คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
บทที่ 4
กรี๊งๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นภายในห้องส่งผลให้ร่างบางเอื้อมมือไปกดปิดเสียงด้วยความรำคาญ ร่างบางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา พลางชูแขนขึ้นสุดแขนอย่างคนบรรเทาต้องการความเมื่อยเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนร่างบางหันซ้ายหันขวาพลางมองหาอีกร่างหนึ่งแต่กลับไม่เจอเสียแล้ว
”นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็มานะ”
ร่างบางบ่นอุบขึ้นพร้อมเดินขึ้นลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปที่ทำงาน วันนี้ร่างบางตัดสินใจออกไปทำงานด้วยตัวเองเพราะอยากไปก่อนเวลางานจึงไม่รอพี่ชิน
ร่างบางเดินไปตามฟุตบาทถนน เดินได้สักพักร่างบางจึงข้ามถนนเพื่อที่จะไปยังป้ายรถประจำทางที่อยู่ตรงข้ามระหว่างทาง ร่างบางเดินคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขาได้หลับบนเตียงเดียวกับผู้ชายที่เขารู้จักได้ไม่ถึงอาทิตย์ แถมยังเป็นคนกอดตอบร่างสูงจนเช้าเองเสียเองอีก พลางคิดใบหน้าขาวก็เห่อร้อนขึ้นมาทันที
"ปี๊นน ปี๊นนนนนนนน....."
ร่างบางข้ามถนนโดยไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถวิ่งมาด้วยความเร็วสูง ร่างบางตกใจยืนนิ่งอยู่กับที่
"เอี๊ยดดดดดดด......"
เสียงของรถที่เบรกกะทันหันตรงหน้าของร่างบาง
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
เสียงของชายหนุ่มหน้าตี๋ผิวพรรณเกลี้ยงเกลา เดินมาจับแขนร่างบางพร้อมถามไถ่อาการของคนตรงหน้า
“คุณซิน"
เสียงหญิงสาวอีกคนพูดแทรกขึ้นมาหลังลงจากรถแล้วหยุดลงตรงหน้าเขา
“คุณดาต้า”
คนที่หันมาพูดกับเขาคือหญิงสาวที่เจอในผับคืนนั้น เพื่อนพี่ชินนั่นเอง
“พี่ชาย พาคุณซินขึ้นรถก่อนเถอะค่ะ”
หญิงสาวพูดพร้อมจูงมือร่างบางให้ขึ้นรถตามเขาไป
“คุณซินกำลังจะไปไหนคะ”
หญิงสาวหันไปถามร่างบางที่ตอนนี้อยู่ด้านหลังรถ
“ซินกำลังจะไปทำงานที่บริษัท ออเดรย์ครับ”
"ฉันกำลังไปหานัทพอดี ไปด้วยกันนะคะคุณซิน" หญิงสาวพูดขึ้น
เมื่อรถขับมาถึงหน้าบริษัทร่างบางกล่าวลาทั้งสอง พร้อมขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตัวเองเหม่อไม่ทันระวังตัวจนเกือบจะเกิดอุบัติเหตุ
“เดี๋ยวครับคุณซิน เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมเกรงใจ”
ร่างบางตอบปัดพร้อมเดินเข้าบริษัทไป
“สวัสดีครับ พี่แม่ว”
ร่างบางกล่าวทักทายหญิงสาวทันทีที่เห็น
“อ้าวซิน มาเช้าจัง”
ชายหนุ่มยิ้มรับ
“ไป..เดี๋ยวพี่พาไปที่โต๊ะทำงาน”
ร่างบางเดินตามหญิงสาวไป แต่ทางที่หญิงสาวพาไปยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่า...
