คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5
สามสี่วันที่ผ่านมานี้ร่างบางก้มหน้าก้มตาอยู่กับแผ่นกระดาษและงานเขียนแบบอยู่อย่างนั้นทุกวันหลังจากที่ร่างบางทำงานเสร็จเขาก็รีบกินข้าวแล้วเข้าห้องของตัวเองทันทีพอตอนเช้าร่างบางก็รีบตื่นนอนแล้วออกจากบ้านไปที่ทำงาน แต่สามสี่วันที่ผ่านมานี่เขาไม่ได้เจอหน้านายประธานบริษัทเลยด้วยเหตุผลที่ว่าไปดูงานที่ต่างประเทศกว่าจะกลับคงอีกหลายวันเพราะอย่างนั้นห้องทั้งห้องจึงตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
ส่วนพี่ชายของร่างบางก็ทำงานจนดึกกว่าที่จะกลับจากที่ทำงานร่างบางก็ขังตัวเองอยู่ในห้องเพื่อทำงานเสียแล้ว ตอนเช้าก็รีบออกไปโดยไม่รอให้พี่ชายของตัวเองไปส่ง จริงๆแล้วร่างบางไม่ต้องการที่จะหลบหน้าผู้เป็นพี่ชายตัวเองแต่อย่างใดเพียงแต่ทำหน้าไม่ถูกเท่านั้นเวลาเจอกันเพราะความรู้สึกของร่างบาง พี่ชินก็คือพี่ชายที่แสนดีของเขาไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานเท่าใด
ร่างบางก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่กับโปรเจ็คตรงหน้าเป็นเวลาหลายชั่วโมงจนความเมื่อยล้าและความหิวทำให้ร่างบางวางดินสอและวางกระดาษบนโต๊ะ ก่อนที่จะยืนเต็มความสูงบิดเอวบางๆของตัวเองไปมาเพื่อเป็นการระบายความเมื่อย มือบางพลันลูบท้องของตัวเองที่ตอนนี้ร้องออกมาอย่างที่ต้องการให้อะไรตกถึงท้อง ดังนั้นขาบางๆจึงก้าวออกจากห้องก่อนที่ตัวเองจะหิวตายไปเสียก่อนเมื่อลงจากบันได ร่างบางก็สัมผัสได้ถึงความมืดบริเวณชั้นล่าง
“ม๊า ป๋า ฮะ” ร่างบางเรียกผู้เป็นบิดามารดาตัวเองแต่กลับมีเพียงความเงียบตอบกลับมาเท่านั้น
“หายไปไหนของเขานะ” ร่างบางบ่นพร้อมพาตัวเองหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เย็นสีขาวใบใหญ่สายตาจึงเห็นแผ่นกระดาษที่ติดอยู่ตรงตู้เย็น
“ป๊ากับม๊าไปต่างจังหวัดนะ บอกพี่ชินแล้วเดี๋ยวพี่เขาจะรีบกลับ”
เฮ้อ ร่างบางถอดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพาตัวเองลงมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ภายในบ้านเพื่อรอผู้เป็นพี่กลับมา เพราะตู้เย็นภายในบ้านไม่มีอะไรเหลือให้เขาได้รองท้องเลย
ปริ๊น ปริ๊น เสียงแตรรถดังขึ้น สงสัยจะเป็นพี่ชายตัวเองกลับมาจากที่ทำงานแล้วเขาจึงรีบเดินออกไปเปิดประตูให้ผู้เป็นพี่ชาย ชายหนุ่มหิ้วถุงใบใหญ่ลงมากจากรถพร้อมด้วยข้าวของมากมายตรงมาหาร่างบาง
“ไงเรา หิวแล้วรึยัง อ๊ะนี่”ชายหนุ่มส่งถุงใบใหญ่สองใบให้ร่างตรงหน้าก่อนที่จะผลักหลังให้คนตรงหน้าเข้าบ้านด้วยกัน
“อะไรอะพี่ชินมีแต่ของสด” ร่างบางค่อยๆหยิบ ของทีละอย่างออกจากถุง
“พี่ซื้อมาให้ซินทำนะ”
“พี่ชินอะ ซินทำอร่อยที่สุดแล้วใช่ไหมละ”
