คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6
ร่างบางรู้สึกถึงความหนาวจากอุณหภูมิที่ลดลงเมื่อตัวเองมานั้นถึงสถานีโอตะที่โตเกียวร่างบางจึงก้มลงหยิบผ้าพันคอที่กระเป๋าสะพายข้างใบเก่ง ก่อนที่จะบรรจงพันผ้าพันคอของตัวเองไปยังคอระหงเพื่อบรรเทาความหนาวก่อนที่พาตัวเองไปรอกระเป๋าที่โหลดจากเครื่อง ร่างบางมองหากระเป๋าของตัวเองอยู่สักพักก่อนจะเห็น กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ได้เลื่อนหยุดอยู่ตรงหน้า ขณะที่ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองนั้น มือของใครบางคนก็เอื้อมมาคว้ากระเป๋าตัดหน้าเขาไปเสียแล้ว
“คุณโชติวุฒิ”
ร่างสูงหันหน้าของตัวเองมาหาร่างบางตามฉบับ หน้าตาที่ดูกวนๆ มึนๆ หน้าเนี่ยแหละที่ทำให้ร่างบางหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
“เอาคุณตามมาเร็ว” ร่างสูงหันไปเร่งร่างบางให้รีบตามตนไปขึ้นรถ
“เออ คุณเดี๋ยวผมตามไปนะผมปวดฉี่อะ”
“เฮ่อ เรื่องมากจริงนะคุณ” ร่างสูงหันมาบ่นกับร่างบางพร้อมลากข้อมือให้ตามตนไป ร่างบางจึงจัดแจงถอดกางเกงพร้อมหันหน้าเข้าหาโถฉี่โดยมีร่างสูงหันหน้าไปยังทิศทางเดียวกับร่างบางด้วย
“เฮ่ยโรคจิตไงคุณ” ร่างบางหันไปเหวี่ยงเจ้านายหน้ามึนที่ไม่สะทกสะท้านและคำนึงถึงมารยาทอะไรสักนิด เขาจึงต้องถอดใจรูดซิบกับคืนที่เดิม ผู้ชายเหมือนกันก็จริงแต่ให้มีใครมายืนจ้องเขาฉี่ก็คงไม่ออกแน่ๆ ไปเข้าที่โรงแรมแทนก็ได้วะเขาคิดในใจ
รถสปอร์ตสีดำจอดเทียบถ้าหน้าโรงแรมหลังจากใช้เวลาเดินทางจากสนามบินโอตะมายังโรงแรมราวครึ่งชั่วโมง ภายในตัวโรงแรมตกแต่งด้วยการคุมโทนสีน้ำตาล ขาวดูอบอุ่น การเลือกวัสดุอุปกรณ์เป็นการแต่งแนวโมเดิล แต่ก็ยังคงความเป็นญี่ปุ่นไว้อย่างลงตัว ภายนอกโรงแรมนั้นถูกตกแต่งให้เป็นป่าขนาดย่อมมีพืชพรรณและไม้นานาชนิดอยู่ตลอดแนวทั้งสองฝั่งตรงกลางถูกตัดด้วยลำธารเป็นแนวยาวและสวยหินที่ตกแต่งไว้ตามข้างรำธาร ดูร่มรื่นและสวยงาม ยิ่งถ้าเป็นฤดูใบไม้ผลิแล้วบรรยากาศยิ่งดูก็ยิ่งเพลินตา และรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก ร่างบางนั่งรอเจ้านายของตนเองที่เดินเข้าไปติดต่อกับพนักงานของโรงแรมที่ลอบบี้ สักครู่ก็กลับมาพร้อมพนักงานหนุ่มที่โค้งคำนับทักทายเขาเป็นภาษาญี่ปุ่น พร้อมกับเดินเข้าไปยกสัมภาระของเขาไปยังห้องพักที่อยู่สุดปลายทางเดินของชั้น3 