“ห้องนายโชห่วย”
ร่างบางลืมตาโพลงอุทานออกมา
“เข้าไปเลยนะซิน พี่มาส่งแค่เนี่ยแหละ”
หญิงสาวพูดพร้อมเดินกลับไป ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ทันถามไถ่อะไร
"ก๊อกๆๆๆ ...ผมเข้าไปนะครับ”
“ดาต้ากลับมาหาคุณแล้วนะคะนัท”
ร่างสองร่างที่กอดกันกลมอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มือทั้งสองกอดรัดซึ้งกันและกัน ทำให้ตอนนี้ร่างบางนิ่งเป็นหินทำอะไรไม่ถูก จะขัดจังหวะก็กลัวจะเสียมารยาท แต่เหมือนว่าร่างบางจ้องนานพอที่จะทำให้สองคนนั้นรู้ว่าไม่ได้อยู่กันสองคนเสียแล้ว
“ซิน”
ทั้งสองพูดพร้อมพละออกจากกัน
"เอ่อ…เดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้นะครับ"
ร่างบางตอบพร้อมหมุนตัวจะเดินออกไปจะห้อง
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวต้าไปรอที่ห้องประชุมนะคะนัท”
หญิงสาวพูดพร้อมหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนั้นไปแทน
“นั่งซิคุณ”
ร่างสูงพูดพร้อมดึงแขนร่างบาง
”นี่โต๊ะทำงานของคุณ”
ชายหนุ่มชี้มือไปยังโต๊ะทำงานสีขาวที่ข้างบนมีแม็กบุ๊คว่างอยู่ เยื้องกับโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม
“แล้วทำไมผมต้องมานั่งที่ห้องนี่ด้วยละครับ”
ร่างบางหันไปถามชายหนุ่ม
“ก็ข้างนอกมันไม่มีโต๊ะ โต๊ะที่เหลือมันอยู่ห้องนี้ผมขี้เกียจย้าย”
ชายหนุ่มตอบปัดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องให้ไอ้หน้าหวานนี้มานั่งในห้องคงจะเป็นด้วยเหตุผลที่ว่า ช่วงนี้มีโปรเจคใหญ่เข้ามาแล้วเขาจะให้ร่างบางนี้รับผิดชอบ คงจะคุยงานต่างๆกันได้สะดวก เมื่อจบโปรเจคค่อยว่ากัน
“คุณนัทคะ ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ” เสียงของเลขาสาวดังขึ้น
“อืม..เดี๋ยวผมไป ดาต้ากับคุณนพอยู่ที่ห้องแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ “
ชายหนุ่มมองร่างบางที่ง่วนอยู่กับการจัดเอกสารที่อยู่ตรงหน้า คิ้วดกหนาขมวดเข้าหาก็เป็นเส้นตรงอย่างคนไม่ได้ดังใจ
“เอาคุณเดี๋ยวค่อยมาจัดแล้วกัน ไปประชุมก่อน”
ร่างสูงเดินเข้ามาหาร่างบางผอมดึงแขนให้เดินตามออกไป
“จิ๊”
ร่างบางเดินนำหน้าชายหนุ่มไป พร้อมเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ออก ร่างบางผลักประตูอยู่หลายที
“เขาให้ดึง”
ร่างสูงบอกพร้อมเอื้อมมือจากด้านหลังของร่างบางเพื่อเปิดประตูให้ แต่จังหวะที่เปิดร่างบางหันมาพอดีเลยทำให้หน้าของทั้งสองใกล้กันแค่คืบ เหลือที่ว่างให้แค่ลมหายใจผ่านเท่านั้น ทั้งสองจ้องหน้ากันนานอยู่เกือบนาที ประหนึ่งเล่นเกมจ้องตากัน ไม่มีใครยอมให้ใครก่อน เป็นฝ่ายร่างบางที่หันหน้าหนีแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเอามือมาทาบที่อก รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ นานแล้วที่ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ไม่เคยหัวใจเต้นแรงแบบนี้ ตั้งแต่ดาต้าทิ้งเขาไป
----
ณ ห้องประชุม
การประชุมในครั้งนี้พูดถึงโปรเจคงานใหญ่ที่ร่วมมือกันของบริษัทโฆษณารายใหญ่ทั้งสองบริษัท งานในครั้งนี้จึงต้องออกมาค่อนข้างสมบูรณ์แบบ
“ซินผมจะให้คุณรับผิดชอบเกี่ยวกับการออกแบบนี้ทั้งหมดนะ”
“ครับ”
ร่างบางพยักหน้าตอบรับ นี่ถือเป็นงานแรกที่เขาได้ทำงานใหญ่ขนาดนี้ร่างบางจึงตั้งใจให้มันออกมาดีที่สุด
“มีอะไรก็ปรึกษาแป้งคนของผมได้นะครับ เขาจะช่วยคุณหาเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆได้”