ร่างบางหันไปถามผู้เป็นพี่อย่างต้องการที่จะได้รับคำชม
“ที่สุดแล้ว”ร่างสูงขยี้หัวร่างบางด้วยความเอ็นดูก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวตัว
ร่างบางหยิบมะเขือเทศและหอมหัวใหญ่ออกมาหั่นให้เป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าและเอาเนื้อหมูสีชมพูขึ้นมาสับ ก่อนที่จะลวกเส้นสปาเกตตี้ลงในหม้อ มันคงเป็นเมนูที่เขาถนัดที่สุดและคิดว่ารสชาติที่ทำคงดีที่สุดแล้วตั้งแต่ได้ทำมาสักครู่ใหญ่จานสปาเก็ตตี้สองใบที่ส่งกินและควันหอมฉุยถูกยกมายังโต๊ะกินข้าว
“โห ซินหอมจัง”ร่างสูงเดินลงมาจากชั้นบนตรงมาหาร่างบางและอาหารที่ตอนนี้ส่งกลิ่นหอมอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ร่างบางหันไปยิ้มให้ผู้เป็นพี่ก่อนที่จะกินสปาเก็ตตี้ที่อยู่หน้าตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย ไม่รู้เพราะความหิวหรือว่าฝีมือของตัวเองมันดีกันแน่จึงทำให้จานสปาเกตตี้ตรงหน้าหมดลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความอิ่มสักเท่าไหร่ จะขอแบ่งจากพี่ชินก็กลัวพี่ชายตัวเองจะไม่อิ่ม จึงกินน้ำที่อยู่ตรงหน้าเข้าไปเพื่อบรรเทาพื้นที่ในท้องให้หายหิวบ้าง หยุดความหิวแค่นี้ไว้ดีกว่านะซินเซียร์เมื่อพูดในใจกับตัวเองเสร็จก็จะลุกไปเก็บจานแต่มือหนาของผู้เป็นพี่ชายฉุดไว้เสียก่อน ร่างบางจึงหันไปหาพี่ชายของตน
“ซิน ช่วยพี่กินหน่อยซิ พี่กินมาจากที่ทำงานแล้ว” ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยที่พี่ชายกินอาหารที่เขาทำไปไม่ถึงครึ่ง
“ไม่อร่อยใช่ไหมพี่ชิน”
“อร่อยซิซิน อร่อยมากกกเลย แต่พี่กินจากที่ทำงานมาแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวเพื่อต้องการย้ำให้ร่างบางแน่ใจในฝีมือตัวเอง
ร่างบางลังเลอยู่สักครู่ก่อนที่ความหิวจะเอาชนะทุกสิ่ง อันที่จริงแล้วน้ำเปล่าก็ไม่ได้ช่วยเขาสักเท่าไหร่หรอก กินก็กิน ร่างบางค่อยๆขยับตัวเองมานั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม ชายหนุ่มจึงส่งจานสปาเก็ตตี้ให้ร่างตรงหน้าพร้อมมองน้องชายที่รับจานที่เขาให้พร้อมกินอย่างเอร็ดอร่อย…. ทำไมเขาจะไม่หิวละเมื่อตอนกลางวันป๊ากับม๊าของซินได้โทรมาบอกว่าจะไปต่างจังหวัดเขาก็รีบเคลียร์งานทั้งหมดให้เสร็จเพื่อที่จะรีบกลับบ้านมาหาร่างบางข้าวกลางวันเลยไม่ได้กินเเต่ที่เขาต้องบอกร่างบางว่าเขากินจากที่ทำงานแล้ว เพราะดูจากร่างตรงหน้าที่คีบเส้นกินอย่างเอร็ดอร่อยคงเดาได้ไม่ยากว่าเจ้าตัวยุ่งนี้คงไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน
“ซินนี่พี่ชินนะลูกเขาจะมาอยู่กับเรา ซินจะได้ไม่เหงาไง”หญิงสาวท่าทางใจดีบอกกับลูกชายตัวเอง เด็กชายผมยาวประมาณบ่าหยิกเป็นลอนอย่างตุ๊กตาแก้มขาวอมชมพูเล็กน้อย ตากลมโตสุกใสอย่างกวางหันมาทางเขาพร้อมรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น
