คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .Pure love - Chapter 5 ::. ปกป้อง
“ซินอยู่บ้านคนเดียวก่อนนะห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาดนอกจากนัทนะ ” ร่างสูงย้ำกับร่างบางเป็นรอบที่สิบหลังจากที่ตัวเองพาซินไปกินข้าวแล้วกลับมา จริงๆเขาก็ไม่อยากปล่อยไว้คนเดียวเพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่จะให้ปฏิเสธพี่ดิวไปก็คงจะทำไม่ได้ด้วยจึงจำใจต้องทิ้งซินไว้คนเดียว
“บอสซ่าเฝ้าซินไว้นะรู้ไหม เดี๋ยวเอาหนมมาฝาก”
“โฮ่ง :D.” สนัทขนฟูตัวใหญ่ยืนจังก้าตรงหน้าร่างบางพร้อมเห่ารับผู้เป็นนายอย่างแข็งขัน
“พี่นัทไม่ไปได้ไหม”
“ซินนัทไปทำงานแป๊บเดียวนะ นัทจะรีบกลับนะครับสัญญานะ” นิ้วยาวถูกเกี่ยวไว้กับนิ้วเล็กพร้อมลูบหับกลมเอาไว้
“งั้นก็ได้ครับ ไปไปมามานะครับ”
“เขาต้องพูดว่ารีบไปรีบมาตั้งหากละซิน” ร่างสูงส่ายหน้าน้อยๆให้ร่างบางที่พูดซะมั่นใจ ก่อนที่ตัวเองจะจัดการล็อคประตูและพาตัวเองมายังรถ
“ครับคุณเนตรมันออกไปแล้วครับ ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“เห้ยไอนัททางนี้เว่ย”ร่างสูงหันไปทางเสียงเรียกก็เห็นกลุ่มเพื่อนสนิทของตนกวักมือไหวๆเรียก ทั้งหมดนั้นมีสาวอึ๋มข้างกายในชุดสีแดงสดทุกคน ทำยังไงได้ละครับนักดนตรีก็ต้องคู่กับเสียงเพลงและนารีมันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และผมเองก็ยอมรับมันและผมกลับมองว่ามันทำให้รู้สึกผ่อนคลายเวลาทำงานด้วยซ้ำ ตอนแรกแป๋วก็ค้านหัวชนฝาว่าจะไม่ให้ทำงานแบบนี้แต่ทำยังไงได้หละครับผมจบเอกดนตรีก็ต้องเล่นดนตรีผมตอบกลับไปยังงั้น และดูเหมือนว่าหลังๆแป๋วจะไว้ใจผมและเชื่อใจผมมากขึ้นจนกระทั้งเจอซิน เธอเริ่มตามผมบ่อยขึ้นและถามเรื่องซินกับผมมากขึ้นจนบางครั้งผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและไม่ชอบใจเอาเสียเลย
“เฮ่ยมึงยืนเหม่ออยู่ได้นั่งเว่ย” ชายหนุ่มสูงใหญ่เดินมาผลักเขาให้นั่งลงพร้อมส่งแก้วสีอำพันให้ตรงหน้า
“ไงมึงเล่ามาเลยไอ้บาสมันบอกว่ามึงซุกอีหนูไว้”
“เชี่ยบาสมึงแม่งปากมาก” ชายหนุ่มหันไปด่าเพื่อนสนิทของตนที่นัวเนียอยู่กับซอกคอของสาวชุดแดงอย่างเพลิดเพลิน ก่อนที่จะกระดกน้ำในแก้วที่พี่ดิวยื่นให้อึกใหญ่
“ไม่มีอะไรหรอกพี่อย่าไปฟังไอ้บาสมัน”
“เอาไอ้นี่ปิดบังกูตลอดอะ แต่ไม่เป็นไรไอ้บาสเล่าให้กูฟังหมดแล้ว” คนที่นัทเรียกว่าพี่ดิวหันมายักคิ้วให้พลางหัวเราะร่วน
“เชี่ย”
“เห้ยไอ้นัทด่ากูจน เชี่ยนี่เต็มผับไปหมดแล้วครับคุณเพื่อน…ไอ้ห่ากูแค่หวังดีรู้กันหลายๆคนมีไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยกัน”
“กูไม่ต้องการซินคนเดียวกูดูได้”
“เหม่ๆๆ ไอ้คุณเพื่อนรู้แล้วครับว่าหวง”
