คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ Fic KHR : Detective Companion ]
คู่ร่วมคดี : ยามาโมโตะ ทาเคชิ
ดวงตาสีฟ้าสว่าง คล้ายสีของน้ำทะเลยามแสงอาทิตย์สาดส่องเป็นประกายระยิบระยับ
เส้นผมสีน้ำตาล อีกทั้งยังมีเส้นผมที่หนามาก ให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มเมื่อสัมผัส
ส่วนสูง 165 ซม.
น้ำหนัก 54 ก.ก.
เรียวขาเล็ก แต่แข็งแรงและมั่นคงจากการวิ่งเป็นประจำ
แต่งตัวมีระเบียบและถูกต้องตามกฎองค์กรเสมอ
ผิวขาว แต่ก็คล้ำเป็นบางส่วนจากการวิ่งกลางแจ้ง
นิสัย : ถึงแม้ภายนอกจะพูดจาดีและสุภาพเรียบร้อย แต่ทุกคนที่เข้าหาต่างก็รู้สึกได้ถึงระยะห่างบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ จึงดูเป็นคนเก็บตัว ลึกลับ ไม่สนิทกับใครเป็นพิเศษ เวลาทำงานก็มักตั้งหน้าตั้งตาทำลูกเดียวโดยไม่สนใครสิ่งรอบข้าง ลักษณะการทำงานมักออกมาเป็นเส้นตรง คือมักค้นหาประเด็นสำคัญแล้วพุ่งเป้าหมายไปทางนั้นโดยไม่ออกนอกเส้นทางเด็ดขาด อะไรที่คิดว่าไม่สำคัญก็จะสามารถตัดทิ้งไปได้อย่างเด็ดเดี่ยว
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า แท้จริงแล้วสาเหตุที่หญิงสาวพยายามไม่สุงสิงหรือเข้าใกล้คนอื่นตลอดการทำงานนั้น เป็นเพราะว่าเธอมีความลับบางอย่างซุกซ่อนเอาไว้ นั่นคือ ทุกครั้งที่เธอตกใจกลัวถึงขีดสุด วิญญาณจะหลุดลอยออกไปสลับร่างกับใครสักคนที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที! ต้องรอเป็นเวลากว่า 10 นาที ถึงจะหายตกใจแล้วกลับเข้าร่างเดิมได้ ด้วยอาการประหลาดนี้ ทำให้เธอหวาดกลัวการทำงานเป็นทีมยิ่งนัก ทั้งที่ลึกๆ แล้วจุนโกะเองก็อยากมีเพื่อนที่ไว้ใจได้มาอยู่ข้างๆ
ประวัติ : เธอรักการวิ่งไล่จับมาตั้งแต่เด็ก แต่ไหนแต่ไรแล้วใครก็ตามที่พยายามหนี ก็ไม่เคยมีใครที่จุนโกะจะจับไม่ได้เลยสักคน จนกระทั่งในคืนที่มีโจรบุกเข้ามาขโมยของในบ้าน ทันทีที่พ่อแม่เปิดสวิตซ์ไฟจนเห็นหน้าคนร้าย มันก็รีบวิ่งเผ่นออกนอกบ้านไปด้วยความรวดเร็ว แน่นอนว่าจุนโกะเร็วกว่า เธอวิ่งตามไปจนเกือบจะคว้าตัวได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะลมที่พัดแรงมากจนชายเสื้อของคนร้ายเปิดเห็นหน้าท้องซิกแพคเต็มๆ สองตา ถือเป็นครั้งแรกที่จุนโกะตกใจสุดขีดจนดันไปสลับร่างกับโจรเข้า! กลายเป็นว่าครั้งนั้นเธอดันถูกตำรวจจับและได้แต่แค้นคนร้ายที่อยู่ในร่างตัวเอง แม้ 10 นาทีต่อมาทั้งสองคนจะกลับเข้าร่างเดิม แต่จุนโกะก็กลัวมาก จึงตัดสินใจเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ทำให้เธอถูกฝากฝังไว้กับบอสขององค์กรสืบสวนที่สัญญาว่าจะเก็บเรื่องอาการประหลาดของเธอไว้เป็นความลับพร้อมทั้งฝึกฝนร่างกายและจิตใจให้แข็งแกร่งและมีสัญชาตญาณไวต่อซิกแพค(จะได้หลบเลี่ยงได้ทัน) โดยมีข้อแลกเปลี่ยนคือจุนโกะจะต้องมาเป็นกำลังสำคัญให้แก่องค์กรสืบสวนด้วยการทำงานเป็นนักสืบนั่นเอง
ลักษณะการพูด :
เวลาคุยงานหรือคุยกับคนที่อายุมากกว่า พูดลงท้ายด้วย ค่ะ คะ เสมอ และเรียกแทนตัวเองว่า ดิฉัน
"ดิฉัน โมโมเอะ จุนโกะ คนนี้ จะแสดงฝีมือให้บอสเห็นเองค่ะ!"
