คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : . 16 .
. 16 .
Rr rr r.
" ฮัลโหล "
( พิชานอยู่ห้องหรือเปล่าครับ )
" ไม่บอก "
( อะไรวะ กับเพื่อนกับฝูง )
" มึงจะเข้ามาหรือไง "
( ใช่ เหงาอ่ะ )
" เหงาก็ไปหากัมจงสิครับพี่ลู่หาน .. เดี๋ยวพั้มพ์จะลงมาให้ติวหนังสือ "
( พั้มพ์ ? เออ เรื่องนี้ยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ แล้วไปเรียกน้องเขาแบบนั้นได้ไง คบกันแล้วหรอ )
" ยัง "
( ยังไม่คบก็ห้ามเรียกเว้ย ! )
" ก็อยาก "
( หมั่นไส้จริง ๆ จากหัวใจ ไม่ไปก็ได้ วางแล้วนะ )
" บาย "
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า หลังจากกดวางสายโทรศัพท์เพื่อนสนิท นึกไปถึงอีกคนก็พาลให้รอยยิ้มกว้างกว่าเดิม ดวงตากลมจับจ้องไปที่ประตูไม้อัดสีขาวรอให้มันถูกเคาะขึ้นสักที และคำขอร้องของปาร์คชานยอลก็เป็นผล
ก๊อก ก๊อก !
" ยินดีต้อนรับครับ "
" ขอบคุณครับ " แบคฮยอนโค้งตัวให้เจ้าของห้องที่อุตส่าห์เดินมาเปิดประตูให้ เป็นการรับมุขอีกคน ก่อนจะเดินผ่านเข้าห้องไป
เก้าอี้เข้าชุดกับโต๊ะกินข้าวตัวเก่งถูกเลื่อนออกเพื่อใช้เป็นที่นั่งลงหลักปักฐานของวันนี้ ชานยอลเดินไปเปิดตู้เย็นออกก่อนจะเอื้อมหยิบช้อนมาหนึ่งคัน เลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามรุ่นน้องออกแล้วนั่งลงบ้าง
" ฮาเก้นดาสคุ้กกี้แอนด์ครีม ! "
" อ่ะ เอาแบบฝึกหัดไปลองทำแล้วจะให้กิน "
" กินก่อนไม่ได้หรอ "
" ทำสิ เดี๋ยวพี่ป้อนให้ " คนตัวสูงพูดพร้อมส่งกระดาษที่เต็มไปด้วยคำถาม ที่เขาพอจะนึกออกจากข้อสอบเทอมก่อนหน้าไปให้คนฝั่งตรงข้าม มือหนาเปิดฝาถังไอศกรีมรสโปรดของคนตัวเล็กออก ใช้ช้อนตักขึ้นมาหนึ่งคำและยื่นไปให้ตรงหน้า
" อร่อยยยยยยยย " แบคฮยอนอ้าปากรับไอศกรีมอย่างว่าง่ายก่อนจะก้มหน้าก้มตาให้ความสนใจกับแนวข้อสอบอีกครั้ง
จำนวนแนวข้อสอบที่คนเป็นพี่เขียนให้ค่อนข้างเยอะ จึงต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำ แต่ทั้งแบคฮยอนและชานยอลก็ไม่มีปัญหาอะไรกับระยะเวลาเหล่านั้น เพราะคนหนึ่งก็เพลิดเพลินกับการนั่งทำแบบทดสอบ กินไอศกรีม ส่วนอีกคนก็ได้เพลินไปกับการนั่งมองอิริยาบถของคนฝั่งตรงข้าม
ไอศกรีมถูกส่งเข้าปากคนตัวเล็กไม่ขาด จนกระทั่งคนป้อนเห็นคิ้วบางขมวดเข้าหากันเป็นปมมาสักพัก ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้กดดันอะไรมากนัก จึงหาเรื่องแกล้งให้อีกคนได้รู้สึกผ่อนคลาย
