ท้าลิขิตหัวใจลูกสาวเจ้าพ่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ก็ผมนี่แหละนายสายลมล่ะ

“ผํวะ” 

“คนที่ 34 แล้วซินะ”

ผมบ่นออย่างหอบ ๆ ก่อนที่จะซัดหน้าบรรดาเหล่าลูกน้องหรือบอดี้การ์ดของยัยริน หงายตึงไป

“ทำไมนายถึงได้”  ยัยนั้นคงมองผมแบบอึ้ง ๆ เช่นกัน

เฮ่อออออออออ  ทำไมชีวิตของผมมันถึงได้ยุ่งวุ่นวายแบบนี้เนี่ย แต่ไงก็เถอะผมคงทนไม่ได้อยู่ดีแหละ ที่เห็นไอพวกคนที่มีฐานะดีกว่า มาดูถูกคนธรรมดาน่ะนะ

ย้อนกลับเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว

ตอนนั้น เพื่อนผมมันได้ไปม่ ผู้หญิงอยู่สองคน คนหนึ่งเป็นคนธรรมดา ชื่อว่า น้องเก๋ ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นดาวมหาลัยแล้วยังเป็นลูกสาวเจ้าพ่อซะอีก คน ๆ นั้นชื่อว่ายัยริน

แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นที่อยู่มาวันหนึ่ง สาวเจ้าทั้งสองคนนั้นเจอกันโดยบังเอิญ

ซึ่งก็แปลว่าเพื่อนผมนั้นมันรถไฟชนกันพอดี

“เพชรนายเลือกเองเถอะนะ อีกอย่างถ้าน้องเค้าสวยกว่าเราแล้วล่ะก็นายก็รับเขาไว้เป็นกิ๊กก่อนก็ได้นะเดี๋ยวจะเสียดุลการค้าเอา”   ยัยรินพูดดูถูกน้องเก๋ได้น่าหมั่นไส้มาก

“......................”  แต่ไอเพชรเพื่อนผมเนี่ยดิแง่ม ไหงมันถึงนิ่งล่ะฟร่ะ

“แล้วเธอคิดว่าตัวเองสูงค่ามากนักเหรอไง”   น้องเก๋ที่ทนฟังยัยรินดูมานานคงทนไม่ค่อยได้แล้วล่ะมั้งเธอจึงพูดสวนกลับขึ้นมา

"งั้นก็เอาเป็นว่า เมิงจะเลือกใครล่ะไอเพชรชี้ขาดกันไปเลย "

ตอนนั้นผมพูดแบบนั้นออกไป ถึงแม้จะรู้สึกหมั้นไส้ยัยรินไรนั้นก็ตามแต่มานก็เป็นเรื่องที่เพื่อนผมควรจะเคลีย

“เพชรคิดเอาเองนะ ว่าดาวมหาลัยฐานะทางบ้านก็รวยแบบริน กับยัยเด็กธรรมดานั้น”  

ตอนนี้ผมชักจะโมโห ตงิด ๆ แระนะ

หลังจากที่ยัยรินไรนั้นพูดออกมาแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละครับผมนิ่งต่อไปไม่ได้อีก

“เพชร ถ้าเพชรมาเป็นกิ๊กกับเรานะ เราว่าเพชรคงจะสบายกว่าคบกับยัยเด็กนั้นเยอะนะ

แล้วเราก็สวยกว่า แถมฐานะก็ดีกว่าด้วย ถ้าเพชรจะโง่ก็ตามใจนะ”

อะไรฟร่ะ ไอเราก็นึกว่าจะให้เป็นตัวจริงนี่แม่คุณเล่นให้เป็นแค่กิ๊กอีก ผมว่าเพื่อนผมมันก็คงทนไม่ได้ล่ะนะ เพราะมันหันมามองหน้าผมแบบ กรุซึ้งแล้วว่ะ ไรทำนองนี้