“แล้วเรียกมามีอะไรพี่…ผมรีบ” ร่างสูงตัดบทสนทนาเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด จึงหันไปถามพี่ชายเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องเรียกมาวันนี้
“เหม่ไอ้นัทเห็นทุกทีไม่สว่างไม่กลับนะ…กูแค่จะเรียกมาประชุมวงแล้วบอกว่าพรุ้งนี้เย็นๆมึงเตรียมตัวไปต่างจังหวัดด้วยมีงานใหญ่”
“ผมขอผ่านพี่ช่วงนี้ยุ่งๆ”
“เอาไอ้ห่านัทยังนี้กูก็อดเที่ยวดิวะ…ไม่ได้นะเว่ยกูอยากว่ายน้ำอ่า” บาสเงยหน้าจากซอกคอหญิงสาวแล้วตีหน้าอ้อนเพื่อนตนทันทีเลยโดนตบหัวแรงๆเป็นการตอบแทน
“ไม่ได้ไอ้นัทงานนี้มึงต้องไปวะ กูบอกเขาไปแล้วห้ามปฏิเสธ”
“พี่แต่….คือ”
“กูให้เอาซินดี้ของมึงไปด้วยได้พอใจยัง”
“เขาชื่อซินพี่ไม่ใช่ซินดี้”ชายหนุ่มกระชากเสียงใส่ผู้เป็นพี่ชายอย่างหงุดหงิดกระดกแก้วเหล่าเป็นครั้งสุดท้าย
“งั้นพรุ้งนี้เช้าผมโทรบอก….แค่นี้ใช่ไหมพี่ผมไปละ”
“เห้ยมึง…ไอ้นัท ไอ้นัท!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“บอสซ่าทำไมพี่นัทกับมาเร็วจัง….แต่ก็ดีเนอะคิ”
โฮ่ง!
หมับ!
“บอสซ่าดึงซินทำไม ปล่อย ปล๊อยยบอสซ่า ซินตีนะ”
โฮ่ง!
สุนัขตัวโตกักชายเสื้อร่างบางเอาไว้ให้ออกจากประตูพร้อมเห่ารับอย่างบ้าคลั่ง
“บอสซ่าเป็นอะไรไป พี่นัทไงหรือว่าไม่ใช่พี่นัทหรอ” ร่างบางค่อยๆเบาเสียงลงเรื่อยๆจนเป็นเสียงกระซิบ
โฮ่งๆ บอสซ่ากระดิกหางรัวๆและเห่าเป็นการตอบรับ
“งั้นเอางี้ไหมบอสซ่าดูคุณตาแมวแบบที่พี่นัทสอนไง” ร่างบางชี้ไปที่รูบนบานประตูอย่างที่ร่างสูงเคยบอกเขาว่าจะเปิดประตูให้ใครต้องดูคุณตาแมวก่อน ร่างบางเดินไปที่ประตูแล้วค่อยๆมองออกไปนอกห้องพร้อมสีหน้าที่ดูตื่นตระหนกเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างนอกไม่ใช่นัทอย่างที่เขาคิด
“เพื่อนใยแม่มด เพื่อนใยแม่มด เพื่อนใยแม่มด!”
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
“บอสซ่าไม่ใช่พี่นัท ไม่ใช่ ทำไงดีบอสซ่าทำยังไง” ร่างบางหันไปถามเจ้าหมาที่ดูตื่นตัว แยกเขี้ยวขู่ฟ่อที่หน้าประตู
“บอสซ่าซ่อน ซ่อนเร็วมานี่ๆ” ร่างบางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนรื้อค้นซอกมุมที่จะพาตัวเองและเจ้าหมาเข้าไปได้แต่จนแล้วจนรอดร่างบางก็ไม่สามารถหาที่ๆจะซ่อนได้เลย ใบหน้าใสที่เต็มไปด้วยเหงื่อชื่น ดวงตาเริ่มแดงและมีน้ำใสในตาเริ่มรื้นออกมาด้วยความกลัว
ปัง ปัง ปัง!
“เปิดนะเว่ยกูรู้มึงอยู่ในนี้”
“บอสซ่าๆ เข้าไป เข้าไปเร็ว”
โครม!
“อยู่ไหนวะ”
“มึงคิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอ” ร่างสูงเริ่มปาข้าวของในห้องนั่งเล่น และรื้อค้นทุกมุมที่คิดว่าร่างบางจะซ่อนตัวได้ แต่แล้วก็ไม่เจอเลยสักนิด ทั้งห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องนอน ก็ไร้เงาร่างบางและสุนัข
“ไปไหนของมันวะ”
เคร้ง!