" พี่ชานยอลลลลลลลลล " แต่ดันได้คิ้วขมวดมุ่นมากกว่าเดิมกลับมาซะอย่างนั้น คนตัวเล็กละสายตาออกจากกระดาษตรงหน้าทันที หลังจากพยายามเลื่อนปากตามช้อนไอศกรีมอยู่นาน แต่ก็ไม่เป็นผล จึงเลือกนั่งมองมันเฉย ๆ จนกระทั่งเข้าปากอีกคนไป
" J "
" แกล้งเราทำไมเนี่ย "
" อย่าเครียดสิ ค่อย ๆ ทำไปก็ได้ "
" ลืมหมดแล้วอ่ะ .. ทำไมก่อนอบเป็ดถึงต้องดึงหนังให้มันคลุมส่วนเนื้อนะ " พูดออกมาคล้ายกับการบ่นมากกว่าต้องการคำตอบจากอีกฝ่าย เจ้าของปากเรียวบางกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ ขมวดคิ้วเข้าหากันเพื่อช่วยให้ตัวเองนึกคำตอบออก แต่ก็ว่างเปล่า
" ที่หนังเป็ดมีอะไรอยู่ "
" ลาย "
" ไม่ใช่สิ ฮ่า ๆๆ " คนช่วยใบ้อดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้กับคำตอบลอย ๆ ของอีกคน นี่มันคำตอบประเภทไหนกัน ที่หนังเป็ดมีลาย ? ลายเนี่ยนะ ? แล้วลายมันจะไปช่วยอะไรได้กันล่ะ
" ก็มันนึกไม่ออกนี่ L "
" เอาใหม่นะ ที่หนังเป็ดมีอะไร นึกดี ๆ "
" มี .. มี อ๋อ ไขมันหรอ ! "
" อื้ม แล้วมันจะช่วยอะไรเนื้อเป็ดล่ะ "
" ช่วยให้ความชุ่มชื้นตอนอยู่ในเตาอบไงงงงงง "
" เก่งมาก " ชานยอลพูดชมและตักไอศกรีมขึ้นมาส่งให้อีกคน ในขณะที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมาบนริมฝีปากหยักอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าแบคฮยอนหลงเชื่อให้เขาแกล้งอีกแล้ว
" ไม่ให้กินหรอ เดี๋ยวเราจะแย่งมาให้หมดเลย "
" แย่งสิ " พูดแล้วยังไม่หยุดแกล้ง ใช้ช้อนตักไอศกรีมขึ้นมาใหม่ ยื่นไปใกล้ริมฝีปากบาง พอเห็นว่าอีกคนอ้าปากจะงับช้อนก็รีบชักมือกลับมาใส่ปากตัวเอง
แต่พลาดไปนิดหน่อย ..
จุ้บ♡
อาจต้องโทษที่แบคฮยอนเรียนคณิตศาสตร์ได้ไม่ดี
เลยทำให้การคาดคะเนผิดพลาดไปนิดหน่อย
เพราะแทนที่ริมฝีปากได้รับความเย็นจากไอศกรีม
กลับแปรเปลี่ยนเป็นสัมผัสนุ่มหยุ่นจากริมฝีปากอีกคนไปซะได้ ..
หลังจากเกิดเหตุการณ์ความผิดพลาดขึ้น คนตัวเล็กก็รีบถดตัวถอยหลังกลับไปนั่งที่ หลับตาปี๋ ปากเม้มเข้าหากันแน่นเพราะวางตัวไม่ถูก คนถูกกระทำเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่นั่งอมยิ้ม ยกศอกขึ้นมาท้าวไว้กับโต๊ะ ทอดสายตามองอีกคนอย่างเอ็นดู ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นสักนิด
" ไม่กินแล้วหรอ คราวนี้พี่ให้เราจริง ๆ แล้วนะ "
" พี่ชานยอลกินคนเดียวไปเลย เราไม่กินแล้ว "
" ทำไมล่ะ "
" …"
" หวานดีออกนะ J "
.
ขายาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินเข้าไปในส่วนห้องครัว เปิดตู้เย็นเช็ควัตถุดิบดูว่าพอจะทำอาหารอะไรได้บ้าง ถึงแม้อีกคนจะไม่ได้บ่นหิวหรืออะไรแต่เขาคิดว่าควรจะทำเตรียมเอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้ก็เริ่มเย็นมากแล้ว
" พักบ้างก็ได้นะ " แบคฮยอนวางปากกาในมือลงทันทีที่อีกคนพูดจบเพราะเขาก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ถึงแม้จะทำแนวข้อสอบทั้งหมดแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือส่วนที่อีกคนเน้นเอาไว้ให้ ไม่ยอมลุกไปไหน ก็วิชานี้ตั้งสี่หน่วยกิตใครจะยอมเสียเวลาไปเปล่า ๆ กันล่ะ
" ไปนอนเล่นบนโซฟาก่อนนะ เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน " มือหนาจับจูงร่างเล็กไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ก่อนจะยกมือขึ้นมายีกลุ่มผมนุ่มของอีกคนนิดหน่อยแล้วผละออกไปเตรียมอาหาร
" พี่ชานยอล "
" หื้ม "
" จะทำอะไรกินหรอ "
" ข้าวผัดกิมจิ เราโอเคใช่มั้ย " ละความสนใจออกจากไข่ที่ถูกตอกใส่ชามเตรียมไว้ตรงหน้าแล้วหันไปถามความเห็นเจ้าของดวงตาแป๋วที่กำลังมองมา พอได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบจึงหันหน้ากลับเข้าเคาเตอร์ครัวเพื่อทำอาหารต่อ
เนื่องจากเป็นเมนูง่าย ๆ ใช้เวลาเพียงไม่นานข้าวผัดกิมจิทั้งสองจานจึงถูกวางลงบนโต๊ะกินข้าว กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูกดึงให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาต้องรีบลุกมานั่งลงที่ประจำเพื่อทานข้าว
" หอมจังเลย "
" หอมก็กินเยอะ ๆ จะได้มีแรงอ่านหนังสือ "
" ต้องอ่านเยอะมากเลยอ่ะ เราจะไม่ไหวแล้วนะ "
" ไหวสิ พี่รู้ว่าเราเก่ง "
" ก็ได้ "
ข้าวผัดคำสุดท้ายถูกตักเข้าปากไป มือเล็กหยิบจานเดินไปวางในอ่างล้างเพื่อจะทำความสะอาด แต่ก็โดนเจ้าของห้องขัดขึ้นซะก่อน ปาร์คชานยอลทำหน้าที่รุ่นพี่ที่ดีด้วยการบอกให้อีกคนไปนั่งอ่านหนังสือต่อได้เลย เดี๋ยวเขาจะเป็นคนจัดการทำความสะอาดทั้งหมดเอง ข้าวที่ตุ่ยอยู่เต็มแก้มทำให้แบคฮยอนได้แต่พยักหน้ารับแล้วเดินกลับไปประจำที่โซฟา
" พี่ว่าถ้าเราพอจำภาพตอนปฏิบัติในห้องครัวได้ ก็น่าจะทำได้นะ "
" … "
" เราพอจำได้บ้างหรือเปล่า "
" … "
" หื้อ ตัวเล็ก " ชะโงกหน้าให้พ้นกำแพงขาว เพื่อมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วก็พบว่าฟักทองของเขานอนหลับปุ๋ยไปซะแล้ว มือหนาเช็ดเข้ากับผ้าเช็ดมือตรงหน้าก่อนที่ขายาวจะเดินเข้าไปหาอีกคน
ใครช่วยบอกที
ว่าเขาควรจะทำอย่างไรกับคนน่ารักที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าดีนะ ?
.
50 %
นั่งมองคนหลับอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มผืนเล็กในตู้เสื้อผ้าออกมาคลุมให้คนตัวเล็กบนโซฟาแล้วเดินไปเช็คอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศบนรีโมท
กดเพิ่มจำนวนเลขสองครั้งเพื่อปรับให้อากาศรอบข้างไม่เย็นจนเกินไป
ก่อนจะปักหลักนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะหนังสือภายในห้องนอน หยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านบ้างหลังจากช่วยติวให้อีกคนมาทั้งวัน
ครืด ครืด !
ปาร์คชานยอลเบนสายตาออกจากตัวหนังสือเบื้องหน้า
สอดส่ายสายตาหาที่มาของเสียงสั่นที่เกิดขึ้น
ขายาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินวนไปมาภายในห้องและหยุดลงตรงโต๊ะกินข้าว คว้าโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กที่กำลังสั่นขึ้นมา
ชั่งใจอยู่สักพักแล้วกดรับสาย
Rr rr r.
" ฮัลโหล "
( ทำไมรับช้าจังวะ มึงอยู่ไหนเนี่ย )
" เซฮุน นี่พี่เอง "
( อ้าว พี่ชานยอลหรอ )
" อื้ม "
( แบคฮยอนล่ะครับ ? )
" หลับอยู่น่ะ อ่านหนังสือแล้วเผลอหลับไป .. เรามีอะไรสำคัญหรือเปล่า
ให้พี่ปลุกตัวเล็กมั้ย "
( ไม่เป็นไรครับ ผมแค่ห่วงมันเฉย ๆ เห็นไม่กลับห้องสักที )
" อ๋อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
แบคฮยอนอยู่กับพี่ที่ห้องนี่แหละ "
( อ๋อ ครับ ..