“ไปเหอะ”  ผมพูดกับเพื่อนผมนิ่ง ๆ ให้มันพาน้องเก๋เดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน ตกลงเพชรเลือกมันใช่ไหม”  ยัยรินยังคงถามคำถามสุดท้าย แล้วเธอก็เรียกเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดตัวเบอเร่อ มา 3 คนเพื่อรุมเพื่อนผมกับน้องเก๋

“หู้วววว...เมการใช้กำลังกันด้วยแฮะ”

“แต่ไปเหอะเมิงเด๋วทางนี้กรุเคลียให้” 

ผมหันไปพูดกับเพื่อนผมอย่างมั่นใจ  แล้วมันก็หันมาทำหน้าซึ้งใส่ผมนิดนุงก่อนที่จะลากน้องเก๋ไปอีกทาง (อ้าวตกลงจะให้ผมลุยคนเดียวชิมิเน่)

“เพชรใครสั่งให้เพชรไป”  ยัยรินไรนั้นเริ่มขึ้นเสียง ก่อนจะให้บอดี้การ์ดของเธอมารุมไอเพชรเพื่อนผม

“ผลั๊ก อ๊อก อ้ากกกกกกกกกกกกก” 

ผมเองแหละครับที่เดินไปซัดนายบอดี้การ์ด 3 ตัวนั้นลงไปนอนกองกับพื้น

“แล้วถ้าฉันสั่งเธอห้ามได้ไหมล่ะ”  ผมหันไปทำหน้ากวนใส่ยัยริน

“นะนายยยยยยยยยยยยยยยยย”  สงสัยยัยนี่คงจะโกรธจัดแฮะเลยเอามือมาชี้หน้าเหมือนจะด่าผมก็คงด่าไม่ออก

“อีกอย่างนะ ถ้าเธอจะภูมิใจกับสิ่งที่เธอมีอยู่ล่ะก็ฉันว่าเธอภูมิใจแบบผิด ๆ ว่ะ

เพราะไอฐานะทางบ้านของเธออ่ะถ้าเธอหามาเองแล้วค่อยมาอวดเบ่งเหอะ

แต่นี่เปล่าเลย เธอแพ้ น้องเก๋เขาตรงที่ เธอน่ะนะไม่เคยเจอความลำบากแบบพวกเราที่เธอดูถูกว่าต่ำต้อยกว่าไง  อีกอย่างความร่ำรวยของเธอมันคงเอามาเบ่งใส่คนแบบฉันไม่ได้หรอกนะ เพราะไงมันก็ไม่ใช่ของของ เธอ ทำตัวเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบเอาใจบุพการีเธอไปวัน ๆ เถอะถ้าเธอพอใจแบบนั้น”

หึหึหึ  สะใจหลอกด่าไปว่ายัยนี่เป็นพวกคุณหนูเกาะพ่อแม่กินไปวัน ๆ ซะงั้น

ฮ่า ๆ ๆ ๆ

สงสัยว่ายัยรินคงจะเถียงไม่ออกมั้ง เลยได้แค่เดินกระทืบเท้าจากไป

หุหุหุ ก็เป็นงี้แหละครับพวกคุณหนูเอาแต่ใจชอบดูถูกคนอื่น

"................................................."

และแล้วคาบสุดท้ายที่ผมมีเรียนวันนี้จบลง

“เห้ย สายลมเว้ย”

“หือมีไร”  ผมหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ใช่แล้วล่ะฮะมันคือไอเบียเพื่อนผม
ตั้งก่ะตอน ม. ปลายนั้นเอง

“ได้ยินว่าเมิงไปด่า คุณรินเลยเหรอว่ะนั้น”   โถ่คนอื่นเรียกยัยนี่ซะคุณแต่ไหงมาทำตัวให้ผมไม่อยากเรียกแบบนั้นเลยอ่ะ = =

“อื้อไมอ่ะ และก็ไม่ได้ด่าแค่พูดเตือนสติเท่านั้นเฟ้ย” หุหุหุ ฟามจริงก็หลอกด่าไปอ่านะ -3-

“แล้วนี่แกรู้หรือเปล่าว่าคุณรินเป็น..............”

