คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การปรับตัวให้เข้ากับเขาต้องทำอย่างไรนะ
ฉันกลับบ้านไปนึกคิดดูดีๆแล้วถึงรู้สึกว่า นายนั่นเป็นคนอย่างไรฉันจึงต้องการจะปรับตัวให้เข้ากับหมอนั่น ฉันลงจากรถพร้อมกับฮัมเพลง “แม้ว่ามันนี้เธอจะอยู่แสนไกล แต่ความทรงจำดีๆนั้นไม่เคยจากหาย” เสียงฮัมเพลงของฉันค่อยๆเบาลงอีกครั้ง เพราะนายนั่นกำลังเดินมาทางฉัน “ไงครับ เมื่อวานเป็นอะไรอ่ะเห็นวิ่งออกจากห้องพยาบาล” นายนั่นทักฉันฉันไม่อยากที่จะพูดอะไรเพราะคิดถึงเรื่องนั้นและมันยังจุกอก ฉันจึงเดินผ่านนายนั่นไปเฉยๆ แล้วรีบวิ่งเข้าห้อง
“ไงแม็ก แกจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฉันฟังได้หรือยังล่ะ” ยัยกราฟกับแตงโมเดินเข้ามาทักฉันถึงเรื่องเมื่อวาน “ฉันไม่อยากพูดถึงมัน” ฉันทำหน้าตาเรียบเฉยที่สุด แตงโมรีบวิ่งมานั่งใกล้ๆฉัน “นี่แม็ก บอกมาเถอะเราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอบอกฉันๆอาจจะบอกความลับอะไรบางอย่างกับเธอก็ได้”
ความลับ เรื่องอะไรอ่ะ ถ้ามันเป็นความลับของนายนั่นฉันอาจจะรู้แล้วปรับตัวเข้ากับนายนั่นก็ได้ ฉันจึงตัดสินใจเล่าให้แตงโมฟัง “คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้...................” แล้วฉันก็เล่าไปตามความจริงทุกอย่าง “ถ้าอย่างนั้น แม็กก็ชอบพี่แบงค์น่ะสิ” ฉันพยักหน้าพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง “งั้นฉันก็จะบอกความลับเรื่องของพี่แบงค์ให้ละกัน…” ฉันค่อยๆเอียงหูไปทางแตงโมที่กำลังป้องปาก “พี่แบงค์เค้าชอบคนหวานๆ” ฉันกับแตงโมยิ้มแบบมีเลศนัยให้กันจนยัยกราฟงง “นี่พวกแกสองคนเป็นอะไรกันอ่ะ” พวกฉันไม่พูดอะไรแต่ยิ้มแบบมีเลศนัยให้กันตลอดที่มีคนถามถึงเรื่องนี้
วันต่อมา
ฉันลงจากรถเช่นเดิมแต่วันนี้ฉันรู้สึกแปลกไป ฉันเดิมไปตามสายชั้นม.4-5
ตลอดเส้นทางมีแต่คนจับจ้องมาที่ฉันตลอดแต่แล้วก็มีสองสาวที่รู้สึกจะแก่กว่าฉันแต่งตัวซะเข้มมาก ใช่แล้วสองคนนี้ก็คือ สองหัวหน้าเผ่าแก๊งซ่าแห่ง สตรีวิทยาบัณฑิตสถานพี่เมย์และพี่มิวส์ ที่เป็นคนผลักดันให้ฉันแซบซ่ามาถึงนะบัดนี้ และฉันก็เป็นรองประธานแก๊งซะด้วย ทั้งสองคนจ้องฉันอย่างไม่ละสายตา ซวยล่ะซิลืมสนิทเลยว่าอยู่แก๊งเด็กแซบที่คนที่อยู่แก๊งเราจะเห็นได้ชัดคือแต่งหน้าเข้มแบบชาวร็อก แต่ฉันมาแต่งหน้าหวานซะขนาดนี้ตายแน่เลย “รู้ตัวไหมว่าทำผิดกฎ” พี่เมย์พูดเสียงขรึม ฉันกลัวพี่ทั้งสองคนมากจึงได้แต่ก้มหน้า “รู้ตัวดีนี่ ก็คงจะพอรู้นะว่าบทลงโทษคืออะไร” ฉันก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ “นี่พวกเธอจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้เนี่ย ” ^^: นายเจี๋ยมเจี๊ยมของฉัน แผ่นหลังขาวๆของเขาอยู่ข้างหน้าฉันแล้วตอนนี้เหอๆๆ “อย่ามายุ่งกับเรื่องของชาวบ้าน” พี่เมย์จ้องนายนั่นอย่างจะกินเลือดเนื้อ พี่มิวส์ไม้กล้าแม้แต่จะสบตานายนั่น ฉันก็พอจะเดาออกนะว่าพี่มิวส์ชอบนายแบงค์งั้นฉันก็มีคู่แข่งเป็นคนสำคัญเลยอ่ะดิ แย่ชิบ
“ถ้าเธอจะทำอะไรผู้หญิงคนนี้ก็ข้ามศพผมไปก่อนเหอะ” “ได้~~” แคว๊ก!!! กรี๊ด!!!กงเล็บของพี่เมย์มาสัมผัสกับใบหน้าขาวๆของพี่แบงค์จนเลือดไหลซิบๆ
“มิวส์..กลับ” พี่เมย์สั่งพี่มิวส์ที่กำลังเอามือปิดปากไม่ให้กรี๊ดฉันจึงฝากคนแถวนั้นเอากระเป๋าไปวางไว้แล้วพานายนั่นเข้าห้องพยาบาล “โอ๊ย .... จ๊าก!!!” เสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องพยาบาล “ทนเจ็บนิดเดียวน่าไม่ถึงตายหรอก” ฉันว่าพร้องกับจุ่มแอลกอฮอลล์ “ขอบคุณมากนะครับ แล้วคิดยังไงมาทำแผลให้ผมเนี่ย” “ก็..แล้วจะให้ช่วยมั้ยล่ะ” ใจจริงฉันก็อยากจะอยู่ใกล้เขาให้มากเหมือนกัน แต่ถ้าพูดออกไปเสียฟอร์มแย่ “ฉันไปเรียนต่อดีกว่า จะเข้าเรียนแล้ว”ฉันพูดพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือมาชู “นายก็กลับด้วยกันซิ” นายนั่นพยักหน้าแล้วเดินตามฉันออกมา แล้วฉันจะดีใจมั้ยเนี่ย ถ้าพี่มิวส์รู้ว่าฉันอยู่กับนายนั่นสองต่องสอง
ความคิดเห็น