คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
บทที่ 3
“ฮัลโหล คุณแม่วเหรอ ผมขอเบอร์ติดต่อซินหน่อย”
เมื่อร่างหนากลับเข้าถึงบ้าน ชายหนุ่มกดเบอร์โทรศัพท์ของเรขาส่วนตัวของเขาเพื่อขอเบอร์โทรศัพท์ของคนร่างบางทันที ปลายสายอ้างว่าต้องคุยเรื่องงานนิดหน่อยเพราะอาทิตหน้ามีงานโฆษณาชิ้นใหญ่และสปอนเซอร์รายใหญ่จากต่างประเทศมาทำงานกับเรา เขาเลยอยากให้ซินมารับงานนี้ เนื่องจากการใช้ภาษาต่างประเทศได้คล่องแคล่วและเนื้องานที่ละเอียดละอ่อน แต่จริงๆดูเหมือนจะเป็นแค่ข้องอ้าง ทั้งที่บอกพรุ่งนี้ก็ได้แต่เมื่อได้เบอร์จากเรขาส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกไปนอกระเบียงพร้อมต่อสายหาร่างบางทันที
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
สักพักปลายสายจากร่างบางก็รับสายเขาทันที
“ฮัลโหล นี่ผมเองนะ…โอ๊ะซีดดดดดดดดดด อู้ยยยยยยย”
ร่างหนาตบยุงที่มากัดหน้าแข่งเขาดังเพี้ยพร้อมเกาที่ขาอย่างเมามัด
“อ๊า…….”
เมื่อร่างหนาเกาได้สุขสมอารมณ์หมายแล้วก็หันไปคุยกับร่างบางต่อ
“ผมจะบอกคุณ…..” ตื้ด ตื้ด ตื้ด….
ร่างสูงตัดสินใจโทรไปหาอีกครั้ง
“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
เมื่อโทรกลับไปอีกครั้งเสียงที่ตอบกลับมากลับไม่เสียงของผู้ชายกลับเป็นเสียงของหญิงสาว อะไรของเขานะร่างหนาขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“จะกัดอะไรหนักหนาวะ ไอ้ยุงบ้า”
“โรคจิต”
ร่างบางสบถใส่โทรศัพท์อย่างอารมณ์เสียพร้อมปิดเครื่อง ร่างบางวางโทรศัพท์ลงและหันไปเช็ดศรีษะที่เช็ดค้างไว้ต่อให้เสร็จ
“ใครโทรมาเหรอซินหน้าบึ้งเชียว”
ชายหนุ่มเดินมานั่งข้างๆน้องชายตัวเอง
”โรคจิตน่ะ พี่ชิน”
ร่างบางตอบด้วยความหงุดหงิดพร้อมส่งผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมตัวเองให้พี่ชายพร้อมนั่งด้านหน้าของพี่ชายตัวเอง
“เช็ดให้ซินหน่อยซิพี่ชิน ซินเมื่อยมากเลยย -0-“
ร่างบางพูดพร้อมส่งสายตาแมวน้อยพิฆาตไปยังพี่ชาย ชายหนุ่มหยิบผ้าขุนหนูจากร่างบางมาเช็ด นิ้วเรียวสัมผัสไปยังกลุ่มผมของน้องชายอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าหมาดๆแล้วจึงลุกขึ้นไปหยิบไดร์เป่าผมที่โต๊ะเครื่องแป้งและเป่าให้อย่างเบามือ ผ่านไปสักพักหัวกลมๆของร่างบางก็พิงไปกับไหล่ผู้ที่เป็นพี่ชายตัวเองเสียแล้ว ร่างสูงเกลี่ยเส้นผมของผู้เป็นน้องชายตัวเองที่ปรกใบหน้าหวาน วางผ้าขนหนูลงข้างๆ พร้อมใช้มืออีกข้างดันหัวน้องชายลงให้มานอนหนุนตักตัวเอง
"อือ….."
