โนลีนีเซีย ตำนานอาณาจักรเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          เขาที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าเขียวขจีและดอกไม้นานาพันธุ์ สายลมต้นฤดูใบไม้ผลิพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ไปทั่วทุกหนทุกแห่ง หากใครได้ลองขึ้นไปบนยอดเขานี้แล้ว จะได้พบกับต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่ง ว่ากันว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิที่บรรดาผู้พิทักษ์ในตำนานหลับใหลอยู่ ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาลูกนี้มากนัก ด้วยเกรงว่าจะรบกวนท่านทั้งสี่โดยไม่จำเป็น แต่ในวันนี้กลับมีชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งอุ้มเด็กหญิงตัวน้อย ขึ้นไปบนเขาอย่างเงียบๆ เด็กน้อยถูกวางทิ้งไว้ใต้ต้นไม้นั้น ดวงตาทั้งสองคู่ไม่มีความสงสารหรืออาวรอยู่เลยแม้แต่น้อย

          ทั้งสองมองเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง ก่อนจะจากไปอย่างเงียบๆโดยไม่รู้ว่ามีสายตาถึงสี่คู่มองดูการกระทำของเขาทั้งสองตลอดเวลา หลังจากที่คนแปลกหน้าทั้งสองเดินจากไปสายลมที่สงบนิ่งก็พัดวูบผ่านเด็กน้อยอย่างแผ่วเบา พร้อมกับร่างของคนสี่คนปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็ว

          “เราจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีล่ะ” เด็กสาวตัวเล็ก เจ้าของเรือนผมสีแดงประกายเพลิงเอ่ยถาม

          “โชคชะตาช่างโหดร้ายกับเด็กคนนี้เหลือเกิน” เด็กชายตัวเล็กนัยตาสีฟ้าใสเปลยเสียงเบาเหมือนกำลังพูดตัวเอง แต่หญิงสาวเจ้าของนัยตาสีเทาหม่นที่ยืนห่างจากตัวเขาที่สุด กลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียเจือไปด้วยความตื่นเต้น

          “ไม่หรอกบลูเร็ต ข้าว่าโชคชะตา เข้าข้างเราแล้วต่างหาก”

          “ทำไมล่ะ โซซิล่า” เด็กสาวคนเดิมถาม พลางมองการกระทำของโซซิล่าอย่างข้องใจ

          “เจ้าดูไปเงียบๆเถอะริริน” โซซิล่ากล่าว ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เด็กคนนั้น แล้วใช้นิ้วแตะเบาๆบนหน้าผาก พร้อมกับเริ่มร่ายเวทโบราณบทนึง

          “พลังที่หลับใหลในกายเจ้า จงตื่นขึ้นเพื่อประจักษ์แก่ข้าในบัดดล”

          ทันใดนั้นบริเวณรอบเด็กหญิง คนนั้นก็เกิดลมพายุโหมกระหน่ำจนทั้งสี่  แทบลอยไปตามลม แต่แล้วลมก็กลับมาสงบอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวเจ้าของนาม โซซีล่า สะบัดแขนทั้งสองข้างออก พร้อมกับท่องมนต์เร็วจนฟังแทบไม่ทัน

          “เจ้าคงไม่ต้องไปตามหานายคนใหม่แล้วละมั่ง โซซีล่า” ชายหนุ่มบนต้นไม้พูดขึ้น

          “ข้ารู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่พวกเจ้าก็รู้กฎดี ไม่ใช่หรอ เคลัส” พูดจบโซซีล่าก็หันไปสนใจกับเด็กน้อยบนพื้นหญ้าต่อ โดยไม่ได้หันกลับมามองชายหนุ่มบนต้นไม้อีกเลย ว่าเขาจะทำหน้าอย่างไร

