คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตกเป็นขี้ปากของชาวบ้าน กับความจริงที่เปิดเผยของยัยกราฟ
กริ่งๆๆๆ!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้อง มันเป็นเช้าที่ฉันไม่ค่อยอยากจะตื่นซักเท่าไร ฉันรีบลุกจากเตียงอันแสนนุ่ม วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักฉันก็ออกมาพร้อมกับชุดนักเรียน ฉันรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง ด้วยความเร็วสูง เพราะกลัวจะสายแบบเมื่อวานอีก แต่วันนี้ฉันก็ยังไม่เห็นหน้าพ่อแม่อีกเช่นเคย ฉันก็เลยเดินเข้าไปหาป้าแจ่มในครัว “ป้าแจ่มค่ะ แล้วพ่อกับแม่ยังไม่กลับมาอีกหรือค่ะ” ป้าแจ่มวางมือจากการ ทอดฮอทดอกแล้วพูดว่า “คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิง กลับมาแล้วล่ะค่ะคุณหนู แต่ท่านก็แค่มาเอากระเป๋า เห็นคุณท่านบอกว่า คุณนายทัศนีย์ป่วยหนักไม่มีคนดูแล ก็เลยจะไปเฝ้า น่ะค่ะ แล้วเห็นว่าจะให้ดิฉันพาคุณหนูไปค้างบ้านคุณนายทัศนีย์วันเสาร์อาทิตย์นี้อีกนะค่ะ” 0.0 ฉันเบิกตา กว้าง ไม่อาวน้าฉันไม่เห็นจะอยากไปเลย คิดดูสิ บ้านทรงโบราณอยู่ติดกับแม่น้ำ ไม่มีห้างไม่มีร้านค้า แล้วช้านจะอยู่ยังไง TTO TT เอาเป็นว่าฉันรีบไปโรงเรียนดีกว่าเพราะถ้าอยู่ต่ออีกต้องคอยฟังข่าวร้ายอีกแน่ๆ ฉันรีบวิ่งขึ้นรถที่กำลังติดเครื่องรอฉันอยู่ “วันนี้ขอแบบสบายๆนะค่ะ” ฉันบอกกับลุงชนะแต่ลุงก็ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ขับสบายตามคำสั่งและแล้วก็มาถึงโรงเรียน ฉันเดินไปตามสายชั้น ฉันเดินผ่านห้องของพี่คนนั้นอีกเช่นเคย ฉันเดินไปทางประตูห้องพี่เค้า ว้าวดูดิๆเห็นแล้วหล่อชะมัดยาดเลยอ่ะ “ทำอะไรอยู่หน้าห้องคนอื่นเค้าอยู่หรอคับ ผมไม่มีที่จะเดินอ่ะคับถอยหน่อยได้ป่าวคับ” คัยว่ะฉันกำลังแอบปลื้มพี่เค้าอยู่ มาขัดจังหวะหาไรเนี่ย ฉันก็เลยด่าออกไปทั้งๆที่ตากำลังจับจ้องดูนายคนนั้นอยู่ “ผิดนักหรอว่ะแค่ขวาง คนกำลังปลื้มพี่เค้าอยู่ ยุ่งจริงเลย” “ผิดสิครับ ก็ห้องเนี่ยมันห้องผมนะครับ” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองนายคนนั้น เพล้ง!!! ไม่ใช่เสียงกระจกที่ไหนหรอกค่ะ เสียงหน้าฉันเองแตกยับเลยฉันรีบวิ่งออกมาจากแถวนั้นทันที ฉันรีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูมิด “โธ่เว้ย !! หน้าแตกอีกแล้วซิ” ฉันตะโกนลั่งห้อง ทุกสายตาจับจ้องมาทางฉัน ฉันก็เลยแก้ตัวออกไปว่า “เอ่อ...คือ ฉัน ...ซ้อมละครน่ะ เออ...ใช่ๆซ้อมละคร” ทุกคนพากันถอนหายใจแล้วทำภารกิจของตนตามเดิม ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะวางกระเป๋า “นี่ ยัยแม็ก ไปกับฉันหน่อยสิ ” ยัยกราฟรีบกระชากแขนฉันออกจากห้องเดินไปทางห้องที่ไอ้บ้านั่นอยู่ “ แกจะไปไหนเนี่ย ฉันไม่อยากจะมาแถวนี้เลยนะเว้ย” ยัยกราฟพาฉันมาหยุดตรงห้องไอ้บ้านั่นจริงซะด้วยซิ-_-;; อายจังเว้ย “นี่พี่แบงค์ค่ะๆ ใช่คนนี้รึเปล่าค่ะที่ไปชนพี่เมื่อวานอ่ะค่ะ”ยัยกราฟพูดอยู่กับใครไม่รู้เพราะฉันไม่อยากจะเงยหน้าซักเท่าไหร่ “พี่ไม่เห็นหน้าน้องเค้าเลยอ่ะคับช่วยเงยหน้าขึ้นหน่อยได้ไหมคับ” เอ ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆน้า เหมือนเคยได้ยิน ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น “ว๊าก/ว๊าก” ฉันกับนายนั่นพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย “อย่าๆๆอย่าทำอะไรผมเลยนะคับผมไม่ได้ตั้งใจ” นายนั่นร้องเสียงดังลั่น “เออๆๆเงียบได้แล้วโว้ย ฉันอายเค้า ” ฉันพูดพร้อมกับเอามือมาบังหน้าตัวเองไว้แล้วรีบจับแขนยัยกราฟเข้าห้อง “นี่แกรู้จักไอ้บ้านั่นได้ไงเนี่ย” ฉันไม่รู้มาก่อนเลยอ่ะว่ายัยกราฟรู้จักนายเจี๋ยมเจี้ยมนั่น “เอ้าทำไมฉันจะไม่รู้จักหล่ะ พี่แบงค์น่ะเป็นพี่ชายของยัยแตงโมนี่นานี่แกไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ยแกนี่โง่จริงๆเลย” ดูๆมันคำก็โง่สองคำก็ว่าโง่เซ็งจริงเชียะ “อ๋อ พี่แบงค์เค้าเป็นพี่ของโมเองหล่ะจ้ะพี่เค้าออกจะเจี๋ยมเจี้ยมแต่พี่เค้าก็รักโมมากเลยนะ เป็นพี่ชายที่แสนดีที่สุดเลย” ฉันกลับไปนั่งที่ของตัวเองปล่อยให้ยัยกราฟกับแตงโมเมาส์เรื่องพี่ชายมันอยู่ “พี่แบงค์ไม่ใช่คนไทยแท้ๆหรอกนะพี่เค้ามีลูกครึ่งญี่ปุ่นอยู่บ้างแล้วก็มีลูกครึ่งฝรั่งเศสอยู่บ้างแต่หน้าตาเค้าไม่หน้าจะเจี๋ยมเจี้ยมเลยอ่ะ” ถึงนายนั่นจะเป็นลูกโค่งลูกครึ่งอะไรฉันก็ไม่ชอบนายนั่นเด็ดขาด เพราะเจอกันตอนไหนนายนั่นชอบทำให้ฉันขายหน้าตลอดเลย-///-
ความคิดเห็น