คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Pure love - Chapter 4 ::. ไม่หนีไปไหน .::
ไม่ทิ้งไปไหน
เมื่อกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มช้อนร่างของคนตัวเล็กเอาไว้ที่ตอนนี้หลับคาคราบน้ำตาไปเสียแล้ว ตอนอยู่ในรถ ร่างบางร้องไห้มาตลอดทางพลางขอจับมือกับชายหนุ่มเรื่อยๆอย่างกลัวหายทั้งที่เขาก็บอกร่างบางแล้วว่าจะไม่หนีไปไหนจะปลุกเจ้าตัวเล็กนี่เมื่อถึงบ้านแน่นอน แต่ร่างบางก็ไม่ฟัง เขาจึงบีบมือร่างบางแน่นเพื่อที่จะบอกว่าเขาจะไม่ไปไหน ใช่เขาจะไม่ไปไหน เขาไม่รู้หรอกว่าคนที่เขาพบได้ไม่นานแถมยังนำพาความยุ่งยากมาให้เขามากมาย แต่เขาอยากที่จะปกป้องและอยากให้ร่างบางนี้มีแต่เสียงหัวเราะ จนกว่าร่างบางจะเจอกับญาติหรือคนที่รู้จัก แต่ภายในใจชายหนุ่มเขาเองก็ไม่รู้ว่าถ้าเกิดมีใครมารับร่างบางจริงๆเขาจะกล้าให้ตัวร่างบางไหม แล้วเขาจะเสียใจรึเปล่า ชายหนุ่มวางร่างบางตรงโซฟาตัวหนาภายในห้องของเขา
“บอสซ่าแกดูซินนะ เดี๋ยวมา”
“ โฮ่ง ” สุนัทโกเด้นสีน้ำตาลตัวใหญ่เห่ารับผู้เป็นนายด้วยความกระตือรือร้น ร่างสูงจึงเดินไปยังห้องน้ำหยิบกะละมังสีเงินจากตรงอ่างล้างหน้าพร้อมผ้าขนหนูสีขาวชุบน้ำอุ่นพอหมาดๆเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาให้ร่างบางหวังที่จะช่วยผ่อยคลายเเละบรรเทาอาการไข้ลงได้บาง เมื่อปลายนิ้วเรียวสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนผิดปกติจากคนร่างบาง
“ไข้ขึ้นหนิหน่า” ร่างสูงจึงเดินไปหายาพาราในตู้
“ซิน ๆ กินยาก่อนนะแล้วเดี๋ยวกินข้าว” ร่างสูงสะกิดร่างบางให้ลุกขึ้นมากินยาก่อนด้วยความกลัวว่าจะเป็นหนัก
“ ซิน ” ร่างสูงเพิ่มแรงสะกิดเป็นเขย่าเมื่อเห็นร่างบางไม่ยอมตื่นมากินยาเสียที
“อะ… อือ พี่นัท” ร่างบางลืมตาขึ้นมาช้าๆ พลางเรียกชื่อตน
“กินยาก่อนนะซิน เดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ไม่เอาพี่นัท…..มันขม” ร่างบางพูดขึ้นพร้อมทำถ้าจะหลับตานอนต่อ
“ ซิน ซิน ซิน!” ร่างสูงเรียกชื่อร่างบางอย่างจนปัญญา พลันนึกอะไรบางอย่างออก เมื่อตอนคบกับแป๋วใหม่ๆหญิงสาวติดซีรีย์เกาหลีมากถึงขนาดไม่ยอมไปไหนจนตัวเขาเองต้องมาหาหญิงสาวที่บ้านเสียเองจึงต้องพลอยติดร่างแหดูซีรี่ย์เป็นเพื่อนหญิงสาวด้วยเขาเห็นเวลานางเอกไม่สบายพระเอกจะป้อนยานางเอก………..ด้วยปาก เขาหันไปหาร่างบางที่หลับสลบไสลไปอีกรอบ
“เอาวะไอ้นัท มึงต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” ร่างสูงสบทกับตัวเองพลางเขย่าตัวร่างบางให้ตื่นขึ้นมาอีกรอบ
“ ซิน” ชายหนุ่มช้อนหลังรางบางขึ้นมาให้เข้าใกล้ตน พลางหยิบพาราส่งเข้าปากตัวเองพร้อมดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ไว้ในปาก ก่อนที่จะค่อยๆส่งของที่อยู่ในปากตัวเองให้ร่างบางช้าๆ เมื่อของเหลวสัมผัสกับปากของร่างบาง ร่างบางลืมตาตัวเองขึ้นโดยอัตโนมัติพลันต้องกลืนสิ่งที่ร่างสูงให้เขาอย่างคนไม่ได้ตั้งตัว “อึก” ร่างสูงที่ตอนแรกแค่จะป้อนยาให้ร่างบางเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้กับฉกชิงความหวานจากโพลงปากร้อนของคนตรงหน้าด้วยพิษไข้ เขากดปากหนาตัวเองสัมผัสกับริมฝีปากอ่อนนุ่มของร่างบางก่อนที่ตัวเองจะค่อยๆดันลิ้นหนาของตัวเองส่งเข้าไปยังปากร่างบางที่ตอนนี้ลืมตาโพลงเเละเริ่มขาดอากาศหายใจ ชายหนุ่มค่อยๆละเลียดความหวานจากลิ้นเล็กช้าๆโดยไล่จากปลายลิ้นของร่างบาง ไปถึงกลางลิ้นและ โคนของลิ้น ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลาในการป้อนยาร่างบางที่เท่าไหร่ แต่
“เฮ้ยไอ้นัท!”