          เคลัสได้แต่เค้นหัวเราะ พลางคิดถึงกฎที่พวกเขาทั้งสี่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ เพราะกลัวจะเสียเจ้านายคนสำคัญของเราไป แบบเมื่อห้าปีก่อน ถ้าเราไม่พาเด็กมารวมตัวกัน เราก็คงไม่ต้องเสียเด็กพวกนั้นไป แต่ครั้งนี้เขาก็ได้แต่หวังอีกเช่นเคย ว่าประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอย

          “ข้าว่า เจ้านายคนใหม่ของพวกเรา ก็กำลังจะเกิดในไม่ช้า” เคลัสเอ่ยขึ้นหลังจากยืนใช้ความคิดอยู่นาน ซึ้งคำพูดนั้นเหมือนจะย้ำว่า หลังจากนี้อีก 15  ปี พวกเขาจะมาพบกันใหม่ พร้อมกับความหวังที่ว่า ความผิดพลาดทั้งหลาย จะได้รับการแก้ไข!!

          หลังจากนั้นไม่นาน ร่างของทั้งสี่ก็หายไปจากที่ที่เคยยืนอยู่ พร้อมกับสายลมอ่อนๆที่พัดผ่านต้นไม้ศักดิ์สิทธิที่โบกผลิ้วไปตามสายลม

          ขณะเดียวกัน คุณชายตัวน้อยของตระกูล "คลูเร็ต" ได้มาเก็บดอกรารารี* ดอกไม้ที่ท่านแม่ของเขาชื่นชอบ ขณะที่เขากำลังจะเดิทางกลับบ้าน หูของเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของใครบางคนดังมาจากทางต้นไม้ เขาจึงรีบวิ่งไปทางต้นไม้ทันที 

          ดอกรารารี* : ขึ้นบริเวณยอดเขาสูงในช่วงฤดูใบไม้ผลิเท่านั้น เป็นดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม ลักษณะคล้ายดอกลินลี่ แต่มีสีม่วงอมน้ำเงิน เป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวๆ

          เมื่อมาถึงเขาก็ได้พบกับเด็กหญิงตัวน้อยอายุน่าจะประมาณ 3-4 ปีนอนร้องไห้อยู่ พอเขาเข้าไปใกล้เสียงร้องกลับค่อยๆเบาลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะสดใส เด็กน้อยใช้ดวงตาสีม่วงเข้มคู่นั้นจ้องมองเขา ดวงตาคู่นั้นสร้างความเอ็นดูให้เขาได้ไม่ยาก และด้วยความที่อยากมีน้องสาว เขาจึงตัดสินใจพาเด็กน้อยกลับบ้านไปด้วย

          "มาเอล นี่เจ้าไปเอาลูกใครเขามา" ที่ที่มาเอลกับถึงบ้าน เขาก็รีบวิ่งไปหาเอลเดอร์ คูลเร็ต ผู้เป็นพ่อที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อมาถึงพ่อกลับถามเขาแบบนี้ แล้วจะให้เขาทำหน้าอย่างไรล่ะ
 
          "โถ่พ่อ ข้าไปเจอนางร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ สงสารก็เลยพากลับมาด้วย ทีนี้เลิกทำหน้าเหมือนกับข้าไปขโมยลูกคนอื่นเขามาได้หรือยัง"

          "แล้วที่เจ้าพานางมา เจ้าไม่คิดว่าพ่อแม่ของนางจะเป็นห่วงนางบ้างหรือไง" โดนพ่อย้อนกลับมาอย่างนี้ คนเป็นลูกถึงกับสะอึก แต่ความทีอยากมีน้องสาวทำให้เขาตอบออกไปแบบไม่ทันคิด

          "ไม่เห็นเป็นไรเลย เราก็แค่เลี้ยงดูยัยหนูนี้ไปก่อน จนกว่าพ่อแม่ของนางจะมารับก็ได้"

          "ไหนเจ้าส่งนางมาให้แม่ซิ" เทล่า คูลเร็ต แม่ของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆท่านพ่อเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน ซึ่งมาเอลก็ทำตามคำสั่งนั้นแต่โดยดี ก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าว ตามคำสั่งของท่าน

