คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 หายนะจากเเม่มดผมเเดง
วันนี้ลายเป็นวันหยุอีวันอผม โรเรียนให้ผมหยุพัเพราะลัวว่าสภาพิใอผมยัไม่พร้อม ผมพร้อมเสมอ แ่ับเอลิ่า เธอไม่เยพร้อมับเรื่อแบบนี้ แล้ววันนี้ผม็ยัไม่ไุ้ยับเธอเรื่อเมื่อวาน
เอเลน่าให้ผมใ้พลัแทบทุวินาที เธอบอว่าถ้าฝึบ่อยๆ พลั็ะแ็แร่ึ้นเรื่อยๆ เอลิ่าไม่ยอมออมาาห้อั้แ่เมื่อเ้า เอเลน่าไม่สนเอลิ่า เธออยาให้เอลิ่าเรียนรู้และยอมรับวามริ้วยัวเอ
“มืเร็วะมัเลย” เอเลน่าบ่น
“พี่ิว่าเราะามหาพวที่เหลือยัไ?” ผมถามเอเลน่า เรานัู่โทรทัศน์ที่นำเสนอแ่เรื่ออาานิมใหม่ๆที่เแนยึมาไ้
“พี่ไม่รูุ้หมายปลายทาเลย แ่พี่ว่าะามันถูำหนไว้แล้ว พวเาอาะมาหาเราเอ หรือเราอาะไปหาเาเอ” เอเลน่าพูอิะารรม
“ันอให้เราเอพวเาหรือพวเามาเอเราเร็วๆ” ผมพูไ้แ่นี้ ราบใที่ผมยัไม่รู้ว่าะไปที่ไหน ผม็ไม่มีทาหาพวเาเอแน่นอน
“เอาเถอะๆ เี๋ยวเรา็รู้เอและ” เอเลน่าพยายามทำให้ผมผ่อนลายมาที่สุเท่าที่ะทำไ้ เธอเห็นว่ารอบรัวเรามีเรื่อไม่สบายใมามาพอแล้ว
“เอเลน่า” เอลิ่าเรียเอเลน่าเสียั เธอเินมาหาเอเลน่า้วยท่าทีที่ร้อนรน
เอเลน่าลุึ้น “เิอะไรึ้น?” เธอถาม
“มีนแปลหน้าอยู่ที่หน้าบ้านเรา พวเาไม่น่าไว้ใ” เอลิ่ามอไปที่ประูอย่าหวาๆ
“ใเย็น่อน พี่ะออไปู แล้วถ้าเิอะไรึ้นให้เรียำรว ลมั้ย?” เอเลน่าหยิบโทรศัพท์บ้านให้เอลิ่า
“พี่ะออไปนเียวหรอ?” ผมถามเอเลน่า “มันอันรายเินไป”
“รวับารบุรุ”
เสียอระบบวามปลอภัยัึ้น หน้าอโทรทัศน์เปลี่ยนเป็นภาพาล้อวรปิ ผู้หิผมแบุรุเ้ามาในบ้านอเรา รั้วอเราถูพั ้านหลัอผู้หิผมแมีายร่าำยำสอนเินามเธอมา พวเาสวมุสูทสีำเหมือนบอร์ี้าร์ ส่วนผู้หิผมแสวมเสื้อลุมและฮู้สีแ
“พวเาเป็นใร?” เอเลน่าถาม
“พวเาไม่ไ้มาีแน่นอน” ผมบอ
“ไปอยู่้าหลัพี่” เอเลน่าหลับา “พี่ะไม่ยอมให้พวมันทำอะไรเราหรอ”
ผู้หิผมแหยุอยู่รหน้าประู ใบหน้าอเธออยู่ในเามือฮู้ เธอถอฮู้ออ่อนะเยหน้าึ้นมอล้อวรปิที่ิอยู่รประู วาอเธอเป็นสีฟ้า ผมเห็นัว่ามันเป็นสีฟ้า ปาอเธอเหมือนู ผมอเธอ็เหมือนูเลื้อยถ้ามอาเามื แ่ไฟนอบ้านส่อสว่าทำให้ผมมอเห็นว่ามันเป็นสีแ