ภายในห้องเป็นห้องสวีทขนาดใหญ่แบ่งเป็นห้องย่อยๆอีกหลายห้อง เมื่อเดินมาเข้ามาจะเจอกับห้องรับแขกเป็นที่แรกเป็นห้องที่มีเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่วางอยู่ทิศทางเดียวกับเก้าอี้ที่หันจะเป็นกระจกใสใบใหญ่ทั้งบานที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ข้างนอกได้อย่างชัดเจน จะเห็นเป็นสวนและต้นสากุระของฤดูใบไม้ผลิ ถัดจากห้องรับแขกก็เป็นห้องนอนกว้างที่หัวเตียงนั้นตกแต่งด้วยผ้าปักหลายของรูปดอกซากุระหลากสี ตัดกับวอลเปเปอร์สีครีม ร่างบางเดินชมห้องต่างๆราวครึ่งชั่วโมงอย่างเพลิดเพลิน รู้สึกตื่นเต้นและประทับใจในความสวยงามเป็นอย่างมาก จนทำให้ลืมอีกคนที่มาด้วยกันเสียสนิท ร่างบางจึงเลิกเพลิดเพลินกับทัศนียภาพที่สวยงามหันมาหาเจ้านายของตัวเองแทน ร่างบางเดินหาที่ห้องนั่งเล่น นอกระเบียง และเดินกลับมาหาในห้องนอนแต่ก็ยังไม่เจอ
“สงสัยจะออกไปข้างนอกแล้วละมั่ง”
ร่างบางคิดในใจจึงเดินไปเข้าห้องน้ำหลังจากที่อั้นมานานจากสนามบิน มือบางเอื้อมมือไปบิดกลอนประตูแต่ร่างบางก็ช้าไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีเพราะประตูห้องน้ำนั้นได้ถูกเปิดออกมาจากด้านในจากที่จะได้คว้าลูกบิดประตูแต่สิ่งที่ติดมือเขามาแทนกลับเป็น ผ้าขนหนูสีขาวที่เปียกหมาดๆร่างบางตกใจอยู่ไม่น้อยกับสิ่งที่ติดมือตนมาแต่ก็ต้องตกใจกว่าหลายเท่าเพราะสิ่งที่เขาเห็นคือแผงอกและหน้าท้องสมส่วนที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ทั่วตัวไล่ลงมาจนถึงสะดือและสิ่งที่ชูชันอยู่ใต้หว่างขาขาวทั้งสอง ร่างบางไล่ขึ้นไล่ลงมองสิ่งที่ตนเองเห็นอยู่หลายรอบอย่างคนที่เหมือนดูหนังและรีเพลย์ซ้ำฝ่ายคนที่ถูกมองก็ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
“คะ คะ คุณโชติวุฒิ” นานอยู่หลายนาทีกว่ารางบางจะเรียกสติตนเองกลับมาได้จึงรีบยืดผ้าเช็ดตัวส่งให้คืนกลับไปยังเจ้าของแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเฉยๆอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปัง! เสียงปิดประตูห้องน้ำจากร่างบางดังขึ้น พร้อมกับสะบัดหัวอย่างแรงกับภาพอนาคอนด้ายักษ์ที่ตัวเองพบเจอมา ความปวดที่อั้นปัสสาวะเป็นเวลานานแทบจะหายสนิท ภาพนั้นมันยังวนเวียนอยู่ในหัวไปมาเหมือนภาพฉายซ้ำ
ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูจากด้านนอกเรียกสติร่างบางให้กลับคืน
