ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑ ปฐมบท
บทที่ ๑
ปมบทแห่ทิพยนิยาย
ทิพยนิยายแห่รัที่ผันผ่านห้วเวลาอันแสนยาวนาน เรื่อราวอษัริย์าินัรบผู้หาล้า สับุรุษผู้มีรัอันเที่ยแท้ เล่าานถึวรอ์สีทอแระห่านาม วเนรสีเหล็ที่แลหาแ่เพียนาเียว อัปสราผู้ทรโมพิสุทธิ์ประุันทรา เ้าอวเนรามประหนึ่ารายาม่ำืน ผู้ทรฤทธาแห่ารรัษาเเ่นน้ำอมฤที่ถือำเนิ าลเียวัน เ้าฤๅะรัษาวพระหทัยแห่อ์รามราเมศผู้ยิ่ย
มาเถิ...มาทัศนาวามรัอันามและยิ่ให่
มาเถิ...มาสับเราเล่าานำนานรัแห่นาทิพย์แลมนุษย์ผู้เรียไร
วามรัะับลำนำเล่าาน
รัเอย...ผู้มิเยรอบรอ ย่อมไม่ประัษ์ว่ารันั้นหวานปานใ
เราผู้เห็นวามเป็นไปแห่สรรพสัว์ัอรนาทิพยนิยายันี้
ลียุเิแ่สวรร์ั้นฟ้า เมื่ออ์อินทราเทพผู้เป็นให่แห่อมราวีนรวิมานสวรร์ั้นาวึสาทร้อำสาปแห่ฤๅษีทุรวาทให้เป็นผู้แพ้ลอาล เหล่าเทพเทวาเสื่อมฤทธานุภาพ ึ้อเร่หาทาแ้ไ มหาเทพวินิัยให้ทำพิธีวนเษียรสมุทรเพื่อทำน้ำอมฤึ้น
อันน้ำอมฤนี้ ผู้ที่ไ้ื่มัมิรู้แ่ มิรู้เ็บ แลมิรู้าย เสมือนหนึ่มิมีวันพ่ายแพ้เัน หาแ่ลำพัำลัแห่เทพเทวะนั้นมิเพียพอึ้ออแรเหล่าอสูรมา่วยในารนี้ พิธีรรมอันศัิ์สิทธิ์เริ่มโยารย้ายภูเามันทรมาเป็นแน ให้พานาวาสุรีผู้มีเ็เศียรเป็นั่สายเือุในารปั่นวนทะเลน้ำนม ้านหัวือเหล่าอสุรายัษาเป็นผู้ั ้านหานั้นือเหล่าเทพเทวา
ารวนน้ำอมฤินระยะเวลายาวนานนับพันปี นเทพไท้แลอสุระอ่อนแร พานาวาสุรีเอ็ทนารปั่นัแทบมิไหวถึับระอัพิษร้ายออมา อ์ศิวะเทพรอรับพิษนั้น้วยพระอ์เอมิให้พิษร้าย้อพื้นโล
บันั้นเมื่อารวนเษียรสมุทรสัมฤทธิผล ึ่บัเิสิ่วิเศษ ๑๔ ประาร้วยัน ือ
๑. วันทร์ ึ่พระศิวะทรหยิบไปปัเป็นปิ่นเศา
๒. แ้วเาสุภะ อ์วิษุเทพนำไปประับเบื้อพระอุระ (อ)
๓. อบัวผุมาพร้อมอ์พระลัษมี พระนาราย์ทรรับเป็นพระายา
๔. วารุี เทวีแห่สุรา ผู้มีวรายามยิ่นั
๕. ้าเผือไอราวั ึ่พระอินทร์ไ้นำไปเป็น้าทร
๖. ม้าอุัยศรพ ึ่พระอาทิย์นำไปเทียมรถทร
๗. ้นปาริาิ เป็น้นไม้ทิพย์ที่มีลิ่นหอม อ์อินทร์นำไปปลู สวนนันทวันบนสวรร์ว่าันว่าหาผู้ใไ้อมมลิ่น็ัระลึาิไ้