“นี่พี่ชายซินเหรอฮะ” ร่างกลมๆเดินมาหาผู้มาใหม่อย่างตื่นเต้นพร้อมใช้มือป้อมๆดึงแก้มคนตรงหน้า
“โอ้ย ฮือ ฮือ ฮือ” ผลของแรงจากมือป้อมทำให้เด็กผู้ชายที่มาใหม่ในฐานะพี่ชายของบ้าน อาชวานันทกุล ร้องไห้จ้าออกมา
“ซินอย่าแกล้งพี่เขาซิลูก ผู้ที่เป็นมารดาตัวเองเดินเข้าไปตีลูกชาย
“ โอ้ย มาม๊าอย่าตีซินซิฮับ ซินแค่จะเล่นกับพี่เขาเฉยๆ โอ้ย!” ร่างบางโอดครวญกับมารดาตัวเองที่รัวมือตีเขาไม่ยั้ง ก่อนที่จะสะบัดแขนป้อมๆให้หลุดจากมือของมารดาวิ่งออกไปนอกบ้าน
“ซิน ดีกันนะ เอ่อ…พี่ขอโทษ” ร่างกลมๆค่อยๆหันหน้ามาหาพี่ชายของตัวเองก่อนที่กลั้นสะอื้นพูดกับพี่ชาย
“อึก ฮือออ พี่ อึก ชินไม่ผิดมะมาขอโทษซินทำไม ”ร่างบางพูดกับผู้เป็นพี่ชายด้วยเสียงอูอี้
“งั้นเราดีกันนะซิน ไปเล่นกัน” ผู้เป็นพี่ชายเดินไปหาร่างป้อมตรงหน้าพร้อมยกนิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวกับนิ้วป้อมๆของเด็กชายข้างหน้าเอาไว้ นั้นคือวันแรกที่เขารู้จักกับร่างบาง จากความเอ็นดูที่มีต่อเด็กชายตัวน้อยน่ารักที่มีนิสัย เอาแต่ใจ แต่ก็อ่อนโยนในทีทำให้เขาผู้เป็นพี่ต้องยอมมาโดยตลอด เมื่อโตขึ้นเรื่อยๆซินก็เข้ามหาลัยที่ตัวเองหวังไว้ได้สำเร็จส่วนเขาก็เรียนบริหารอย่างที่เขาตั้งใจไว้ถึงตอนนี้ร่างสูงก็มีหน้าที่การงานใหญ่โต และพอที่จะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้แล้วเขาก็หวังที่จะตอบแทน มารดาและบิดาที่รักเขาเหมือนลูกแท้ๆ เหมือนแม่ของเขาจริงๆเขายังจำวันนั้นได้ดีวันที่แม่แท้ๆของเขาประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชนประสานงานกับรถที่ฝ่าไฟแดงมาส่งผลให้มารดาของเขาถูกอัดก๊อปปี้ตายคาที่ทันที เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ชนกับรถของมารดารถทั้งสองคันที่ชนกันไม่มีใครรอดชีวิตเลย เหมือนทั้งโลกของเขาหยุดหมุนชีวิตที่อยู่ตัวคนเดียว และชีวิตที่ไม่เหลือใครเลย ทั้งบิดาที่ไปมีเมียใหม่และมารดาที่ประสบอุบัติเหตุและจากเขาไปอย่างกะทันหัน คืนนั้นเขาจำได้ว่าเขานอนกอดศพของมารดาตัวเองพร้อมกับหลับไปทั้งน้ำตา แต่แล้ววันรุ่งขึ้นเขาก็ถูกพาตัวมาที่บ้านหลังใหม่บ้านที่มีแต่ความอบอุ่นและความรักให้เขา และเขาก็ได้พบกับซินเด็กชายผู้ที่ติดเขายังกับตังเมในสมัยเด็กจนกระทั่งโตขึ้นซินก็ยังเป็นซินเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กจนโต แต่กับความรู้สึกที่อยู่ในใจของชายหนุ่มกับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เขาแค่รอเวลา เวลาที่ร่างตรงหน้านี้จะสนใจเขาบ้าง
“พี่ชิน พี่ชินฮะ!”