หนุ่มหน้าตี๋หันมาพูดกับเขาพร้อมแนะนำสาวน้อยข้างๆให้
“แป้งฮะ”
หญิงสาวที่รวบผมไว้ด้านหลังแต่งตัวด้วยเสื้อกล้ามสีดำ กางเกงยีนส์ตัวใหญ่ออกแนวเซอร์ค่อนข้างห้าวเกินหญิงส่มยิ้มมาให้เขา ร่างบางส่งยิ้มกลับไปให้
การประชุมล่วงเลยเวลามาสักครู่ใหญ่ประธานหนุ่มจึงเลิกประชุมพร้อมให้แต่ละคนทำหน้าที่ของตัวเองแล้วจะนัดประชุมใหม่ในอาทิตย์หน้า พนักงานแต่ละคนทยอยออกมาจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า เวลาร่างสูงทำงานเขาดูเป็นคนจริงจังผิดกับคนละคนที่อยู่ข้างนอกเลยแฮะ ร่างบางคิดในใจ
“คุณซินครับไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันไหมครับ”
หนุ่มหน้าตี๋พูดขึ้นพร้อมหยุดอยู่ตรงหน้า ตามด้วยหญิงสาวที่ชื่อดาต้าเคียงคู่มากับประธานบริษัทของเขา
“เอ่อ.. ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปกินกับแป้งจะได้คุยเรื่องงานไปด้วยเลย”
ร่างบางปฏิเสธพร้อมดึงแขนหญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องมาข้างกาย
”เสียดายจังครับ งั้นไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ”
หนุ่มหน้าตี๋ส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไป
“ป่ะ..แป้ง ไปกินข้าวกัน”
ร่างบางเดินจูงมือหญิงสาวไปยังโรงอาหารของบริษัท จริงๆแล้วเขาไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยต่างหาก ด้วยความที่เป็นเด็กใหม่เลยไม่รู้จะกินกับใคร ครั้นจะไปกินกับพี่ชินก็ขี้เกียจนั่งรถไปหา เลยชวนแป้งไปด้วยดีกว่าจะได้คุยงานกันเสียเลย
“โห..แป้งซื้ออะไรมากินเยอะแยะเนี่ย.."
ร่างบางตกใจกับอาหารที่กองอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่กินไม่สมกับขนาดตัวเอาเสียเลย
“ซินนั่นแหละ กินข้าวยังกับแมวดม...เอานี่แบ่งของแป้งไปบ้าง”
หญิงสาวยื่นไก่มาให้ร่างบางพร้อมจัดการอาหารของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าทีละจาน ทั้งสองกินกันไปคุยเรื่องต่างๆกันไปอย่างสนุกสนาน ร่างบางรู้สึกสบายใจที่คุยกับแป้ง ถึงภายนอกจะดูเป็นคนโผงผางแต่จริงๆแล้วเป็นคนจริงใจ แล้วก็เพิ่งรู้ด้วยว่าแป้งเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยเดียวกัน มิหน้าถึงได้คุ้นหน้า ทั้งสองกินได้สักครู่ใหญ่
“ซิน แป้งขอเบอร์ติดต่อซินหน่อยสิ เผื่อมีอะไรแป้งจะได้โทรไป”
เมื่อได้เบอร์แล้วหญิงสาวจึงขอตัวไปทำงาน ร่างบางจึงเดินกลับมายังห้องทำงานของตัวเอง
"ก๊อกๆๆ"
ร่างบางเคาะประตูพร้อมเดินเข้าไป เดินเข้าไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองพร้อมก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา ที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนอยากจะพูดกับเขาเสียเหลือเกิน
ไม่เคยมีใครเมินเขามาก่อนนะ ร่างสูงคิดในใจ
“ซินชงกาแฟให้ผมหน่อย”
ไร้ซึ่งการตอบรับ
“ซิน..!”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาจากกระดาษตรงหน้า
“ผมไม่ว่าง..”
“หนิคุณ ผมเป็นเจ้านายคุณนะ”
เมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้าไม่สนใจ
“ไปกินข้าวที่ไหนมา”
“โรงอาหาร”
ร่างบางก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานตรงหน้าโดยที่ไม่เงยหน้ามาคุยกับเขาร่างสูงเลยสักนิดร่างสูงเห็นว่าคงหมดปัญญาที่จะให้ร่างบางตรงหน้าสนใจได้ จึงหันไปทำงานของตัวเองต่อจนเวลาล่วงเลยมาเกือบจะหกโมง
"กริ๊งงงงง..."