“ฮึ มึงหนีกูไม่พ้นหรอก ออกมา!” ร่างสูงตะโกนหัวเราะสะใจแล้วเปิดระเบียงห้องนอนช้าๆ
“บอสซ่าหนีไป!” ร่างบางผลักเจ้าหมาให้วิ่งเข้าไปในห้องนอน ตัวเองรีบเหยียบขอบระเบียงปีนข้ามไปอีกฝากหนึ่งของห้อง เพราะภายในอพาตเม้นมีบริเวณให้ปลูกต้นไป แล้วจะมีชานยื่นออกมาพอให้ร่างบางเหยียบได้
“โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”
“เงียบซิวะไอ้หมาเวร เงียบ! “
ผลั๊ก
“บอสซ่า ฮืออ อย่า อย่าทำอะไรมัน”
“เสร็จกูละ ฮ่าๆๆหอม หอมมาก หอมไปทั้งตัวเลยมึง ฮ่าๆๆๆ”
“อย่า อย่า พี่นัท พี่นัท! ช่วยซิน อ๊ะ! ฮืออออ”
ก๊อกๆๆๆ
“ซินนัทกลับมาแล้วครับ ซิน” ร่างสูงเคาะประตูเรียกหาร่างบางในมือถือถุงโจ๊กเจ้าอร่อยกลับมาฝาก เจ้านี้ซินเคยบอกกับเขาว่าชอบ กินทีไรยิ้มหวานให้เขาทุกที
“ซินนัทกลับมาแล้วเปิดประตูหน่อยซิ” ร่างสูงเคาะอยู่หลายครั้งและเห็นว่ามันเริ่มผิดสักเกต จึงตัดสินใจพังประตูเข้าไปภาพที่เข้าเห็นคือข้าวของมากมายกระจัดกระจาย แจกันร่วงล่นลงพื้นสภาพห้องพังยับเยิน ร่างสูงรีบรุดวางถุงโจ๊กและตรงไปยังห้องนอนที่เปิดค้างอยู่ทันที
โครม!
“พี่นัท ชะช่วย ช่วยด้วย ฮือออ”
“ซิน ใจเย็นๆนะไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มกระชับกอดร่างบางแน่น สภาพเสื้อผ้าที่ใส่ก่อนที่เขาจะออกไปขาดวิ่นท่อนล่างกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มถูกถอดกองอยู่ที่ต้นขาเกือบครึ่ง ถ้าเขามาช้ากว่านี้เขาจะทำอย่างไร แล้วซิน…ซินจะเป็นอย่างไร แค่คิด เขาแทบทนไม่ไหว ชายหนุ่มดึงกระชับเสื้อเชิ๊ตที่ขาดของร่างบางให้เข้าที่เข้าที่เข้าทางทาง เช็ดหน้าตาที่เลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาแล้วลอยแผลออกให้
“นัทบอสซ่า ฮึกดูบอสซ่า ดู ดู”ร่างบางชี้นิ้วไปที่เจ้าหมาตัวอ้วนกลมที่ครางหงิงๆ อยู่แทบเท้าพวกเขา
“บอสซ่าแกเป็นไงบ้าง” ร่างสูงใช้มีลูบหัวหมาของตน อีกมือก็ประครองร่างบางที่ยังสะอื้นฮักอยู่กับอกเอาไว้ สงสัยที่นี่จะไม่ปลอดภัยสำหรับร่างบางจริงๆเสียแล้ว ดูเหมือนว่าคนร้ายมันต้องกลับมาอีกแน่ๆถ้าเขาไม่รีบพาร่าบางไปที่อื่นมันอาจจะกลับมาอีก ร่างสูงจัดการพาร่างบางไปนั่งที่โซฟาแล้วค่อยๆทำแผลที่เนื้อตัวให้อย่างเบามือ พลางลูบหัวกลมเป็นระยะๆอย่างปลอบขวัญ
“ซินพาบอสซ่าไปหาหมอ แล้วเราไปเที่ยวกันนะครับ”นิ้วยาวเกลี่ยแก้มใสไปมาให้คลายกังวลนี่เขาเป็นอะไรกันนะ แค่ความรู้สึกมันบอกว่าให้ทำ ไม่อยากผูกผัน แต่กลับคิดถึงตลอดเวลา รู้สึกว่าตัวเองแค่สงสาร แต่กลับแทบขาดใจเมื่อเห็นร่างบางร้องให้ออกมา เขาคงอยากแค่ปกป้องซินในฐานะลูกผู้ชายเท่านั้นแหละมั้ง แต่ซินก็เป็นผู้ชายหนิแล้วทำไม…เฮ้อยิ่งคิดยิ่งปวดหัวเป็นอะไรไปวะเนี่ยกู
“ว่าไงซินไปไหม”
“ฮืออออออออออพี่นัท ฮืออออออออฮึก”
“ซินเป็นอะไรเจ็บเหรอ” ร่างสูงตกใจที่จู่ๆร่างตรงหน้าก็ถลาเข้ามากอดเขาทั้งตัว แถมรัดแน่นยังกับงูอีก