“เป็นลูกสาวเจ้าพ่อค่ะ”  อยู่ดี ๆ ยัยรินก็เดินมาจากไหนไม่รู้พร้อมกับส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ใส่ไอเบียเพื่อนผม

“แล้วไง”  ผมตอบกลับไปโดยไม่มองแม้แต่หน้าของยัยนั้น

แต่...............ผัวะ  ไอเบียตบหัวผมแทบหน้าทิ่ม

“อะไรของเมิงเนี่ยผมหันควับไปถามมันอย่างเคือง ๆ”

“แล้วคุณรินเค้าไปทำอะไรให้แกเล่า  ถึงได้ไปหยาบคายใส่เค้าแบบนั้น”

“เมิงเข้าข้างยัยนี่ว่างั้น”   ผมพูดอย่างรำคาญก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีทั้งคู่ออกมา

จะหน้าม่ ก็ดันหน้าม่ ไม่เลือกคนแบบนี้ระวังเห้อ จะเป็นแบบไอเพชรแล้วฉันจะไม่ช่วยแกเลยไอเบีย   ผมคิดในใจ

แต่แล้วยัยรินไรนั้นก็ดันวิ่งตามผมมาซะงั้น

“เดี๋ยวก่อนซินายยยยยย  รอเราด้วย” 

“มีไรอีกล่ะ” หยุดรอซักนิดดูซิแม่นี่จะมาไม้ไหนอีก

“ก็เพื่อนนายที่ชื่อเพชรอ่ะ วันนี้เราก่ะจะชวนเพื่อนนายไปงานปาร์ตี้คืนนี้ที่บ้านเราน่ะ”

“แล้วไง”

“ก็เพื่อนนายไม่ไปแบบนี้แล้วจะให้เราทำยังไงเล่าเราอุตสาห์บอกเพื่อนเราไปแล้วนะว่าจะควงกิ๊กไปด้วย”

“อ่าห่ะ”

“งั้นนายก็ต้องรับผิดชอบแทนเพื่อนนายด้วยล่ะกัน”

ยัยนั้นพูดจบเหล่าบอดี้การ์ดของเธอก็โผล่ออกมาหิ้วปีก 
ลากผมขึ้นรถของเธอไปเลย -*-

15นาทีต่อมา

“อะไรเนี่ยยยยย”    ผมบ่นอย่างรำคาญ ๆ ที่ร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง

“ก็เราต้องควงนายออกงานนี่ ขืนให้นายใส่เสื้อผ้าธรรมดา ๆ เข้าไปเราก็หน้าแตกซิ”  
ยัยนั้นพูดเหมือนผมจะมาเป็นตัวแทนไอเพชรเพื่อนผมยังไงอย่างงั้นอ่ะ

แล้วมันก็จริงอย่างที่ผมคิดเพราะยัยนี่ก่ะควงผมออกงานแทนเพื่อนผมจริง ๆ -*-

จนผมโดนจับใส่เสื้อสูทตัวแล้วตัวเล่า พวกเจ้าของร้านรวมถึงยัยรินไรนั้นก็ไม่ถูกใจซักที คนนะเฟ้ยไม่ใช่ตุ๊กตา

จนผมต้องมาใส่สูทสีน้ำตาลอ่อนตัวนึง  เฮ้อออ เอาฟร่ะ ถ้าถอดแว่นเเล้วเสยผมนิด ๆ ผมคงหน้าตาดีเหมาะกับสูทตัวนี้มั้งแหละนะ  ลืมบอกไปครับว่าผมใส่แว่น แต่ผมสายตาไม่สั้นอ่ะชอบใส่อ่ะ เหะ ๆ (มานบ้าครับ <<< คนเขียน SAYYY)

เมื่อผมเดินออกมาเจ้าของร้านเสื้อกับยัยรินนั้นยืนอึ้งตะลึงกับเป็นแถว

“พอใจหรือยัง”  ผมพูดแกมประชด

“หล่อมากเลยนะค๊าาาาาา  กิ๊กใหม่หนูรินเนี่ย ถ้าวันไหนหนูรินเบื่อ ๆ 
ก็ให้พี่ยืมควงมั่งนะ”   ยัยเจ้าของร้านที่เมื่อกี้ทำหน้าเบื่อ  ๆ  ใส่ผม
ตอนนี้ ชี กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที

ยัยรินนั้นคงไม่ต่างกับเจ้าของร้านซักเท่าไหร่นัก เธอเลยวางฟอร์มนิ่ง ๆ จ่ายเงินค่าสูทของผมไป

“แล้วนี่เราจะไปไหนล่ะนั้น” 

“ก็บ้านชั้นเอง”   ยัยรินหันมาพูดกับผมนิดนึง
ก่อนที่เธอจะหันไปแอบยิ้มทางกระจกรถ เป็นไรมากป่าวฟร่ะ

“โห ไปไมอ่ะ” รู้อยู่แล้วล่ะครับแต่ถามไปงั้น ๆ

“นี่ชั้นบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าวันนี้มีงานเลี้ยงแล้วชั้นก็ต้องควงนายไปแทนเพื่อนนายด้วย”

“มันก็ใช่อ่ะ แต่ว่าคุณหนูผุ้เพียบพร้อม (แอบแขวะ) แบบเธออ่ะหาคนอื่นได้อีกนี่
ทำไมต้องมาเป็นฉันด้วยห่ะ” 

“เหอะน่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วงั้นเหร้อ 
ไม่ใช่เพราะใช้กำลังบังคับผมมาเหรอไงนั้น จริงม่ะครับท่านผู้อ่าน -3-

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ หลังหนึ่ง คนขับรถก็วนรถไปทางบริเวณด้านหลัง
ของคฤหาสน์หลังนี้

“นายก็เข้าไปมั่วนิ่มในงานก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวชั้นตามไป”

พอลงจากรถยัยนั้นก็ขอเดินปรีกวิเวกไปซะก่อน

เอาแล้วซิผมจะรู้ไหมนะว่าเค้าจัดงานกันตรงไหน  
เอาฟร่ะเดินดุ่ม ๆ มันไปทั้ง ๆ  อย่างงี้แหละ

แต่ไหงเดิน มา 15 นาทีแล้วผมยังไม่เจอสถานที่จัดงานเลยเนี่ยไอคฤหาสน์ หลังนี้ก็ดันใหญ่จิบเป๋ง 

แต่โว๊ะ ข้างหน้านี้เหมือนกับโรงฝึกอะไรซักอย่างแหละ ไปตาม ๆ ทาง เผื่อได้ถามทางด้วยดีกว่าแฮะ

“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”  เมื่อผมมาถึงบริเวณด้านหน้าประตูโรงฝึก
เท่านั้นแหละ เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงอายุประมาณ ม.ปลายได้มั้ง ก็กำลังจับครูฝึกของเขาเหวี่ยงไปนอกบริเวณการแข่งขันประลองฝีมือ

“โอ้ยเก่งแล้วครับคุณหนูเรย์” 

“แบบนี้พวกอาจารย์คงต้องสอนบทเรียนต่อไปให้แล้วล่ะนะครับ
แต่ว่าคงต้องขอเพิ่มเงินค่าเรียนอีกด้วยนะครับ”  

เอ้า โด่เอ๊ยนึกว่าใครที่ไหนได้พวกเป็นวิชาป้องกันตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ 
แล้วมาหลอกพวกคุณหนู ๆ ที่อยากจะเรียนทั้งหลายโดยเพิ่มค่าเรียนทีละนิด ๆ

แล้วที่ผมเห็นตาลุงนั้นโดนจับทุ่มอ่ะนะคงแกล้งแหงม ๆ

“เหรอครับแต่เมื่อกี้นี้ผมว่าผมลงน้ำหนักมือเบาไปนะครับอาจารย์” 