“ซิน ซิน ผมลืมมือถือไว้ในห้องน้ำ เอาออกมาให้ด้วยนะ” เสียงของร่างสูงพูดขึ้นมา ร่างบางรีบจัดการธุระในห้องน้ำให้เรียบร้อย แล้วหยิบไอโฟนสีดำที่อยู่ข้างอ่างอาบน้ำขึ้นมา
“ มะ มะ มือถือครับ” ร่างบางยื่นมือให้โดนไม่มองหน้าของร่างหนาตรงหน้า
“อืม” ร่างสูงยื่นมือไปรับ
“คุณเอาของเขาไปเก็บในห้องได้เลยนะ เสื้อผ้าคุณเอาไว้ฝั่งขวานะ ของผมไว้ฝั่งซ้าย”
“ครับ” ร่างบางรับคำชายหนุ่มอย่างว่าง่าย….แต่เดี๋ยวก่อนนะงั้นก็แสดงว่า
“คุณจะนอนห้องเดียวกับผมเหรอ”
“อือ ฮึ”
ร่างสูงรับคำพร้อมถลกผ้าขนหนูขึ้นจากที่สั้นแล้วก็สั้นขึ้นไปอีก พร้อมบีบขวดโลชั่นค่อยชโลมที่ขาตัวเองอย่างไม่เดือดร้อน
“แต่ผมว่า ผมไม่สะดวก”
ร่างบางสะบัดหน้าขึ้นมองเพดานเมื่อพูดกับชายหนุ่ม เพราะกลัวจะเห็นอนาคอนด้าเสียอีกรอบ ฝ่ายร่างสูงก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรเลยเหรอเนี่ย
“อย่าเรื่องมากคุณรีบจัดของแล้วออกไปกินข้าว มีงานรอเราอยู่เยอะแยะ”
เขาคงไม่มีสิทธิอะไรมากก็เขาเป็นลูกน้องหนิ เมื่อคิดเช่นนั้นร่างบางจึงลากกระเป๋าของตัวเองไปยังห้องนอน และค่อยๆจัดของเข้าตู้ให้เรียบร้อย เสื้อผ้านั้นก็เอามาไม่มากก็แค่เสื้อยืดพอวันที่ใส่ แล้วก็เสื้อคลุมกันหนาวอีก2-3ตัวแล้วก็หมวก ต่างกับอีกฝั่งที่มีทั้งเสื้อโค้ท เสื้อสูท กางเกงยีน และเสื้อยืด ยังไม่รวมกับเครื่องประดับต่างๆ ทั้งแว่น สร้อยข้อมือ นาฬิกา สมกับเป็นคุณชายเสียจริงนะร่างบางคิด เมื่อจัดของเสร็จร่างบางเห็นว่าเจ้านายของตนยังไม่มาตามเสียที จึงของีบหน่อยแล้วกันเดินทางมาตั้งไกล อยู่บนเครื่องตัวเขาเองก็ไม่ค่อยได้หลับเท่าไหร่ เห็นอย่างนั้นเขาจึงทิ้งตัวไปยังที่นอนนุ่มพร้อมซุกตัวเขาไปอยู่ในผ้าห่มอย่างสบาย ก่อนที่จะจมสู่ห้วงนิททรา
ร่างสูงเห็นว่าร่างบางหายไปนานจึงจะเดินเข้าไปตาม แต่เมื่อเดินเข้าไปเห็นร่างที่นอนหลับพริ้มอยู่ภายใต้ผ้าห่ม ผมยาวสยายเต็มหมอน บวกกับลมหายใจที่สม่ำเสมออย่างคนหลับสนิท จึงเปลี่ยนใจจากที่จะเดินมาปลุกร่างสูงจึงเปลี่ยนใจนั่งลงข้างๆร่างบางแทนพร้อมใช้มือที่ผมปรกใบหน้าอยู่ออก เสียงครางเบาๆออกมาจากปากร่างบางอย่างคนรำคาญเมื่อถูกกวน ร่างสูงมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันทั้งขำทั้งเอ็นดู และหัวใจที่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะของตัวเอง เมื่อเห็นว่าร่างบางหลับสนิทจึงหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้