๘. โสุรภี หรือ ามะเธนู ที่แปลว่า ผู้ให้ทุอย่าามที่ปรารถนา ือ โสารพันึ
๙. หริธนู
๑๐. สั์
๑๑. อัปสร ำเนิาฟอน้ำาทะเลน้ำนม ำนวนถึ ๓๕ ล้านับ ๑ อ์
๑๒. พิษ
๑๓. ธันวันริ หรือ เทวแพทย์ ผู้เป็นแพทย์แห่สรวสวรร์
๑๔. น้ำอมฤวันทร์ ึ่พระศิวะทรหยิบไปปัเป็นปิ่นเศา
เพลานั้นเหล่าเทพไท้เแลอสูร่า่อรเ้า่วิเพื่อเป็นผู้ไ้ื่มน้ำอมฤ เิเทวาสุรสราม ้วยอำนาแห่เทพศาสราที่ปะทะัน่อเิเสียสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วเษียรสมุทร ทั้ยัทรฤทธามหาศาล อันเป็นปมเหุอไฟประลัยัลป์ ึ่มีสัานล้ายับารแัวออไม้ไฟมหึมานมิอาประมาไ้ มอไปทาใ็เห็นแ่ประายไฟแระายแผ่ยายไปโยรอบทุทิศทา รอบลุมทั่วทุแห่หน ประุภาพสะท้อนออมาาระเาที่ส่อเ้าหาัน ้อนันมามายเินะานับ พลัทำลายล้ารุนแรแผ่ยายอบเประทุ่อเนื่อันไปลอเวลา อย่ารวเร็วและว้าให่ไพศาล นที่สุเ็มทั่วอบเปริมลอัรวาล
บรรยาาศวูบไหว มิิแห่เวลาบิเบือนท้อฟ้าแปรปรวนบิเบี้ยว เหล่าฟอลื่นใสอันห่อหุ้มเหล่านาอัปสรปลิวว่อนไปามแรวิปริแปรปรวนออาาศ
ับพลัน...
ห้วมิิเวลาแยออเป็น่อว้าแลูลืนสรรพสิ่สู่วามมืมนอนธาล อาาศฟอสุท้ายาทะเลน้ำนมอันเป็นแนำเนิแห่อัปสราผู้ามที่สุลอยล่อึ้นมา พลอยถููลืนสู่ห้วมิิอันับ้อนสู่ภพและาลอันแ่าโยสิ้นเิ มิทันที่มหาเทพัใ้เทวฤทธิ์ปิ่อทาแห่มิินั้นลเพื่อมิใหู้ลืนหรือทำลายล้าสิ่ใอี่อไป
าลล่วผ่านหลัพุทธาล ๑๘๐๐ ปี
ศิรปุระ นรที่เปี่ยม้วยอารยธรรมอันรุ่โรน์ พระราวัอันวิิรระารั้อยู่ใ้เาันทราที่สาส่อแสนวลโอบไล้ให้ภาพำลัศิลาูามโเ่น พระราานถูสร้าึ้น้วยไม้ที่สลัเสลาอย่าาม นาบ้า้วยบาราย[1] นาให่ทั้สอ้าน อบบารายเป็นหินแะสลัลอยัวรูปสุบรรและสุบรรี[2] ำลัาปีร่อนหยอล้อัน ระหว่าั้นบันไลสู่บารายสลัลายฝูปลาแหวว่ายในวารีูราวับมีีวิ
พื้นน้ำใสุระสะท้อนแสนวลแห่ันทราเบื้อบน บเพลิสว่าไสวถูุามทาเินว้าที่ปลูรายล้อม้วย้นโมอออสีาวสะพรั่ พรูหล่นลเลื่อนผืนิน ส่ลิ่นหอมอวลไปในอาาศ ทหารรัษาาร์เินรวราันอย่าเ้มแ็
