คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Pure love - Chapter 3 ::. ความสงสาร .::
CHAPTER 3 : ความสงสาร
"งืมม หาว….-0- ผลั่ก!"
“โอ้ยซินผมเจ็บนะ”
ชายหนุ่มอยู่ในอาการมึนงงเพราะอาการเพิ่งตื่นนอน แต่ก็ต้องลืมตาด้วยความยากลำบากที่ตอนนี้หน้าของชายหนุ่มได้จูบพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สาเหตุเพราะขาผอมๆของร่างที่อยู่ข้างเขาเมื่อคืนถีบเขาลงมาจากเตียงของเขาเอง สองมือของร่างสูงพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเตียงด้วยความง่วง
“เจ็ดโมง!”
ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงปกติเขาไม่เคยตื่นเวลานี้เลย ถ้าตะวันไม่ส่องก้นเขาไม่มีทางตื่นเด็ดขาด
"งืม…ผลั่ก!"
"ซิน!"
ชายหนุ่มสบถด้วยความหงุดหงิดพลางตะเกียดตะกายขึ้นเตียงพร้อมล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบางอีกครั้งที่ตอนนี้พื้นที่ในการนอนของเขาเหลือเพียงแนวยาวพอให้นอนตะแคงได้เท่านั้น ดูจากการนอนของร่างบางจากท่าชูสุดแขนยกขึ้นเหนือหัว ขาบางกาง180องศาแล้ว เขาแทบจะไม่เหลือพื้นที่ในการนอนเลย แต่เอาเถอะความง่วงของเขาชนะทุกอย่างชายหนุ่มล้มตัวลงนอนในพื้นที่อันน้อยนิดที่เหลืออยู่ ร่างสูงหลับตาสนิทพร้อมที่จะจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
"งืมมม.. พี่น๊าทททท"
แต่ก็ไม่ทันที่จะหลับสนิทดีก็มีเสียงเรียกจากคนร่างบางดังขึ้นมาชายหนุ่มหันหน้าไปตามเสียงเรียกอย่างคนไม่ตื่นดี
“มอร์นิ่งคิสพี่นัท”
ร่างบางพูดขึ้นพร้อมเอาปากสีชมพูนุ่มนิ่มของตัวเองประทับลงไปยังปากหนาของชายหนุ่ม พลันความง่วงที่มีอยู่….หายซิครับ แทบจะเป็นปลิดทิ้ง ชายหนุ่มเด้งตัวขึ้นมาด้วยความวัยแสง พลางสะบัดหัวด้วยความมึนงงกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ร่างสูงเอามือแตะปากตัวเอง นี่เขาถูกจูบ จูบกับผู้ชาย!
"อ๊ากกกกกกกกกก!"
ร่างบางเอียงคอมองชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมทำปากจู๋
“เอ่อ…ซิน”
“ครับพี่นัท”’
“อะ อะ อรุสวัสดิ์”
ชายหนุ่มอึกอักตอบร่างบางพร้อมรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ไม่นงไม่นอนแม่งแล้วโว้ยชาย หนุ่มโวยวายอยู่ในใจ
เมื่อทำภารกิจตรงหน้าเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาจากห้องน้ำเหลือบไปเห็นภาพของร่างบางที่ตอนนี้ยืนบิดขี้เกียจอยู่หน้าระเบียง แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องสะท้องกับเส้นผมยาว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลงมาเล็กน้อยที่เผยให้เห็นไหล่เนียน ถ้าเขาอยู่ในความฝันเขาคงคิดว่าร่างตรงหน้าเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆอยู่แน่ๆ ร่างสูงเดินไปหาร่างข้างหน้า
“ซิน”
ชายหนุ่มเรียกร่างบาง
“ครับ”
“เขาไปข้างในไปอาบน้ำ เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินกัน"
ร่างบางยิ้มตอบรับชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในอย่างว่าง่าย สักครู่ร่างบางก็เดินออกมาพร้อมชุดของชายหนุ่มที่เตรียมให้