งั้นฝากมันด้วยละกันนะพี่ชานยอล ผมจะออกไปข้างนอกซะหน่อย )
" อื้ม ไม่ต้องห่วงเซฮุน "
( ครับ )
คนตัวสูงวางโทรศัพท์มือถือลงที่เดิมและเดินตรงไปที่โซฟาเพื่อปลุกอีกคนให้ลุกขึ้นมาล้างหน้า แปรงฟันซะหน่อยแล้วค่อยพาไปนอนในห้องนอนแทน เพราะนอนบนโซฟานาน ๆ เกรงว่าตอนคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาแล้วจะปวดหลังเอาได้
" ตัวเล็ก ตัวเล็ก .. แบคฮยอน "
คุกเข่าลงกับพื้นข้างหนึ่งแล้วเอ่ยเรียกพลางเขย่าแขนไปด้วยให้อีกคนรู้สึกตัว
" … "
" ตัวเล็ก "
" อือ "
" ลุกไปล้างหน้า
แปรงฟันกันแล้วเข้าไปนอนในห้อง "
" อือ "
" เราจะได้ไม่ปวดหลังไง "
เปลือกตาของคนตรงหน้าค่อย ๆ เปิดขึ้น
รับเข้ากับแสงไฟภายในห้องนั่งเล่นก่อนจะเบิกตาโพลงแล้วเด้งตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ
" เห้ย นี่เราหลับไปตอนไหนเนี่ย "
" น่าจะเกือบสองชั่วโมงได้แล้วล่ะ "
" ทำไมไม่ปลุกเราอ่ะ L "
" เราหลับก็ดีแล้วนี่ จะได้พักบ้าง อ่านหนังสือไปตั้งเยอะแล้ว "
" พี่ชานยอลจะนอนแล้วหรอ เดี๋ยวเราเก็บของกลับห้อง
" พูดแล้วหันไปรวบกระดาษ หนังสือเข้ามาไว้ในมือก่อนที่อีกคนจะกุมมือทับลงมา เป็นเชิงบอกให้หยุดการกระทำนั้นกราย ๆ
" เปล่า พี่จะมาพาเราไปนอนต่างหาก .. ไปล้างหน้า
แปรงฟันกัน ปะ "
" หะ .. ไม่เป็นไร
เดี๋ยวเรากลับห้อง "
" นอนนี่นั่นแหละ .. เมื่อกี้เซฮุนโทรมา
พี่กลัวจะเป็นห่วงเราเลยเสียมารยาทรับโทรศัพท์ไปนะ "
" อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก
แล้วมันบอกพี่ชานยอลว่าอะไรบ้าง "
" ฮุนบอกว่าฝากเราด้วย
จะออกไปข้างนอก "
" ออกไปข้างนอก ? ตอนนี้เนี่ยนะ "
" อื้ม แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน "
" แล้วทำไมต้องมาฝากพี่ชานยอลไว้ด้วยล่ะ
เราโตแล้วนะ " ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น
แต่ก็ส่งมือออกไปรับแปรงสีฟันอันใหม่จากเจ้าของห้องอยู่ดี ขาเรียวเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ก่อนที่ชานยอลจะเดินตามเข้าไป คว้าหยิบแปรงสีฟันออกจากแก้วกระเบื้องแล้วยื่นไปตรงหน้าคนตัวเล็กเพื่อให้บีบยาสีฟันเผื่อเขาบ้าง
" ถึงฮุนไม่บอก
พี่ก็ให้เรานอนที่ห้องด้วยอยู่ดี "
" แต่ห้องเราอยู่แค่ชั้นหกเองนะ
ขึ้นไปสามชั้นก็ถึงแล้ว "
" ถึงเราจะอยู่ชั้นเดียวกับพี่
พี่ก็จะให้เรานอนที่นี่อยู่ดี " แปรงสีฟันถูกย้ายเข้าไปทำหน้าที่ภายในปาก
จึงทำให้แบคฮยอนได้แต่ขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม
" พี่อยู่นี่ทั้งคน จะมีเหตุผลอะไรให้เราต้องขึ้นไปอยู่คนเดียวล่ะ "
" อยู่คนเดียวมันก็ไม่เป็นอะไรนะ "
คนยืนฟังหันหลังกลับไปบ้วนปาก ล้างแปรงเรียบร้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดตอบกลับ
" แล้วอยู่ด้วยกันไม่ดีกว่าหรอ "
" แล้วอยู่ด้วยกันมันดีกว่าหรอ "
" เราต้องตอบสิ
ทำไมมาถามพี่กลับล่ะ " แปรงสีฟันในมือคนตัวสูงถูกวางกลับเข้าที่เดิม
ก่อนจะหันหลังไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดใบหน้า แล้วยืนรอฟังคำตอบ คนตัวเล็กยืนกอดอกทำหน้าครุ่นคิด
ก่อนจะตอบแล้วรีบชิ่งหนีออกจากห้องน้ำไป
"
เราก็ตอบเหมือนที่พี่ชานจะตอบนั่นแหละ "
ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า
..
