คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Pure love - Chapter 2 ::. วันแรก .::
CHAPTER 2 : วันแรก
ร่างหนาทิ้งตัวลงมายังที่นอนนุ่มด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่ตนอาบน้ำเสร็จ เมื่อเห็นว่าร่างบางที่อยู่บนโซฟาหลับสนิทไม่มีทีท่าว่าจะตื่น หนำซ้ำสุนัขแสนรักของเขาที่ตอนนี้นอนหมอบอยู่แทบเท้าของคนร่างบางอย่างกลัวว่าจะหาย เขาได้แต่ส่ายหน้าเซ็งๆกับสุนัขตัวแสบตรงหน้า เมื่อความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำชายหนุ่มหนังตาเจ้ากรรมก็ปิดลงเรื่อยๆ จนความเหนื่อยล้าชนะทำให้ชายหนุ่มหลับในที่สุด
"คิคิ.. นี่เพื่อนแกเหรอเจ้าหมาน้อย”
"โฮ่ง!"
สุนัขโกลเด้นสีน้ำตาลเห่ารับ ร่างหนารู้สึกถึงอะไรหนักๆที่ทับลงมาบนตัวเขาพร้อมกับบางสิ่งที่นิ่มๆวนอยู่บริเวณใบหน้าของเขา
"เฮ้ย!"
ร่างหนาร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นเงาดำๆที่อยู่บนตัวเขาพร้อมกับเจ้าขนปุยมีหางที่ตอนนี้เอาขาหน้าของตัวมันมาวางบนใบหน้าชายหนุ่มพร้อมกระดิกหาง
“บอสซ่าเอาขาแกออกไปนะ”
ชายหนุ่มปัดเท้าของบอสซ่าที่อยู่บนใบหน้าของเขาพร้อมดันตัวเองขึ้นเพื่อที่จะมองให้ชัดว่าอะไรที่อยู่บนตัวของเขา ร่างบางเห็นว่าสิ่งมีชีวิตที่ตนเองได้ทับอยู่เริ่มขยับจึงกลิ้งตัวเองลงมาอยู่ข้างๆเจ้าหมา ร่างสูงเริ่มชินกับสภาพแสงในห้องพร้อมขยี้ตาสองสามทีเพื่อปรับสภาพตา ร่างบางเอียงคอมองชายหนุ่มกรอกตาขึ้นลงไปมาพร้อมกับเจ้าหมาน้อยที่ตอนนี้เอาหัวหนักๆเกยบนตักของร่างบางเสียแล้ว
“คุณตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง”
ร่างสูงหันไปถามร่างบางที่ตอนนี้กำลังลูบหัวสุนัขของเขาอยู่ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาพลางส่งยิ้มให้เขา
“ซินไม่เป็นไรแล้ว เพื่อนเจ้าหมาน้อยกับเจ้าหมาน้อยใจดี”
ร่างบางพูดขึ้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยในท่าทางของเจ้าตัวพร้อมกับคำพูดแปลกๆของร่างบางตรงหน้า
“ผมชื่อนัทนะครับคุณซิน”
ชายหนุ่มตอบกลับร่างบาง
“ครับพี่นัท”
ฉีกยิ้มกว้างปานนางสาวไทย
“บ้านคุณอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง”
ชายหนุ่มถามร่างบางพร้อมดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถเพื่อที่จะไปส่งร่างบาง แต่เมื่อหันกลับไปก็เห็นร่างที่นั่งชันเข่าตัวเอง ร่างบางสั่นไม่หยุดพร้อมเปล่งเสียงอู่อี้ พูดไปพลางซุกหน้าอยู่บนเข่าตัวเองไป
"ซินไม่กลับบ้าน แม่มดใจร้าย ยายจ๋า ยาย ฮือ ฮือ ยายเลือดเต็มไปหมดเลย.."
