คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : ไอ้เด็กเสิร์ฟ
×INTRO×
TUAN'S AREA
เกร้งงง เกร้งงงง
โช๊ะๆๆๆ โช๊ะเดะ!
เพล้งๆๆๆๆ เกร้ง แก๊ง!
เสียงดาบกระทบกันดังระงมออกมาจากห้องซ้อมขนาดใหญ่ของค่าย jckgroup เด็กหนุ่มผมสายไหมได้แต่นั่งรอรุ่นพี่คนสนิทซ้อมอย่างเบื่อหน่าย ทั้งๆที่ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่คนในห้องไม่มีทีท่าจะหยุดฟาดฟันกันสักที ขืนรอต่อไปคงได้กินข้าวมื้อบ่ายอีกแน่นอน
“พี่แจ็คพี่แจ็ค! แบมแบมหิวแล้วนะครับ เมื่อไหร่จะเลิกซ้อมซะที” หนุ่มน้อยพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ย แต่คนในห้องกลับไม่มีทีท่าสนใจแม้แต่น้อย “ถ้าพี่แจ็คไม่หิว งั้นแบมไปก่อนนะครับ” พูดจบร่างบางก็ก้าวฉับๆออกจากค่ายไป เหลือไว้แต่มือถือที่เหมือนเจ้าตัวจะทำตกไว้บนโซฟาตัวยาวข้างๆห้องซ้อม ตอนนี้ร่างบางหิวจนสามารถจะกินมาสคอตหน้าร้านเบอร์เกอร์ได้อยู่แล้ว -_- ทั้งๆที่พี่แจ็คชวนมา แต่ดันไม่สนใจน้องแบมซะอย่างงั้น
“Can I help you?” เสียงนุ่มๆดังขึ้นข้างหูทำเอาคนตัวเล็กตกใจไม่น้อย ยิ่งเป็นภาษาอังกฤษด้วยแล้วเขายิ่งไปไม่เป็น ได้แต่มองหน้ากวนๆของร่างสูงในชุดพนักงานอย่างอ้ำๆอึ้งๆ
.
.
.
“ยะ..ยะ..เยสพลีส ผมเอาชีสเบอร์เกอร์นะ แล้วก็เฟรนช์ฟรายกับดิ้พชีส2ด้วย ส่วนน้ำขอเป็นน้ำองุ่นปั่น ผมจะไปนั่งอยู่ตรงนั้นนะ เงินอะค่อยเอานะโอเค้?”
ที่ผมทำได้อย่างเดียวคือแรพเกาหลีแล้วหนีไปนั่งที่มุมร้าน ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องเรียนเต้นก็คงลงเรียนภาษาไปแล้วแหล่ะ นี่ติดเรียนเต้นเฉยๆหรอก.. เชื่อสิครับแบมบอกให้เชื่อ=_=!!!!!! นี่ก็ไม่รู้ว่าไอสูงคนนั้นจะฟังผมรู้เรื่องมั้ยนะ คือโอเค้เข้าใจว่าหน้าตาหล่อแล้วก็ดูฉลาด แต่ใครจะไปเก่งอิ้งอะ ไม่เข้าใจเลยว่าพ่อพี่แจ็คจะจ้างคนประหลาดมาทำงานทำไม ตอนนี้ในหัวผมมีอยู่2ทาง ไม่ไปโวยกับพี่แจ็คก็ไปโวยให้แม่ฟัง แต่ไม่เอาอะขี้บ่นทั้งคู่ เอะอะก็ขัดใจอะครับ
เห้อ...
ผมได้แต่นั่งมองของกินที่สั่งมา นี่ผมก็สั่งมารัวๆเหมือนกัน เงินไม่รู้จะพอมั้ย โทรตามพี่แจ็คดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้... เอ้แล้วนี่มือถือหายไปไหน!!!!!!!!!!! จับซ้ายจับขวาจับหน้าจับหลังจับไข่จับใจหรือว่าไอสูงเมื่อกี้ที่เข้ามาใกล้ๆนี่หยิบมือถือไปใช่มั้ย!!!!!!!!!!!!
“ไอขี้ขโมย!!!!” ผมยืนขึ้นเต็มความสูง170เซนติเมตรของผมอย่างกล้าหาญชาญชัยกายสิทธิ์พร้อมชี้ไปที่หน้าหล่อๆของพนักงานคนนั้น “เอาโทรศัพท์ผมไปไว้ไหน!!!!!!!!” ผมรีบวิ่งปรี่เข้าไปแล้วกระชากแขนเสื้อ!
“............” เงียบ... ไม่ตอบคือเอาไปจริงๆใช่ปะ หูยไม่ยอมโว้ย
“รู้มั้ยผมลูกใคร! ผมลูกแม่นะครับนะ แล้วก็จะบอกให้พี่แจ็คไล่ออกด้วยรู้ปะครับ เพราะงั้นเอาโทรศัพท์มา!”
“......หือ???”
“ไม่ต้องมาทำหน้าซึน!!! จะยอมรับดีๆหรือจะให้โชว์สเต็ป?!”
“คะ..คือมาร์คเค้าพูดเกาหลีไม่ได้หน่ะค่ะ.. ตะ..แต่เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้เอาของคุณแบมไปนะคะ..” พนักงานสาวหน้าตาเรียบร้อยที่ยืนอยู่ข้างๆหัวขโมยเป็นคนพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ถ้าไม่ได้เอาไปแล้วใครเอาไปอะครับตอบผมดิ-_-..... ก็ตอบไม่ได้ปะครับ ก็แปลว่าพนักงานคนนั้นอะ...” ผมจ้องหน้าหัวขโมยอย่างเชือดเฉือน ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก
แต่พูดไม่ทันขาดคำ..
กรุ๊งกริ้งงง ~
เสียงเปิดประตูจ้าไม่ใช่เสียงอะไร
“แบมแบม! เกิดอะไรขึ้น มีเรื่องอะไรกัน ทำไมไม่ยอมเอาโทรศัพท์ลงมาจากตึก”
“เปล่าครับไม่มีไร เนี่ยพี่แจ็คอะแบมหิวละครับยังไม่ได้กินไรเลย เลี้ยงเลยนะที่แบมสั่งมาเนี่ย” ผมหันไปรับโทรศัพท์มาอย่างอับอาย แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องหนี ขายหน้าที่สุดเลยครับโว้ยยยยยยยยยยยย
“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว เอ้าทุกคนกลับไปประจำที่ดิไป!”
“ทีหลังแบมจะรอพี่แจ็คแล้วกันนะครับ..เห้ย”
“แล้วนี่มาร์คเพื่อนพี่ เพิ่งมาจากเมกา เห็นว่ามันว่างๆเลยชวนมาทำงานที่ร้าน แบมคงได้เจอมันบ่อยๆนั่นแหล่ะนะ ทักทายกันซะสิ”
“ฮะ..ฮาย!” ผมตะโกนส่งๆไปแบบไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าที่ตอนนี้กลั้นขำไม่หยุด
☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁
ฝากฟิคต้วนแบมเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ T - T
หวังว่ามันจะสนุกแล้วทุกคนจะรู้สึกตกหลุมรักไปพร้อมๆกันเนอะ♥♥♥
ฝากเม้นท์ฝากแท็ก #ฟิคเด็กเสิร์ฟไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะจุ้บ ♥
☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁
themy butter
ความคิดเห็น