คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ณ วันเปิดภาคเรียนที่แสนวุ่นวาย
ในวันเปิดเรียนวันแรก เป็นวันที่นักศึกษาทุกคนจะต้องมามหาวิทยาลัยแต่เช้า เพราะเป็นวันแรกในการเริ่มเรียนของแต่ละชั้นปี ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่จะต้องมาเรียน แต่ทำไมวันนี้ฉันตื่นสายขนาดนี้เนี่ย ตายแล้วนาฬิกาไม่ปลุกซะนี่ “ขิม...ขิม ตื่นได้แล้ว นี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย วันนี้เรียนวันแรกไม่ใช่รึไง” ทำไมชั้นต้องรอมันด้วยวะเนี่ย “ชั้นต้องไปสายเพราะแกเนี่ย” “จ้าๆๆ เสร็จแล้วจ้า” รีบจะตามอยู่แล้วเนี่ย บ่นอยู่ได้ นี่แหละพี่ชายชั้น ชื่อนายอนวัช สาระภิรมย์ ชื่อเล่นน่ะก็ “ซอ” ถึงชื่อจะดูเชยๆแต่รู้มั้ยว่าพี่ชายชั้นน่ะเป็นหนุ่มหล่อของมหาวิทยาลัยเลยนะ ตอนนี้อยู่ปี 4 “โอ้โห..มัวทำอะไรอยู่วะ ช้ามากเลย เดี๋ยวรถติด” “เออ...เสร็จแล้วเนี่ย ก็ไปสิบ่นอยู่ได้” เป็นพี่หรือเป็นแม่เนี่ยขี้บ่นชะมัดเลย ดีนะเนี่ยแม่ไม่อยู่ไม่อย่างนั้นหูชาแน่เลย แม่กับพ่อชั้นทำงานที่ต่างจังหวัด นานๆทีถึงจะมาเยี่ยมที่กรุงเทพฯ ชั้นก็เลยต้องอยู่กับพี่ชายกันสองคนพี่น้อง “เฮ้อ...ถึงซะที” ชั้นพูดออกหลังจากที่รถจอดสนิท “เออ..วันนี้พี่ซอจะกลับกี่โมงอ่ะ โทร.มาบอกด้วยนะ ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวขิมกลับเองดีกว่า เผื่อกลับเย็นจะได้ไม่ต้องรอไง ” ฮิฮิฮิ ไปกะเพื่อนดีกว่า “เออ ตามใจขิมสิ พี่ไปแล้วนะนัดเพื่อนไว้”พูดเสร็จก็เดินไปเลย ทิ้งน้องให้เดินคนเดียวอีก ดูสิคนเยอะจังเลย จะหาเพื่อนชั้นเจอได้ไงเนี่ย หลังจากที่เดินไปได้ไม่นาน “ขิม...ขิม ไอ้ขิมมมมม ชั้นอยู่นี่โว้ย” จีเรียกขิมแล้วก็เดินมาตีไหล่ด้วยความสนิทสนม “อ้าว...ไอ้จี เออ..เห็นแล้วโว้ย เรียกซะหูจะแตกเลยแก” นี่แหละเพื่อนสนิทของชั้น ชื่อนายจีรนัย กิตติวัฒน์ ชื่อเล่นก็ “จี” หน้าตาดี ผิวขาว สูง 180 ซ.ม. หนัก 70 ก.ก สนิทกันมาตั้งแต่มัธยมปลาย มันคงคิดว่าชั้นเป็นผู้ชายเหมือนมันมั้ง “เป็นไงบ้างวะ ไม่เจอกันซะนานเลย คิดถึงจะแย่” จีพูดพลางเอามือมากอดคอขิมไว้ “ก็เป็นอย่างที่เห็นแหละ ไม่เจ็บไม่ไข้ และก็ไม่คิดถึงแกด้วย” ขิมพูดแล้วก็สะบัดหน้าแล้วเดินหนีไป “อะไรวะ มาถึงก็มาหาเรื่องมะเลาะเลยเหรอเนี่ย” จีวิ่งตามมา “ที่ถามเนี่ย ชั้นหมายถึงสายตาน่ะสั้นมากขึ้นรึไง ถึงยังใส่แว่นหนาขนาดนี้น่ะ” จีพูดด้วยสีหน้าทะเล้น “นั่นมันเรื่องของชั้นที่จะใส่แว่นหนาขนาดไหนอ่ะ” ขิมหันมาบอกด้วยหน้าที่บูดบึ้ง “โอ๋..