คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรามาอยู่ด้วยกันเุถอะนะ
ตอนที่ 3 เรามาอยู่ด้วยกันเถอะนะ
หลายวันหลังจากเหตุการณ์อันน่าประหลาดในวันนั้น นัทต้องตอบคำถามมากมายที่เขาไม่รู้คำตอบ ชีวิตของเขาช่วงนี้ช่างวุ่นวายสับสน บรรดาเพื่อนๆของเขาก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะสามารถตอบคำถามใดๆได้ ทุกคนต่างต้องได้รับการบำบัดทางจิต
“นัท แกอย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวเรื่องร้ายๆก็จะผ่านไป” บัว พูดปลอบใจนัท เมื่อเห็นว่าเขากำลังเครียด เวลาหลังเลิกเรียนอย่างนี้ ช่วงเวลาที่ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยไปนั่งหลีรุ่นน้องหน้าตาน่ารัก และใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งเหลือนัทที่ต้องมานั่งเหงาเพียงคนเดียวที่ระเบียงตึกเพียงคนเดียว ประจอบเหมาะกับเป็นเวลาที่บัวเดินมาตามระเบียงชั้น 1 ของตึก 2 และเห็นเข้าพอดี
“ เขาไม่คิดมากแล้วแหละ ว่าแต่ .. แกละ ขาเป็นยังไงบ้าง” นัทหันกลับไปถาม
“ ก็ยังเจ็บอยู่ แต่เขากลัวเรียนไม่ทันอ่า”
“เลยมาโรงเรียนว่างั้น ไอ้อู๋ มันไปหาบ้างป่าว”
“ไปดิ มันไปทุกวันเลย จะว่าไปนะไอ้อู่นี้มันก็ดีนะ...”
“ก็ดีแล้ว เขาเห็นเพื่อนมีความสุขเขาก็ดีใจ”
“แกคิดอย่างนั้นจริงหรอ...”บัวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“อะไรนะ”
“อ้อ เปล่าๆ ... นี่ วันนี้ไปส่งหน่อยดิ แม่ไม่ให้เอารถออกมาอ่า”
“ก็นะ เป็นแบบนี้แล้วให้ออกบ้านก็สุดยอดแล้ว”
“ฮ่าๆๆ” รอยยิ้มและเสียงหัวเราะกลับมาสู่ชายผู้แสนเศร้าอีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปนาน
...
หลังจากส่งบัวกลับบ้านแล้ว นัทก็ขับไอ้แก่กลับมายังโรงเรียนอีกครั้งเพื่อมาเอาหนังสือที่ลืมไว้ แต่เขามองขึ้นไปยังตึก 7 ห้องสุดท้าย ซึ่งในยามนี้มันช่างดูวังเวงกว่าทุกครั้ง เขาขับไอ้แก่ผ่านตึก 4 ซึ่งเป็นตึกแห่งแรกที่ต้องผ่านเมื่อเข้าโรงเรียนทางประตูหน้า เขาตั้งใจจะนำไอ้แก่ไปจอดที่บริเวณโรงจอดรถท้ายตึก 1 แต่ระหว่างทางเขาได้เห็นกลุ่มคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่ง ทำลับๆล่อๆอยู่ไม่ไกลจากตึก 3 ท้ายโรงเรียน ในเวลานั้น นัทตัดสินใจจะลอบติดตามพวกเขาไป จึงดับเครื่องยนต์และนับไปจอดไว้ในมุมมืดหลังตึก 4 และเลียบทางเดินโดยอาศัยความมืดสะกดลอยตามกลุ่มคนกลุ่มนั้นไป
“เฮ้ย เร็วๆดิวะ เดียวมีคนมาเห็นเข้า เหมือนคราวที่แล้วจะซวยอีก” ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกล่าว
“เออ นะ ป่านนี้ไม่มีใครอยู่แล้วละ ที่จริงเราน่าจะไปตามเก็บไอ้พวกเด็กเวรนั่นซะ แต่เจ้านายดันสั่งห้ามไว้ พูดแล้วเจ็บใจ ตูน่าจะจัดการไอ้ปากปีจอนั่นซะก่อนที่จะมีใครมาพบพวกมัน ยังไงซะนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ที่เราจับไอ้พวกนักเรียนจอมแส่ได้” ชายอีกคนหนึ่งกล่าว
“เดี๋ยวเจ้านายคงมีคำสั่งมาเองแหละ ตูว่าตอนนี้เรารีบขนของก่อนดีกว่า พอเช้าเดียวมีใครมาเห็นของพวกนี้เราจะซวยกัน ตำรวจมันคงจะนึกไม่ถึงว่าเราจะใช้โรงเรียนเป็นแหล่งผลิตยา ไอ้พวกนั้นมันโดนยาเข้าไป ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้ว หรือต่อให้ไม่บ้า มันพูดอะไรออกไปมีหรือคนจะเชื่อพวกมัน”
เหล่าชายแปลกหน้ายังคงทำงานต่อไป จนกระทั่ง
