" U.U
"น่ารักอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็จบ"
ณ ร้านอาหาร
"จะกินอะไรก็สั่งซะ"
เสียงเรียบๆเอ่ยขึ้น
"ไม่กิน ไม่หิว"
"มันก็เรื่องของเธอ"
กวน...กวนมาก..มันจะมากไปแล้ววววว !!!!
"เออ!!!! เรื่องของฉัน"
ระหว่างที่ฉันกำลงันั่งมองอีต้าเด็กบ้านี่กินข้าวอยู่ ก็มีเสียงปนด้วยอารมณ์โมโหๆ พูดขึ้นมา
"โลจิ เธอมากับใคร?"
ฉันเงยหน้าขึ้น
โอ้….ไม่นะ ได้โปรดฉันฝันไปใช่ไหม?
"พี่ริวจิ"
TO BE CONT. CHAPTER 2
-------------------
ฝากด้วย thanks you ;)
ความคิดเห็น