เสียงหงุดหงิดจากร่างบางที่ถูกรบกวนเวลานอน ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานที่ดูสงบนิ่งก่อนเผยยิ้มออกมา ตอนนี้เปลือกตาสีน้ำนมปกปิดดวงตาที่กลมโตของร่างบางเอาไว้เสียแล้ว ชายหนุ่มไล่มองไปยังจมูกโด่งรั้ง เรื่อยมายังปากสีชมพูอวบอิ่มของร่าง ชายหนุ่มค่อยๆก้มหัวของเขาลงช้าๆไล่จมูกคมของตัวเองไปยังกลุ่มผมที่หอมอ่อนๆจากแชมพูที่เพิ่งสระ มายังเปลือกตาสีน้ำนม ก่อนที่จะหยุดชะงักตรงเรียวปากสีชมพูก่อนที่ตัวเองจะสะบัดหัวช้าๆไล่ความคิดที่อยู่ในหัว ก่อนเปลี่ยนเป็นช้อนร่างบางที่อยู่บนตักพาไปยังห้องนอน ก่อนที่อะไรๆที่เขาคิดมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ เขาไม่อยู่ในสถานนะที่จะทำอย่างนั้นได้ เมื่อคิดอย่างนั้นชายหนุ่มจึงรีบสะกดอารมณ์แล้วเดินออกมาจากห้องของร่างบางพร้อมหยิบกุญแจรถและออกไปข้างนอกทันที
:.Part Nut .:
เมื่อติดต่อร่างบางไม่ได้ชายหนุ่มจึงลงไปข้างล่างเพื่อหาอะไรกิน
" มีอะไรกินบ้างครับ ป้าทิพย์"
ชายหนุ่มพูดพร้อมสวมกอดไปให้หญิงสาวที่เขาเคารพเหมือนแม่คนที่ 2 ตั้งแต่แม่เขาจากไป ป้าทิพย์คือพี่เลี้ยงที่เลี้ยงร่างสูงมาตั้งแต่เด็กและเป็นคนที่คิดว่าเข้าใจเขามากที่สุด มากกว่าผู้ที่เขาเรียกว่าพ่อแท้ๆของเขาเสียอีก
“มีแกงเขียวหวานไก่ค่ะคุณนัท ของที่คุณนัทชอบทาน”
เสียงหญิงสาวอีกเสียงที่ไม่ใช่เสียงของป้าทิพย์ดังขึ้น ร่างสูงหันไปมอง ร่างของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ที่ส่งยิ้มมาทางเขา เกาะอกสีชมพูกับกางเกงขาสั้นสีดำที่รัดเห็นไปถึงไหนต่อไหนเดินเข้ามาพร้อมเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่ม ชายหนุ่มสะบัดแขนของหญิงสาวทิ้ง พร้อมจะเดินออกไปจากที่นี่
“ลูกไม่รักดี”
หญิงสาวเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย
ชายหนุ่มหันขวับพร้อมแสยะยิ้มไปยังหญิงสาวแล้วคว้าแขนหญิงสาวขึ้นมาบีบจนแขนของหญิงสาวขึ้นรอยแดง
“เธอไม่ใช้แม่ของฉัน ก็แค่ผู้หญิงที่พ่อมักมากของฉันซื้อมา ก็แค่ผู้หญิงหากิน”
"กรี๊ดดดดดดดดดด แก...ไอ้เด็กเลว"
“แต่อย่างน้อยคนอย่างฉันนี้แหละ ก็ทำให้พ่อของแกติดใจจนลืมแม่ของแกไงละ”
หญิงสาวตอบกลับและมองหน้าชายหนุ่มอย่างท้าทาย ชายหนุ่มกำมือแน่นด้วยความโกรธ ขบกรามแน่น ชายหนุ่มเดินตรงไปยังแกงเขียวหวานในชามแก้วใบใหญ่พร้อมหยิบขึ้นมา และเทราดไปยังหัวของหญิงสาวด้วยความโมโห
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีเด็กบ้า”
หญิงสาวโวยวายลั่นบ้านพร้อมเช็ดเนื้อตัวที่ตอนนี้เลอะไปยังหัวจนถึงหน้าขา
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงหนุ่มสูงวัยผู้เข้ามาใหม่ในห้อง โชติวิจิตร บุญญสิทธิ์ พ่อของเขานั้นเอง
“คุณคะ ลูกของคุณ ดูทำกับฉันซิคะ”