ร่างบางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู เมื่อเห็นปลายสายเป็นใครจึงกดรับในทันที
“ครับพี่ชิน”
“ ครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ”
“พี่ชายเหรอ..?”
“ครับ”
เมื่อถึงเวลาเลิกงานร่างบางรีบเก็บประเป๋าและสัมภาระของตัวเอง เพื่อที่จะไปรอพี่ชายอยู่ที่หน้าบริษัท ร่างบางเลือกที่จะนั่งรอพี่ชายอยู่ที่ม้าหินอ่อนด้านหน้าบริษัท ร่างบางหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาเล่นเกมส์เพื่อค่าเวลา แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรขยุกขยิกอยู่ข้างๆ เมื่อหันไปก็เห็นร่างสูงนั่งสไลด์ไอโฟนอยู่ข้างๆเขา เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชาติที่แล้วเขาทำบุญตักบาตรด้วยปลิงหรืออย่างไรเขาจึงเจอคนคนนี้ข้างๆอยู่เรื่อยไป ร่างบางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วขยับตัวไปไปอีกทางของม้าหิน ร่างข้างๆก็เขยิบตามมา ร่างบางจึงลุกขึ้น ร่างสูงบิดขี้เกียจพลางลุกขึ้นยืนเข้าไปใกล้ๆร่างบาง
“นี่คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
ร่างบางหันไปถามพลางคุมน้ำเสียงให้สุภาพที่สุด
“เอ้าคุณ..ที่นี่มันบริษัทผมผมจะนั่งตรงไหนก็ได้หนิครับ”
“งั้นเชิญคุณนั่งตรงนี้ไป เดี๋ยวผมไปเอง”
ร่างบางหยิบกระเป๋าตัวเองเตรียมจะไปนั่งที่อื่น
"ปรี๊นนน ปรี๊นนนน"
เสียงแตรรถดังขึ้นดึงความสนใจให้ร่างบางหันไปมอง
“ซิน”
“พี่ชิน”
เมื่อร่างบางเห็นว่าคนที่เรียกเขาคือใครก็รีบก้าวขาเล็กๆของตัวเองขึ้นรถ
“อ้าวชินมารับน้องเหรอ”
“เห้ยไอ้นัทแกมาทำอะไรตรงนี้วะ”
“พอดีรถเสียวะรอคนมาซ่อมอยู่” ร่างสูงตอบ หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดสองสามที
“งั้นขอติดรถลงข้างหน้าหน่อยได้ไหมวะชิน”
“งั้นขึ้นมาเลยทางเดียวกัน เดียวกูไปส่ง”
ร่างสูงรีบขึ้นรถมานั่งตามคำชวนของพี่ชายร่างบาง
“พี่ขอโทษนะซินมารับช้าพอดีขับรถเฉี่ยวนิดหน่อยนะ”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับพี่ชิน”
ร่างบางรีบหันไปถามพี่ชายพร้อมสำรวจแขนและขาตรวจดูรอยบาดเจ็บ
“พี่ไม่เป็นอะไรแค่มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ....ผู้หญิงอะไรไม่รู้ปากร้ายชะมัด เขามาเฉี่ยวพี่แท้ๆ”
ร่างหนาข้างๆหันมาขยี้หัวน้องชายที่ตอนนี้นั่งหน้างอง้ำเพราะความเป็นห่วงพี่เสียแล้ว
“ผู้หญิงสมัยนี้ปากจัดว่าไหมชิน ไม่เหมือนผู้ชายสมัยนี้ปากหว๊านหวาน”
ร่างสูงพูดขึ้นมาพร้อมหันมามองร่างบางตรงประโยคสุดท้าย ร่างบางถลึงตาใส่คนที่นั่งข้างหลังอย่างรู้ความหมาย พี่ชินที่ตอนนี้เห็นบรรยากาศภายในรถเริ่มคุ จึงชวนเพื่อนของตัวเองคุยพลางถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ
“พี่ชิน ซินหิวอ่ะ”
ร่างบางหันไปบอกพี่ชายที่ตอนนี้รถขับผ่านตลาดนัดทางเข้าหมู่บ้าน เมื่อเห็นร่างสูงเกาะกระจกเหมือนตุ๊กแกพลันมือบางลูบท้องตัวเอง จึงแวะร้านบะหมี่เป็ดเจ้าประจำข้างทาง
“นัทกินด้วยกันก่อนสิ เดี๋ยวขับไปส่ง”
“อืม เอาซิกำลังหิวอยู่พอดีเลยว่ะ”
“หน้าด้าน!”