เธอแสยะยิ้ม “เรามาลันแบบสันิ่อนนะ เรียันว่ามาร์ธา ที่ันมาวันนี้็เพื่อนนหนึ่ ัน้อารัวเา แอนรูว์ เบอร์นาร์” ผู้หิที่เรียัวเอว่ามาร์ธาพูื่อผม ผมรู้สึหายใไม่่อยโล่ เอเลน่าและเอลิ่า่ามอที่ผม
“ทำไมยัยนั่น้อารนาย” เอเลน่ามวิ้ว เธอ้อที่โทรทัศน์่อ
“ในอีห้านาที ถ้าไม่มีใรเปิประูออมาพร้อมับแอนรูว์ เบอร์นาร์ เราะบุไป่านในบ้านให้หม” มาร์ธายิ้มมุมปา “แล้วอย่านี้ ระูลเบอร์นาร์ะเหลือใรให้สืบทอล่ะ” มาร์ธาหัวเราะเสียแหลมน่าเลียพร้อมับาร์อเธอ เอเลน่าส่ายหัว
“ไม่มีทา” เธอพูพร้อมับมอหน้าผม เอลิ่ามอผมและเอเลน่า เธอเปลี่ยนไปมอที่ประู ผมไม่ไ้ยินวามิอเธอเลย “เธอิอะไรอยู่?” เอเลน่าถามเอลิ่า
“ันอโทษ” เอลิ่าผลัเอเลน่าล้มล ผมไ้ยินเสียระแทับบาอย่า เอเลน่าหันมามอเอลิ่าพร้อมับหัวที่โเลือ หัวเธอนับอบโ๊ะ
“อย่า” เอเลน่าเ้นเสียอันแผ่วเบาออมา
เอลิ่ามอมาที่ผม เธอับมือผมแล้วึ่เินึ่ลาผมไป ผมเริ่มเ้าใว่าเอลิ่าิอะไร ผมรีบสะบัมือออทันที
“พี่ะทำอะไร?” ผมถามเธอ ลึๆผมรู้สึลัว มาร์ธาะทำอะไรับผมถ้าเธอไ้ัวผมไป ผมยัไม่รู้ว่าทำไมเธอถึ้อารผม
“มาร์ธา้อารเธอ เธอไม่อยาให้พี่ับเอเลน่า้อายหรอนะ” เอลิ่าอบ ผมส่ายหัวอย่าไม่อยาเื่อ
“ทำไมพี่ถึเห็นแ่ัวแบบนี้”
“เธออยาะเอาัวรอแล้วปล่อยให้พวพี่ถู่าายใ่มั้ย?” เอลิ่าพูทั้น้ำา ผมเอ็อึอัน้อร้อไห้ออมาเหมือนัน
“ทำไมเราไม่รอไป้วยันล่ะ?” มันไม่มีประโยน์สำหรับเอลิ่าในอนนี้ เธออยาำัผมออไปให้พ้นๆ
“เาอยู่นี่ เปิประูเ้ามาไ้เลย” เอลิ่าพูอย่าเย็นา
เสียเปิประูัึ้น ทันทีที่มาร์ธา้าวเท้าเ้ามา เธอ็ผลัเอลิ่าิผนั เสียระแทัลั่น เอลิ่าหมสิ ผมิไม่ออเลยว่า้อทำยัไ่อ าอผมร้อนผ่าว ัวสั่น้วยวามลัว มาร์ธาเินเ้ามาใล้ผมเรื่อยๆ
“ไม่้อลัวนะที่รั ันะไม่ทำร้ายเธอถ้าไม่ำเป็น” มาร์ธาหยุอยู่รหน้าผม ผมไม่ยับไปไหนนระทั่าร์อเธอเริ่มยับัว ผมวิ่ลับไปหาเอเลน่า เธอะยัมีสิอยู่มั้ย?
