คัมภีร์รักฉบับดนตรี

ลำดับตอนที่ #5 : การผจญภัยในโรงเรียน.....

   " ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกว่ะ แค่เป็นไข้หวัดธรรมดาเฉย" อิ่มพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนเดินออกมาจากโรงพยาบาล

" ก็ถ้าแกเป็นไข้หวัดธรรมดาจะมาทำไมฟ่ะ โรงบาลเนี้ย "

" ก็ไข้หวัดใหญ่ไง ฉันรู้สึกเวียนหัวพอดีแม่มาเห็นไม่รู้อะไรนักหนา พามานี้เฉยเลย บอกแล้วว่าไม่เป็นอะไร" อิ่มยังคงตอบคำถามของซินด้วยเสียงอันหนักแน่น

" เออ ! ดีแล้วล่ะ พวกมรึงจะเถียงกันให้ได้อะไรว่ะ" แล้วบอลผู้ฟังอยู่เนิ่นนานก็พูดขึ้น

" แล้วทำไมพวกแกไม่ไปเล่นดนตรีล่ะว่ะ ห๋า ! " อิ่มถามขึ้น

" พูดมากนะแก ไปกัน 3 คนจะได้อะไร ฉันก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย มีแกกะไอ้บอลแล้วก็แก้ม ฉันตีกลองไม่ได้เล่นอยู่แล้ว  แล้วอีกอย่างจะเล่นกันเนี้ย ไม่ได้คำนึงเรื่องเงินนะโว้ย เราพูดถึงการไปฝึกฝีมือต่างหาก ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เล่นกลองก็เหอะ" ซินบ่นๆ เทศไปตามทาง
( เปิดหมวกที่จะไปเล่นนั้น คือ กีต้าร์ 2  ตัว บอลและอิ่มกับร้องนำ  1 คือแก้ม ส่วนซินไปเป็นศาลพระภูมิเจ้าที่เฉยๆๆ ( หน้ามันเหมือน 55+) )

" แล้วนี้พวกเราจะไปไหนกันดีง่ะ" ซินถามขึ้นจากที่ทุกคนเดินเตร็ดเตร่ตามถนนมานาน

" ไม่รู้สิ เอางี้ ไปบ้านแก้มกันไหมยังไม่เคยเห็นบ้านเธอเลยนะ" แล้วอิ่มก็เสนอไอเดียออกมา

" ว่าไงแก้ม โอเคป่ะ " บอลถามย้ำอีกครั้ง

" ฉันเคยขัดอะไรบ้างไหมเนี้ย" แล้วแก้มก็ตอบพร้อมรอยยิ้มอันสดใส
                                         **********

ที่บ้านแก้ม

" ตามสบายเลยนะจ้า" แม่ของแก้มเอาอาหารเข้ามาให้ แล้วบอกกับทุกคนด้วยหน้าตาอันสดใส บอลรู้สึกว่าแก้มชั่งหน้าตาเหมือนแม่ซะเหลือเกิน

" ใจดีจังเลย คุณแม่แก้มเนี้ย " แล้วซินก็พูดขึ้น หลังจากที่เงียบไปนานเพราะมัวแต่เขมือบคุ้กกี้ที่แม่แก้มนำมาให้ทาน

" เปล่าหรอก ฉากบังหน้าเท่านั้นเอง ที่จริงแล้วนะขี้บ่นจะตายไป " แก้มว่าพลางหัวเราะไป

สักพัก โทรศัพท์ของซินก้อดังขึ้น
" โหล แม่เหรอ อะไรนะ! แน่ใจรึเปล่า ! มันหายไปไหนล่ะ ! ตกลงค่ะ อะไรน่ะ แม่มันจะค่ำแล้วนะ ได้ ตามใจค่ะ" สิ้นเสียงซินทุกคนก้อถามเป็นเสียงเดียวกันว่า เกิดอะไรขึ้น

" ฉันต้องกลับแล้วนะ" ซินพูดด้วยท่าทีร้อนรน

" มีไรว่ะซิน" บอลถามขึ้น

" ก็น้องฉันอ่ะดิ  ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านเลย โทรเข้ามือถือก็ไม่ติด แถมยังไม่โทรมาบอกที่บ้าน มันไม่เคยเป็นแบบนี้พวกแกก็รู้ น้องฉันนะ มันเด็กเรียนจะตาย แล้วอีกอย่าง มันไม่เคยกลับบ้านเกิน สี่โมงครึ่ง แม่ฉันเลยจะให้ฉันลองไปดูมันที่โรงเรียน" ซินพุดแทบไม่หายใจ

" เอ๋ ! แต่นี้จะทุ่มแล้วนะ" แก้มมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น

" เอางี้ ฉันไปด้วย"

" งั้นก็ไปกันเลย" ว่าแล้วทุกคนจึงลุกเดินออกไป

" หวัดดีทุกคน" ยังไม่ทันที่พวกเขาจะก้าวพ้นธรณีประตู  เชอร์รี่ก็เปิดประตูเข้ามา

" จะกลับกันแล้วเหรออุตส่าห์ตามมาทั้งที่ พวกแกจะไปกันแล้วเหรอ " เชอร์รี่พูดต่อ

" ลากมันไปด้วย แล้วค่อยเล่าให้มันฟังที่หลัง " ว่าแล้วซินก็ฉุดกระฉากลากดึงเชอร์รี่ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร
                                                   *******