“พี่นัท ฮือออ ซินรักพี่นัท รักมากๆเลย ฮือออ อย่าทิ้งซินไปไหนนะพี่นัท”ร่างสูงยิ้มออกมาเมื่อได้ยินสิ่งเหล่านั้นที่ออกมาจากร่างบางหัวใจที่เต้นสม่ำเสมอมาเนิ่นนานกลับเต้นแรงทุกครั้งเมื่อได้ยินซินพูดคำนี้หรือได้ยินว่าซินนั้นเห็นเขาเป็นคนสำคัญ ที่เขาใจเต้นเพราะว่าไม่เคยมีใครทำให้หัวใจนี้มันอบอุ่นมานานแล้วรึเปล่ากัน
ณ โรงพยาบาล
“พี่นัทบอสซ่าจะเป็นอะไรไหม ฮึก”
“ถ้าซินร้องบอสซ่าจะยิ่งเป็นหนักรู้ไหมครับ ฮึบไว้เร็วครับ”
“จริงเหรอพี่นัทงั้นซินฮึบครับ” ซู๊ดดดเสียงหายใจเข้าเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา ถูกกลืนเข้าไปทันทีเหมือนปิดสวิตซ์ ท่าทางน่ารักๆเรียกเสียงหัวเราะให้พนักงานเวรประจำโรงพยาบาลสัตว์แห่งนี้ได้เป็นอย่างดีต่างยิ้มเอ็นดูกันเป็นแถบๆขืนร่างบางยังทำยังนี้อยู่เขาต้องบ้าเข้าสักวันแน่ๆ
“พี่นัท คุณหมอหมามาแล้วครับ”
คิ พยาบาลสาวหลุดขำกับคำพูดร่างบาง คุณหมอที่ดูคงแก่วัยในชุดกานว์สีขาวมองลอดแว่นหนาแล้วส่งยิ้มเอ็นดูมาให้ร่างบาง
“ปลอดภัยดีนะครับ แผลไม่ลึกเท่าไหร่ หมอให้ยาสลบไปแล้วทานเยอะๆเดี๋ยวก็ฝื้นตัวครับ”
“เย้ เย้ พี่นัทบอสซ่าไม่ตายแล้ว ไปครับไป พาบอสซ่าไปเที่ยวกัน”ร่างบางก้มหัวไหว้ประหลกๆคุณหมอก่อนที่จะพาร่างสูงไปหาเจ้าหมาตัวใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงพยาบาล
“ฮึก พี่นัทหมอ หมอโกหกครับ บอสซ่าตายแล้ว ตายยไม่เห็นฝื้นเลยย ไม่ขยับเลย พี่นัท!”
“ซินใจเย็นๆครับบอสซ่าแค่หลับครับหมอให้ยานอนหลับนะ ตื่นมาบอสซ่าจะได้วิ่งได้ไงครับ”ร่างสูงรีบบอกให้เข้าใจก่อนที่ร่างบางจะเริ่มเบะน้ำตาท่วมห้องอีกรอบ คนอะไรขี้แยเสียจริง เคยเลี้ยงน้องสาวของลูกพี่ลูกน้องยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลย
“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ”
“ครับเป็นน่าที่ของหมอครับ” เมื่อจ่ายเงินและรับยาบำรุงนิดๆหน่อยๆเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ขับรถออกทันทีปลายทางของการเดินทางวันนี้คือบ้านเพื่อนสนิทของเขา พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน ตอนนี้แบตชีวิตเขาแทบเหลือศูนย์แล้วเหนื่อยใจจะขาด ร่างข้างๆกับหมาอีกหนึ่งตัวที่เบาะหลังก็แข่งกับหลับใหลไม่มีใครสนใจเขาสักคน
“เห้ยไอ้บาสอยู่ไหนวะ”
“อยู่บ้านมึงมีไรวะ กูกำลังยุ่งอยู่”
“เออกูไปบ้านมึงนะ”
“อะไรนะ!....แล้วมึงอยู่ไหนวะเนี่ยไอ้นัท”
“หน้าบ้าน!งั้นแค่นี้นะ ตืดดดด”
ชายหนุ่มรู้สึกหัวเสียไม่น้อยกับการมาของเพื่อนตัวเอง จึงจำเป็นต้องหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่อย่างขัดใจ
“เอ่อน้องจอยครับวันนี้พี่มีธุระ น้องจอยกลับไปก่อนนะ”ชายหนุ่มทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับสาวน้อยที่งทาบทับอยู่บนตัวเขาอย่างเว้าวอน
“อะไรกันค่ะบาส!”