มันดีมากมากที่ได้อยู่ด้วยกันน่ะสิ
ก็ปาร์คชานยอลตั้งใจจะตอบออกไปแบบนั้นนี่
J
.
" แล้วทำไมเรากลับมานั่งที่โซฟาล่ะ
"
" เรานอนโซฟาก็ได้นะ
จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ชานยอลไง "
" นอนโซฟานี่แหละจะรบกวนพี่ "
เจ้าของห้องพูดแล้วเดินเข้าไปคว้ามือเล็ก ออกแรงดึงนิดหน่อยให้ลุกตามเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน
" ทำไมอ่ะ "
"
เปลืองไฟค่าแอร์น่ะ "
" โธ่ นึกว่าอะไร "
ขาเรียวก้าวขึ้นเตียงหลังจากที่คนตัวสูงอำนวยความสะดวกเขาด้วยการเลิกผ้านวมสีน้ำเงินออกให้ หมอนใบโตถูกยกขึ้นตั้งวางพิงลงไปกับหัวเตียง คนตัวเล็กจัดที่ทางแล้วเอนตัวพิงกับหมอน ยืดขาเหยียดตรง ยกชีทที่หยิบติดมือมาด้วยยกขึ้นอ่าน
" ตัวเล็ก นี่มันจะห้าทุ่มแล้วนะ "
คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากัน
เสียงที่เปล่งออกมาค่อนข้างเข้มกว่าปกติแสดงถึงอารมณ์ที่เริ่มไม่พอใจ
มีอย่างที่ไหนกัน เขาอุตส่าห์ลากเข้ามานอนในห้องแล้วยังจะมานั่งอ่านหนังสือแบบนี้อีก
" พี่ชานยอล แค่นิดเดียวเอง
เรายังไม่ง่วงมากด้วยอ่ะ "
" ไม่เอาแล้ว "
" อ่านอีกแค่นิดเดียวเอง
หน้านี้เราอ่านไปครั้งเดียวเองนะ "
" ตัวเล็ก "
" … "
" นอนเถอะนะ
พรุ่งนี้เราค่อยอ่านก็ได้นี่ สอบวันมะรืนไม่ใช่หรอ ? " ถามเสียงแผ่วพลางขยับใบหน้าเข้าไปใกล้
วางคางลงกับเอกสารที่คนตัวเล็กยังคงถืออยู่
" อื้อ "
" งั้นนอนเถอะนะคนดี "
" ก็ได้ "
ถึงแม้บทสนทนาจะจบลงแล้ว
แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
เกิดขึ้นจากบุคคลที่อยู่ภายในห้องเลยสักนิด
สายตาของทั้งคู่สบกันนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งคนตัวเล็กรู้สึกว่าอวัยวะภายในอกซ้ายเริ่มทำงานหนักจนเกินไป จึงเอ่ยคำพูดออกไปท่ามกลางความเงียบ
" เขยิบออกไปได้แล้ว
อยู่แบบนี้เราจะนอนได้ยังไงล่ะ " ดวงตาเรียวหลุบลงไปมองอย่างอื่นหนีสายตาคนเบื้องหน้าพร้อมกับเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเองเพราะทำตัวไม่ถูก
" เราเขินหรอ ? "
" เปล่าซะ ..