" เอางี้นะ แบ่งเป็น 2 ทีม ฉันยัยแก้ม ยัยเชอร์รี่  แล้วก็แกกับไอ้บอล โอเค" ซินปรึกษากับทุกคนเมื่อถึงโรงเรียน

" ฉันไม่โอว่ะ ผู้หญิงน่าจะมีผู้ชายไปด้วย เพื่อความปลอดภัย" ว่าแล้วไอ้อิ่มก็พูดอย่างมีหลักการ

" เออจริงว่ะ ! งั้น ฉัน แก ไอ้เชอร์รี่ อีกทีมก็ บอลกะแก้ม โอเชป่ะ" ซินถามอีกครั้ง

" เออ! ไปกันเลยดีกว่า"
แล้วทั้งสองกลุ่มต่างพากันแยกย้ายออกตามหาน้องของซิน โดยลืมไปว่านี้ไม่ใช่โรงเรียนตัวเอง

 ทางฝั่งซิน**
" ไอ้แซนอยู่ไหนฟ่ะ " ซินตะโกนเรียกน้องไปทั่ว

" แซน แซน "

"แซนจ้า ออกมาหาม้าม้าเร็ว" เชอร์รี่พูดแล้วทำเสียง ซืดซืด

" อะไร ไอ้รี่"

" ก็เรียกน้องแกไง"

" น้องฉันไม่ใช่หมานะโว้ย ! ออกมาเร็วเด๋ว แซน เด๋วให้กระดูก"

ทางฝั่งบอล**

" แซนอยู่ไหน " บอลและแก้มต่างช่วยกันตะโกนเรียกแซนน้องของซิน

ทันใดนั้นเองก็มีเงาตะคุ่มตะคุ่มอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่ง

" จะใช่แซนรึเปล่า" บอลถามขึ้น

" อยู่กับนายแล้วฉันจะรู้ไหมเนี้ย"

ฝนข้างนอกที่ดังกลบเสียงข้างใน อีกทั้งความมืดที่เข้าครอบกลุมพื้นที่ ทำให้บรรยากาศชั่งเงียบสงัดวังเวงสะเหลือเกิน

" นี้ เธอรู้ไหมว่าโรงเรียนทุกที่มีตำนาน" บอลพุดด้วยเสียงกระซิบเบาๆ

" นายจะพูดทำไม " แก้มดุขึ้น
แล้วทันใดนั้น เงาตะคุ่มตะคุ่มก็เหมือนจะเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

" นี้ แซนผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ" บอลถามขึ้น

" ผู้หญิงสิ" แก้มตอบแล้วรู้สึกเริ่มหนาวยะเยือกไปทั้งตัว

" ไอ้เงาเนี้ย เหมือนผู้ชายเลยเนอะ " บอลพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

" ไม่มั้ง อาจเป็นแซนก็ได้" แก้มกระซิบตอบ

" ตึด ตึดตึดตึด ตี่ดึดึ " เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แก้มรีบรับทันใด

" ว่าไงซิน " แก้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ หวังในใจว่า ซินจะยังไม่เจอน้องแซน แต่ดูเหมือนความหวังทั้งหมดจะพังทลายลง

" เจอมันแล้วว่ะ เด๋วฉันเล่ารายละเอียดให้ฟังทีหลัง แต่แกรีบออกมากันก่อนเหอะ น้องฉันเพิ่งเล่าตำนานของตึก 5 ตึกที่พวกแกอยู่นั่นแหละสยองเป็นบ้า"
ทันทีที่ซินพูดจบ ขนแขนแก้มก็พร้อมใจกันสแตนอัพขึ้น ----ทำไมอากาศมันหนาวขึ้นฟ่ะ----- แก้มคิด

" นี้ รีบมานะ น้องฉันมันบอกว่าภารโรงที่เคยทำงานอยู่เมื่อ 10 ปีที่แล้วนะ แกตายด้วยอุบัติเหตุอะไรซักอย่าง แต่แกก็รักแล้วเป็นห่วงตึก 5 นี้มาก เพราะตอนแกอยู่มันเป็นเขตรับผิดชอบแก โดยเฉพาะห้อง 321 นะ ลุกสาวแกเคยอยู่ห้องนั้นมาก่อน แกรักห้องนี้มากเลย ดังนั้นพอถึงตกดึกแกจะมาทำความสะอาดที่ตึกนี้ และที่สำคัญ ที่ห้อง 321 นี้ด้วยเป็นพิเศษ เอาเป็นว่าแกรีบมานะ อย่าไปเดินผ่านห้องนี้ล่ะกัน รีบมาล่ะ"

" ซิน ทำไมแกไม่โทรเข้าเครื่องไอ้บอลว่ะ" แก้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นกว่าเดิม

" ทำไมว่ะ"

" ฉันจะได้ไม่ต้องฟังเรื่องน่ากลัวอย่างนี้ไง "

" เออ รีบมาเหอะ "

" ซิน ฉันยืนอยู่หน้าห้อง 321 ว่ะ "

" อะไรนะ"

" มีเงาตะคุ่มๆ ด้วย"

" อะไรนะ"

" กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด"

---ตึด---- แล้วโทรศัพท์ก้อตัดไป


**************ขอต่อพรุ่งนี้นะค่ะ ************