ชายหนุ่มพละจากร่างบางก่อนที่จะหันหน้าไปตามเสียงเรียกของผู้มาใหม่ก่อนปลุกสติตัวเองให้กับคืนมา
“เชี่ยบาส” ชายหนุ่มรีบปล่อยร่างบางที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำอย่างคนขาดอากาศหายใจกำลังกอบโกยอากาศหายเข้าปอดจนตัวโยน
“มึงมาได้ไงวะ”
“กูก็เดินมาดิถามได้ เหม่มึงกูอุส่าห์เป็นห่วงไม่มาทำงาน แม่งพาอีหนูมากก บนห้อง ไม่ชวนกู” ผู้มาใหม่พลางว่าเพื่อนของตัวเอง
“อีหนูบ้านมึง แหกตาดู ซินเป็นผู้ชาย”
“เห้ยไอ้นัท เดี๋ยวนี้มึง กินถั่วว โอ้ยเชี่ยย ไม่นะ”
“ถั่วเชี่ย” ร่างสูงรีบดึงเพื่อนรักตัวดีออกไปที่ระเบียงก่อนที่มันจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“เอ่อ…ซินเดี๋ยวนัทมานะขอคุยกับเพื่อนแป๊บ”ชายหนุ่มหันหน้ามาบอกร่างบางที่ตอนนี้เริ่มจะสลึมสลือเพราะพิษไข้อีกรอบจึงพยักหน้ารับเเละล้มตัวนอนต่อ
“ไอ้เชี่ยนัทเล่ามาเลยมึง เป็นไงมาไงวะ แม่งโครตสวยอะผู้ชายอะไร”
“ฟังกูนะบาส คือเมื่อกี้ก^ป้อนยาให้ซินเขา กูเห็นเรียกไม่ตื่นสักที กูกลัวเขาจะเป็นมากวะ”
“แล้วมึงก็ป้อน…. ด้วยปากเนี่ยนะ” ชายหนุ่มชื่อบาสถามกลับร่างสูงพร้อมยักคิ้วกวนๆให้ไป
ร่างสูงจึงเล่าถึงเหตุการณ์ที่พบร่างบางได้อย่างไรแล้วเล่าถึงคนที่จะพยายามทำร้ายร่างบางให้เพื่อนสนิทตัวเองฟังเป็นรอบที่สองหลังจากครั้งแรกได้เล่าให้แฟนสาวตัวเองไป
“กูเห็นเขาไม่มีที่ไป กรูสงสารเขาวะ” เมื่อเพื่อนสนิทของเขาได้ฟังจากปากของร่างสูงที่เล่าให้เขาฟังร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วเขาก็พยักหน้าเข้าใจ แต่ก็อดแปลกใจกับพฤติกรรมของชายหนุ่มที่มีต่อร่างบางนี้ไม่ได้
“มึงแน่ใจนะไอ้นัท ว่าเมิงแค่สงสารเขาอะ….ไม่ใช่”
“เชี่ยบาสมึงหยุดเลย”
“เออไอ้นัทพี่ดิวเขาให้มึงไปทำงานวันนี้ด้วยนะเว่ย… งานเข้าวะมีโชว์งานใหญ่ด้วยมึง”
“ไอ้บาสคือกู…”
“ไอ้เชี่ยเมิงไม่ไปไม่ได้นะเว่ย..พี่ดิวไม่ยอมแน่”ไม่ทันที่บาสจะได้พูดอะไรกับร่างสูงต่อ
เคร้ง! เสียงชามแตกภายในห้องส่งเสียงดังขึ้นส่งผลให้ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองยังต้นเสียง
“ซิน” ก่อนที่บาสจะได้หันไปถามอะไรกับชายหนุ่มตอนนี้ได้วิ่งเข้าไปในห้องหน้าตาตื่นเข้าไปในห้องทันที
“ ซิน ๆเป็นอะไรรึเปล่า”
“พะพะ… พี่นัทซินแค่จะหยิบแก้วกินน้ำเฉยๆ แต่มันหลุดมือง๊ะ” ร่างบางรีบพูดกับชายหนุ่มอย่างรวดเร็วอย่างกลัวที่ชายหนุ่มจะตำหนิตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาคลอ
“นัทไม่ได้ว่าอะไรซินหรอกแค่เป็นห่วงว่าจะเป็นอะไรรึเปล่า”ชายหนุ่มรีบตอบกลับร่างบางว่ากลัวจะร้องไห้ขึ้นมาจึงรีบเดินไปหาพร้อมลูบหัวร่างบางไว้
“ไปนั่งก่อนนะดี๋ยวนัทเก็บให้เอง”
ร่างบางเดินไปนั่งอย่างว่าง่ายที่บนโซฟาสูดน้ำมูกเข้าเเรงๆ