“ซินพอมีเงินติดตัวมาบ้างไหม”
ร่างสูงหันไปถามร่างบาง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคงต้องจำเป็นซื้อชุดของตัวเองแล้วเพราะดูจากขนาดไซด์ของร่างบางยิ่งดูก็ยิ่งตลกเมื่อใส่เสื้อผ้าของเขา
“เดี๋ยวผมพาไปซื้อแต่ถ้าไม่มียืมผมก่อนก็ได้นะ”
เมื่อพูดจบร่างบางก็รีบรุดออกไปจากห้องพลางล้วงมือเล็กเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองที่ใส่มาเมื่อวานนี้ ยื่นให้ชายหนุ่มตรงหน้าดู
“นี่ครับพี่นัท ยายอุ่นให้ซินมาก่อนที่ยัยแม่มดจะยิงยาย”
ร่างบางพูดพร้อมก้มหน้ามองมือตัวเอง
“ป๊ะออกไปกินข้าวกัน”
ร่างสูงชวนเปลี่ยนเรื่องพร้อมจูงมือร่างบางออกไป
“บอสซ่าเดี๋ยวมานะ”
ร่างสูงบอกสุนัขแสนรักของตนก่อนจะเดินออกจะห้องที่ตอนนี้หลับเป็นตายอยู่บนโซฟา ร่างสูงขับรถมาจอดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ก่อนที่จะนำร่างบางเข้าไป
“โอโห้ ^^”
ร่างสูงที่นำร่างบางอยู่แต่ตอนนี้ตัวเองกับต้องเป็นฝ่ายที่ถูกร่างบางจูงเข้าร้านโน่นร้านนี่ไปทั่ว จนร่างบางหยุดที่ร้านขายสร้อยคอ ร่างบางรีบปล่อยมือชายหนุ่มแล้วรีบเดินไปดู
“สวัสดีครับสนใจเส้นไหนครับ”
พนักงานหนุ่มส่งยิ้มให้ร่างบางเป็นการต้อนรับ
“เส้นไหนดีพี่นัท”
ร่างบางหันไปถามชายหนุ่มอย่างต้องการความเห็น"
“เส้นนี้สวยไหมพี่นัท..เส้นนี้ละ…เส้นนี้ก็สวย”
ร่างบางหยิบเส้นโน่นเส้นนี่ลอง พลางถามเจื้อยแจ้วกับพนักงานหนุ่มไม่หยุด เห็นแล้วขัดหูขัดตายิ่งนักอะไรจะบริการกันดีขนาดนั้น
“ซินเลือกได้รึยัง นัทหิว” ร่างสูงทำเสียงเข้มพร้อมเดินไปหาร่างบางก็เขาหิวจริงๆเพราะร่างบางเนี่ยแหละท ำให้เขาตื่นเช้าหงุดหงิดแถมต้องมารอร่างบางเลือกของกับไอ้หนุ่มนี้อีก
“เอาเส้นนี้แหละ นัทเลือกให้”
ชายหนุ่มหยิบสร้อยจากมือร่างบางพร้อมส่งให้พนักงานหนุ่ม
“จะเขียนชื่อด้วยไหมครับ ปกติคิดเงินแต่ผมสลักให้ฟรีครับ"
พนักงานหนุ่มจ้องไปยังร่างบางพร้อมส่งแผ่นกระดาษให้ร่างบางเขียน
“คิ พี่ชายใจดีจัง ^^ งั้นชื่อนี้แล้วกันฮะ"
ร่างบางเขียนขยุกขยิกอยู่สักพักก็ยื่นกระดาษให้ชายหนุ่ม
“งั้นเดี๋ยวอีกสักพักมารับนะครับ”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงพนักงานร่างสูงรีบจูงมือร่างบางออกมาทันทีพร้อมลากร่างบางตรงเข้าร้านพิซซ่าทันที ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงสั่งอาหารด้วยความรวดเร็วโดยที่ไม่หันไปถามร่างบาง ที่ตอนนี้เอาหน้าแนบกระจกเหมือนปลาทองในตู้พร้อมมองคนนู้นที่คนนี้ทีพลางส่งยิ้มหวานให้ สักพักอาหารทั้งหมดก็ถูกยกมา ชายหนุ่มหยิบพิซซ่าในถาดใส่จานให้ร่างบาง แล้วก็ลงมือกินของตัวเอง
“ซินทำไมไม่กินอะ”
ร่างสูงเห็นว่าพิซซ่าในจานของร่างบางยังไม่มีรอยกัดของคนตรงหน้าเลย
“ซินไม่รู้ว่าตังจะพอไหมถ้ากิน”
ร่างบางพูดพร้อมหยิบสตางค์ที่หายไปจากการจ่ายค่าสร้อยมานับ เมื่อร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงอดยิ้มในพฤติกรรมเด็กน้อยของร่างบางไม่ได้
“ซิน นัทเลี้ยง ซินไม่ต้องจ่ายเงินนะ”
ร่างสูงพูดพร้อมกินยั่วร่างบางตรงหน้า
“อืมอร่อยจังเลย ไม่งั้นนัทกินหมดน้า.