่ำืนนี้น่าัเป็นืนอันเยือเย็นสุสบ หาแ่พระสุรเสียอโอรสน้อยที่ทรแผันแส้าลับทำลายวามสบเียบทั้หลายลสิ้น ้วยปิโยรสแห่อ์อินทราเ้าายรัทายาท ยัทรพระเยาว์นั เพีย 5 ันษา โอรสน้อยทรโปรปรานันทราระ่าบนฟาฟ้านัหนา ปรารถนาัไ้มารอบรอ ทรันแสไห้นใร ๆ ในพระราาน ่าพาันปวเศียรเวียนเล้า ้วยไม่รู้ว่าัทำอย่าไรให้เ้าายน้อยทรหยุันแสลไ้
ศศินทร์ เ็ายวัย 8 วบผู้มีสิปัาลาเลียวถูัเลือาบุรเหล่าเสนาอำมาย์ให้มาเป็นทั้พระพี่เลี้ยและเพื่อนเล่น ผู้ึ่ถูปลูฝัแ่รั้ยัเยาว์ว่าเ้าายพระอ์น้อยนี้ือเ้ามหาีวิที่เาั้อพิทัษ์ ในานะ้ารอบาทึมิอาทนเห็นผู้เป็นยิ่ว่าีวิทรันแสไห้ไ้ ้วยไหวพริบปิภาเินัว เ็ายรีบวิ่เอาอ่าทอำมารอน้ำแล้วไปั้ไว้ ลาลานอันว้าให่หน้าอุทยานเมื่อยามันทราเทพเปล่รัศมีสีนวลเ็มที่
“อ์าย...เส็ทอพระเนรนี่เถิ ระหม่อมนำันทรามาถวาย” เ็ายน้อยูพระหัถ์เล็อวรอ์ป้อมน่ารัมาที่อ่าทอ
“นี่ไ...พระเ้า้า” ศศินทร์ล่าวพลาี้วนูเาันทร์ที่สะท้อนในน้ำ พระเนรสีเหล็เบิว้าอย่าื่นเ้น ทรหยุันแสโยพลัน
“เราาับพระานไ้ไหม ะิน” พระสุรเสียใสรัสอย่ายินี
“ไ้พระเ้า้า แ่้อทรเบา ๆ ่อยๆ วาพระหัถ์ลในอ่าน้ำอย่านี้แล้ว่อยทร้อนันทรานะพระเ้า้า” มือน้อยๆ ทว่าให่ว่าับพระหัถ์เล็ุ่มลน้ำมิให้ไหวระเพื่อมแล้วึแบาออ้อนเาันทร์ที่สะท้อนในน้ำ พระโอษ์หยัแย้มเยื้อนเปล่เสียสรวลร่า เมื่อไ้ันทรามาอยู่ในอุ้พระหัถ์ หาแ่ว่าเมื่อทรพยายามำพระหัถ์เพื่อับ้อ เาันทราลับระเพื่อมหายไป พระนเล็มวมุ่น พาให้ศศินทร์ใไม่ีเรว่าะทรันแสอี
“ฝ่าบาท...เรามิอาับ้อเาันทร์ไ้หรอพระเ้า้า” ศศินทร์ลืนน้ำลาย่อนะทูลไปามริ ไม่อารู้ไ้เลยว่าอ์เทพุิพระอ์นี้ะทรราเรี้ยวหรือลทั์นประารใ
“ิ ๆ เหยอ ะิน แ่เราไ้ยินมเ็ป้อับลำนำถวายมเ็แม่ว่าทรรอานทราที่ามทีุ่ เรา็อยามีพระานอเราเหมือนัน” ำอบอเ้าายพระอ์น้อยพาให้ศศินทร์ถึับมวิ้ว พร้อมับทำหน้ารุ่นิ อ์รัทายาทัทรรอบรอพระันทร์ไ้อย่าไร ในเวลานั้นเาเอยัเป็นเ็น้อยที่ไม่เ้าใอันในั แม้ะไ้ื่อว่าเป็นเ็ที่เปรื่อปรามา็ามที
“ถ้าั้น ทรทูลถามสมเ็พ่อสิพระเ้า้า ว่าทรไ้พระันทร์มาอย่าไร” ท้ายที่สุศศินทร์ึทูลเสนอแนะออไปทั้ที่นเอ็มิใร่ะแน่ในัว่าะทรไ้ำามพระประส์
วรอ์เล็ ๆ ทรวิ่ปรื๋อผ่านระเบียอันมีหลัาลุมไปยัพระำหนัให่ทันที มิรั้รอผู้ิาม