กริ้งๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าย่ามของร่างบางดังขึ้น ร่างสูงจึงถือวิสาสะกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล ซินถึงญี่ปุ่นรึยัง”
“ถึงแล้ว”
“ไอ้นัท ฉันขอสายซินหน่อย” เมื่อปลายสายเห็นว่าไม่ใช่เสียงของน้องชายตัวเองจึงรู้สึกหงุดหงิดปรกติซินไม่ชอบให้คนอื่นยุ่งกับของส่วนตัวสักเท่าไหร่แต่ทำไมถึงให้ใครมารับโทรศัพท์ตามใจชอบได้ละ
“ ไอ้ชิน หวงน้องมากจริงๆเลยนะเมิง ซินหลับ เดี๋ยวกรูบอกซินให้ถ้าซินตื่น”
“แล้วทำไมเมิงมาอยู่กับน้องกูวะ”
“เอากูมากับทำงานกับน้องเมิงไม่ให้อยู่ด้วยกันแล้วจะอยู่กับใครวะ”
น้องก็เป็นผู้ชาย ถึงจะดูอ่อนแอ่น เหมือนจะปลิวตลอดเวลาก็เถอะ ร่างสูงจึงหันกลับไปมองร่างบางที่ตอนนี้ สะบัดผ้าห่มทิ้งไว้ข้างๆตัว เสื้อที่เลิกขึ้นถึงหน้าอก ทำให้เห็นหน้าท้องทีขาวและแบนราบอย่างที่ผู้หญิงหลายๆคนอิจฉา และสาบานได้ไอ้ผู้ชายข้างหน้าเขาที่หลับเหมือนแมวป่วยนี้มันมีเอวที่คอดกว่าผู้หญิงหลายๆคนเสียอีก ร่างสูงกลืนน้ำลายของตัวเองอย่างยากลำบาก เห็นผู้หญิงแก้ผ้ามาก็มากแล้ว แต่กับไอ้นี่ทำไมต้องเขิลด้วยวะ ร่างสูงเอื้อมือหวังจะปิดเสื้อที่เลิกขึ้นให้ แต่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางลืมตาตื่นขึ้นมา ทำให้มือหนาค้างอยู่ที่หน้าท้องขาว
“เฮ่ย” ร่างบางผลักชายหนุ่มด้วยความตกใจและรีบสปริงตัวเองขึ้นมาตกใจที่จู่ๆร่างสูงอยู่ในถ้าที่ค่อมร่างเขาอยู่ และมือหนาจับอยู่ที่หน้าท้องของเขา
“ ไม่ต้องมองผมอย่างนั้นคุณผมแค่จะปิดเสื้อให้เฉยๆ คุณยั่วผมอะ” ร่างสูงมองร่างบางพร้อมพูดแกล้ง
“ยั่วบ้านคุณดิ” ร่างบางกำมือขาวหวังจะต่อยเขาไปที่ส่วนใดของร่างหนานี้ที่ปากดีใส่เขา ทแต่ก็ไม่ไวเท่าร่างสูงที่มีเรื่องชกต่อยเป็นประจำ จึงจับขอมือบางพร้อมบิดน้อยๆเพื่อหวังที่จะปราม
“ถ้าคุยต่อยผมไม่จูบนะ…..ผมจะปล้ำ” ได้ผลมือบางชะงักและชักมือนั้นกลับทันที
“มีเจ้านาย โรคจิต!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ ร่างบางทำได้แค่ตะโกนด่าจนร่างสูง จนเขารู้สึกเหนื่อยแทนจนต้องตัดบท
“เอาหละคุณ งั้นผมรอด้านหน้าร๊อบบี้โรงแรมแล้วจะไปกินข้าว”
ร่างสูงจึงเดินลงมารอร่างบางที่ร๊อบบี้สักพัก จึงเจอกับสาวน้อยที่เป็นผู้ช่วยของซินในงานนี้
“เอาคุณแป้งเพิ่งมาถึงเหรอครับ”
“ใช่ค่ะคุณนัท ซินหละค่ะ”
“เดี๋ยวก็ลงมาครับ”
แป้ง!