“อ่า พี่น๊าทท เหลือให้ซินด้วย”
ร่างบางรีบกินพิซซ่าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความกลัวที่ร่างสูงจะแย่งไปหมด ร่างสูงดูภาพร่างบางกินพิซซ่าตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อยแล้ว ก็อดที่จะนึกเอ็นดูไม่ได้ไม่ใช้ว่าความเขาดูไม่ออกว่าร่างพฤติกรรมการพูดและการกระทำของร่างบางมีความผิดปกติแตกต่างจากตัวเขายังไง มันยิ่งทำให้เขาอยากปกป้องและช่วยเหลือด้วยความจริงใจ
“เฮ้อ อิ่มจัง”
มือบางลูบท้องตัวเองไปมา
“พี่สาวครับ”
มือบางกวักเรียกพนักงานในร้านพิซซ่าไปมา
“มีขนมอะไรบ้างครับ”
พนักงานสาวมองดูร่างตรงหน้าพร้อมยิ้มน้อยๆที่ตอนนี้ร่างบางจ้องไม่วางตาที่หญิงสาว
“มีไอศกรีมค่ะ”
“ว้าวว ไอติม ไอติม พี่น๊าทกินติมไหมครับ”
“ไหนบอกอิ่มแล้วไง…ซินทำไมยังจะกินอีกละ”
“ก็อิ่มไอ้เนี่ย มือขาวชี้ไปยังถาดพิซซ่าที่ตอนนี้เหลือแค่ถาด….แต่ซินหิวติมม”
“โอเคๆงั้นนัทเอาช๊อกโกแลตแล้วกัน”
“อืมม งั้นซินขอสตอเบอร์รี่ ครับ เอาลูกเท่าเนี่ย”
ร่างบางพูดพร้อมทำมือวาดเป็นวงกลมให้พนักงานสาวดู
“งั้นรอสักครู่นะคะ”
พนักงานสาวพูดขึ้นพร้อมเดินออกไป
สักพักไอศกรีมสองลูกใหญ่ถูกเสริฟลงมายังหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง
"หว่า ไม่เห็นใหญ่เหมือนที่ซินบอกไปเลย"
ร่างบางบ่นอุบว่าไอศกรีมที่เขาสั่งไม่ใหญ่เหมือนในรูปที่มีมาให้ ร่างสูงฟังร่างบางบ่นไปก็กินไอศครีมที่อยู่ตรงหน้าไป ชายหนุ่มนึกสนุกจึงอ่าปากแกล้งขอไอศครีมจากร่างบาง
“ซิน นัทอย่างกินติมของซินบ้างอะ”
ร่างบางลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนตักไอศครีมคำโตส่งให้ร่างสูง
“อ้ามมม คิ”
“ซินแกล้งนัทเหรอห๊ะ”
ร่างบางแกล้งส่งไอศครีมเฉี่ยวปากร่างบาง ร่างสูงแกล้งพองลมหันหน้าหนีร่างบางที่แกล้งตน ซึ่งใครต่อใครเห็นก็อดขำกับการกระทำของร่างสูงที่ทำอะไรขัดกับหน้าไม่ได้
“คิ มามาซินป้อนใหม่นะพี่น๊าทท”
ร่างสูงหันหน้ารับไอศครีมที่ส่งจากมือร่างบางอีกครั้งคราวนี้เขาแกล้งกัดช้อนที่ร่างบางส่งมาให้ไม่ยอมปล่อย ทั้งสองชักคะเย่อช้อนกันไปมา
“นัท คะ”
ทั้งสองสะดุ้งเมื่อมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นมาจากด้ายข้างของทั้งคู่
“แป๋ว!”