หญิงสาวรีบวิ่งไปเกาะแขนชายสูงวัยที่พ่วงตำแหน่งของบิดาเขา
“ไอ้ลูกเลว ขอโทษคิดตี้เดี๋ยวนี้”
ผู้เป็นบิดาของเขาสั่งด้วยเสียงดัง
“แต่เรื่องนี้ป้าทิพย์ว่าคุณนัททำไปเพราะความโมโหนะคะท่าน แกคงไม่ได้ตั้งใจ”
ป้าทิพย์ผู้เป็นพี่เลี้ยงของเขาพูดแทรกขึ้นมา
“ไม่ต้องหรอกครับป้ายังไงผมก็ไม่ขอโทษยัยนี่อยู่ดี”
ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างท้าทาย
“แกไอ้ลูกเลวเมื่อไหร่แกจะเชื่อฟังฉันเหมือนลูกคนอื่นเขาสักที”
“ก็หยุดเมื่อพ่อเลิกมักมากนั่นละครับ”
"แก! ไอ้ลูกชั่ว"
ผู้เป็นพ่อพูดด้วยความโมโห ก่อนใช้ฝามือตบผู้เป็นลูกชายจนขึ้นรอยแดงชัดเจน ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงคาวเลือดที่ออกมาจากปาก ตาชายหนุ่มแดงกำไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโกรธ และเสียใจก่อนที่จะปัดถ้วยชามที่เหลือบนโต๊ะกินข้าวจนกระเด็ดแตกออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วเดินไปที่รถพร้อมหยิบกุญแจ
สปอตคู่ใจถูกเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูง น้ำตาที่เก็บกั้นมานานไหลซึมไปทั่วหน้าและดวงตาคู่คมก่อนที่เขาจะจอดรถตรงริมฟุตบาทข้างทางพร้อมสะอื้นตัวโยน
“ทำไมแม่ไม่อยู่กับผม แม่ครับแม่อยู่ที่ไหน”
ชายหนุ่มพร่ำเรียกผู้ที่เป็นมารดาตัวด้วยเสียงที่เหนื่อยล้าอย่างต้องการหาที่พึ่ง ชายหนุ่มร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะขับรถออกไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งรถคันงามก็หยุดลงอยู่ที่บ้านของร่างบาง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ เพราะต้องการเพื่อน? ต้องการที่พึ่ง? หรือต้องการเห็นรอยยิ้มสดใสเพื่อบรรเทาความเศร้าที่เขาเพิ่งพบเจอมา ชายหนุ่มมองไปยังในตัวบ้านเมื่อมองออกไปเห็นห้องที่อยู่ริมสุดของตัวบ้านเปิดอยู่ เขาเฝ้ามองอยู่สักพักก่อนเห็นร่างบางในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ลายทางสั้น อุ่มแมวลายหินอ่อนออกมา พลางเห็นร่างบางหันไปคุยกับแมว
“บอกแล้วไงน้องดาว ถ้านอนกับซินอย่าซนซิ แล้วถ้านอนบนตัวซินแบบนี้ ซินจะนอนได้ไหมละ”
ร่างบางขมวดคิ้วใส่น้องดาวพร้อมบ่นเสียงแง่วๆ ก่อนที่จะเดินกลับเขาห้องไป
“เฮ้ออ..ตื่นแล้วก็นอนไม่หลับแล้วซิเรา"
“น้องดาวนะน้องดาว”
ก่อนที่ตัวเองจะหยิบหนังสือการ์ตูนหัวเตียงขึ้นมาอ่านเล่นเพื่อหวังจะให้หลับอีกครั้ง
"ตุ๊บ... โอ้ยยย"
เสียงอะไรหนักๆลงกระทบระเบียงห้อง พร้อมตามด้วยเสียงแมวขู่ฟ่อ
“น้องดาว”
ร่างบางอุทานขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ก่อนที่จะหยิบด้ามไม้กวาดที่อยู่ใกล้ตัวแนบอก พร้อมสูดหายใจเข้า มือขาวค่อยๆเปิดประตูระเบียงอย่างช้าๆ
"เฮ้ย!"
"อ๊ากกกกก ผีเจ้านาย!"
