คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เมื่อมีึีครั้งที่สอง ครั้งที่สามย่อมตามมา Part I
Project Sweet
2
เมื่อมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามย่อมตามมา
ผมฝัน...
ในฝันนั้นผมเห็นใครคนหนึ่งที่เป็น...ผู้ชาย
ใครกันนะ...??
เขายิ้ม และโบกมือให้ผม
ราวกับพระอาทิตย์ เมื่อมองเห็นเขา มักจะทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ความรู้สึกคุ้นเคยแวบเข้ามาทั่วร่าง
“ไม่นะ...”
ผมได้ยินเสียงตัวเอง...?
มันแหบพร่าและปนเปกับความเศร้า
เป็นเสียงของผมที่ถูกบีบจนเล็ก คล้ายกับเสียงผมตอนเด็กๆ
ผู้ชายคนนั้นค่อยๆ ยื่นมือมาหาผม ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างจ้า จนผมต้องเอามือปิดตา
ไม่กี่วินาที...แสงสว่างค่อยๆ จางไป พร้อมกับดวงตาที่ลืมขึ้นและค่อยๆ กระพริบ
ตาที่ค่อยๆ มองเห็นชัดขึ้นหลังจากพร่าอยู่นานก็เห็นห้องเรียนที่ว่างเปล่า
“...”
“หายากแฮะที่นายหลับในห้องเรียน” เสียงนี้...
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่ดังข้างๆ “ทาคุมิ O_o”
“ช่ายยย ถ้าเติม ‘สุดหล่อ’ จะยิ่งใช่กว่าเดิมนะ >.<”
“อ้อเหรอ -__- นึกว่าเติม ‘แต๊วแตก’ ซะอีก :P”
“ชะ =_=! หนอย ไอ้มาซาโตะ >O<!!”
ทาคุมิคว้าคอผมอย่างเหนียบหนึบก่อนจะขยี้แรงๆ อย่างหมั่นไส้ทำให้ผมควานหาเอวของหมอนั่นและจี้สุดแรงเกิด ย้ากกก!!! ทันใดนั้นปฏิกิริยาออโต้ (?) ก็ทำให้ทาคุมิดิ้น -_-V
“อ๊ากๆๆๆ >O< ขี้โกง อะ ไอ้มาซาโตะ ฮ่าๆๆๆ >.,< อ๊าก หยู๊ดดด มะ ไม่ไหว ฮ่าๆ แล้ว ก๊ากกก TTOTT”
“ว่าแต่ต่อไปวิชาอะไรนะ?”
“หา” ทาคุมิส่ายตัวไปมาแล้วเขยิบถอยหลังสามก้าวจากตัวผม จัดเสื้อให้เข้าที่แล้วหันมาบอกอย่างหวาดระแวง “วิชาศิลปะของซาซากิไง”
“อาจารย์ซาซากิต่างหาก -*-“
“อ่า...ใช่ สำหรับนายอ่ะนะ :]”
“...-*-“
“ไปกันเถอะ สายแล้ว”
“ห้องศิลปะใช่มะ”
ทาคุมิไม่ตอบ เพียงไหวศีรษะเบาๆ เป็นคำตอบแล้วเดินออกจากห้อง ทิ้งให้ผมเดินตาม
ห้องศิลปะ
“...ศิลปะนั้นมีหลายรูปแบบ หลายอย่าง อย่างที่ผมบอกไป อีกครึ่งชั่วโมงที่เหลือผมจะให้พวกคุณคิดงานศิลปะที่จะทำส่งผมในอาทิตย์หน้า หัวข้อฟรีสไตล์ อยากทำแบบไหนก็แล้วแต่ ขอให้เป็นศิลปะที่สื่อถึงการเป็นพวกคุณ...หือ?”
อาจารย์ซาซากิครางเบาๆ เมื่อมองมาทางประตูและสบตากับพวกผม เอ่อ...สอนเสร็จแล้วเหรอ O_o! มันจะเร็วขั้นเทพไปมั้ยวะ!?