พร้อมปล่อยโฮออกมา ร่างสูงลุกลี้ลุกลนเมื่อคิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป เมื่อเห็นร่างบางร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจึงเดินเข้าไปลูบหัว
"ฮือๆ พี่นัทซินไม่อยากกลับบ้าน”
ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มพร้อมร้องไห้อยู่กับอกเขาอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นร่างตรงหน้าสงบลงแล้วจึงดันตัวร่างบางที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา จมูกขึ้นสีแดง ใบหน้าหวานที่ช้ำหนักจากการร้องไห้ เห็นแล้วก็สงสารไม่อยากเห็นน้ำตาใสใสนี้ออกมาจากร่างบางอีกแล้ว
“คุณหิวไหม”
ร่างบางพยักหน้ารัว พร้อมเปลี่ยนโหมดอย่างรวดเร็วฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม ชายหนุ่มงงกับพฤติกรรมขึ้นๆลงๆของคนตรงหน้าเป็นอย่างมากแต่ก็ยอมที่จะลุกขึ้นไปทำอาหารให้ร่างบางนี้กิน
ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องครัวพร้อมหยิบซองมาม่าที่ตุนไว้ในตู้ออกมา ปกติเขากลับจากการทำงานตอนกลางคืนขี้เกียจออกไปซื้อของข้างนอก เพราะเหนื่อยเต็มทีจากการทำงาน มาม่าจึงเป็นอาหารประจำของเขา ร่างสูงเดินไปหยิบไข่ในตู้เย็นออกมาพร้อมตอกลงไปในหม้อ ผ่านไปสิบห้านาทีมาม่าที่เขาทำก็ยกมาวางตรงหน้าของร่างบางที่ตอนนี้ทำจมูกฟุตฟิตดมกลิ่นอาหารเหมือนตอนที่บอสซ่าชอบทำตอนดมหากระดูก
“ผมทำได้แค่นี้แหละคุณ ผมไม่เคยทำอาหาร”
เสียงของร่างสูงคงไม่เป็นผลกับร่างบางที่ตอนนี้คีบเส้นมาม่าตรงหน้ากินอย่างเอาเป็นเอาตาย
"แค๊กๆ"
มือบางทุบหน้าอกของตัวเองพร้อมคว้าแก้วน้ำที่อยู่ข้างๆมาดื่ม น้ำหูน้ำตาไหลจากการสำลักเส้นมาม่า
“เอ้า..ใจเย็นๆซิคุณ เดี๋ยวก็ตายหรอก"
ร่างสูงพูดขึ้นแต่เมื่อเห็นร่างบางเตรียมจะเบะร้องไห้อีกรอบ ร่างสูงรีบร้องห้ามพลางขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา
“ฮัลโหล พี่โดมเหรอวันนี้ผมขอลานะพี่ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย ..ครับพี่ ขอบคุณครับไว้เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง”
เมื่อเห็นว่าคืนนี้เขาคงเหนื่อยล้าเกินกว่าที่จะไปทำงานได้ ปัญหาที่อยู่ตรงหน้านี้ก็ยังแก้ไม่ตก จึงโทรไปขอลางานกับพี่คนสนิทที่เขาทำงานประจำอยู่ที่นั่น เขาจะเอาอย่างไรกับร่างบางนี้ดี ไม่ยอมบอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แถมยังร้องไห้ไปเสียทุกเรื่องอีก เฮ้อ ร่างสูงถอนหายใจ
