คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Welcome
Welcome
@Moonnight University
มหา’ลัยมูนไนท์แห่งนี้ เป็นมหา’ลัยที่ติด 1 ใน 5 ของมหา’ลัยดีเด่นในเมืองเซตเตอร์และผู้ที่จะเข้ามาเรียนแห่งนี้ได้ต้อง ดัง รวยและฉลาดหรือเรียกง่ายๆ ว่ามหา’ลัยแห่งนี้เป็นมหา’ลัยของพวกคุณหนูคุณชายทั้งหลายนั่นเอง! และที่ฉันได้เข้าเรียนที่นี่ได้เพราะฉันคือ ‘เมโล่’ นางแบบไฮโซกำลังมาแรงในตอนนี้ยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ
“เฮ่! เมโล่” คัพเค้ก นางแบบสาวร่วมสังกัดหรือเพื่อนสนิทของฉันเรียกขึ้นมาแต่ไกล
“ว่าไง มีอะไรเหรอ?” ฉันถามอย่างงุนงง ฉันกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกพร้อมชมสวนญี่ปุ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของตึกนี้ มันทำให้รู้สึกสงบและทำให้ฉันผ่อนคลาย ใจเย็นลงได้ ที่นี่จึงเป็นจุดที่ฉันชอบที่สุด
“วันนี้ว่างมั๊ย?” ยัยนี่ชอบพาคนนู้นคนนี้มาให้รู้จัก น่ารำคาญชะมัด - -*
“ตอนบ่ายๆ มีถ่ายแบบน่ะ มีอะไรรึเปล่า?” ฉันตอบเรียบๆ พร้อมสนใจกับสวนตรงหน้าต่อ
“อ้อ เปล่าหรอก ก็แค่มีคนจะแนะนำให้รู้จักน่ะ แต่ไว้วันหลังก็ได้” นั่นไง! ว่าแล้วเชียว - -*
@Red rose studio
“มาสายจังเลยน้องเมโล่” พี่เก่ง ผู้จัดการส่วนตัวที่สนิทกับฉันมากรีบวิ่งมารับฉันที่หน้าสตูดิโออย่างรีบร้อน
“ขอโทษค่ะ พอดีรถติดมาก ^_^” ฉันตอบพร้อมยิ้ม (อย่างไม่เต็มใจ) ไปให้พี่ผู้เก่ง
“วันนี้มีคิวถ่ายแบบกับนายแบบหน้าใหม่นะคะ” นายแบบ? ใครกันนะ
“อ่อ ค่ะๆ งั้นเดี๋ยวเมลขอตัวไปห้องแต่งตัวก่อนนะคะ ^^” ฉันยิ้มแหยๆ อีกครั้ง (แล้วจะยิ้มทำไม? - -)
ตุ้บบบ!
ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินไปห้องแต่งตัวก็ได้เดินชนใครคนหนึ่งเข้า!
“ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ” ฉันกับเขาพูดพร้อมกันและช่วยกันเก็บของ แต่มือของฉันกับเขาก็โดนกันโดยบังเอิญ (เหมือนนิยายซะจริง - -*)
“ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ” อีกแล้วไง พูดพร้อมกันอีกแล้ว เขาคนนี้เป็นใครกันนะ...
ฉันเลยเงยหน้ามามองเขาเป็นจังหวะเดียวกันที่เขาเงยหน้ามามองฉันพอดี แต่ฉันก็ต้องช็อกในเมื่อคนๆ นั้นคือ...
“เท็กซัส...” ใช่แล้ว! เขาคือเท็กซัส คนรักเก่าของฉันเอง! ทำไมเขาถึงได้มาที่นี่ เราจากกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ...
“เมโล่...” เขาช็อกพอๆ กับฉัน และเผลอเรียกชื่อฉันเหมือนกับที่ฉันเผลอเรียกชื่อเขา
“เอ่อ... ขอโทษค่ะ ขอตัวนะคะ ^^” ฉันทำเป็นไม่รู้จักเขาและรีบเดินหนีมา ตอนนี่เพราะเขา หัวใจฉันเลยวุ่นวายขนาดนี้!
“อ้าว! น้องเท็กซัส มายืนทำอะไรตรงนี้คะ? ไปเตรียมตัวถ่ายแบบได้แล้ว” หลังจากฉันเดินเลี่ยงมาสักพักพี่ผู้จัดการของเท็กซัสก็เดินมารับตัวไป หวังว่าคนที่ถ่ายแบบคู่กับฉันคงไม่ใช่เขานะ T^T
“พี่เก่งคะ เมลแต่งตัวเสร็จแล้วค่ะ” ฉันเดินพร้อมชุดราตรีที่ยาวจนเกือบถึงพื้นไปหาพี่เก่ง ลำบากจริงๆ ไอ้ชุดบ้าๆ เนี่ย!
“อ้อ ค่ะๆ เชิญตรงไปหานายแบบได้เลยค่ะ” เดินตรงไปหานายแบบ? ใครกันนะ ตื่นเต้นจัง ><
ฉันเดินตรงไปตามที่พี่เก่งบอกแต่ก็ต้องช็อกอีกครั้ง เมื่อนายแบบที่พี่เก่งพูดถึงคือเขาคนนั้น
“เท็กซัส?” ฉันเผลอเรียกชื่อเขาอีกแล้ว!!
“...” เขาไม่ยอมตอบกลับมาเลยสักคำ
“เท็กซัส!” ฉันเรียกอีกครั้งและผลที่ได้ตอบกลับมาคือ
“...” เงียบอีกแล้ว - -*
“เท็กซัส!!” เรียกอีกครั้งและคงเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเรียกเขาดีๆ
“...” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...
“นายเท็กซัส!”
“...” หมดความอดทนแล้วนะพอกันที!!
“เท็ก... อ้ะ” อยู่ดีๆ เขาก็กระชากแขนฉันแล้วดึงเข้าไปจูบกลางกองถ่ายโดยไม่แคร์สายตาพี่ๆ คนอื่นเลย
“ฉันจะมาทวงสัญญา!” หลังจากที่ปล่อยฉันเป็นอิสระแล้วเท็กซัสกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“=o=” ฉันถึงกับอ้าปากค้าง ไปไม่เป็นเลยสิ ให้ตายเถอะ!
‘ในเมื่อรักคือการให้ฉันก็จะปล่อยเธอไป แต่ถ้าฉันได้พบเธออีกครั้งฉันจะแย่งเธอกลับมา’ จู่ๆ ประโยคนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองอย่างประหลาด ประโยคนี้เป็นประโยคที่เท็กซัสให้ไว้ตอนที่เราจากกัน เพราะเราจากกันโดยความจำเป็นก็เลยอาจจะยังมีเยื่อใยต่อกัน แต่นี่ก็หลายปีแล้ว... ทำไมเขาถึงได้กลับมาเอาตอนนี้...
ความคิดเห็น