ร่างบางกระแทกเสียงใส่พร้อมหันหน้าไปหาร่างสูง
“ซิน ไม่เอาน่า”
พี่ชินหันไปส่งสายตาดุใส่น้อง
”ไปเหอะไอ้นัท สงสัยน้องกูโมโหหิว”
ร่างบางที่ตอนนี้เดินนำชายหนุ่มทั้งสองแล้วสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว บะหมี่เป็ดร้อนๆสามที่ส่งกลิ่นหอมถูกวางลงตรงหน้าของคนทั้ง3 ร่างบางไม่พูดพร่ำทำเพลงคีบบะหมี่ที่อยู่ในจานอย่างรวดเร็ว
“สงสัยจะหิวจริงๆนะเนี่ย”
ผู้เป็นพี่ชายหันไปส่งยิ้มให้น้องพลางคีบเป็ดที่อยู่ในจานของตัวเองส่งใส่ปากร่างบาง ร่างบางทำปากจู๋พร้อมรับเป็ดในตะเกียบของพี่ชายเข้าปากตัวเองเคี้ยวตุ้ยๆอย่างน่ารัก ร่างหนาเห็นภาพข้างหน้าแล้วต้องกลั้นยิ้มที่ร่างบางทำอะไรเหมือนเด็กๆ
"โอ้ย!"
เสียงร้องของร่างบางที่ร้องขึ้นเบนความสนใจให้ชายหนุ่มทั้งสองหันไปหา
"ซิน..!"
ทั้งสองคนเรียกชื่อร่างบางพร้อมกัน เมื่อเห็นเลือดที่ซึมออกมาจากข้างๆปากของร่างบาง
“ซินกัดปากตัวเองอ่ะ”
ร่างบางแบะปากด้วยความเจ็บ ไม่ทันทีจะคีบเป็ดชิ้นต่อไปเข้าปาก มือหนาของประธานหนุ่มรีบหันหน้าของร่างบางสำรวจดูพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาใส่น้ำแข็งเข้าไปสองสามก้อนก่อนเช็ดให้ร่างบางตรงหน้าอย่างเบามือ
“กินดีดีสิคุณ”
ร่างสูงเอ็ดร่างตรงหน้าที่ตอนนี้ได้กลายเป็นรูปปั้นหินไปเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ…คุณผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณนะ”
ร่างบางรีบหันหน้าหนีก่อนที่จะหันไปกินบะหมี่ในจานตัวเองต่อ แต่กินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดกินเพราะบะหมี่ของตัวเองนั้น ก่อนหน้านี้ได้ใส่พริกเข้าไปหลายช้อนเมื่อกินเข้าไปแล้วผลจากแผลที่อยู่บนปากจึงส่งผลให้แสบขึ้นมา ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงดึงชามบะหมี่ตรงหน้าของร่างบางก่อนที่จะส่งบะหมี่ในถ้วยของตัวเองให้แทน ซึ่งการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของผู้เป็นพี่ชาย ทั้งๆที่รู้จักกับนัทกันมาตั้งนานแต่เพื่อนของเขาแทบจะไม่เคยกินเผ็ดหรือแตะพริกเลย ร่างบางคีบเส้นในชามกินอย่างรวดเร็วเพราะรู้สึกได้ถึงความร้อนบริเวณใบหน้าที่ผิดปกติ
สักครู่ใหญ่ทั้งสามจึงเดินมาขึ้นรถ บ้านของนัทอยู่ถัดไปจากซอยบ้านเขาแค่เพียงสองซอยถือว่าใกล้กันมากจากบ้านของร่างบาง รถยนต์เคลื่อนเข้ามาจอดในบริเวณตัวบ้านบ้านทรงยุโรปทั้งหลังพื้นปูด้วยหินอ่อนดูโอ่อ่าหรูหรา ร่างสูงกล่าวขอบคุณเพื่อนของตัวเองแล้วกล่าวลาร่างบางตรงหน้าก่อนลงชายหนุ่มยังกำชับร่างบางให้ส่งแบบงานภายในอาทิตย์นี้ด้วย
“นัทกลับมาซะเย็นเชียวนะคะ”
เสียงของหญิงสาวที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลังชายหนุ่มกล่าวขึ้นเมื่อร่างสูงลงจากรถ
“ไงด้าต้ามาหานัทเหรอ....อิจฉาจังคนมีแฟนเนี่ย”