“เออ…คุณซินสวัสดีครับ” ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาหาร่างบางพร้อมส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ สะ สะ สวัสดีฮะ” ร่างบางยกมือไหว้ชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างหวาดๆ
“ผมบาสนะฮะ เพื่อนของไอ้นัทมัน” ชายหนุ่มบอกร่างบางตรงหน้าที่ตอนนี้มองหน้าเขาอย่างสงสัยเเละถอยห่างเขาจนชิดขอบโซฟาอีกข้าง นี่หน้าเขาเหมือนโจรขนาดนั้นเลยเหรอวะที่ไอ้นัทไม่ยักจะกลัว
“ โฮ่งๆ ”
“ไงไอ้บอสซ่า อยากคุยด้วยกันหรือไง” ชายหนุ่มขยี้หัวเจ้าสุนัขตัวใหญ่ที่ตอนนี้เอาหัวดุนขาเขาอยู่อย่างต้องการให้คนสนใจ ชายหนุ่มจึงเอาลูกบอลที่ตกอยู่ข้างล่างโซฟามาโยนให้เจ้าบอสซ่าวิ่งไปคาบเพื่อเล่นกับมัน เจ้าหมารีบวิ่งไปคาบลูกบอลที่ชายหนุ่มโยนไปสักพักก็วิ่งกลับมาหาชายหนุ่มพร้อมคายลูกบอลที่เปียกชื่นไปด้วยน้ำลายวางลงบนมือของร่างสูง
"เก่งมากไอ้บอสซ่า"
“ฮะฮะ ฮะ”
“คุณซินอยากเล่นด้วยไหมครับ”
“ซินเล่นได้ด้วยเหรอฮะ” ร่างบางตาโตถามชายหนุ่ม
“ได้ซิครับ อะนี่คุณซินถือลูกบอกไว้นะครับ… อืมแล้วโยนไปที่ไหนก็ได้เดี๋ยวผมจะวิ่งไปแย่งกับไอ้บอสซ่า”
“โอเคเลยฮะ” ร่างบางรีบตอบรับพร้อมท่าทางดีใจ
ซินโยนเลยนะฮะ…เอารับนะ ฮึบ! ร่างบางโยนลูกบอลไปในทิศทางข้างหน้า ร่างหนึ่งร่างวิ่งสองขากับอีกหนึ่งร่างที่วิ่งสี่ขา แย่งลูกบอลที่ร่างบางโยนไปให้อย่างจ้าละหวั่น สุดท้ายก็เป็นเจ้าสุนัขตัวโตที่ใช้ท่าไม้ตายล้มทับร่างสูงแล้วแย่งลูกบอลออกจากมือมาได้แล้วรีบวิ่งกลับเขามาหาร่างบาง “
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เก่งมากเจ้าบอสซ่า ชนะ ชนะ เย้ เย้” ร่างสูงกระโดดตัวลอย พร้อมหอมที่หัวโตๆของเจ้าสุนัขฟอดใหญ่อย่างให้ร่างวัล
.ร่างสูงเดินคอตกหน้าหงิกกลับมาอย่างผู้แพ้ ร่างบางจึงเดินไปตบ ปุปุ ที่ไหลของร่างสูง
“ไม่เป็นไรนะพี่บาส แพ้บอสซ่า คิ” ร่างบางพูดกับร่างสูงอย่างล้อเลียน
“งั้นเอางี้ ถ้าครั้งนี้ผมชนะ คุณซินต้องให้รางวัลผมด้วย” ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ได้เลย”
“คุณซินต้องให้ผมหอมมผม….. เหมือนที่ให้รางวัลเจ้าบอสซ่านะครับ”
“บู้ ร่างบางย่นจมูก งั้น..ก็ “
“ไม่ได้เว่ย” บุคคลที่3เดินเข้ามาในห้องพร้อมตีหน้าโหดใส่เพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ของเขา
“อะไรของเอ็งวะไอ้นัท” บาสพูดอย่างขัดใจที่ถูกขัดจังหวะแต่สักพักเมื่อมองหน้าเพื่อนตัวเองก็ต้องยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ
“มึงหวงซินว่างั้น”
“บ้านมึงงซิ” ร่างสูงพูดใส่หน้าเพื่อนตัวเองเสียงดังพร้อมหันหน้าไปหาร่างบางเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
“หิวรึยังซิน”