          เมื่อเห็นว่าลูกชายและสามีถอยออกไปแล้ว เทล่าก็หลับตาลง ก่อนจะทาบฝ่ามืเหนือหน้าผากของตนเอง และเด็กน้อยที่ลอยตัวอยู่เหนือตักของเธอเล็กน้อย แต่สิ่งที่ธอได้เห็นจากการใช้มนต์ตรวจดูความทรงจำครั้งนี้ คือความว่างเปล่า ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด จนมาหยุดตรงที่หน้าลูกชายของเธอที่ เด็กคนนี้มองเห็น

          ขณะที่เทล่ากำลังดูความทรงจำใหม่อีกครั้ง อยู่ๆเธอก็มองเห็นอะไรบ้างอย่าง อะไรบางอย่างที่เหมือนกระแสะลม สิ่งนั้นค่อยๆก่อตัวเป็นลูกกลมๆ ก่อนจะพุ่งมากระแทกเข้าที่ท้องของเธอ พร้อมๆกับเสียงที่พูดว่า 'ออกไปจากหัวของหนู' 

          เทล่าลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะละฝามือออกจากหน้าผากของเด็กน้อยทันที ก่อนจะหันไปทางสามีและบอกเล่าสิ่งที่เด็กน้อยคนนี้ทำได้ให้สามีฟัง หลังจากเล่าทุกๆอย่างแล้ว เอลเดอร์ถึงกับตกตะลึง ความสามารถระดับเทล่า เด็กตัวแค่นี้ไม่น่าจะขับไล่นางออกมาจากความทรงจำได้เลย ทำไมกัน

         ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด หลังจากที่ใช้ความคิดมานาน เอลเดอร์ก็ตัดสินใจพูดทำลายความเงียบว่า

          "เราจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้"

          "แต่มันจะดีหรอคะคุณ เด็กคนนี้น่ะ.." ยังพูดไม่ทันบประโยค เทล่าก็ต้องเงียบไป เมื่อเห็นสามีของเธอยกมือบอก เป็นเชิงว่าให้เงียบ

          "เจ้าก็เห็นแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวเองเลยแม้แต่น้อย การจะให้นางออกไปเจอกับโลกภายนอกทั้งๆอย่างนี้มันก็คงไม่ดี และอย่าลืมว่านางมีพลังที่น่ากลัวอยู่ไม่น้อย อย่างที่เจ้าได้เห็นไปแล้ว เกิดนางใช้พลังที่มีในทางที่ผิด มันอาจส่งผลกระทบกับความมั่นคงของอาณาจักรแห่งนี้ก็เป็นได้"

          ได้ฟังดังนี้เทล่าก็ไม่คิดจะขัดอะไร เพราะเธอเองก็เป็นห่วงอนาคตเด็กคนนี้อยู่เหมือนกัน การจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ก็คงไม่เสียหาย มาเอลก็คงอยากจะมีน้องสาว ส่วนตัวเธอเองก็อยากจะมีลูกอีกซักคน สามีเธอก้คงจะคิดไม่ต่างกันนัก

          "แล้วเราจะเรียกนางว่าอะไร" หลังจากตกลงกันเป็นี่เรียบร้อย เทล่าก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะมองไปที่มาเอล และเอลเดอร์ช้าๆ เหมือนจะของควาคิดเห็น

          "เอาเป็น 'เร็นเนียร์' ดีไหมครับ เพราะผมไปเจอเธอตอนไปเก็บดอกรารารี" มาเอลเสนอ

          "ก็ไม่เลวนะ 'เร็นเนียร์ คลูเล็ต' ลูกสาวของเรา" เอลเดอร์เอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดภรรยา และมองเด็กหญิงที่หลับอยู่ในอ้อมกอดของนางอย่างรักใคร่