เด็กหนุ่มที่ชื่อเรย์นั้นพูดอย่างเกรงอกเกรงใจ

“อะอ๋อ แสดงว่าที่อาจารย์สอนคุณหนูเรย์ไปนั้น
คุณหนูเรย์เรียนได้ดีต่างหากเล่าครับ”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”    โหกัวฟามแตกเลยกุเรื่องมาหลอกเด็กเหรอเนี่ยตาลุงนั้น

ผมอดสงสัยฝีมือที่แท้จริงไม่ได้ เลยเดินดุ่ม ๆ ไปหาทั้งคู่

“เอ้าแขกของพี่รินเหรอครับ”  สงสัย นายเรย์นี่กับยัยรินจะเป็นพี่น้องกันแฮะ

“อ่ะครับใช่ครับ”  เมื่อเด็กเขาสุภาพมางี้แทบตอบแบบสุภาพกลับไปไม่ทัน 
อะไรฟร่ะพี่สาวออกจะดูถูกคนขนาดนั้น แต่ไหงน้องชายเจี๋ยมเจี้ยมจังง่ะ

“คงหลงทางซินะครับ”  จิ๊ดดดดดดดดแทงใจดำเพ่มากมายเลยน้อง

แต่ก็คงต้องรับฟามจริงแหละผมอ่ะ

“ก็ใช่อีกละครับ” 

“งั้นคอยผมซักครู่นะครับเดี๋ยวพี่ไปกับผมก็ได้ครับ 
แต่ผมขออาบน้ำซักครู่นึงได้ไหมครับ”  โห.......นอบน้อมมาแบบนี้
งั้นก็คงรอได้แหละเน้อ /^ ^

“อ่ะครับ”

จนนายเรย์นั้นกำลังจะเดินไปผมถึงได้ทักเขามาก่อนว่า

“เอ.......แล้วนี่น้องเรียนพวกศิลปะการป้องกันตัวนี้พวกนี้มานานยังครับ”

“ก็นานพอสมควรแล้วครับ” 

“งั้นพี่ขอลองวิชาน้องซักนิดได้ไหม”  ก็ผมอยากรู้อ่ะว่าตาลุงนี่เป็นครูสอนจริง ๆ หรือพวก 18มงกุฎกันแน่ -3-

พอผมพูดจบก็เดินมายังลานประลองทันที แต่ไม่ว่านายเรย์จะเตะหรือต่อยผมยังไง
ผมก็หลบได้อย่างสบาย ๆ ทุกครั้ง ก็เพราะนายนี่อ่ะจะเตะจะต่อยไง
ก็อ่านทางออกได้ง่ายไปหมด

“เฟี้ยวววววววววว”  หมัดของนายเรย์ซัดผ่านหน้าผมไปนิดนึง หง่ะไหงหมัดของนายนี้มันเหยาะแหยะจังอ่ะ  ผมเลยแกล้งถูกนายนั้นซัดเข้าแก้มซ้ายผมเต็ม ๆ   ทีนึง

แต่ผมกลับไม่เจ็บอะไรเลย  (ผมไม่ได้หน้าด้านนะ) นายเรย์ไรนั้นก็คงอึ้ง ๆ อยู่นิดหน่อย

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ”  

“นายเรย์เอ๋ย ถ้านายเรียนกับตาลุงคนนี้แล้วต่อยได้เท่านี้อ่ะนะ เปลี่ยนครูฝึกใหม่เหอะ”

ผมรู้ทันทีเลยว่าไอ 18 มงกุฎนี่อ่ะหลอกเอาเงินจากคุณหนูเรย์นี่จริง ๆ

“อ้าว..........ถ้าคุณพูดดูถูกกันแบบนี้ผมคงเฉยไม่ได้นะครับ”  แล้วตาลุงนั้นก็ฟอร์ม
นอมน้อมใส่ผม

“เข้ามาเต้อลุงมาหลับซะดี ๆ มาม่ะ” 

“งั้นขอโทษด้วยนะครับ”

“ผลั๊กกกกกกกกกก”

“อ๊อก”