“ฮะ อะไรซิน”
“ซินอิ่มแล้ว” ร่างบางใช้มือลูบท้องตัวเองพร้อมยิ้มกว้างให้ผู้เป็นพี่ชาย
“อืม งั้นเดี๋ยวพี่เก็บจานเองเราไปทำงานต่อเถอะ”
“ครับพี่ชิน งั้นเดี๋ยวซินไปก่อนนะฮะ”
ร่างบางเดินตรงขึ้นห้องตัวเองไป
กริ๊ง กริ๊งงงงง ร่างสูงหันไปตามเสียงโทรศัพท์ที่น้องชายตัวเองลืมไว้บนโต๊ะกินข้าว ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมาหาร่างบางมันคุ้นๆเมื่อคิดดูแล้ว ไอ้นัท!เบอร์ที่โทรมาหาน้องชายเขานั้นคือเบอร์ของเพื่อนของเขานั้นเอง
“สงสัยจะโทรมาเรื่องงาน” เมื่อคิดดังนั้นร่างสูงจึงรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องร่างบางมือหนาเคาะห้องของน้องชายตัวเองสักพักก่อนที่ประตูห้องจึงเปิดออก
“มีอะไรฮะ พี่ชิน”
“โทรศัพท์นะซินเอ่ออ … ไอ้นัทโทรมา”
“คุณโชติวุฒิเหรอฮะร่างบางรีบหยิบโทรศัพท์จากมือพี่ชายตัวเองก่อนที่จะปิดประตูห้อง
“เดี๋ยวซิน!” ไม่ทันร่างบางจะได้ปิดประตูก็มีมือของพี่ชายของตัวเองมากั้นไว้
“เอ่อ….คือพี่ลืมของนะ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม”
“อ่อฮะ” ร่างบางเปิดประตูให้พี่ชายของตัวเองเข้ามาก่อนที่จะหันไปรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นไม่หยุด
“สวัสดีฮะ”
“ฮะพูดอยู่ฮะ”
“กินข้าว อ่อ กินแล้วฮะ” ร่างบางแปลกใจกับคำถามที่ปลายสายถามตนแทนที่จะเป็นเรื่องงานก่อน
“ฮะ! อะไรนะฮะ พรุ้งนี้เลยเหรอฮะ ผมยังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ” ร่างบางตกใจที่ตัวอยู่ๆเจ้านายของตัวเองจะให้เขาบินไปที่ญี่ปุ่นเพื่อดูสถานที่จริงๆโดยให้เหตุผลว่าจะได้สะดวกต่อการทำงานมากขึ้น ที่จริงเขาก็คิดว่าจำเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าโครงร่างและแบบที่แป้งเพื่อนของเขาส่งมาให้จะไม่เป็นประโยชน์แต่ถ้าเห็นสถานที่จริงๆ มันก็คงจะสะดวกต่อการทำงานของเขามากขึ้นแต่ที่ชายหนุ่มบอกให้เขาไปในวันพรุ้งนี้ คือมันกะทันหันเกินไปแต่ก็เอาเถอะเพื่องานของเขา
“ครับงั้นก็ได้ครับ”
“เอ่อ ครับฝันดีเช่นกันครับ”เมื่อวางโทรศัพท์เสร็จเขาก็หันไปหาพี่ชายที่ตอนนี้ยืนนิ่งอยู่กับที่หันหลังให้เขา
“พี่ชินฮะ หาของเจอไหมฮะ ซินช่วยไหม”
“เอ่อ สงสัยพี่จะทำหายไปแล้วละไม่อยู่ที่ห้องซินหรอก … ไอ้นัทมันโทรมาทำไมเหรอซิน” ร่างสูงหันไปถามร่างบางด้วยความรู้สึกร้อนใจ
“อ่อ เรื่องงานนะพี่ชิน พรุ่งนี้ซินไปญี่ปุ่นนะฮะ ฝากบอกป๊าม๊าด้วย”
“ญี่ปุ่น! ต้องไปเองเลยเหรอ”