“ ก็นิดหน่อยฮะพี่นัท”
“งั้นออกไปกินข้าวกัน”ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมจูงมือร่างบางให้เดินตามตนไป
“เอาไอ้นัท กูไปด้วยดิมึง ยังไม่ได้กินไรเลย” บาสพูดขัดขึ้นพร้อมกะลังจะเดินตามร่างบางและเพื่อนออกไป
“ไม่ต้อง มึงไปรอที่ร้านเลย บอกที่ดิวว่าวันนี้เดี๋ยวกูไปทำงาน” ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมดึงมือร่างบางให้เดินตามตนไปโดยไม่หันกลับมาสนใจเพื่อนของตัวเองอีก
“ไปก่อนนะฮะพี่บาส”
“ครับคุณซิน แล้วเจอกันครับ” ร่างสูงพูดกับร่างบางที่โดนเพื่อนสนิทของตัวเองลากไปเสียแล้ว
“เฮ้อไอ้นัท นะไอ้นัท มึงรู้ไหมพฤติกรรมของเมิงเนี่ย แม่งอย่างกับคนหวงแฟน.ร่างสูงส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆพร้อมเดินออกจากห้องไป
ณ ร้านอาหาร
ร่างสูงเดินเลือกร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดแถวบ้านเป็นร้านสเต็กเล็กๆที่ตนชอบมานั่งรับประทานกับแป๋วบ่อยๆ เนื่องจากใกล้ที่บ้านและอร่อยชายหนุ่มจึงชอบที่จะมานั่งกินร้านนี้
“รับอะไรดีพ่อหนุ่ม” ป้าวัยกลางคนรูปร่างท้วมๆ เดินเอาเมนูมาให้ทั้งสอง
“เอาสเต็กหมูครับป้า ซินเอาอะไร”
“อืม… ซินเอาไอ้นี่ พี่นัท” ร่างบางชี้เมนูตรงหน้าให้ชายหนุ่มดู
“เอาสปาเกตตี้ซอสเห็ดครับป้า”
“เปลี่ยนแฟนแล้วเหรอพ่อหนุ่ม สวยดีนะ รอสักครู่เดี๋ยวป้าเอามาให้” ร่างสูงยิ้มให้ป้าอย่าง เก้อๆโดยที่ไม่รู้จะพูดอะไรเขาหันไปมองซิน โดยที่ซินเองก็มองเขาอยู่เช่นกัน เป็นฝ่ายร่างสูงที่ต้องการจะทำลายความเงียบ พลันเหลือบไปเห็นสร้อยที่ร่างบางซื้อมาจากคราวนั้น “ซินชื่อใครเหรอที่สลักอยู่ที่สร้อยอะ” ชายหนุ่มถามร่างบางเมื่อเห็นสร้อยคอที่ร่างบางใส่ติดตัวทุกวันตั้งแต่ที่ร่างบางซื้อมา
“nsb ฮะพี่นัท ” ร่างบางตอบกลับชายหนุ่ม
“nsb? ชื่อใครเหรอซิน “
“ก็ มันหมายถึง พี่นัท ซิน แล้วก็บอสซ่าไง บู้”
“ ซินเอาชื่อ นัท กะ บอสซ่าใส่ลงไปด้วยเหรอ”
“ ใช่ พี่นัท กับ บอสซ่าคือครอบครัวที่ซินเหลืออยู่”เมื่อร่างสูงได้ฟังอย่างนั้นจากปากร่างบาง ใจของร่างสูงกระตุกขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ซิน ถ้าวันไหนนัททิ้งซินขึ้นมาละ” ร่างบางเงยหน้าจากเส้นสปาเกตตี้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“ซินตีพี่นัทตายเลย..ชิ ตี ตี ตี” ร่างบางกอดอกตัวเองเชิดหน้าขึ้นอย่างคนงอนพองลมจนแก้มป๋อง
“งั้นนัทสัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งซินไปไหน” ชายหนุ่มชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าของร่างบาง ร่างบางหันกลับมายกนิ้วเล็กของตัวเองขึ้นมาพร้อมเกี่ยวนิ้วเล็กกับมือชายหนุ่ม พร้อมกับความรู้สึกของทั้งสองที่เริ่มแปรเปลี่ยนไป
ความคิดเห็น