ชายหนุ่มรีบปล่อยช้อนทันที
“ไหนบอกว่าวันนี้ไปทำธุระไงค่ะแล้วทำไมมากับ..”
หญิงสาวหันหน้าไปมองอีกคนข้างๆที่ตอนนี้นั้งกินไอศครีมของชายหนุ่มอย่างเอร็จอร่อยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ซินเขาชื่อซิน.. เอ่ออ เดี๋ยวนัทเล่าให้ฟังนะ….ซินไป ไปเอาสร้อยก่อนได้ไหมแล้วกลับมาหานัทจำทางได้ใช่ไหม”
ร่างสูงบอกร่างบาง ร่างบางขมวดคิ้วอย่างขัดใจแต่ก็ยอมลุกตามคำสั่งของชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าร่างบางเดินพ้นสายตาไปแล้ว จึงเริ่มเล่าเรื่องที่เขาเจอร่างบางได้อย่างไร แล้วเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไปเจอร่างบางบ้าง หญิงสาวรับฟังเรื่องราวที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังจากหึงหวงในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นสงสารและเห็นใจในทันที เมื่อนัทเห็นว่าแฟนสาวของตัวเองเข้าใจแล้วจึงยิ้มออกมาได้
“ นัท แป๋วว่าแจ้งความดีไหม”
“อืม ตอนแรกนัทก็คิดอย่างนั้นนะ แต่…”
“แจ้งความเถอะนัท เผื่อญาติของเขาตามหาเขาอยู่นะ”
หญิงสาวอธิบายเหตุผลให้ร่างสูงฟัง ร่างสูงพยักหน้าเห็นด้วย
“งั้นเดี๋ยวแป๋วไปเป็นเพื่อน “
ร่างสูงเห็นว่าปฏิเสธไม่ได้จึงตบปากรับคำหญิงสาวไป
“พี่นัทซินมาแล้ว”
เสียงของร่างบางพูดขึ้นพร้อมชูของที่ตัวเองเพิ่งซื้อมาอย่างดีใจ
“นัทใส่ให้ซินหน่อยซิ”
ร่างบางยื่นสร้อยมาให้ชายหนุ่มพร้อมหันหลังให้ร่างสูงร่างสูงรับสร้อยจากร่างบางมือหนารวบผมยาวที่ปรกคออยู่ไปข้างหน้า พร้อมใส่สร้อยที่เจ้าตัวซื้อมาให้ร่างบาง
“พี่นัทเขาลดราคาให้ซินด้วยนะ คิ”
“ไปอ้อนอะไรเขาอีกละไอ้ตัวแสบ”
ชายหนุ่มหันตัวร่างบางให้เข้ามาหาตัวเองพร้อมขยี้หัวร่างบางจนยุ่งเหยิงไปหมด การกระทำของทั้งสองสร้างความหงุดหงิดให้หญิงสาวเป็นอย่างมาก เขาไม่ชอบการถูกเมินทำเหมือนตัวเองเป็นธาตุอากาศเช่นนี้
“นัทคะ ไปกันดีกว่าค่ะ”
หญิงสาวขัดขึ้นเตือนให้รู้ว่าเขาก็อยู่ตรงนี้ ร่างสูงจึงเดินไปซื้อของใช้ให้ร่างบางนิดหน่อยเสร็จแล้วก็พาทั้งสองไปที่รถ เมื่อหญิงสาวจะนั่งข้างหน้าข้างๆคนขับ ก็ถูกร่างบางยึดไปเสียแล้ว ชายหนุ่มหันมายิ้มเก้อๆให้หญิงสาวพลางขอโทษแทนร่างบางข้างหน้าที่ตอนนี้มองดูของของตัวเองที่เขาเป็นคนซื้อให้อย่างสนุกสนาน
เมื่อรถโตโยต้าสีแดงของชายหนุ่มมาจอดเทียบถ้าสถานนีตำรวจเรียบร้อยร่างสูงบอกให้ร่างบางอยู่ที่รถรอเขากลับมา ตอนแรกร่างบางทำท่าจะไม่ยอมร่างสูงเลยต้องบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปสนามเด็กเล่นพร้อมกับเจ้าบอสซ่าถ้าไม่ดื้อ ร่างบางจึงหยุดนั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยอยู่อย่างนั้น ร่างสูงจึงเดินไปแจ้งความคนหายกับสถานีตำรวจพร้อมแฟนสาว