“มเ็ป้อ...มเ็ป้อ” พระสุรเสียแ้วนำมา่อนวรอ์น้อยะวิ่เ้าหาอ้อมพระพาหาว้าที่ทราออรอรับ
“อะไรฤๅ เ้ารามราเมศ เสียัลั่น” พระสุรเสียเือแววเอ็นู
“มเ็ป้อ เ็บานทราไว้ที่หนาย านทราที่ับลำนำวัน่อน ไ้านทรามายาาย” วพัร์ร้ามมอราโอรสอ์โปรแห่ษัริย์ศิรปุระ่อยแย้มพระสรวลน้อย ๆ แล้วพยัพระพัร์ไปทาพระายาโมสะราที่ประทับนั่บนั่มิไล ลำนำันทรา ีาที่เอบุรุษแห่แว้นทรับานเพื่อนาอันเป็นรั
“นั่นอย่าไรเล่า ันทราอพ่อ”รัสพร้อมส่สายพระเนรายแววอบอุ่น ทำให้พระพัร์นวลละออับสีอไม้ระเรื่อ วพัร์น้อยๆทอมอามสายพระเนรอ์พระบิาัที่ทรแนะ
“มเ็แม่ เปนพระานเหยอ เยอยู่บฟ้าเหยอ” ทรปุาอย่าไร้เียสาส่ให้พระบิาทรพระสรวล้อ
“ถูแล้ว... แม่เ้าอยู่บนฟ้าเป็นอัปสราอย่าไรเล่า”
“แล้วมเ็ป้อพามเ็แม่มายาาย”
“พ่อ็เฝ้าเว้าวอน่อันทราอให้นาเห็นใ ยอมาวิมานแมนมาเป็นอพ่อ มาเป็นแม่อลูอย่าไรเล่า”
“หม่อมันอยาไ้พระาน” พระสุรเสียใสอ่อน่อโลรัสบ้า พระหัถ์ให่อบอุ่นลูบลบนพระเศียรน้อย ๆ
“รามราเมศเอ๋ย...สัวันเถิ...สัวัน เ้าะพบันทราอเ้า ันทราพะาามที่ะายแสเยือเย็นนุ่มนวลส่อสว่าลาใอเ้า ัเร่ร้อนไปไย สัวันเ้าะพบสรีผู้เป็นันทราในวใ”
“ลูะรู้ไ้ยาาย ว่าะรีหนายือานทราอลู” พระนเล็มวมุ่น ริมพระโอษ์หยัามยับเื้อยแ้ว พระหัถ์ให่อบอุ่นทาบทับบนพระอุระเล็ ๆ
“ใอลูไรามราเมศ ใอลูะบอลูเอ เมื่อลูพบนา ลูะรู้ว่านี่ือันทราพะาามอลู”
เพียสิบปีล่วพ้นผ่าน ษัริย์อาทิยันสิ้นพระนม์ เป็นเหุให้มหานรศิรปุระแห่ลุ่มแม่น้ำนรีอันรุ่เรือลับลุเป็นไฟ ้วยเปลวเพลิแห่วามโลภโหมเผาไหม้ภายในิใอผู้ละโมบ พระราโอรสทั้ ๑๐๐ พระอ์่าแบ่เป็นฝัฝ่ายเพื่อแย่ิราบัลลั์ แว้น่าๆแแยออเป็นเมือน้อยให่ามแ่ะึ้นอยู่ับพระราอำนาอพระราโอรสอ์ใ พระบิาออ์รามราเมศผู้เป็นเ้าายรัทายาททรอยู่ในวัวนแห่าร่วิราอำนาอย่ามิอาหลุพ้นหรือหลีเลี่ย ภาพอพระบิาที่อ่อนโยนและพระมาราผู้ามทรุอยู่ในอพระโลหิึ่ไหลนอพื้น ปลุพระโลหิในวรายอ์รามราเมศให้เือพล่าน
แลปลุวามระหายหมายะับีวิศัรูผู้บัอาพราพระนและพระนนีเหนือเล้า
าลเวลา้าวล่วไปอีว่าเ็ปี...