ซิน ! เมื่อร่างบางเห็นหญิงสาวที่ตนรู้สึกชอบและถูกชะตาเมื่อแรกเจอมาญี่ปุ่นด้วยนั้นก็รู้สึกดีใจที่ตนเองจะได้มีเพื่อนคุย ร่างบางจึงรีบเดินเข้าไปหาและกอดตอบเพื่อนคนนี้เบาๆซึ้งหญิงสาวก็กอดตอบออกมาเช่นกัน
“อะแฮ่ม” เมื่อร่างสูงเห็นว่าตัวเองเป็นส่วนเกินจึงกระแอมเรียกทั้งสอง
“งั้นคุณแป้งไปกินข้าวด้วยกันเลยนะครับ ที่โรงแรมนี้อาหารอร่อย”
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะคุณนัท เดี๋ยวแป้งออกไปทานข้างนอกดีกว่าค่ะ มาญี่ปุ่นทั้งที”
หญิงสาวบอกปัดชายหนุ่มพลางพูดชักชวนร่างบางที่ตอนนี้หูพึ่ง และตบปากรับคำทันทีเมื่อหญิงสาวชวน
“ไปกันแป้ง ซินอยากเที่ยวแล้วอะ” ร่างบางคะยั้นคะยอหญิงสาวที่ดูเหมือนตอนนี้จะอยากไปกว่าตนเสียอีก
“ใจเย็นๆซิซิน ไปด้วยกันไหมค่ะคุณนัท”
“เขาไม่ไปหรอกแป้ง เขาไม่ชอบเที่ยวอย่างนี้หรอก” ร่างบางพูดปฏิเสธหญิงสาวแทนร่างสูงเพราะไม่อยากจะให้เสียบรรยากาศในการเที่ยว จึงรีบจูงมือหญิงสาวให้ตามตนไป
“เดี๋ยวก่อนครับคุณแป้ง งั้นผมไปด้วย” ก่อนที่ทั้งสองจะได้ออกไปยังนอกโรงแรม เสียงของชายหนุ่มที่รีบจ่ำเดินตามทั้งสองมาดังขึ้น
“ไปกันค่ะคุณนัทไปหลายๆคนสนุกดี” หญิงสาวรีบพูดดักทางคนร่างบางไว้ที่ตอนนี้ทำหน้างอหงิกเป็นตูดลิงเรียบร้อยแล้ว
“ผมมาที่นี่บ่อยครับคุณแป้งเดี๋ยวผมพาไปเที่ยว”ร่างสูงหันไปบอกหญิงสาว ทั้งสามจึงเดินออกนอนโรงแรมไปเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้า JR pass สถานที่แรกที่ทั้งสามจะไปคือ ชิบุยะ แหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อของโตเกียวและญี่ปุ่น อีกแหล่งช๊อบปิ้ง กินและเที่ยวที่ทันสมัยอีกที่หนึ่งและนิยมกันมากในหมู่วัยรุ่น ทั้งสองขึ้นรถประจำทางของญี่ปุ่นที่คราคร่ำไปด้วยผู้คน เพราะตอนนี้เป็นช่วงหัวค่ำทำให้คนนั้นมากพอสมควร ทั้งสามซื้อตั๋ว โดยมีไกด์หนุ่มหน้าเป็นคอยแนะนำ ไม่ขาดปากกับหญิงสาว ที่ตอนนี้คุยจ้อกันไม่หยุด มีบางครั้งบางคราวบ้างที่แป้งจะหันมาชวนร่างบางคุย ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกหงุดหงิดใจเข้าไปอีกเมื่อทั้งสองไม่สนใจเขา เมื่อรอสักครู่ รถไฟก็จอดเข้าเทียบสถานี อย่างที่บอกตอนนี้เป็นช่วงหัวค่ำทำให้จำนวนผู้คนมาก บนรถไฟฟ้าเลยต้องยืน ทั้งสามเลือกที่จะยืนพิงเสาติดกระจกเพราะเป็นบริเวณหนึ่งที่เหลืออยู่ แต่เมื่อรถไฟฟ้าหยุดจอดรับผู้โดยสารสถานีต่อไปทำให้จำนวนผู้คนที่มากอยู่แล้วมากขึ้นไปอีก ทำให้ร่างบางยืนแยกจากทั้งสอง ไปพอสมควรเพราะถูกฝูงชนที่พัดพาเบียดเสียดเขาจนตัวเขาเองยืนแทบจะสิงกับกระจก