ทันทีที่ตาลุงนั้นเข้ามาผมก็ซัดสันมือไปที่ลำคอของตาลุงนั้นจนเขาแทบล้มล้งไปทันที 

(วิธีที่ผมใช้นั้นทำได้ในชีวิตจริงนะ เวลามีเรื่องอ่ะ แค่เราต้องซัดไปที่ลำคอ
ตัดการหายของเขาให้ติดขัดอ่ะครับ ยิ่งถ้าเราซัดเพศชายจะดีมาก
เพราะสันมือมานจะไปโดนลูกกระเดือกทันที แต่ไม่แนะนำให้ใช้นะครับ เ
พราะมันทำให้คนที่โดนสันมืดซัดไปที่ลำคอเกิดอาการหายใจไม่สะดวก
จนถึงขั้น ขาด อ็อกซิเจนตายได้เลยนา)  -.-

“ใจเย็นลุงกลั้นหายใจไว้ 10วิ ให้หลอดลมไม่ทำงานหนักมาก”

“ขืนรีบหายใจเด๋วได้ตายกันพอดี” 

ถึงแม้ผมจะไม่พอใจก็เตอะ  แต่ไงซะถ้าผมไม่ช่วยบอกจังหวะการหายใจ
ให้ตาลุงนี้มีหวังมันขาดอ็อกซิเจนจนน้ำลายฟูมปากแน่นอน

“ฟู่...................”  หลังจากตาลุงนั้นหายใจได้เป็นแบบเดิมมันก็เลยรีบเก็บข้าวของแล้วก็เผ่นออกไปเลย

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”    ผมละสะใจจริงจริ้ง

แต่ผมลืมไปว่ากลับมทำให้หนุ่มน้อยใกล้ ๆ นามว่าเรย์นั้นซึมลงไปทันที

“หง่ะเอาน่า”

“ไม่เคยได้ยินเหรอว่าถ้าถึงเวลาครูดี ๆ จะปรากฏตัวออกมาเองแหละน่า”

ปลอบใจได้มั่วนิ่มมากไหม๊ผมอ่ะ -3-

“เหรอครับ”  แต่ไหงใบหน้าอันสิ้นหวังของนายเรย์กลับมามีประกายอีกครั้งล่ะนั้น

“แล้วพี่จะสอนผมไหมครับ”

“อื้ออ่าได้เดะ”
“.........................”

“เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” 

อะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อะไรนะ สอนง้านเหรอนึกว่าจะพาเข้างานเลี้ยงซะอีก

“ไม่หร้อกพี่คงไม่มีเวลาอ่ะ”  ผมรีบปฏิเสธพัลวัน

“เหรอครับ”  แหงะไหงตีหน้าเศร้าได้เก่งจังนายเรย์นี่

หลังจากผมรอนายเรย์ไรนั้นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 
แล้วก็พาผมเข้างานได้

ซักพักยัยรินไรนั้นก็แต่งตัวซะสวยเชียวพร้อมกับเดินเข้างานมา

แล้วพิธีกรประจำงานก็กล่าวอะไรไปซักพักจนผมได้รู้ว่าวันนี้คือวันเกิดของยัยนี่นั้นเอง

พองานเริ่มได้ซักพักก็มีบรรดาพวกคุณหญิงคุณนายเดินพาลูกชายหน้าตาดูไม่ได้
มาแนะนำตัวให้ยัยรินรู้จัก    ยัยนั้นเลยลากผมไปควงแล้วบอกว่าผมนี่แหละคือแฟนของเธอ

ดังนั้น ผมจึงได้รู้ทันทีว่ายัยนี่ลากผมมาเป็นไม้กันหมานั้นเอง   ส่วนบรรดาคุณชายทั้งหลายที่มาทำความรู้จักก็เลยพากันทำหน้าจ๋อยไปในทันที

“เอ่อ  คุณหนูรินครับ เมื่อกี้ท่านโทรมาว่าติดงานสำคัญ
เลยมางานของคุณหนูไม่ได้นะครับ”   รู้สึกจะมีพ่อบ้านเดินออกมาพูดกับยัยรินว่าแบบนี้มั้งครับ