ผู้เป็นพี่ชายของร่างบางเอ่ยทักทายหญิงสาวพร้อมแซว
”มาง้อนัทน่ะชิน ต้าอะอยากเป็นแฟน แต่ไม่รู้นัทจะว่ายังไง”
หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมกล่าวลาสองพี่น้องก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกพร้อมสองร่างที่จูงมือหายลับเข้าไปในบ้าน
“เป็นอะไรเราหน้ามุ่ยเชียว”
พี่ชายหันมาผลักหัวร่างบางข้างๆอย่างจะแกล้ง
“คุณดาต้านั้นแฟนนายโชห่วยเหรอ”
ร่างหนาเลิกคิ้วแปลกใจกับคำถามร่างบาง
"อืม..แต่ก่อนอjะเคยเป็น แต่ดาต้าทิ้งไอ้นัทเมื่อสองปีก่อน เนี่ยก็เพิ่งกลับมาเนี่ยแหละ”
ชายหนุ่มตอบกลับร่างบาง
“ถามทำไมเรา สนใจมันเหรอ”
“บ้าซิพี่ชิน ซินเป็นผู้ชายนะ”
ร่างบางค้อนใส่ผู้เป็นพี่ชายตนเอง ร่างบางจึงเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างไม่อยากให้เรื่องของนายนี่ทำให้เสียบรรยากาศ
“แล้วพี่ชายซินล่ะ เมื่อไรจะมีแฟนสักที”
ร่างบางหันไปถามพี่ชายพร้อมเกาะแขน
“หึ อย่างพี่เนี่ยนะจะมีคนจีบ”
“โถ่พี่ชายซินออกจะน่ารัก แถมหล่ออีกตังหาก ซินเป็นผู้หญิงซินรักตายเลย”
ร่างบางหันไปส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
“แล้วซินจะรักพี่ได้ไหมละ”
ร่างหนาหันไปถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้ยิ้มค้างไปกับคำถามของพี่ชาย
“บะ บร้าเหรอพี่ชิน บู้ ซินไม่คุยด้วยแล่ว”
ร่างบางหันหน้าหนีพี่ชายพร้อมเอนหัวพิงกระจกรถฝั่งของตน
ร่างสูงจึงอมมือไปเปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบภายในรถ
..
.....
แต่จะเก็บต่อไปได้นานแค่ไหน
รักที่เอ่อล้นใจ รักที่มีให้เธอมากมาย
สุดท้ายไม่มีค่าใด จะทำให้เธอเห็นใจ
จะทำให้เธอสนใจ เพราะรักที่มีมันเกินเอ่ยไป
เกินกว่าคำอธิบายใดๆ จะเท่าเทียม
....
..
เสียงเพลงในรถดังขึ้น
“พี่พูดจริงๆนะซิน”
ร่างสูงหันไปพูดกับร่างบางทั้งที่รู้ว่าร่างตรงหน้าแกล้งหลับอยู่ พร้อมกับความอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในใจของทั้งสอง
เขาถูกครอบครัวของซินรับเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรม ครอบครัวของซินจึงเป็นผู้ที่มีพระคุณสำหรับเขามาก และเขาจะต้องตอบแทนครอบครัวนี้ให้ดีที่สุด แต่มีเรื่องเดียวที่เขาไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้นั้นคือการแอบรักร่างบางข้างๆเขา ชายหนุ่มผู้ที่อยู่ในฐานะน้องชายของตัวเอง
----------------------------------------------------------------------------------
..::TALK ::..
ไรต์เปิดเทอมเเล้วว จึงไม่มีเวลาเเต่งเลยยยยย ตอนนี้มันเลย..>< เสาร์ อาทิตย์ หรือมีเวลาว่างจะเข้ามาอัพเเละเเต่งให้ดีที่สุดนะค่ะ มีความสุขกับวันฮาโลวีนที่ผ่านมานะคะทุกคนน ฝันดีผีรอบเตียงค่ะ every one ^^ .
ความคิดเห็น