อ่ะ ล้อเล่นน่า โหล้อเล่นแค่เนี๊ย ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ นะนะ รักดอกจึงหยอกเล่น 555” “เออ..พอและเองไม่ต้องพูดมากเลย เหม็นขี้ฟันว่ะ 555” “โห ไอ้นี่ดีด้วยแล้วลามปามนะแก ฝากเอาไว้ก่อนนะโว้ย วันนี้ชั้นอารมณ์ดีไม่มีอารมณ์จะมาไล่เตะแก” “เฮ้ยนั่น..ปอนี่หว่า เดินมาโน่นแล้ว” ขิมเห็นปอเดินมาตามทางเดินในมหาวิทยาลัย “เออใช่...ปอ..ปอ ทางนี้” จีหันไปเรียกปอที่กำลังเดินมาอยู่พอดี และนี่คือเพื่อนชั้นอีกคนที่สนิทกันมากเลย ชื่อ นางสาวลักขณา วรรณพิสุทธิ์ ชื่อเล่น “ปอ” เป็นสาวสวย ผิวขาว ผมยาว หน้าตาสะสวย สูง 160 ซ.ม. หนัก 45 ก.ก นิสัยดีมากๆ รักเพื่อน บ้านค่อนข้างมีฐานะดี ออกจะเรียบร้อย “สวัสดีจ้าทุกคน เป็นไงบ้าง สบายดีกันมั้ยจ๊ะ” “สบายดีจ๊ะ ปอล่ะ หายเงียบไปเลย นึกว่าลืมกันไปแล้ว ว่าง ๆ ก็โทร.มาหาบ้างก็ได้นะ” “ใช่ๆ ชั้นเห็นด้วยนะ” “จ้า ทีหลังจะโทร.หานะจ๊ะ” ปอยิ้มน่ารักจัง “คิดถึงขิมจังเลย” ปอพูดพลางเดินเข้าไปกอดขิม “ปออ่ะคิดถึงแต่ขิมคนเดียวหรอ” จีทำหน้าน้อยใจ ‘โธ่เอ๊ย ไอ้จี ที่ทำน่ะคิดว่าน่ารักรึไงนะ ไอ้บ้านี่ ทำไปได้’ “คิดถึงจีด้วยนะสิ ใครจะไม่คิดถึงเพื่อนล่ะ” ‘แหมทำหน้าดีใจเลยนะแก ไอ้คนเจ้าชู้’ “ปล่อยมันไปเหอะไอ้บ้าจีเนี่ย มันทำเว่อร์ไปงั้นแหละปอ ไปกันเหอะ เดี๋ยวเรียนไม่ทัน” ขิมพูดแล้วดึงมือปอเดินนำไปตึกเรียน “นี่ๆๆ ไอ้ขิม แกมาว่าชั้นแล้วจะเดินหนีไปง่ายๆอย่างนี้เนี่ยนะ หยุดเลยนะไอ้ขิม ไอ้ขิม” ขิมไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดิน จีเลยต้องวิ่งตามไป “นี่แหนะๆ” จีวิ่งไปตบหัวขิมเบาๆพอให้รู้สึกตัว “5555 สมน้ำหน้า แบร่ ” จีหัวเราะแล้วแลบลิ้นใส่ จีหัวเราะได้ไม่นานก็ลงไปนั่งที่พื้นโดยไม่รู้ตัว “555 สมน้ำหน้า ไอ้จีแบร่ๆๆๆ” ขิมถีบจีลงไปกองอยู่บนพื้น แล้วก็ลากปอวิ่งหนีไป “แก ไอ้ขิม วันนี้แกตามแน่” จีว่าแล้วรีบลุกวิ่งตามขิมและปอไป ปอก็ได้แต่ขำเพื่อนทั้งสองเพราะว่าการทะเลาะกันของสองคนนี้เป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว เจอกันทีไรต้องกัดกันทุกที ปอคิดในใจว่าถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกันก็คงจะดีไม่น้อย
ส่วนชั้นก็ชื่อ นางสาวนิรกานต์ สาระภิรมย์ ชื่อเล่น “ขิม” เรียนชั้นปี 2 คณะมัฑณศิลป์ สูง 160ซ.ม. หนัก 50 ก.ก. ผิวสีน้ำผึ้ง ผมยาว หน้าตาพอดูได้ และใส่แว่น เป็นสาวที่แต่งตัวเซอๆเหมือนผู้ชายใส่กางเกงยีน เสื้อเชิ๊ตสีขาว สะพายกระเป๋าผ้าเก่าๆที่ใส่อุปกรณ์วาดภาพชั้นสนิทกับพี่ชายมากจนนิสัยออกจะดูห้าวนิดๆ แต่ไม่ใช่ทอมนะ ยังชอบผู้ชายอยู่
ความคิดเห็น