เ็ปีแห่ไฟสราม เ็ปีที่แผ่นินมิเยว่าเว้นาาร่าฟัน อ์ยุวรา[3] รามราเมศทรเริันษาท่ามลาารประหัประหารแย่ิวามเป็นให่ ทรเิบให่ึ้นเป็นษัริย์หนุ่มผู้เหี้ยมหา และทรปราบปรามอริราศัรูผู้ืนัโอารแห่พระอ์อย่าโหเหี้ยม
บันี้ทรพระนมายุยี่สิบสอันษา ทั่วทั้แผ่นินสยบสิ้นแล้วแทบอุ้พระบาท อสุภาเลื่อนล่นทั่วทุ่สัหาร ทั้แผ่นินแเือุเลือทา หยาน้ำาถาโถมโลมทั่วทั้ปพี ทรเปรียบประุพาสิห์ที่้อารยายแสนยานุภาพอพระอ์้วยอทัพอันเรียไร ทรหลใหลในอำนา และทร่อสรามเพื่อรวมแผ่นิน เป็นหนึ่อย่ามิหยุมิหย่อน วามโหเหี้ยมแห่พระอ์เปรียบเสมือนผืนผ้าสีำสนิทที่ห่อลุมวพระหทัยนหมสิ้น
ในที่สุอ์รามราเมศ็เส็ึ้นรอบัลลั์เลือ
ทรปรารถนาัเป็นัรพรริเหนือัรพรริ
เสียโอมอ่านร่ายเวทฤยาอเหล่าพราหม์ัระหึ่มทั่วทั้เทวาลัย เพื่อทำารบวสรวแ่อ์มหาเทพผู้ยิ่ให่ วรอ์สูระห่านสมบูร์ทุส่วนสัุรูปปั้นสำริอปิมารเอประทับนั่อย่าามส่าบนพระแท่นสุวรร พระอุระผึ่ผาย วพัร์ามมสมายา พระ์้ายวาราบับพระแท่น ส่วนพระ์วาเหยียลบนพื้นหิน พระภูษาสีายลายทอาม ถูับีบประี เรื่อถนิมพิมพาภร์วาวระยับับา ูล้ายเ้าายหนุ่มผู้ทรสำอา มีเพียพระวีเรียบเนียนสีทอแเท่านั้นที่บ่บอว่าทรรำแเพียใ พิศูมุมใมิแม้นเหมือนษัริย์ผู้ทรระหายสราม ทว่าูประหนึ่อ์ฤษะำแลเสียมาว่า แม้เพียไ้เห็น สรีทั่วหล้า็น้อมยอมถวายัวเป็นบาทบริาริา หาแ่เวลานี้ลับทรวาพัร์นิ่เยปราศาพระอารม์ใ มีเพียวพระเนรมสีเหล็ที่ยัทอประายล้า
วเนรึ่สยบมาแล้วทั่วทั้แผ่นินศิรปุระ
พระราพิธีอัศวเมธยาะอันศัิ์สิทธิ์ไ้เริ่ม้นึ้นแล้ว พระราพิธีเพื่อประาศพระบรมเานุภาพแห่อ์ษัราธิราเ้าผู้ยิ่ย อาาอุปารแห่อ์มหาษัริย์ ะถูปล่อยโผนออไปแลัถูิาม้วยอทัพอันล้าแร่อพระอ์ ทุอบเแว้นใที่อาาเหยียบย่าไปถึ หาเมือไหนให้าร้อนรับอาานั้นเป็นอย่าีแสว่าอ่อนน้อมยอมเป็นเมือึ้นแ่อ์อธิรา หาเมือใไมู่แล้อนรับอัศวนั้นแสว่ามิยินยอมอยู่ภายใ้พระราอำนา เมือนั้น็ัถึาลย่อยยับ้วยพระบรมเานุภาพอันยิ่ยออ์ราาาินัรบที่มาพร้อมแสนยานุภาพออทัพอันร้าวแร่
อันอาาในพิธีอัศวเมธัถูปล่อยออไปเป็นเวลา ๑ ปี เมื่อรบามำหนนั้น็ะทรามอาานั้นลับมาที่แว้นแล้วทำารปุรุษเมษ(บูายั) อาานั้นเสียเป็นอันสิ้นสุพระราพิธี
เพีย ๑ ปี ็ยาวนานพอะทำให้พระอ์ทรเป็นพระัรพัราธิราแล้ว
ทั่วทั้ผืนปพีนี้มิมีใรล้าเทียบเทียมอ์รามราเมศ ษัริย์ผู้ทรถูล่าววัว่าทรเป็น ‘พระาฬ’ เทพแห่วามาย
พระบาทเหยียบย่าลบนผืนแผ่นินใ ็มีอันให้ลุเป็นปพีเพลิ ที่นั่น...
œœœœœ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น