าร์อมาร์ธาว้าแนอผมไ้ เาึผมลับแล้วฟาหัวผมับผนั วามเ็บปวพุ่ึ้นที่ศีรษะ ผมรู้สึมึนและเริ่มมออะไรไม่ั มีุสีเหลือสีำเ็มไปหม าร์เ้าที่หน้าท้ออผมสอรั้ ผมรู้สึหมแรเินว่าะสู้พวเาไ้
“อย่ายุ่ับพวเา” เสียเอเลน่า! เธอไม่เป็นอะไร ผมพยายามมอเธอให้ัเนที่สุ เธอถือปืนอพ่อ ผม้อมีสิ พวาร์ยัับัวผมไว้ ถ้าผมหมสิ เอเลน่าะเือร้อน เธอะ้อสู้นเียว
“่วยไปใ้มุนี้ับโมยีว่านะ ปืนหรอ? ะทำอะไรันไ้” พูบเสียปืน็ัลั่น สายาอผมเริ่มมอัึ้น มาร์ธาไม่เป็นอะไร! มืออเธอาออป้อันัวเอาลูปืน เธอหยุมันไ้ มาร์ธาเยาะเย้ยเอเลน่า้วยารบีบลูระสุนลาอาาศนแบนแล้วมัน็ลพื้นเสียั
ผมเริ่มรู้ะารรมอพวเรา พวเราไม่รอแน่ “ไม่” ผมพูเสียเบา
มีเสียัุ๊บ! าร์นหนึ่ที่ับัวผมเริ่มปล่อย เาล้มลไปนอนอที่พื้น เอลิ่าไ้สิแล้ว! ผมถอศอ้วยแรที่มีเหลืออยู่ทั้หมเ้าที่สี้าอาร์อีน าร์นนั้นล้มล เอลิ่าเะ้ำที่สี้า ผมผลัมาร์ธาทีุ่นับเหุาร์นล้มล
“ไปที่โรรถ เร็วเ้า!” เอเลน่าวัมือเรีย ผมรีบวิ่อย่าทุลัทุเล วามเ็บปวพุ่พล่านอยู่ในหัว ผมยัเ็บหน้าท้อไม่หายแ่็้อฝืนวิ่่อไป
ผมลืมอะไรบาอย่า...
ผมวิ่ลับไปที่บันไแล้วึ้นไปที่ห้อนอนอผม ผมหยิบล่อไม้าเียแล้วรีบวิ่ลไปทันที มาร์ธาและาร์อเธอมาทัน่อนที่ผมะไ้วิ่ไปที่โรรถ มาร์ธามอผม้วยวามโรธ ผมทำให้เธอเสียศูนย์เมื่อรู่ ผมมอาร์อเธอ พวเาูไม่ไ้เ็บปวอะไรเลย ่าาผม ผมหมแระสู้ับพวเาแล้ว
“มาับันเถอะ” มาร์ธาเลี้ยล่อมผม
“ทำไมเธอ้อารัน” ผมถามพลาหาทาไปโรรถ
“ันไม่มีเวลามาอบำถามเธอหรอนะ” มาร์ธาเหลือบมอาร์อเธอ พวเารุเ้ามาหาผม ผมหมทาหนี แล้ววามหวั็มาอีรั้ เอลิ่าออมาาที่่อนึ่เป็นทาไปโรรถ เธอถือไม้อล์ฟอยู่ เธอสบาับผมพัหนึ่่อนะใ้ไม้อล์ฟีหัวาร์นแร าร์นที่สอยัไม่สนใเธอ เารเ้ามาที่ผมอย่ารวเร็ว ผมใ้เท้าถีบเาออไป้วยแรทั้หมที่มีอยู่ ผมเ็บหน้าท้อมาแ่็ยัฝืนวิ่ไปหาเอลิ่า
ผมวิ่ามเอลิ่ามาที่โรรถ เธอล็อประูทาเ้าโรรถที่พวเราเินเ้ามา มัน่อันับบ้านึ่้อวิ่ผ่านห้อรัวและประูอีั้นหนึ่ เอเลน่าสาร์มรถีานันโปรอพ่อรอไว้แล้ว เธอเปิประูหลัอโรรถไว้รอแล้ว้วย เอลิ่าเปิประูไปนั่้านับ ผมเปิประูรถ้านหลัแล้วนั่ลพร้อมับวาล่ออย่าระมัระวั