“ทาคิโมโตะ ทาคุมิกับฟูจิซาวะ มาซาโตะ”
เต็มยศแบบไม่ขาดไม่เกิน -*- ผมกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างฝาดคอ บ้าจริงเชียว เผลอหลับจนลืมคาบเรียน แถมทาคุมิยังไม่ปลุกอีก! ให้ตายเถอะ T^T
“ครับๆ ชื่อพวกผมเอง มีอะไรเหรอครับ” ทาคุมิพูดอย่างท้าทาย
อาจารย์ซาซากิเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะหัวเราะเบาๆ มันช่างดู...เจ้าเล่ห์
ผมคิดคำๆ ไหนบรรยายไม่ได้นอกจากคำๆ นี้
“สามสิบนาที...เยี่ยม!” อาจารย์ซาซากิประชด
“พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ หวังว่าอาจารย์คงจะอภัย...^^;” ทาคุมิแก้ตัว
อุบัติเหตุ...ที่ผมเผลอหลับแล้ว ไอ้บ้าใกล้ตัวก็ยากจะโดดเรียนพอดีเลยไม่ยอมปลุกน่ะเหรอ -_-!! อุบัติเหตุเฮงซวยสิ้นดีเลย ผมเบ้ปากอย่างเซ็งๆ
“มันเป็นครั้งแรก เพราะฉะนั้นทั้งสองคนไปพบผมที่ห้องพักครูหลังเลิกเรียนด้วย งานและการเรียนคาบนี้ไปถามกับเพื่อนเอา ไปนั่งที่ได้”
“ครับ” ผมและทาคุมิตอบ
แย่ชะมัด เคี่ยวสุดๆ เลยแฮะหมอนี่...!
ห้องพักครู
“ครั้งนี้แค่ตักเตือน หวังว่ามันคงจะไม่มีรอบสองอีกนะ” อาจารย์ซาซากิเหลือบมองผมและทาคุมิอย่างเฉียบขาด
“นายเป็นลูกของรุ่นพี่ทาคิฟุมิใช่มั้ย ฟูจิซาวะ”
“ก็...เอ่อ ครับ -“-“
เขาถามอะไรวะเนี้ย
“รุ่นพี่ทาคิฟุมิตอนเรียนม.ปลาย และมหา’ลัยล้วนถูกคาดหวังว่าจะต้องเรียนดี ไม่สิ ไม่ใช่แค่ดี แต่จะต้องดีเลิศ!”
“...”
“น่าแปลกที่พอมองดูนายกับรุ่นพี่ทาคิฟุสะ...ช่างดูห่างไกลกันจริงๆ”
เขาถอนหายใจเบาๆ เมื่อกล่าวจบ หากแต่มันสร้างความเดือดในตัวผมไม่น้อย เหมือนเขากำลังกล่าวหาว่าผมเรียนห่วย? ผมแค่ไปเรียนช้าเท่านั้นเอง (แต่ก็ตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ -*-)
เขากำลังเปรียบผมกับพ่อเหรอ?
ผมขมวดคิ้ว ชักจะเริ่มมองผู้ชายตรงหน้าอย่างหวาดระแวง
“ผมก็ไม่ได้เรียนแย่” ผมเถียง
“แต่ก็ไม่ได้ดี...หวังว่ามหา’ลัย เธอคงจะหาที่เรียนดีๆ ได้ หมดธุระแล้ว เชิญ”
ผมหลับตาแล้วหมุนตัวกลับออกจากห้อง
เสียง ตุบ คือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ผมปิดประตูห้องนี้โดยไม่ได้หันไปมองด้านหลัง ไม่ได้หันไปมองเลยว่า...ทาคุมิไม่ได้ออกมาพร้อมผม จนกระทั่งผมเดินกลับถึงบ้าน
จริงสิ พูดถึงพ่อ...
ฟูจิซาวะ ทาคิฟุสะ หมอประจำโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ เขาคือพ่อที่ผมโคตรจะภูมิใจ! และเขาก็เลี้ยงดูผมอย่างดีเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำให้ลูกได้ ผมกับแม่มีความสุขมาก แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อเลี้ยงของผมก็ตาม แต่ตอนนี้ผมคิดว่าเขาคือครอบครัว
น่าแปลก...
เขาเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับผมตั้งแต่ผมจำความได้ แต่ทำไมผมกลับไม่ค่อยจะรู้เรื่องของเขาเลยนะ อดีตเป็นยังไง หรือแม้แต่ครอบครัวของเขา ผมไม่รู้อะไรเลย รวมทั้งครอบครัวของแม่และพ่อแท้ๆ ของผม ปู่ ย่า ตา ยายของผมคือใคร ผมไม่เคยเห็นเลยจริงๆ
มีก็แต่พ่อพาผมไปเยี่ยมหลุมศพของแม่
แม่บอกว่าพ่อผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็ก และทำให้สนิทกับรุ่นน้องของแม่ซึ่งก็คือฟูจิซาวะ ทาคิฟุมิ ทำให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราที่มีพ่อ แม่และลูก เมื่อผมจำความได้ผมก็เห็นเขา ผมไม่เคยเห็นพ่อแท้ๆ แต่เขาคือญาติเพียงคนเดียวที่ผมเหลือในปัจจุบัน
ผมว่ามันแปลกๆ นะ -*-
ผมเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกสะดุดตากับพ่อ เขากำลังมองโน้ตบุ๊คบนโต๊ะอย่างเหม่อลอย ผมเคาะประตูเบาๆ เป็นมารยาทสามครั้งทำให้เขาสะดุ้งและรีบพับโน้ตบุ๊คทันทีก่อนจะหันมาทางผมที่ยิ้มแห้งๆ
“แหะๆ พ่อกลับมาเร็วนะครับ”
“อ่า...มาซาโตะ หิวหรือยัง?” พ่อถามผม
“ก็นิดหน่อย ว่าแต่พ่อทำอะไรอยู่เหรอครับ” ผมเหล่มองไปทางโน้ตบุ๊ค
“อ้อ งานน่ะ เอากลับมาดูที่บ้าน”
แล้วทำไมต้องดูอย่างเหม่อลอยด้วยล่ะ?
ผมคิดในใจ หากแต่คือสิ่งที่อยากถาม ในความเหม่อลอยนั้นแวบหนึ่งผมเห็นความเดียวดายของพ่อ มันทำให้ผมหดหู่...
“ว่าแต่ทำไมขมวดคิ้วล่ะ”
“ครับ?”
“ก็มาซาโตะขมวดคิ้วซะหน้าย่นเชียว” เขาเบ้ปากแล้วเดินเข้ามาจิ้มคิ้วของผม “ทำคิ้วย่นคิดอะไรอยู่ฮะ”
“เรื่องเรียน เครียดนิดหน่อยน่ะครับ”
“งั้นพ่อสอนเอามั้ย ^^?”
“เห...จะดีเหรอครับ” ผมส่งสายตาตื่นเต้นสุดๆ ไปให้พ่อ
“ได้สิ ตั้งกี่ปีแล้วนะที่มาซาโตะไม่ได้ให้พ่อสอนการบ้าน พรุ่งนี้วันเสาร์นี่นา พ่อหยุดพอดีงั้นมาหาพ่อที่ห้องรับแขกละกัน”
“อ่า ครับ โอเค แล้วผมจะรอ ขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
“งั้นเดี๋ยวลงมากินข้าวล่ะ อยากกินอะไรรึเปล่า” พ่อยิ้มบางๆ แล้วเดินมาลูบหัวผม
“อืม...ไข่ม้วน”
“แค่นี้เหรอ -*-“ พ่อพึมพำ
ผมเดินขึ้นบันไดแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ กลิ่นเหงื่อเพราะตะลุยที่โรงเรียนมาทั้งวันทำให้ผมรีบถอดเสื้อออกหมดจนร่างกายเปลือยเปล่า
ผมกำลังจะหมุนตัวไปเปิดฝักบัว หากแต่เสียงอะไรบางอย่างก็ดังเข้าหูผม
กลิ๊ก
“หือ -*-;;”
ผมหันไปมองประตูอย่างหวาดระแวง และทันใดนั้น...
แอ๊ด
เฮ้ย O_o!!!