“พี่นัท ซินอิ่มแล้ว”
ร่างบางพูดบอกชายหนุ่มพร้อมตบที่ท้องของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยันว่าตนนั้นไม่ได้พูดโกหก
“ครับ”
"เอ่อ…คุณซิน"
"เอ่อ…ซิน"
ร่างสูงเดินตรงไปหาร่างบางพร้อมนั่งคุกเข่าตรงหน้า
“อย่าเพิ่งร้องนะ ฟังนัทก่อน"
ชายหนุ่มเริ่มพูดกับร่างบางที่ตอนนี้ก้มหน้าลงไปหาร่างสูง
"คิ คิ พี่น๊าททเปลือกไข่ติด 5555"
ร่างบางชี้ไปที่หัวของเขาพลางหัวเราะร่วน
“มามะ ซินหยิบออกให้น่า”
” = = ซิน ซิน! ฟังผมนะ คุณจะอยู่ที่นี่กับผมตลอดไปไม่ได้หรอกนะ ซิน เอ่อ…มีครอบครัวหรือพ่อแม่รึเปล่า ให้นัทไปส่งที่ไหนบอกมาได้เลยเดี๋ยวนัทพาซินไป"
ร่างบางทำหน้ามุ่ย
“ยายบอกว่าให้ซินอยู่ที่นี่ อยู่กับนัท”
ร่างบางพูดพลางชี้มายังตัวของร่างสูง
“อะไรนะ แล้วยายซินบอกตอนไหน”
“บอกซิ บอกตอนที่ซินหลับไปนะ”
ร่างบางพูดพร้อมหลับตาทำท่าทางประกอบ
"เฮ่อ…ถ้าซินมีที่ไปแล้วค่อยบอกนัทแล้วกัน"
ชายหนุ่มเห็นว่าคงจะคุยกับร่างบางไม่รู้เรื่อง จึงเดินไปเก็บจาน
“นัทโกรธซินเหรอ”
ร่างบางเดินมาดักหน้าของร่างสูง ร่างสูงเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“นัทโกรธซิน “
“…..”
"นัทโกรธซิน โกรธซิน โกรธซิน -0-"
“หลบไป”
ชายหนุ่มกระชากเสียงพร้อมกระแทกจานลงไปที่อ่างล้าง
"นี่แหนะ นี่ๆๆๆ"
"คุณหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ร่างบางรัวนิ้วไม่หยุดจิ้มที่เอวของร่างสูง
"นี่แหนะ นี่แหนะ หายโกรธซินรึยังไม่งั้นซินจะจิ้มอยู่อย่างนี้หน่า คิ นี่ นี่ นี่"
"โฮ่ง โฮ่ง แฮร่ๆ"
ตอนนี้ร่างสูงถูกรุมด้วยนิ้วที่จิ้มเอวเขาอยู่ กับหมาที่งับชายเสื้อของเขาพร้อมกระดิกหางอย่างลิงโลด
“เอาเลยบอสซ่า”
ฮ่าๆๆ ร่างบางหัวเราะสะใจพลางพูดกับเจ้าหมา
"เพล้ง!"
เสียงจานที่ร่วงตกแตกลงมายังพื้นเพราะมือของร่างบางไปปัดเข้า หยุดการกระทำทุกอย่างของร่างบางกับสุนัขจอมยุ่งของเขาอีกหนึ่งตัว ร่างสูงหันไปหาทั้งสอง
“ถ้าซินไม่หยุดแกล้งนัทนัทจะโกรธจริงๆแล้วนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวผมเอาเสื้อไปวางไว้ให้”
“ส่วนแกไอบอสซ่าไปนอนเดี๋ยวนี้”
ทั้งร่างบางและเจ้าหมาต่างเชื่อฟังร่างสูงพร้อมอาการเดินคอตกของร่างบางและอาการหูลู่ของเจ้าสุนัขที่แยกย้ายไปทำตามหน้าที่ของตนเองอย่างที่คนร่างสูงสั่ง
"เฮ้อ..ทั้งหมาทั้งคนเลยโว้ยยยย!"