ผ่านไปสิบนาที ร่างบางจึงเริ่มเบื่อกับการที่ต้องนั่งรอร่างสูงจึงเปิดประตูรถออกมาหวังจะเล่นกับแมวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“เจ้าแมวน้อย”
ขณะที่ร่างบางเดินเพื่อที่จะไปเล่นกับแมวที่อยู่ตรงข้ามร่างบางเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งเข้า
“ขอโทษครับ”
ร่างบางรีบขอโทษคนที่เขาเดินชนทันที
“ซิน”
“อะ เพื่อนแม่มด”
ร่างหนาตรงหน้ายิ้มด้วยความยินดีที่เจอร่างบางที่ตัวเองตามหาตามคำสั่งของเนตร นภา เจ้านายของตน
“ปะ ปล่อยซิน ฮืออ อย่าทำอะไรซินนน พี่นัทท ฮือๆๆ ช่วยซินด้วย ไม่ ไม่”
ชายหนุ่มกรีดร้องสุดเสียงพลันสะบัดแขนหนีจากร่างสูงตรงหน้าที่ตอนนี้บีบแขนพร้อมลากร่างบางไปยังรถของตัวเอง
“ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ…พี่นัท พี่นัท”
“หึ กูปล่อยมึงแน่..แต่กรูปล่อยมึงลงเตียงไง”
ร่างสูงพูดด้วยความหื่นกระหาย
“มึงทำอะไรซิน ”
ร่างหนาล้มคว่ำไปตามหมัดของคนมาใหม่อย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมรัวหมัดอีกหลายทีไปยังฃร่างหนาแบบไม่ยั้ง ก่อนที่จะเดินไปโอบเอวร่างบางเอาไว้
“ซินๆ นี่นัทเอง ซิน”
ร่างสูงเรียกเตือนสติร่างบางที่ตอนนี้ปิดหูปิดตาลงไปนั่งกองกับพื้นเสียแล้ว
“ไม่เป็นไรนะซิน นัทอยู่นี่แล้ว”
ชายหนุ่มกอดร่างบางเอาไว้ด้วยอ้อมอกแกร่งแน่นอย่างกลัวหาย
“พี่นัท พี่นัท ยะ..อย่าทิ้งซิน.. เพื่อนแม่มด มันจะพาซินไปทำร้าย มันจะพาซินไปหาแม่มด”
“ยะ อย่าทิ้งซิน อย่า”
ร่างบางพูดด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อปลอบให้ร่างบางที่ตอนนี้กรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสงบลง ฝ่ายร่างหนาเห็นถ้าไม่ดีจึงรีบหนีขึ้นรถไปด้วยใบหน้าที่บอบช้ำยับเยิน ด้วยกลัวจะเป็นเรื่องบานปลาย ร่างสูงพาร่างบางกลับเข้าไปนั่งภายในรถ พลางเอนเบาะให้ร่างบางได้นอนลง
“นัท แล้วเรื่องแจ้งความละ”
เสียงหญิงสาวพูดขัดขึ้นขณะที่นัดปิดประตูรถฟั่งร่างบาง
“เอาไว้ก่อนนะแป๋ว”
ร่างสูงบอกหญิงสาวพร้อมสะบัดมือจากหญิงสาว
“แป๋วโบกแท็กซี่กลับเองแล้วกันนะ คือ…นัทคงไปส่งที่บ้านไม่ได้”
“อะไรนะนัท”
หญิงสาวไม่ทันจะพูดจบร่างสูงก็ขับออกไปทันที
“คุณเนตรเหรอครับ ผมเจอซินแล้วนะครับ”
ชายหนุ่มในรถพูดขึ้นพลางคุยกับปลายสายที่ตอนนี้กรีดร้องด้วยความดีใจ
“หึ แกหนีฉันไปไม่พ้นหรอก”
หญิงสาวแสยะยิ้มชั่วร้ายพลางบอกให้เอกลูกน้องคนสนิทขับตามไป
--------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น