" ตั้งใจหันกลับมาสบตาเพื่อเถียงกลับ แต่พูดยังไม่ทันขาดคำ
ระยะห่างในทีแรกก็ถูกลดลงจนแทบไม่เหลือซะแล้ว
คนตัวสูงขยับเข้ามาใกล้จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่ผ่อนเข้าออกอย่างติดขัดของอีกคน ทำให้รอยยิ้มถูกจุดขึ้นมาที่มุมปากด้วยความเอ็นดู
ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะทาบทับลงไปบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา แล้วค่อย ๆ ดันลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่ม
เอียงใบหน้าเพื่อปรับองศา กวาดต้อนชิมความหวานของอีกคนจนพอใจแล้วจึงผละออก
" แล้วถ้าแบบนี้เขินหรือยัง ? " ถามพลางยิ้มกว้างแกล้งคนตรงหน้าที่เอาแต่นั่งเม้มปาก หลับตาปี๋ แบคฮยอนหนีเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยการถดตัวลงไปใต้ผ้าห่มและเหลือแค่เพียงมือที่ยกขึ้นมาปิดตาไว้ให้เห็นเท่านั้น
" พี่ชานยอล ขี้โกงงงงงงงง "
" ขี้โกงยังไงอ่ะ เราจะจูบพี่คืนก็ได้นะ จะได้เท่าเทียมกัน " เสียงทุ้มเปล่งออกไปพร้อมกับหยัดตัวลุกออกจากเตียง เดินไปอีกฝั่งและเลิกผ้านวมขึ้น เอนตัวลงหันหน้าเข้าหาอีกคน แบคฮยอนเลือกตอบกลับด้วยการเงียบและส่งมือออกไปดันคางคนที่กำลังสอดแขนแกร่งมาใต้ตัวเขาเพื่อรั้งร่างเข้าไปกอด
" ตัวเล็ก "
" อื้อ "
" เรารู้ ความหมายของฟักทอง หรือยัง "
" ยังเลยอ่ะ ก็พี่ชานยอลไม่ยอมบอก เราว่าจะไว้ถามพี่ลู่ตอนที่เจอกัน "
"
เราไม่ได้เรียนอิ้งคูลิกับอาจารย์ป้าหรอ ? "
" อาจารย์ป้าไหนอ่ะ
เราเรียนกับอาจารย์ผู้ชาย "
" ไม่น่าล่ะ ถึงไม่รู้ "
" แล้วตกลงทำไมต้องฟักทองล่ะ "
" ฟักทองมันเป็นพืชที่ปลูกง่าย
ขึ้นง่าย อยู่ได้ทุกฤดูกาลอาจจะดูเหมือนเยอะจนไม่น่าสนใจ " คางแหลมของคนตัวโตกว่าย้ายไปวางเกยไว้บนกลุ่มผมนุ่มของคนในอ้อมกอดขณะที่กำลังอธิบาย
"
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีประโยชน์มาก "
" … "
" ที่สำคัญ มันมีคุณค่าต่อชีวิตเรา
" รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของแบคฮยอนอย่างห้ามไม่อยู่ หลังจากได้ยินคำอธิบายความหมายเหล่านั้น
ภายในหัวพยายามหาคำพูดที่จะสามารถช่วยแก้สถานการณ์ขัดเขินตรงหน้าได้ แต่ก็ไม่มี สุดท้ายจึงเลือกปล่อยให้บรรยากาศรอบข้างปกคลุมไปด้วยความเงียบเช่นเดิม
" จะหลับแล้วหรอ "
" อื้อ "
" ฝันดีนะ พั้มพ์ :) "
ชานยอลพูดพร้อมจูบซับลงที่กลางหัวของคนตัวเล็ก ก่อนจะปิดเปลือกตาลงและปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราไป
_______________
บยอนแบคฮยอน คุณอ่อยเขาหรอคะ ?
คุณอ่อยเขาใช่มั้ยคะ ถึงได้มาหลับแบบนี้
ฮ่าฮ่า ขอบคุณกำลังใจดีดีจากคอมเม้นนะ :)
คุณคะเขาจูบกันแล้วค่ะ ขุ่นพระ
พี่ชานนางทำเป็นนิ่ง จริง ๆ นางไม่ธรรมดา อิอิ
ไปหามาเลยหรอว่าฟักทองคืออะไร ฮ่าฮ่า
โอ้ย เราดีใจมากมาก ขอบคุณนะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะ กำลังใจดีดี <3
ขอบคุณทุกคนมากที่เข้ามาอ่าน
รออ่านคอมเม้นอยู่ด้วยแหละ ยักษ์ ♡
ความคิดเห็น