“กริ๊งๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ของนัทดังขึ้นทำให้กลุ่มชายแปลกหน้าต้องควานหาที่มาของเสียง นัทรีบวิ่งหนีสุด ก่อนที่เขาจะถูกพวกค้ายาจับได้ จนไปถึงห้อง 726 อย่างไม่รู้ตัว เมื่อเขาหนีเข้าไปในห้องนั่นเหมือนกับว่าทุกอย่างถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้าและเสียงเอะอะของผู้ไล่ล่าซึ่งหมายจะเอาชีวิตเขาอย่างสิ้นเชิง
นัทหลับตาและนั่งลง หวังว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี แต่เมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติเขาจึงลืมตาขึ้นและพบกับเรื่องที่น่าประหลาดใจที่สุดในชีวิต
“ สวัสดีจ๊ะ” หญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายสีขาว เธอใส่กระโปรงนักเรียนสีเทาที่ยาวถึงครึ่งแข้ง กับรอยยิ้มที่แสนหวานชวนหลงใหล ใบหน้าเธออ่อนเยาว์และงดงาม ดวงตาที่เป็นประกายดุจดวงดาวบนฝากฟ้า นี่คงเป็นนางฟ้าจำแลงกายมากระมั้ง
“อ.. สวัสดีครับ” นัทเสียงตะกุกตะกักเมื่อได้เห็นความงดงามของเธอผู้นั้น อีกเรื่องที่น่าประหลาดใจคือ ช่วงเวลาดั่งกล่าวที่น่าจะเป็นยามราตรี กลับมีแสงตะวันในยามเช้าลอดผ่านบานหน้าต่าง ทำให้ห้องเรียนนี้สว่างไสวไม่มืดหม่นเหมือนก่อน
“มานี่สิจ๊ะ หนุ่มน้อย” เธอจับมือของนัทและนำเขาไปนั่งยังโต๊ะเรียนแถวหน้าสุด
“นี่เราต้องฝันอยู่แน่ๆเลย ตะกี้ยังวิ่งหนีพวกนั้นแทบเอาชีวิตไม่รอด”นัทหยิกตัวเอง แต่นั่นทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้ฝัน
“เออ.. ขอโทษนะครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ผมวิ่งเข้ามาในนี่ ยังเป็นตอนกลางคืนอยู่เลย แล้วทำไมในนี่ เป็นถึงได้...”
“ นี่เราไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยหรอ พึ่งเจอกันเองนะ” หญิงสาวยิ้ม
“อ้อ ผมชื่อ นัท”
“เราชื่อ ภัทร ยินดีที่ได้รู้จักนะ นัท”
“เช่นกันครับ เอะ..แล้ว...”
“เราไม่รู้นะว่าเธอมานี่ได้ยังไง แต่เมื่อเรามาถึงก็เห็นเธอนั่งหลับตาอยู่ที่ประตูแล้ว”
“ผมคงจะหลับไปละมั้งครับ” นัทเริ่มสับสนเพราะตนยังจำเหตุการณ์ทุกอย่างก่อนหน้านี้ได้ดีเหมือนพึ่งเกิดขึ้น แต่กลับจำไม่ได้ว่าตนเผอลหลับไปตอนไหน
“นี่ นัท นายว่าเราสวยป่ะ”
“....”
“ไม่ตอบไม่เป็นไร นี่รู้ป่าวทุกวันนี้นะเราแทบไม่มีเพื่อนเลยอ่า เหงามาก เหอ... อีกไม่นาน ม.6 ก็จะต้องจบแล้ว ถ้าต้องจากเพื่อนที่เคยรักกันมา เราอยากรู้จังว่าเขาจะคิดถึงกันบ้างไหมนะ”
“ต้องคิดถึงสิ ยังไงซะก็เป็นเพื่อนกันนิ อาจจะได้เจอกันบ้าง หรือไม่ได้เจอกันเลยแต่เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนอยู่” นัทกล่าวปลอบ
“งั้นหรอ เราไม่เชื่อหรอก แต่ก็ช่างเหอะนะ”
“เอางี้ เรามาเป็นเพื่อนกันเอาป่ะ”
“นายจะเป็นเพื่อนเราจริงหรอ”
“จริงสิ เราสัญญา”
“อะฮ่ะ งั้นนายจะอยู่เป็นเพื่อนเราที่นี่ได้ไหม”
“....”
“หืมม ว่าไงละ”
“ คงไม่ได้หรอกนะ เรายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมากมาย”
“งั้น เราขอไปอยู่ด้วยได้ไหม”
“เห้ยยยย เธอเป็นผู้หญิงนะ แล้วอีกอย่างพ่อแม่เธอไม่ว่าหรอ”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา มันอยู่ที่ นายจะให้เราอยู่ด้วยหรือป่าว เราไม่มีใครอีกแล้วในตอนนี้ แต่หากนายไม่เต็มใจเราก็ไม่ฝืนใจนาย
“ก็.. ถ้าเธอไม่ติดขัดอะไรแล้ว เราก็ไม่รังเกียจหรอกนะ ยินดี”
“สัญญาแล้วนะ นัท”
“สัญญา”
…..
ความคิดเห็น