ร่างบางกระหน่ำตีด้ามไม้กวาดไปยังร่างหนาที่อยู่ข้างหน้า พร้อมด้วยแมวของร่างบางที่กระโดดเกาะบนหัวของร่างผู้ที่มาใหม่เหมือนจะช่วยจัดการคนที่มาบุกรุกบ้านเจ้านายมันอีกแรง
“คุณหยุด หยุด ! นี่ผมเอง”
ชายหนุ่มจับแขนร่างบางให้หยุดตี ร่างบางเบิกตาโต
“นายโชห่วย”
ร่างบางอึ้ง ไป10วิ
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
.
....
ก่อนที่ร่างบางจะได้พูดอะไร ร่างสูงถือวิสาสะเข้าไปยังห้องนอนของรางบางพร้อมทิ้งตัวนอนลงไปยังที่นอนนุ่ม
"อ๊า…หอมจัง"
ชายหนุ่มซบหน้าไปสูดดมความหอมจากปลอกหมอนร่างบาง เมื่อได้สติร่างบางก็ขยี้ตาก่อนที่จะคิดว่าตัวเองตาไม่ฝาด ก็เดินไปกระหน่ำตีชายหนุ่มอีกรอบแบบไม่ยั้ง
“เฮ้ยๆ อะไรกันคุณ นี่เห็นบ้านผมเป็นอะไร คิดจะมาก็มา แถมปีนขึ้นมาอีก"
“นายโชห่วยไอ้โรคจิต”
"นี่ นี่ ยังงี้มันต้องเจอ.."
ตุ๊บๆๆๆๆ
..
....
"หยุด! คุณหยุดเดี๋ยวนี้ ผมเจ็บ ไม่หยุดผมจูบ.."
เหมือนกดสวิตให้ร่างบางเลิกตีชายหนุ่มทันที พร้อมกระพริบตาปริบๆเป็นแมวโดนแย่งปลาทู
"หึ.."
ชายหนุ่มสแยะยิ้ม ก่อนอธิบาย
“ผมทะเลาะกับพ่อ ผมไม่มีที่ไปขอนอนด้วยคนนะคืนนี้”
"อ่อ อืม"
ร่างบางพยักหน้ารับ งงไป3วิ
“ฮะ!..อะไรน๊ะ”
“คุณได้ยินถูกแล้วละผมขอนอนด้วย แต่คุณลงไปทำอะไรให้ผมกินหน่อยสิ ผมหิว”
“หาา นี่มันจะมากไปแล้วนะคุณ”
“ไม่มากอ่ะ ผมขอแค่ไข่เจียวก็พอนะครับ”
ร่างสูงหันไปยิ้มให้ร่างบางจนเห็นฟันขาวครบ32ซี่
ร่างบางประมวลผลอยู่สักครู่ คิดแล้วว่าชายหนุ่มคงไม่ไปไหนแน่เพราะตอนนี้ร่างหนาได้เล่นหยอกเย้าแสงดาวอยู่บนเตียง แมวเจ้ากรรมก็คลอเคลียเล่นกับชายหนุ่มเสียด้วย ยิ่งเห็นยิ่งอารมณ์เสีย ชีวิตเขาต้องมาเจออะไรประหลาดๆตั้งแต่เจอนายนี่ ร่างบางจึงตัดสินใจเดินลงบันไดไป เมื่อเดินไปยังตู้เย็นหยิบไข่สองฟองออกมาพร้อมอุ่นต้มจืดที่ม่าม๊าของเขาแยกไว้เพื่อที่จะใส่บาตร เอาให้สัมพเวสีกินก่อนแล้วกัน สักครู่หนึ่งร่างบางเดินมาพร้อมถาด ในถาดมีข้าวไข่เจียวฟูฟ่องพร้อมต้มจืดหอมฉุย ลอยแตะจมูกส่งกลิ่นหอม พลันให้ร่างหนาที่ตอนนี้หยุดเล่นกับแสงดาวแล้วทำจมูกฟุดฟิตเมื่อได้กลิ่นของกินแตะจมูก
“ยังกับหมา”
ร่างบางพูดพร้อมกระแทกถาดข้าวลงบนโต๊ะ
ร่างสูงเดินมายังถาดข้าวพร้อมส่งไข่เจียวคำแรกเข้าปาก พร้อมคำที่สอง สาม สี่ และก็หมดในเวลาอันรวดเร็ว ร่างบางมองด้วยความตะลึงกลัวชายหนุ่มจะติดคอตายไปซะก่อน จึงรีบส่งแก้วน้ำให้ร่างสูง ร่างสูงรับมาพร้อมทุบที่หน้าอกตัวเอง3ที่ ก่อนถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ..ออร่อยจัง ใครได้คุณเป็นเมียนี่โชคดีเนอะ”