ร่างบางเลือกที่จะยืนเอาหน้าเข้ากระจกเพื่อเหลือที่พอให้ผู้อื่นได้ขึ้นได้ เมื่อยืนได้สักพัก จำนวนผู้คนที่มากทำให้เขาถูกดันจากชายคนหนึ่งที่เขาไม่เห็นหน้าเพราะเขานั้นหันหลังให้ สักพักชายผู้นั้น ก็หันหน้าหาเขาแล้วเริ่มเบียดเขามาเรื่อยๆ ทำให้ตอนนี้ช่องว่างของร่างบางและผู้ชายคนนั้นไม่เหลือแล้ว สักพักเหมือนมีมือเเตะบริเวณสะโพกของเขา ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย เขาทำได้เพียงแต่ยืนนิ่งเป็นหินอยู่อย่างนั้น สักพักจากมือที่เเตะเขาก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นและไล่วนตรงสะโพกเขาอยู่อย่างนั้น ด้วยความที่ไม่รู้จะทำอย่างไรเขาจึงได้แต่กรีดร้องเบาๆและพยายามจะเอาตัวเองชิดกระจกให้มากที่สุด แต่เหมือนว่ายิ่งชิด เหมือนเขาจะถูกบล็อกจากกระจกและชายคนนั้น ชายหนุ่มพยายามมองหาแป้งเพื่อนของตนเพื่อขอความช่วยเหลือแต่จำนวนผู้คนที่มากทำให้เขาไม่สามารถมองเห็นได้ มือของผู้ชายที่วนอยู่บริเวณสะโพกของเขาบัดนี้ได้เริ่มชอนไชเขาไปในเสื้อแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าชิวิตจะต้องมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ในเมื่อตัวเขาเองเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่สัมผัสนั้นกลับหยุดลงเสียดื้อๆ กลับกลายเป็นสัมผัสที่มือนั้นถูกกระชากออกจะสะโพกเขาอย่างแรง ทำให้ร่างบางหันตัวกลับไปดู
“โกเมนเนะ” เสียงห้วนจากผู้มาช่วยเขาดังขึ้น
“คุณโชติวุฒิ” ร่างหนาพยามยามแทรกตัวและดันชายผู้นั้นให้ถอยห่างจากร่างบางนี้ และเป็นคนที่ยืนอยู่หน้าร่างบางแทน มือทั้งสองของร่างหนาคร่อมตัวของร่างบางไว้และใช้มือนั้นถ้าวกระจก โดนมีร่างบางนั้นหันหน้าให้กับชายหนุ่ม จึงทำให้ทั้งสองสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนของกันและกัน เอ่อ..เป็นฝ่ายร่างบางนั้นที่ทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“ขอบคุณนะครับ”
ร่างสูงพยักหน้ารับ
“ เอ่อ…คุณก็ดูเป็นคนดีนะ” ร่างบางแกล้งพูดหยอกเจ้านายตนเองเเก้เขิล
“ถ้าผมบอกว่า… ผมหวงละ” ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งโดยที่ร่างสูงจ้องเขาไปในตาใสของร่างบาง ทั้งสองนั้นจ้องกันอยู่นานโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรจนเสียงของรถโดยสารบอกถึงสถานนีปลายทางที่เขาทั้งสามจะต้องลง ร่างสูงจึงจับมือของร่างบางเดินตามตนไปโดนที่มีหญิงสาวยืนรออยู่ด้านนอกแล้ว