ผมรีบหันหลังควับเมื่อประตูเปิดถูกเปิดออก ผะ ผ้าเช็ดตัว...บ้าจริง ผมดันลืมหยิบเข้ามาซะได้ TOT!! หัวใจของผมเต้นตูมตามดังๆ ผมเสียวหลังวาบก่อนจะได้ยินเสียงของพ่อ
“โอ๊ะ โทษที ลูกไม่ได้ล็อคห้องน้ำ เอ่อ พ่อจะบอกว่าแชมพูมัน...หมด ใช้ไอ้นี่ก่อนแล้วกัน พ่อวางไว้บนอ่างล้างหน้านะ” ผมได้ยินเสียงฝีเท้า อุณหภูมิในร่างกายมันค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างน่าปะหลาด ผมขนลุกซู่ซ่าและ...อาย งั้นเหรอ!?
ปัง
เสียงประตูปิดลงทำให้ผมหันไปมองที่ประตูอีกครั้งอย่างระแวง ไม่ลืมที่จะเดินไปปิด และเหลือบมองแชมพูสระผมที่พ่อเอามาให้
อยากจะบ้าตาย
ว่าแต่...เมื่อกี้พ่อจะเห็นมาซาโตะน้อยรึเปล่านะ?
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! L
---- 10 Per ----
ผมลงบันไดหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยจะไปกินข้าว แต่เมื่อเจอพ่อที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารทำให้ผมรู้สึกร้อนผ่าวๆ ประหลาดๆ…เป็นผู้ชายด้วยกันจะเขินทำไมฟะ! ทำตัวเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มไปได้ ผมชักเพี้ยนแล้วนะ T T
“ว้าว หอมจังเลยนะครับ” ผมพยายามยิ้มร่าเริงแล้วตรงไปที่โต๊ะอาหารแทบจะไม่มองหน้าพ่อเลยด้วยความกระดากแปลกๆ
“อ่า พ่อทำสุดฝีมือเชียวละ!”
แล้วผมจะกระดากทำไม (วะ) ครับ ผู้ชายก็ผู้ชายเหมือนกัน จะมีก็มีเหมือนกัน! ยกเว้น…ขนาด -_-; เฮ้ย!! นี่ผมติดเรทไปเปล่าเนี้ย เอาใหม่ๆ ไม่มีอะไรต้องอายเพราะยังไงเราก็ผู้ชายเหมือนกัน!! วะฮ่ะฮ่าๆๆ
“เอ่อ ผมขอไปหยิบซอสมะเขือเทศในครัวก่อนนะครับ” ผมพูดขัดเมื่อมีบรรยากาศอึดอัดระหว่างพ่อกับผมแทรกเข้ามา ทันทีที่ผมย่างก้าวเข้าไปในห้องครัว พ่อก็ตะโกนไล่หลังมา
“พ่อถึงถูพื้น ระวังละ…”
เฮ้ย! เหมือนเท้าเจ้ากรรมเหยียบพื้นราวกับว่ากำลังเหยียบเปลือกกล้วย มันไถลยาวจนผมตั้งตัวไม่ถูก แรงโน้มถ่วงของอากาศทำให้ผมร่วงสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ผมหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิด อ้ากกกก!!!
ตึง
“โอ๊ย…”
เสียงครางเบาๆ ดังขึ้น
เอ๊ะ ผมไม่ได้ร้องนี่นา เพราะมันไม่รู้สึกถึงความเจ็บสักนิด
“เจ็บ…หนัก”
มันดังใกล้หูผม…มากๆ เฮือก! O_O
ผมตาโตเมื่อลืมตาขึ้นมา อ้าปากค้างด้วยความช็อคอีกต่างหาก!! เมื่อใบหน้าของผมกับพ่ออยู่ห่างกันไม่กี่เซนฯ เอ่อ…ใกล้ไปมั้ยพี่น้อง!! T^T////
ที่ผมไม่เจ็บเพราะพ่อมารับให้ตัวผมทับพ่อนั่นเอง…
“มะ มาซาโตะ”
พ่อเรียกสติของผมกลับมา มันใกล้เลื่อนลอยเต็มที = =
“ครับ”
“พ่อ…”
“…?”
“หนัก…”
“O_O เฮ้ย! ผมขอโทษครับพ่อ!! T^T”
--------------------------------------------------------------------
อัพอีกสิบเปอร์ที่เหลือ อั้ยย่ะ! ดองเกือบปีแล้วมั้ง =.,= จะพยายามเลิกดองค่ะ อาเมน.. = =
ความคิดเห็น