เวลาพูดกับเพื่อนร่วมงานจะลงท้ายด้วย จ๊ะ จ้ะ
"ขอโทษนะจ๊ะ แต่ฉันคงต้องขอตัวก่อน"
เวลาตกใจจะพูดตะกุกตะกักและไม่เป็นคำ
"น...น...นี่ฉัน...ส...สลับร่างอีกแล้วเหรอเนี่ยยย!?"
เวลาที่เธอทำงานคนเดียว มักจะพูดหรือส่งเสียงออกมาเมื่อมีความคิดอะไรใหม่
“เข้าใจล่ะ ที่แท้...เป้าหมายก็คือหมอนั่นเองสินะ!”
“ใช่! สิ่งที่เราต้องทำมีเพียงเข้าไปเอาของมาให้เร็วที่สุดเท่านั้น”
“ตั้งสติสิจุนโกะ! เธอจะยอมแพ้เพียงเพราะคู่หูของเธอมีซิกแพครูปงามตามสมส่วนอย่างนักกีฬาไม่ได้นะ!”
สิ่งที่ชอบ : รูปทรงเรขาคณิตที่เป็นเหลี่ยม เช่น กล่องสี่เหลี่ยม พีระมิด ลูกเต๋า รูบิก โดยให้เหตุผลว่ามันให้ความรู้สึกมั่นคง ยืนหยัด ซื่อตรง
สิ่งที่ไม่ชอบ : รูปทรงเราขาคณิตทรงกลมหรือมีหน้าตัดเป็นวงกลม เช่น ลูกบอล กระบอกไม้ไผ่ เข่ง โดยให้เหตุผลว่ามันให้ความรู้สึกไม่มั่นคง เวลาล้มก็จะกลิ้งอย่างไร้ทิศทาง แถมยังไม่สามารถบอกได้ว่าด้านไหนคือด้านหน้าด้านหลัง
สิ่งที่กลัว : ซิกแพคในระยะประชิด เพราะทุกครั้งที่เห็นจะตกใจสดขีดแล้วสลับร่างกับคนที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที
งานอดิเรก : แอบไปวิ่งจ็อกกิ้งในสถานที่ๆ ผู้คนเบาบาง เช่น วิ่งลัดเลาะไปตามถนนตอนเช้ามืด วิ่งเข้าไปในป่า หรือ วิ่งตอนสวนสาธารณะใกล้ปิดหรือเพิ่งเปิด
เพิ่มเติม : ถึงจะรู้ตัวว่าก้างขวางคอของการทำงานชิ้นโตนั้นจะเป็นอาการประหลาดของตัวเธอเอง แต่ในเมื่อเธอนับถือและเคารพบอสมากในฐานะที่เป็นผู้มีพระคุณในการฝึกฝนและปิดบังความลับ ต่อให้บอสสั่งให้ไปบุกน้ำลุยไฟหรือบุกฟิตเนส จุนโกะก็จะพยายามทำให้สำเร็จได้โดยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น คล้ายกับว่าบอสเป็นขุมพลังประจำตัวที่คอยช่วยลบล้างความกลัวออกไปแทบทุกครั้งที่ทำภารกิจ
................................
Talk with character.
ห้องสี่เหลี่ยมคุมโทนสีขาวในตึกสูงระฟ้าที่อยู่ห่างไกลจากตัวเมือง เก้าอี้หนึ่งตัวหันหลังให้กับหญิงสาวเจ้าหน้าที่นักสืบคนหนึ่งที่ยืนรอฟังคำสั่งของบุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น เสียงเรียบหวานของบุคคลที่มี ' ตำแหน่งสูงที่สุด ' (บอส)เอ่ยขึ้นกับสาวนักสืบที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอ
- พวกสกอตแลนด์ยาร์ดกำลังหัวปั่นกับปริศนา ' ความตาย ' ที่เกิดขึ้นมากมาย คุณคิดจะทำยังไงต่อดีล่ะ คุณนักสืบ?
: ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวสูดหายใจเข้าทีเดียว ก่อนตวัดมือขวาขึ้นมาไว้เหนือคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงดังฟังชัดที่แสดงออกถึงความตั้งใจอันเปี่ยมล้น “ดิฉัน!...จะทำการสืบค้นและหาตัวเป้าหมายให้เจอเพื่อให้การจับกุมเป็นไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ค่ะบอส!”