ชายหนุ่มขยี้ผมตัวเองอย่างคิดไม่ตกพร้อมเอื้อมมือไปเก็บเศษจานที่แตก ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า เฮ้อ นี่เขาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วเนี่ย
“พี่น๊าทททท เสื้อผ้าซินอยู่ไหนอะ”
ไม่ทันขาดคำเสียงของร่างบางก็ดังขึ้นมา
“ครับๆเดี๋ยวนัทหยิบให้”
ร่างสูงเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของตนเองในตู้ให้ร่างบางพร้อมกางเกงบ๊อกเซอร์ให้
“ซิน ซิน ซินอยู่ไหน”
ร่างสูงเข้าไปเคาะประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่มีใครเปิด
“จ๊ะเอ๋ ซินอยู่นี่พี่นัท ^^" "
"เฮ่ย!"
ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสีขาวที่นุ่งผ้าขนหนูแค่ครึ่งท่อนผมที่เปียกหมาดๆยาวสยายอยู่กลางหลัง
"สวย เอ้ย ซิน"
"คิ 555 พี่นัทตกใจ หน้าแดงหมดเลยอะ”
ร่างบางยิ้มกว้างพลางหยิบเสื้อจากมือชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงเอามือทาบหน้าอกตกใจกับภาพตรงหน้าไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อแต่มันผิดกับร่างบางนี้ที่หุ่นคอดบาง ผมยาวที่ปรกกลางหลัง บวกกับใบหน้าที่หวานผิดเกินชาย พลางสะบัดหัวตัวเองอย่างไล่ความคิด
“พี่นัทมานอนกอดกันกอดกัน”
ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนที่จะตบปุปุบนที่นอน
“เอ่อเดี๋ยวผมไปนอนข้างนอกดีกว่า”
ร่างสูงตอบปฏิเสธ ก่อนที่จะหยิบที่นอนของตัวเองเดินไปยังโซฟาด้านนอก ก็มีมือมาดึงชายเสื้อเขาไว้พร้อมสงสายตาพี่เขาคิดในใจว่ามันคือสายตาพิฆาตชัดๆ ใครๆที่เห็นก็คงต้องยอมใจอ่อน เขาถอดหายใจก่อนที่จะทิ้งตัวลงข้างร่างบางอย่างเสียไม่ได้
“นอนกันพี่นัท”
ร่างบางพูดพร้อมม้วนตัวกับผ้าห่มผืนหนา ร่างสูงจึงค่อยๆขยับตัวนอนข้างๆร่างบาง มือบางค่อยๆเลื่อนมือมาโอบเอวชายหนุ่มพร้อมซุกหน้าหวานกับอกของร่างสูงพร้อมลมหายใจที่สม่ำเสมอ ร่างสูงกอดตอบอย่างเก้เก้กังกัง
“ยายจ๋า ยายอย่าทิ้งซินไปไหนนะ”
เขาไม่รู้หรอกว่าร่างบางนี้เจอกับอะไรมาบ้างแต่มันคงหนักหนาหน้าดูสำหรับคนตัวเล็กนี้ เขาคงต้องให้ร่างบางนี้อาศัยกับเขาสักพักก่อนที่ตัวเองจะหาทางแก้ปัญหาได้ ร่างสองร่างที่นอนหลับไหลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันโดยมีเจ้าบอสซ่าสุนัขแสนรู้นอนอยู่ปลายเท้า ของค่ำคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเช่นนี้
--------------------------------------------------------------------------------------------
::.. TALK ..::
จบไปอีกตอนเเว้วว ตอนนี้ไรต์ใกล้เปิดเทอมเเล้วค่าTT ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นเเละคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ไรต์ไม่เคยเขียนฟิคเเละเเต่งอะไรจริงๆจังๆมาก่อนเลย เเต่เป็นเพราะsingularล้วนๆ ยังไงถ้าพิมพ์ผิดหรือสำนวนเเปลกๆ ขออภัยนะค่ะ เเต่สัญญาว่าจะตรวจทานเเละปรับปรุงทำให้ดีที่สุดเลย เพราะความสุขของไรต์คือการ เวิ่นเเละเพ้อออไปวันวัน ^^
ความคิดเห็น