Be forgotten...get the go-by..."Die"

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4

เมื่อแตะไปที่ไหล่ของยู ร่างกายของยูก็เรือนราง...มันไม่เหมือนกับการหายไปเลย

เพราะ การหายไปนั้น จะหายไปแบบเฉียบพลันเลย ผมรู้สึกว่ามันไม่ดีแล้วแน่ๆ ผมจึงเขย่าตัวยูให้
ได้สติ

"เฮ่ !? ยูเป็นอะไรไปน่่ะ"

แต่ยูก็ยังไม่ได้สติ และผมก็ได้สังเกตเห็นมือตัวเองกำลังเรือนราง ผมจึงปล่อยมือ

จากยูทันที . . ."มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!?" พอเวลาผ่านไปสักพัก มือของผมก็กลับเป็นเหมือนเดิม

ร่างกายของยูก็กลับเป็นเหมือนเดิม แต่ล้มหมดสติลงไป ผมจึงรีบพายูไปดูอาการที่บ้านทันที


เมื่อผมกลับถึงบ้าน

เอ็น: แหกๆๆ

ริน : โอ๊ะ ไปลักพาตัวเด็กที่ไหนมาน่่ะจ้้ะ? - -

เอ็น: เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น เด็กคนนี้มีอาการแปลกๆเลยพามา!?

ริน : เหรอจ้ะ งั้นขอดูหน่อยนะ


จากนั้นก็ให้รินดูอาการของ

ยูว่าเป็นอะไร ผมจึงรออยู่ด้านนอกห้อง...ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยๆ เกี่ยวกับชีวิตเมื่อก่อนของตัวเอง

มันช่างน่าอัปยศจริงๆ แต่ก็ดี ที่มีอะไรเปลี่ยนไปตั้งหลายอย่าง แล้วจู่ๆ รินก็เปิดประตูมาอย่าง

รวดเร็วแล้วก็บอกว่า

"แย่แล้วล่่ะจ่ะ เด็กคนนี้เป็นโรค Mono enigma !?"