“เหรอไม่เป็นไรหรอก”  แว็บนึงผมกลับเห็นแววตาอันเศร้าสร้อยของยัยนี่
แต่แค่แว็บเดียวเท่านั้นนะครับ  แล้วยัยนั้นก็ปั้นหน้ายิ้มเพื่อต้อนรับแขกในงานต่อไป

ส่วนผมนะเหรอชิ่งมากินอาหารในงานเลี้ยงแล้วละครับ นี่แหละน๊าร่ำรวยยังไง
ก็คงหนีไปไม่พ้นความว้าเหว่อยู่ดี ผมก็พอจะเข้าใจจุด ๆ นี้ดีบ้างอ่ะนะครับ

ซักพักไฟก็ดันดับขึ้นมาซะอย่างนั้น จึงทำให้บรรดาแขกในงานไม่พอใจกันอย่างมาก

“คุณหนู ๆ คุณหนูครับเอาไงดีล่ะครับ”

“ถามชั้นแล้วจะให้ชั้นตอบไงเล่า”

“ทำไมนะคุณพ่อก็มาไม่ได้ แล้วงานของชั้นยังจะต้องมาล่มอีกเหรอเนี่ย”

ดูเหมือนยัยนี่จะทำอะไรไม่ถูกเลยกำลังจะเป่าปี่ (ร้องไห้) แล้ว

ผมล่ะสะใจจริง ๆ แต่มันก็ต้องช่วยซินะ 
เอาไงฟร่ะเป็นไงเป็นกัน

ผมรีบเดินไปลากคอนายเรย์น้องชายของยัยรินมาแล้วกระซิบบอกอะไรไปบางอย่าง

15 นาทีต่อมา

บรรดาคนใช้ก็แจกเทียนให้กับแขกกันถ่วนหน้าพร้อมกับเตรียมเชิงเทียนมาวางไว้ที่โต๊ะของบรรดาแขกในงาน

ผมเลยเดินไปที่เปียนโนที่ตั้งไว้บริเวณ หน้าเวทีของงาน

“แบะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” <<< ผมตบมือเรียกความสนใจของแขกในงาน

“ไม่ต้องตกใจคร้าบแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน”

“นี่เป็นแค่เซอร์ไพรส์ของงานวันเกิดของคุณหนูรินเองครับ”

“แต่ก่อนอื่นเนี่ยผมขออุนญาตจุดเทียนให้สว่าง ๆ กันก่อนนะครับ”

แล้วบรรดาคนใช้ในบ้านของยัยรินต่างจุดเทียนให้กับแขกทุกคน

“เอาล่ะครับผมจะเฉลยแล้วนะว่าเซอร์ไพรส์ของงานนี้คือ.........”

“งานเต้นรำใต้แสงเทียนครับผม”

“รบกวนแขกผู้มีเกียนติทุกท่านจับจองคู่ของตัวเอง
แล้วก็มาบริเวณด้านหน้าเวทีเลยครับ”  

ผมพูดจบผมก็ลงมือดีดเปียนโน  เป็นทำนองของเพลงที่เขาใช้เต้นรำกันเลย

พอมาถึงเพลงที่ 3 ผมก็ส่งซิกไปถามเจ้าเรย์ว่าของที่ให้เตรียมไว้ชิ้นที่ 2 พร้อมหรือยัง แล้วอีกนานไหมกว่าไฟฟ้าจะเป็นปกติ

ผมเลยได้คำตอบมาว่าพร้อมแล้ว แล้วอีกประมาณ 5 นาทีไฟฟ้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

“เอาล่ะครับ มาถึงไคล์แม็กซ์ ของงานแล้วทีนี้ผมจะขอเล่นเพลงเร็วเพื่อให้การเต้นรำของทุกท่านสนุกยิ่งขึ้นนะครับ” 

“เดี๋ยวก่อนครับ”
แต่ไหงอยู่ ๆ นายเรย์ก็เดินมาบนเวที พร้อมกับขยิบตาให้ผมซึ่งกำลังทำหน้า งง อยู่

