++ฉากรักสุดกิ๊ง ของยัยเซ่อซ่าส์++

ลำดับตอนที่ #1 : - - บทนำ - -

                                --หยุดอยู่ตรงนั้นนะ  ไม่ต้องขยับ  ตำรวจล้อมคุณไว้หมดแล้ววว--

                                --กรี๊ดด!!!  คุณตำรวจล้อมชั้นทำไมคะ  ชั้นไม่เคยทำอะไรผิด—

                                --คุณไปขโมยของมา.....อย่ามาปฏิเสธทางการ--

                                --จะบ้าเหรอ .... ฉันเคยไปขโมยของใครที่ไหน  นอกจากขโมยตังค์แม่--

                                --คุณขโมยหัวใจผมไปปป--

                “โธ่เอ๊ย!  แยม  มุขควายแบบนี้ยังมีใครเล่นกันอีกเนี่ย”

                “ใช่....หามุขอะไรสนุกๆ ให้สมเป็นละครเวทีรักโรแมนติกแห่งปีหน่อยได้มะ”

                ท่าทางเพื่อนๆจะชอบมุขที่ฉันเสนอให้เป็นมุขเด็ดของละครเวทีของโรงเรียนชั้นแน่นอนเลย  คิดแล้วภูมิใจ O_O

                ฉันชื่อแยมโรล  หรือ สุกัญฑ์ธา   นิยามของตัวฉันก็ 3 คำสั้นๆ  บ้า เซ่อ งี่เง่า  ถึงจะติงต๊องขนาดไหนฉันก็เป็นถึงผู้เขียนบทละครเวทีของโรงเรียนเชียวนะ

                “มุขมันต้องสอดแทรกความโรแมนติกแบบสุดขีดเข้าไป”

                “สุดขีดบ้านแกดิวะ  ปอนด์   ใช้สมองให้เป็นประโยชน์กันหน่อยดิ๊”

                “บ้าละ...บ้าจริงๆ  อีก 2 เดือนจะแสดง เรื่องก็ยังไม่แต่ง  นักแสดงก็ยังไม่ได้หา  อาจารย์สอดสร้อยได้ยินพวกเราต้อง......

                “ตาย.................แน่นอน”  เสียงหญิงวัยกลางคน  เดินมาจากประตูทางเข้า  ซึ่งอะไรมันจะดลใจให้อาจารย์แกเข้ามาตอนนนี้.....

                แน่นอน  เมื่อสิงโตมา  กระต่ายน้อยก็ต้องเอาตัวรอดตามสัญชาตญาณอยู่แล้วเป็นธรรมดา  ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ห้องประชุมที่เต็มไปด้วยคนก็เหลืองเพียงเก้าอี้เปล่าๆ

                “ออกมาให้หมดเลยนะ  นังสุกัญฑ์ธา  นังโชระธร  นายปอนวิศิษฎ์ และคณะละครที่เหลือ   ฉันรู้นะว่ามีใครบ้าง” 

อาจารย์สอดสร้อย ก็แผดเสียงแปดหลอกอันเป็นเอกลักษณ์ของแกออกมา  เป็นเหมือนปี่พระอภัยมณีเรียกกระต่ายน้อยที่หนีหายไปกลับเข้าโรงฆ่าสัตว์

                หลังจากนั้นอาจารย์ก็เริ่มบรรเลงเพลงดาบขั้นสุดยอดให้เราฟัง  จนขี้หูเต้นระบำไปตามๆกัน   ฉันไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เล้ยย  เชื่อมะ....ว่าเกิดบรรยากาศแบบนี้มา 4-5 ครั้งแล้ว  ตั้งแต่ผอ.มอบหมายให้ ม.5/13  ทำละครโรงเรียน

                “ชั้นว่า พวกเธอต้องหาวรรณกรรมมาอ่านให้เป็นเค้าโครงเรื่องบ้างนะ” 

                “ก็นั่นไงคะ ...... อาจารย์”  ปีโป้  เพื่อนซี้ของฉัน  ชี้ไปยังกองหนังสือวรรณกรรมซึ่งวางเป็นกองพะเนินอยู่มุมห้อง

                “เธอจะบ้าเหรอ  โชระธร  ชั้นหมายถึงวรรณกรรมแปลร่วมสมัย  วรรณกรรมไทยอะไรพรรค์นี้   ไม่ใช่นิยายแจ่มใสที่เธออ่านกัน”

                “.........เอางี้ละกัน  ฉันให้การบ้านพวกเธอ  ไปหาวรรณกรรมทรงคุณค่ามากันคนละ 3 เล่ม  เอามาให้ชั้นดูพรุ่งนี้............”

                พอรู้สึกตัวอีกที  ร่างเล็กๆของอาจารย์สอดสร้อยก็หายออกจากห้องไปแล้ว  และที่ร้ายไปกว่านั้น  นิยายแจ่มใสของฉันก็หายไปหมดทั้งกองเช่นเดียวกัน............

                ..////วันนี้มันเป็นอะไรนักเนี่ยยย////....