คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กฎแหลกของแก๊งเถื่อน
หลังเลิกเรียนฉันบอกกับลุงชนะว่าจะกลับเองให้ลุงกลับไปก่อนแล้วรีบเดินไปหลังโรงเรียนเพื่อหลบหน้ากราฟกับแตงโม “มาแล้วเหรอ......นึกว่าจะปอดแหกซะและ” พี่เมย์เย้ยฉัน “จะเอายังไงก็ว่ามาอย่าทำให้เสียเวลา” ฉันว่าพร้อมกับวางกระเป๋าที่ม้านั่ง “หนอย!!!...เดี๋ยวนี้รู้สึกแกจะกล้า มากเกินไปแล้วนะ” พี่เมย์ด่าพลางชี้หน้ามาที่ฉัน พวกผู้หญิงในกลุ่มต่างมายืนหลังพี่เมย์เป็นฝูง ไม่เห็นก็แต่พี่มิวส์ “สงสัยว่าพี่จะสอนฉันเลวเกินไปซะและ” ฉันว่าพร้อมกับยิ้มมุมปากที่จริงฉันเตรียมตัวจะโดนพวกเดียวกันตบมานานแล้วล่ะ “เฮ้ย จัดการ” ทุกคนวิ่งกรูกันมาทางฉัน เพียะ!!! เสียงตบพิฆาตดังลั่นแต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บใดๆเพราะคนที่รับแทนฉันก็คือ พี่แบงค์ !!! แล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันมีเรื่องเนี่ย ร่างของพี่แบงค์ค่อยๆหล่นลงมาทับฉัน “เฮ้ย!!!” เสียงยัยกราฟดังขึ้น ยัยพวกนั้นพากันวิ่งหนีไปกันคนละทิศ “พี่แบงค์เป็นยังไงบ้างคะ” ยัยสองคนนั้นพูดเป็นเสียงเดียวกัน “ฉันว่า เอานายนี่ออกจากตัวฉันก่อนเหอะ” ยัยสองคนพากันจับแขนนาย
“โมว่าพาพี่เขาไปห้องพยาบาลเถอะจ้ะ” พอมาถึงห้องพยาบาล ยัยกราฟก็คร่ำครวญถึงพี่แบงค์ใหญ่ “ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกจ้ะที่พี่แบงค์จะสลบไป เขาเป็นคนภูมิต้านทานน้อยตั้งแต่เด็กแล้วล่ะจ้ะ” โธ่ !!! นายแบงค์ นายไม่น่าเจ็บตัวแทนฉันเลยให้ตายสิ
ความคิดเห็น