“แต่จะขาดไม่ได้เลยถ้าผมจะขอให้พี่สาวของผมนั้น 
ได้ร่วมเต้นรำพร้อมกับนักดนตรีคนนี้ซึ่งเป็นแฟนของพี่สาวของผมเองครับ”  
นายเรย์พูดจบก็ลงไปจูงมือยัยรินนั้นมาหาผม

“ได้โปรดให้เกียรติเต้นรำกับพี่สาวผมซักเพลงนะครับพี่สายลม”

แหงะรู้ชื่อผมได้ไงเนี่ย  ส่วนยัยรินนั้นก็ทำหน้าอึ้ง ๆ คงจะงง ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะซิ หุหุหุ

ก็ทันทีที่ไฟดับผมหันไปเตรียมการกับนายเรย์ว่า ให้เขาหาเทียนกับเชิงเทียน
มาจำนวนเยอะ ๆ ให้พอกับแขกในงานพร้อมกับพลุจำนวนหนึ่ง 
ซึ่งผมคิดว่าความร่ำรวยของนายเรย์คงหาได้ไม่นานแน่ ๆ

แล้วผมก็เดินไปขึ้นเวทีพร้อมกับประกาศว่าจะจัดงานเต้นรำใต้แสงเทียนโ
ดยผมจะเดี่ยวเปียนโนให้เอง หุหุหุ เป็นไงล่ะแผนผมเยี่ยมป่ะล่ะ 

แล้วทันทีที่นายเรย์เล่นดนตรีทำนองเร็ว พวกแขกบรรดาคุณหนูในงานก็เต้นสนุกกันใหญ่ รวมถึงยัยรินที่เมื่อกี้ยังทำหน้า งง อยู่ด้วย พอนายเรย์เล่นไปถึงกลางเพลง 
เขาก็ส่งซิกให้คนใช้ของเขาจุดพลูขึ้นในทันทีพร้อมกับเปลี่ยนเป็นเพลงช้า ๆ
 แนวคลาสสิค  คิดดูว่าบรรยากาศมันจะโรแมนติคแค่ไหน

แต่ผมอ่ะดิซวยเพราะต้องจับคู่กับยัยริน -*- เลยต้องจับมือเต้นรำเพลงช้า
พร้อมกับเอามือโอบเอวแล้วยังต้องมองหน้ายัยนี่ด้วย    
หลายคนในงานอาจคิดว่าผมโชคดีนะ   แต่อย่าลืมนะครับว่าผมยัยเคืองยัยนี่อยู่

“มองอาราย”  ในขณะที่เต้นกันไปนั้นผมถามยัยนี้ขึ้นมาทันที 
เพราะสายตาของยัยนี่ไหงมันออกแววซึ้ง ๆ เกินเหตุ

“นายทำได้ยังไงกันน่ะ”

“ทำอะไร”

“ก็ไอที่เซอร์ไพรส์อะไรนี่แหละ”

“ฟามสามารถพิเศษอ่ะ”  ผมกลับตอบไปอย่างกวน ๆ

“ขอบใจนะ”

“อื้อไม่เป็นไรหร้อก ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดเธอแล้วกัน”

เหมือนยัยนั้นกำลังจะพูดอะไรต่อ  แต่ไฟก็ติดขึ้นมาซะก่อน

แล้วเพลงก็จบลงด้วย

“เอาล่ะชั้นไปล่ะนะหมดหน้าที่และ”  ผมพูดอย่างสบาย ๆ พร้อมกับยิ้มให้ยัยนั้นอย่างเป็นกันเอง แต่ไหงจู่ ๆ ยัยนั้นก้มหน้าล่ะ = = แทนที่จะมาพูดดูถูกผมอีก

แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเลยเดินออกมาจากงานเลย
พร้อมกับโบกแท็กซี่เพื่อกลับห้องเช่าของผมทันที 
แต่ผมหารู้ว่าความวุ่นวายแบบสุด ๆ ในชีวิตผมนับจะเริ่มต้นขึ้น
นับจากนี้............................