“ไปันเถอะ” เอเลน่าบอ่อนะเร่เรื่อสูสุ ผมมอไม่ออเลยว่ารอบ้านเป็นอะไรบ้า ผมไ้ยินเสียระแทและเสียรีร้ออเอลิ่า อนนี้วาอผมพร่ามัวและผม็เหนื่อยเินว่าะพูับใร
“พี่ไม่ำเป็น้อนพวเา” เสียเอลิ่าััวาน ผมไม่เ้าใว่าทำไมเธอถึส่ผมให้ับมาร์ธา แล้วเธอ็่วยผม เอลิ่า่าเป็นนที่เ้าใยาริๆ
ผมหลับาแล้วเ้าสู่ห้วนิทรา วามเ็บปวยัอยู่ที่หัวและหน้าท้อ ผมไม่ไ้ยินเสียใร ผมอยาพัผ่อน แม่พูถู ผมำลัอยู่ในอันราย มัน้อเป็นเพราะพลัอผม ผมอาะเอนที่เหมือนันในปลายทาหน้า ผมหวัอย่านั้น
แสอาทิย์สาส่อเ้ามาในวา ผมลืมาึ้นแล้วมอลอระออไป ้านนอรายล้อมไป้วยป่าสน ้นสนบัทัศนียภาพอเทือเาร็อี้ ทำให้ผมเห็นเทือเาที่ปลุม้วยหิมะลอปีเล็น้อย
“เราะไปที่ไหน?” ผมถามทันทีที่รู้สึัว
“พี่็ไม่รู้” เอเลน่าอบ
“ลอไปเมือนบาปันมั้ย?” เอลิ่าเสนอ “ลาสเวัส”
“็ี” เอเลน่าเห็น้วย
“แล้วที่นี่ที่ไหน?” ผมถามอี
“เาเรียันว่าวอิัน เยเป็นรัหนึ่อสหรัอเมริา มันเป็นประวัิศาสร์ไปแล้ว วอิันเป็นอเแนอเมริา เหมือนับบริิโลัมเบียที่เราอยู่” เอเลน่าอบ
“อย่าน้อยพวเา็ให้เียริประวัิศาสร์” เอลิ่าเสริม
ผมนึถึเรื่อเมื่อืน เอลิ่าผลัเอเลน่านหัวระแทับโ๊ะ เอเลน่าไม่รู้สึโรธเืออะไรเธอเลย แ่ผมรู้สึแปลไปสำหรับเอลิ่า ผมไม่ไว้ใเธอเหมือนเิม เธอะส่ผมให้ศัรู แล้วเรา็้อบาเ็บัน
“พวพี่เป็นอะไรมาหรือเปล่า?” ผมวนุยเพื่อไม่ไห้เสียบรรยาาศ
“หัวแนิหน่อยน่ะ” เอเลน่าอบ เธอเป็นหิแร่ริๆ เธอับรถมาทั้ืนทั้ๆที่บาเ็บ
“พี่สบายี” เอลิ่าอบ “พี่อโทษเรื่อเมื่อวาน้วย พี่แ่ลัว”
“ไม่เป็นไร” ผมบอให้เธอสบายใ ริๆแล้วผสูเสียวามเื่อใในัวเธอไปแล้ว
เอเลน่าับรถมาไ้ประมารึ่ั่วโม็เ้าสู่เที่พลุพล่านไป้วยผู้น ึสูเสียฟ้า อพาร์เม้นท์มามายั้เรียรายสลับับ้อน รถราวิ่เ็มถนน เอเลน่าอรถหน้าุปเปอร์มาร์เ็แห่หนึ่
“พี่ะลไปื้อยาับอาหาร ะลไป้วยหรือเปล่า?” เอเลน่าถามวามเห็น
“ไม่ล่ะ” เอลิ่าอบ
ผมไม่ิะลไปอยู่แล้ว “ัน็ไม่”
เอเลน่าพยัหน้าแล้วเปิประูรถ เธอรไปทีุ่ปเปอร์มาร์เ็พลามอไปรอบๆอย่าระมัระวั เอเลน่าะูให้แน่ใว่าพวนั้นไม่ามมาแล้ว แ่เมื่อวาน ที่เอลิ่าพู็เาไ้ว่าเอเลน่านพวเาเละหมแล้ว
“พี่เหนื่อยแทนเธอ” เอลิ่าพูึ้น “เอเลน่าเป็นหัวหน้ารอบรัวที่เ้มแ็ที่สุ”