“ห๊ะ..อะไรนะ”
“เอ่อผมบอกว่าใครได้คุณเป็นสามีคงโชคดี”
“ขอบคุณนะครับ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมจ้องเข้าไปยังนัยน์ตาของร่างบาง
"เอ่อ… ผมแค่สงสารน่ะ"
ร่างบางตอบหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับใบหน้าที่เห่อร้อนเกินความจำเป็น
“งั้นคุณก็ไปได้แล้ว ผมไม่ให้คุณนอนด้วยหรอกนะ"
ร่างสูงทำหน้าหงอยพร้อมกับตีหน้าเศร้าแล้วเดินออกไปยังระเบียงบ้าน ร่างบางเห็นว่าชายหนุ่มคงไม่เข้ามาแล้วจึงลุกลงไปเก็บจานข้างล่าง เมื่อกลับเข้ามาที่ห้องก็พบแต่ความว่างเปล่าไม่เห็นแม่แต่เงาของชายหนุ่ม
"เฮ้อ.. ไปสักทีผมจะได้หลับอย่างเป็นสุข"
ร่างบางจึงเดินไปปิดไฟระเบียงพร้อมล้มตัวลงนอน ร่างบางขยับกายใต้ผ้าห่มพื้นหน้าอย่างสบาย
"ปึก ก้อนอะไรวะ!"
เมื่อเลิกผ้าห่มอีกข้างขึ้น
"นายโชห่วย!"
นิ่ง…สนิท
"นายโชห่วย! ไม่ไหวจริง นายย!"
ร่างบางมองร่างสูงที่ตอนนี้มีเพียงแสงจากดวงจันทร์เพียงเท่านั้น ทำให้เขาเห็นหน้านายนี่จึงเห็นได้ไม่ชัดนัก แต่เดาจากลมหายใจที่สม่ำเสมอ พร้อมท่านอนที่แสนสบายเสมือนเป็นบ้านตัวเอง ร่างบางตัดสินใจปล่อยเลยตามเลยเพราะคิดว่าถ้าปลุกร่างสูงนี่คงยากที่ร่างสูงจะตื่น
"เฮ้อออ.."
ร่างบางตัดสินใจข่มตาให้หลับก่อนที่มือของร่างหนาจะยกขึ้นรวบเอวบางของเขาไว้ ตอนนี้หน้าของเขาและร่างสูงห่างกันไม่ถึงมิล สัมผัสลมหายใจร้อนของชายหนุ่มลดลงที่ต้นคอเขา ทำให้ใบหน้าแดงและเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
"นี่นาย..!!.."
ร่างบางพยายามแกะมือหน้าของร่างสูงออกไป แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จเพราะมันเหนียวยิ่งกว่าตีนตุ๊กแกเสียอีก
"แม่! แม่ครับ.. กอดผมหน่อย ผมหนาว"
ร่างสูงละเมอพร่ำเรียกแม่ ก่อนที่จะซุกหน้าไปยังอกร่างบางอย่างต้องการไออุ่น
"แม่หายไปไหนมาตั้งนานครับ แม่ไม่มาหาผมเลยย แม่รู้ไหมผมหนาว หนาวที่สุดเลย.."
ร่างสูงพูดพร้อมสะอื้นไห้อยู่ที่แผ่นอกของร่างบาง พร้อมน้ำตาร้อนก็ไหลรินเลอะเสื้อของร่างบาง ร่างบางลูบหัวของชายหนุ่มอย่างต้องการที่จะปลอบโยน พร้อมใช้มืออีกข้างกระชับเอวเพื่อกอดตอบชายหนุ่มไว้ ทั้งสองหลับไปยังอ้อมกอดของกันและกันภายใต้แสงจันทร์ที่สุกสกาวในค่ำคืนนี้ ทั้งคู่จะรู้หรือเปล่าว่าเวลาของทั้งคู่นั้นกำลังจะเดินช้าลง เมื่อทั้งสองเริ่มรู้จักกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น