“ขอโทษนะครับวันนี้พี่มีธุระจริงๆ”
“ค่ะ!”หญิงสาวขึ้นเสียงใส่ก่อนลุกขึ้นมาจากตัวชายหนุ่มหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที
ปิ๊งป๊องปิ๊งป๊อง
“ตายยากจริงนะมึงไอ้นัท ...เฮ่อออ”ชายหนุ่มรีบรุดใส่เสื้อผ้าอย่างเสียไม่ได้ เดินลงบันได้ลงมาพอมองออกไปก็เห็นหน้าสล่อนของเพื่อนกำลังรัวกดออดไม่หยุด
“โอ้ยย ไอ้เชี่ยนัทมึงพอเลย หยุดๆ เดี๋ยวชาวบ้านก็ด่ากูเข้าให้หรอก หยุด!ไอ้เชี่ยยยยนี่”
“กูมาขอนอนที่บ้าน”
“ฮะอะไรนะ!...เกิดอะไรขึ้นวะ”
“เรื่องมันยาววะ เดี๋ยวกูค่อยเหล่าให้ฟัง.....บอกพี่ดิวด้วยว่ากูจะไปเล่นดนตรีที่ต่างจังหวัดให้พี่เขา”พูดจบร่างสูงก็เดินกลับเข้ารถ แล้วขับรถเข้าไปจอดในบ้านทันทีทิ้งเจ้าของบ้านให้ยืนเกาหัวแกร๊กๆด้วยความมึนงงของการมาของเพื่อนตน แต่ก็ต้องกุมกบาลด้วยความงงเข้าไปใหญ่เมื่อคนที่ตามลงมาจากรถคือ ซิน ผู้ชายหน้าหวานที่อาศัยอยู่กับไอ้นัท แล้วในมือเพื่อนของตนเองอุ้มเจ้าหมาโกเด้นท์รีทรีฟเวอร์ที่หลับสนิทมาด้วย....แล้วมันก็เดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย
“บาสค่ะจอยขอสบู่…”หญิงสาวในชุดอาบน้ำสีขาวที่เปียกปอนไปด้วยหยดน้ำเห็นไปถึงไหนต่อไหนพูดขึ้นแต่กลับต้องตกใจเมื่อเขาลงมาไม่ใช่ชายหนุ่มที่เขาเรียกชื่อ แต่กลับเป็นคนสองคนและหมาอีกหนึ่งตัวที่ยืนนิ่งจ้องมองเขา
“ครับจอยเดี๋ยวบาสหยิบให้ขึ้นไปเลยครับ”ชายหนุ่มรีบรุดบอกหญิงสาวเมื่อปิดประตูบ้านเสร็จ
“เชี่ยนัท!กูบอกมึงแล้วไงว่ากูไม่ว่างไอ้ห่า...กูกำลังออนท๊อบน้องจอยกูอยู่เลย
“เอาเชี่ยแล้วใครจะไปรู้วะขอโทษแล้วกันมึง”ร่างสูงพูดขึ้นเพราะดูที่เหมือนว่าบาสจะพูดจริงๆว่าพวกเขามาขัดจังหวะความสุขสมของมันเข้าซะเต็มเปา แต่จะให้เขาทำอย่างไรได้ ก็บ้านไอ้บาสมันใกล้ที่สุดหนิหว่า
“แล้วตกลงมันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย“บาสถามเพื่อนสนิทตนเองหลังจากเข้าครัวไปหาน้ำให้ร่างบางดื่ม
“มีคนบุกเข้าไปทำร้ายซินกูเลยว่ามันไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ที่นั้นแล้ววะ”
“เฮ่ย!แล้วซินเป็นอะไรมากเปล่าวะแล้วมึงแจ้งตำรวจยังเนี่ย”บาสพูดขึ้นด้วยความตกใจเมื่อสังเกตเห็นว่าตามเนื้อตัวร่างบางมีบาดแผลและเจ้าบอสซ่าที่ดูจะได้รับบาสเจ็บและคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเสียแล้ว
“ยังเลยวะ เอาไว้ก่อนแล้วกันขอให้ซินปลอดภัยก่อนวันนี้กูเลยขอนอนบ้านมึงนะ”