“ ซินเป็นยังไงบ้าง วันหลังเดินตามแป้งกับคุณนัทมารู้ไหม เป็นห่วงแทบตาย แต่ดูเหมือนจะมีคนห่วงซินมากกว่าแป้งหน่า” หญิงสาวพูดล้อเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้หน้าและหูของตัวเองเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนสาวจึงเห็นทีที่จะแกล้งร่างบางตรงหน้าได้จึงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป
“คุณนัทค่ะ ปล่อยมือเพื่อนแป้งได้แล้วมั่งค่ะ คิ”
“เอ่อ…ครับ”
ร่างสูงเห็นว่าหญิงสาวเริ่มที่จะแซวตัวเองด้วยนั้นรีบปล่อยมือออกทันทีและชวนหญิงสาวเริ่มออกเดิน โดนทีหันมามองร่างบางเป็นระยะๆ
ทั้งสามหยุดอยู่ที่สถานที่ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยผู้คนและวัยรุ่นมากมาย ทั้งสองฝั่งเต็มไปด้วยตึกหรู ประดับด้วยไฟหลากหลายสีสันผู้คนแต่งตัวกันด้วยสี สรรค์ต่างๆมากมายทุกแฟชั่นนำถูกหยิบยกมารวมกันที่นี่ “ชิบุยะ”
“แป้งไปร้านนั้นก่อนเถอะนะนะ” ร่างบางรีบจูงมือหญิงสาวและพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เข้าร่างนู้น ออกร้านนี้บ้าง บางทีก็หยุดดูบ้าง เอียงคอบ้าง อากัปกริยาทุกอย่างร่างสูงมองดูแล้วเพลินตาและ ตลกในความเป็นเด็กของร่างบาง ภาพที่คนมองมามันไม่เหมือนผู้ชายกับผู้หญิงเดินช๊อปปิ้งกันแต่ในความรู้สึกของร่างสูง มันเหมือนกับเพื่อนสาวสองคนช๊อปปิ้งกันมากกว่า แต่ก็แปลกนะคนที่เขาคบมาหลายๆคน เขารู้สึกเบื่อมาเวลาต้องโดนลากไปโน่นไปนี่ แต่นี่กลับรู้สึกสนุกและเพลินดี ความรู้สึกนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง หลังจากที่เขาเลิกกับดาต้าไป
ทั้งสามเดินเข้าออกร้านนู้นร้านนี้ ร่วมชั่วโมง จนร่างบางข้างๆเขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยและบ่นหิว จึงต้องหาที่ทานข้าวซึ้งร่างสูงเลือกร้านเนื้อย่างชื่อดังของเมืองนี้ ทั้งสามเลือกโต๊ะที่ติดกับกระจกตรงมุมร้าน ร่างสูงมาที่ญี่ปุ่นบ่อยและสามารถสั่งเป็นภาษาญี่ปุ่นได้นั้นจึงทำหน้าที่จัดการ
“มีคุณนัทเป็นไกด์นี่ดีจังเลยน่ะค่ะ หญิงสาวพูดขึ้น”
“โถ่แป้ง ซินก็พาแป้งเที่ยวได้นะ ทีหลังเรามากันสองคนก็ได้” ร่างบางหันไปพูดกับเพื่อนสาวของตนเพราะรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยที่แป้งชอบบ่นอยู่เรื่อยว่าซินเพิ่งพาไม่ค่อยได้
“จร้า แป้งมากับซินป่านนี้เราจะถึงชิบุยะรึเปล่ายังไม่รู้เลย คิ ”