“โถ่พี่ชินฮะ จะตะโกนทำไมอยู่กันแค่นี้เอง” ร่างบางเอ็ดผู้เป็นพี่ชายตัวเองเขาก็รู้ว่าพี่ชายเป็นห่วงแต่เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกับพี่ชินนะ
“เอ่อพี่ขอโทษ งั้นก็นอนเถอะแล้วพรุ่งนี้พี่ไปส่งสนามบิน”ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมเดินไปขยี้หัวน้องชายตนเองถึงแม้เขาจะรู้สึกหวงซินขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุแต่เขาคงทำอะไรไม่ได้จริงๆก็ร่างบางบอกเองว่าเป็นเรื่องงาน
“ฮะขอบคุณนะฮะ คิ ซินจะดูแลตัวเองฮะ เดี๋ยวซินเอาสาวญี่ปุ่นมาฝากฮะ”ร่างบางพูดพร้อมเดินเขาไปกอดพี่ชายหลวมๆอย่างเอาใจ
“เฮ่อ พี่ไม่เอาหรอกสาวญี่ปุ่นนะ ดูแลตัวเองดีดีนะซินเอ่อ …ไอ้นัทมันเจ้าชู้พี่บอกไว้ก่อน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันละฮะ”ร่างบางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยกับคำพูดของพี่ชาย
“ไม่มีอะไรหรอก งั้นพี่ไปนะ” ร่างสูงพูดกับน้องชายพร้อมล๊อคประตูห้องให้ร่างบางก่อนพาตัวเองออกจากห้องไป เมื่อผู้เป็นพี่ชายออกไปร่างบางจึงเก็บงานทั้งหมดที่ทำไว้เกือบเสร็จเข้ากระเป๋าตัดสินใจว่าจะไปดูสถานที่จริงแล้วทำให้เสร็จที่นั่นเลย ร่างบางจัดกระเป๋าเป็นเวลาหลายชั่วโมงที่จริงเขาก็ตื่นเต้นไม่น้อยเหมือนกันเขาก็ยังไม่เคยไปต่างประเทศแถมเป็นญี่ปุ่นประเทศที่เขาชอบมากอีกด้วยถึงจะไม่ได้ไปเที่ยวแต่เขาก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้กว่าจะข่มตาให้หลับก็เกือบสว่างเสียแล้ว
เหมือนกับร่างสูงที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงพลิกไปพลิกมาเรื่องของร่างบางเขารู้สึกกังวนเกี่ยวกับการไปทำงานในครั้งนี้มันร้อนใจแปลกๆ เขากลัวว่าไอ้นัทเพื่อนของเขาจะรังแกร่างบาง ด้วยพฤติกรรมที่เจ้าชู้ของมันทำให้ร่างสูงอดเป็นห่วงไม่ได้แต่อีกใจก็รู้ว่าไอ้นัทเป็นคนที่จิตใจดี ที่เห็นเป็นเพลย์บอยคบผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าแท้จริงมันก็แค่เกาะที่มันสร้างเพื่อกำบังตัวเองจากความเจ็บปวดก็เท่านั้นจากพฤติกกรรมที่แสดงออกว่าเป็นห่วงร่างบางตรงหน้าอย่างแปลกๆก็อดที่เขาจะกังวลไม่ได้ หรือที่เขากังวลอยู่คือแท้จริงแล้วใจของเขากลัวตัวเองจะไม่สำคัญ กลัวร่างบางตรงหน้าเห็นใครอีกคนที่ไม่ใช่เขากันเเน่
ง่าผ่านไปอีกตอนเเล้ว ไรต์เเต่งได้ไม่เยอะเลยย ช่วงนี้กำลังมึนกับคะเเนน gat pat ที่ออกมาเศร้าใจยิ่งหนักTT เเต่ก็อดคิดถึงไม่ได้เลยหยิบขึ้นมาเเต่งต่อหลังว่างจากการเรียน เเละอ่านศัพท์ ง่า ง่า
ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ ผู้อ่านที่รักของไรต์
ความคิดเห็น