“เออ กูก็ไม่ได้ว่าไรมึงหรอกมึงเป็นเพื่อนกู….ตามสบายแล้วกันงั้นเดี๋ยวมึงนอนห้องกูแล้วกันนะอีกห้องหนึ่งแม่งฝุ่นแม่งเพียบเลยวะ”
“ขอบใจมึงมากเว่ย”
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงก็เดินมาหาร่างบางที่นอนทับเจ้าบอสซ่าหลับไปด้วยกันแล้ว
“ซิน ซินครับ ซิน” ขี้เทราจริงๆเลยนะ เมื่อเห็นว่าเป็นการยากที่จะปลุกร่างตรงหน้าให้ตื่นได้จึงช้อนตัวซินขึ้นไปยังห้องนอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยมึงกูไม่ได้ล๊อค”
“น้องจอยมึงกลับไปแล้วเหรอวะ”
“มึงจะถามให้กูอารมขึ้นเพื่อ”
“เออกุไม่แกล้งมึงแหละง่วงวะ”ร่าสูงพูดเสียงเหนื่อยๆเป็นการยอมแพ้ ถ้าเขาขืนเถียงต่อกับไอ้บาสมีหวังเขาสลบล้มลงไปแน่แน่ ร่างสูงจึงจัดแจงวางร่างบางลงก่อนที่ตัวเองจะล้มลงนอนข้างๆ บาสจึงเดินไปปิดไฟแล้วนอนลงข้างๆซินที่พื้นที่เหลือของอีกฝั่งของเตียงเช่นกัน
ผลั๊ก! ตุ๊บ!
“โอ้ยเชรี่ยนัทมึงถีบกูทำหอกหักอะไรวะ”
“มึงลงไปนอนข้างล่างเชรี่ยบาส”
“อะไรของมึงวะเตียงก็ออกจะกว้างนอนสามคนไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ไม่”
“กูไม่ทำอะไรซินมึงหรอกให้กูนอนเตียงเหอะหน่านะ นัทจ๋า”เมื่อเห็นว่าการด่าเพื่อนระยำของตนไม่ได้ผลจึงเปลี่ยนเป็นออดอ้อนแทน
“ไม่”
“กูปวดหลังอยู่นะ”
“ไม่”
“น๊าททท”
“ไม่!”
เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลบาสจึงต้องจำใจหอบหมอนและผ้าห่มของตัวเองลงมานอนพื้นข้างล่าง ชีวิตของบาสผู้แสนอาภัพทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ยเฮ่ออ คิดแล้วก็ส่ายหัวน้อยๆให้กับความอาภัพของตนเองก่อนค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างๆเตียง แสงจากดวงไฟหัวเตียงที่ส่องให้ความสว่างภายในห้องไม่มืดจนเกินไป ไม่สว่างมากแต่พอจะทำให้เขานั้นเห็นทั้งสองคนบนเตียงได้
“พี่นัทพี่นัททฮืออ อย่าทิ้งซินกลัวว อย่า!......ไม่ซินเจ็บ “
“ซินไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนัทอยู่นี้แล้วครับ”ร่างสูงกอดปลอบคนที่หลับใหลแต่จู่ๆก็นอนละเมอโวยวายออกมาก ร่างสูงจึงยกหัวกลมทาบทับกับแขนตัวเองพร้อมใช้แขนอีกข้างดึงร่างบางเข้ามากอดไว้แนบอกดูเหมือนการกระทำของนัทที่แสดงออกกับร่างบางจะเป็นความเคยชิน จนลืมไปเสียแล้วว่ามีใครอีกคนอยู่ด้วย
“ไอ้นัทนะมึง… มึงดิ้นไม่หลุดแน่พรุ้งนี้เช้า”แชะ ชายหนุ่มยิ้มพร้อมเก็บมือถือลงข้างๆตัวกดเซฟภาพที่ถ่าย และค่อยๆหลับไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ความคิดเห็น