ผมไม่พูอะไร ผมมอออไป้านนอ ทีู่้เินมีนยืนรอิวมามาย ร้าน้าแผลอยเ็มไปหม ผมสัเเห็นเ็หนุ่มอายุรุ่นราวราวเียวเินอยู่ในฝูน เามีสีผมและสีาเป็นสีเ้ม ผิวอเาเหมือนาวเอเีย เาสวมแ๊เ็สีำับาเยีนส์ เามอไปรอบๆอย่าระมัระวั เาเินไปใล้ับายนหนึ่ที่รอิวเิน แล้วเา็แอบล้วระเป๋าาเนนนั้นอย่าแนบเนียน ระเป๋าสา์อายนนั้นถูวัออมา เ็หนุ่มเ็บมันใส่ระเป๋าาเอัวเอแล้วเิน่อไป
ผมทนเห็นารระทำแบบนี้ไม่ไ้ ผมเปิประูรถแล้วามเ็หนุ่มนนั้นไป เอลิ่าเรียผมแ่ผมไม่สนใเธอ ผมามเ็หนุ่มไปนทัน เาหันหลัมามอ่อนะร้อ้วยวามใ ผมหยุมอเาอย่าไม่พอใ
“นายทำแบบนั้นทำไม?” ผม้อเา
“ันยัไม่ไ้ทำอะไรัหน่อย” เ็หนุ่มอบ
“นายล้วระเป๋าสา์อเา นายยัมีหน้ามาพูอีหรอว่าไม่ไ้ทำอะไร” ผมมอไปที่ระเป๋าาเอเา มันมีระเป๋าสา์ใบนั้นอยู่
เ็หนุ่มยิ้มมุมปาพลาับไหล่ผม เายื่นหน้าเ้ามาใล้ผมมาึ้น วาเาเปลี่ยนเป็นสีเหลือเหมือนสัว์ป่า เาแยเี้ยวอันแหลมมใส่ผมแล้วำรามเบาๆ ผมถอยห่าแ่ยั้อเ็หนุ่มไม่วาา ใบหน้าเมื่อรู่หายไป เปลี่ยนเป็นใบหน้าปิ
“นายเป็นอะไร?” ผมถาม พยายามสะทสะท้านับสิ่ที่เาเป็น
เาูประหลาใเล็น้อย “ันเป็นหมาป่า” เาอบ
“นายไม่ลัวันไปบอนอื่นหรอ?” ผมถามเาอย่าประหลาใ
เาส่ายหัว “ันรู้ว่านายเป็นอะไร นายเป็นเหมือนพี่ายัน”
“นายหมายวามว่า...”
เาออผมแล้วึ่ลาึ่เินไปที่รถ “ันมอเห็นแสรอบๆัวนาย มันแ่าานอื่น พี่ายัน็เป็นเหมือนัน” เาพูับผมเบาๆ
“แล้วพี่ายนายอยู่ที่ไหน?” ผมถามอย่าื่นเ้น พี่ายอเา้อวบุมธาุเหมือนผมแน่ๆ
“พรุ่นี้ นายไปที่ทะเลสาบิเอโบล ฝูอันอยู่ที่นั่น แ่วันนี้เราไม่สะวะรับแ” เ็หนุ่มเปิประูรถพลาผลัผมเ้าไป ลว่าผมเป็นเ้าอรถหรือเาันแน่
“ันะไปรู้ไ้ไว่ามันอยู่ที่ไหน” ผมบอเา
“นายเห็นร้ายวููนั่นมั้ย?” เ็หนุ่มี้ไปที่ร้านายเรื่อราวูู หน้าร้านิแผ่นป้าย ‘วูู สารพัเรื่อรา’ ัวอัษรสีแพื้นหลัำ ทำไมร้านนั่นมีีวิอยู่ไ้นะ นายน่าะถูทหาร่าไปแล้ว “เ้าไปถามทาเา แล้วนายะไปถู” พูบเา็บไหล่ผมแล้วเิน่อไป
“เี๋ยว” ผมเรียเา เ็หนุ่มหันลับมา “ให้ันเรียนายว่าอะไร?”
เายิ้ม “เรียันว่า...ไม์” เ็หนุ่มถาม่อ “แล้วนายล่ะ?”
ผมนึถึื่อัวเอ ถ้าผมอยาเป็นนใหม่ล่ะ ่อไปีวิอผมะเป็นารเินทา แล้วื่ออะไรที่ผมอยาให้พวเาำ ผมนึถึื่อลาอัวเอ แอล ัวอีษรสั้นๆแ่มีวามหมาย แอลเป็นัวอัษรนำหน้าื่ออุา ผมอยาใ้ื่อนี้
“แอล”
ความคิดเห็น