“แป้งอะ” ร่างบางหันไปตีเพื่อน ก่อนที่สงครามย่อยๆจะเกิดขึ้นอาหารก็ถูกยกมาพอดี ทำให้ทั้งสองหยุด จ้องอาหารกันเป็นตาเดียว ร่างสูงเห็นอย่างนั้นแล้วรู้สึกขำ นานๆจะได้รู้สึกเหมือนมาพักผ่อนไม่ได้มาทำงาน ทั้งสามทานอาหารกันสักพัก โดนมีร่างสูงคอยปิ้งและ ย่างให้แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างบางเสียมากกว่า การกระทำของทั้งสองนั้นตกอยู่ในสายตาของหญิงสาวอยู่ตลอด ยิ่งมองก็ยิ่งดูเหมือนว่าประธานหนุ่มนั้นใส่ใจเพื่อนเขาเป็นพิเศษ ทั้งสามอยู่ในชิบุยะ จนถึงเที่ยงคืน จึงต้องถึงเวลาที่จะต้องกลับโรงแรมเพราะพรุ่งนี้ก็ยังมีงานรออยู่ กว่าจะถึงที่โรงแรมก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง เมื่อบอกลากับหญิงสาวเสร็จทั้งทั้งสองก็เดินมาเข้าห้องตัวเอง ร่างบางทิ้งตัวลงนอนทันทีเมื่อถึงห้องหนังท้องก็ตึงหนังตาก็หย่อน
“ซิน ไปอาบน้ำก่อน ผมไม่นอนด้วยหรอกนะมันสกปรก”
“อือ” ร่างบางตอบรับแต่ก็นอนต่อ เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าลมหายใจเริ่มที่จะสม่ำเสมอ มันหมายถึงสัญญาณที่ยากต่อการปลุก จึงเดินเข้าไปเขย่าตัวแรงๆ
“โอ้ยอะไรคุณคนจะนอน”
“ไปอาบน้ำก่อนเลยไป ไม่งั้นผมจะอุ้มคุณไปนะ” ร่างสูงขู่ก่อนที่จะแกล้งทำถ้าเป็นช้อนตัวขึ้น
“ฮึ่ย” ร่างบางรีบลุกขึ้นแล้วรีบก้าวปึงปังไปยังห้องอาบน้ำ ทำให้ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าในตู้ ที่ติดมาก็แค่ผ้าขนหนูหนึ่งผืน คงไม่เป็นอะไรมั่งผู้ชายเหมือนกัน เมื่อความง่วงชนะทุกสิ่งเขาก็ไม่สนใจอะไรอีก ร่างบางใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึง10นาทีเพราะคิดว่าอากาศที่นี่หนาวเหงื่อก็ไม่ออกไม่จำเป็นต้องอาบมากหรอก นี่เขาไม่ได้สกปรกนะ
ร่างบางออกมาโดยมีพันผ้าขนหนูพันท่อนล่าง ผมเปียกโชก ยาวสยายเต็มหลัง บนอกบางมีน้ำเกาะอยู่ทั่วตัว ร่างบางนั่งลงบนเตียงบริเวณที่แอร์ลงเพราะด้วยความขี้เกรียจเช็ดจึงปล่อยให้แอร์มันเป่าหัวอยู่อย่างนั้น ร่างสูงที่เห็นการกระทำนั้นจึงรู้สึกหงุดหงิดจึงเดินเข้าไปหยิบไดร์เป่าผมในลิ้นชักแล้วยื่นให้ร่างบาง
“เป่าซะ แล้วค่อยนอน หรือจะยั่วให้ผมเป่าให้อีกคุณ”
“ยั่วบ้านคุณซิ” ร่างบางรีบรับไดร์เป่าผมจากเจ้านายหนุ่มและเป่ามันอย่างลวกๆพอหมาดๆแล้วเดินไปหยิบชุดนอนของตัวเองสวมใส่มันอย่างเร็วและมุดตัวเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มทันที
“ราตรีสวัสดิ์นะซิน”ร่างสูงกระซิบบอกร่างที่กำลังหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่ม พร้อมกระชับให้ผ้าห่มคลุมตัวร่างบางให้สนิท และค่อยล้มตัวลงนอน พรุ่งนี้ยังมีงานรอเขาอยู่อีกมาก
ความคิดเห็น