- งั้นเหรอ ฉันกำลังคิดว่าแค่ตัวคุณตามลำพังคงไม่อาจไขคดีนี้ได้สำเร็จแน่ คุณคิดว่าบนโลกใบนี้ ยังมีคนพิเศษที่มีความสามารถแตกต่างจากคนทั่วไปอยู่หรือไม่?
: ร่างของจุนโกะสะดุ้งขึ้นมากะทันหัน จากนั้นค่อยเงยหน้าขึ้นตอบอย่างกำลังพิจารณาถึงจุดประสงค์ที่ผู้มีพระคุณถามคำถามนี้กับเธอ “บ...บอสคะ บอสกำลังหมายถึง...ดิฉันเหรอคะ ถ้าบอสหมายความอย่างนั้น ดิฉันคิดมันคงเรียกว่าความสามารถไม่ได้หรอกค่ะ บอสก็รู้นี่คะว่า...!”
- ปริศนาครั้งนี้อาจต้องแลกด้วยการเสียสละ คุณจะยอมเสี่ยงเพื่อค้นหาความจริงของปริศนานี้ไหม?
: จุนโกะค่อยๆ ลดมือขวาลงมาวางที่หน้าตักเมื่อเริ่มรู้สึกเคลือบแคลงและไม่เข้าใจกันไปใหญ่ถึงจุดประสงค์ของบอส แต่คนตรงหน้านี้เป็นถึงผู้มีพระคุณ เธอจึงพยายามคิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่า บอสคงกำลังไว้ใจให้เธอทำงานอะไรบางอย่าง “ต่อให้ต้องเสียสละอะไรก็ตาม ถ้าเป็นคำสั่งของบอสล่ะก็...ดิฉันจะยอมเสี่ยงอย่างไม่ลังเลค่ะ!”
- แล้วถ้าเกิด คุณรู้สึกมี ' ความรัก ' ให้กับคู่หูของคุณล่ะ คุณกับเขายังจะร่วมงานด้วยกันอยู่ใช่มั้ย?
: “อ...เอ๋?” จุนโกะเลิกคิ้วขึ้นมาเพราะชักตามอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ทัน “ความรักงั้นเหรอคะ...บอสก็รู้นี่คะว่าแค่เพื่อนร่วมงานฉันยังเข้าใกล้ไม่ค่อยได้เลย แล้วอีกอย่าง...เวลาทำงานน่ะ คิดแค่เรื่องเป้าหมายอย่างเดียวก็พอแล้วนี่คะ”
- ฉันคงหมดคำถามแล้วล่ะ ขอให้คุณโชคดีกับคู่หูนักสืบของคุณก็แล้วกันนะ
: “ค...คู่หู!? ตกลงนี่บอสเอาจริงเหรอคะ เดี๋ยวสิคะบอส คือว่าดิฉันน่ะ...!?” ยังไม่ทันจะพูดจบ คนตรงหน้าก็หันมายิ้มให้ก่อนเดินออกไปเสียแล้ว
................................
Talk with parent.
- ดีงับ
คุณผู้ปกครองของลูกสาวที่น่ารักทั้งหลาย ชื่ออะไรกันเหรองับ?
: ชื่อน้องปิ่นค่า เรียกน้องเฉยๆ ก็ได้เนอะ
- ทำไมถึงส่งลูกสาวเข้าสมัครเรื่องนี้เหรองับ
มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่างับ?
: ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะ
เพราะคิดว่าเป็นนิยายรักธรรมดา แต่พอลองกดเข้ามาอ่านรายละเอียดจริงๆ แล้ว
รู้สึกว่ามันน่าสนใจมากกว่าที่คิดเสียอีกค่ะ แล้วพอดีก็เป็นแฟนคลับรีบอร์นเหมือนกันด้วยแหละ
- อ่อ
เป็นงี้นี่เอง คิดว่าลูกสาวมีสิ่งที่พิเศษตรงไหนไหมงับ?
: ต้องเป็นความพยายามและความตั้งใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดอยู่แล้วค่ะ
- พอดีไรท์รับจำนวนจำกัดจริงๆ
หากสมมุติว่าลูกสาวไม่ติดจะ ' รับกลับ ' หรือเปล่างับ?
: อันนี้แล้วแต่การพิจารณาของไรเตอร์เลยค่า
ถ้าหากว่าไม่ติด จะรับน้องเองเอาไว้เป็นตัวสร้างสีสันก็ได้ หรือถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรค่ะ
- คำถามสุดท้าย
มีอะไรจะบอกกับไรท์พัพเพ็ตก่อนจากกันไหมงับ?
: ฝากรับน้องไว้ในการพิจารณาของไรเตอร์ด้วยนะคะ
คอมเมนต์ได้เต็มที่เลยค่า
................................
ความคิดเห็น