คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Miracle of heart
ผมรีบเร่งเดินไปยังฝั่งตรงข้าม บริษัทโฆษณารายใหญ่ ที่วันนี้ผมมีสัมภาษณ์งานตอน 9โมง
"ให้ตายซิ เมื่อคืนไม่น่าดูซีรี่เกาหลีดึกเลยเรา”
ร่างบางบ่นพึมพึมกับตัวเอง
ซิน ทศพร อาชวานันทกุล ชายหนุ่มรางบอบบาง ขาเรียวเล็ก ผมลอนยาวสลวยที่สวยกว่าผู้หญิงด้วยกันเองเสียอีก ทำให้ใครต่อใครหลายคนเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง ด้วยรูปร่างและหน้าตาที่ดูหวาน คิ้วโก่งงอนได้รูปที่รับกับดวงตาใสกลมโตที่แฝงแววขี้เล่นและ เจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกัน ไม่ยากที่ใครต่อใครนั้นจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้หญิงเลย ร่างบางเร่งฝีเท้าที่บอบบางเข้ามายังภายในของบริษัท และรีบตรงไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์
“ขอโทษครับผมมาสัมภาษณ์งานวันนี้ครับ”
ชายหนุ่มยิ้มตอบกลับหวังโปรยเสน่ห์ให้หญิงสาวด้วยหน้าตาน่ารักนั้นเต็มที่ ชายหนุ่มคิดว่ารอยยิ้มนั้นคงเรียกคะแนนจากสาวได้เต็มประดา แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งนั้นทำให้พนักงานสาวกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างๆ
”ดูซิแกผู้ชายอะไรสวยชะมัดเลยวะแม่งยิ้มสวยกว่ากรูอีก ดูหน้าดิ แม่ให้ผิดเพศนะฉันว่า”
"อะแฮ่ม"
ชายหนุ่มกระแอมเรียกเตือนสติหญิงสาวทั้งสองว่าตนนั้นยังอยู่ตรงนี้
"ขอโทษค่ะ คุณซินใช่ไหมค่ะ เชิญด้านในเลยค่ะ"
.
”ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยเมื่อยิ้มที่ตนคิดว่าชนะใจสาวได้เต็มที่ กลับทำให้เขาต้องมาโดนนินทา หนำซ้ำยังพาดผิงถึงแม่เขาอีก
เฮ้อ..ถึงผมจะสวยกว่าพวกคุณ แต่รับรองลูกของเราจะออกมาหน้าตาดีแน่นอนคร๊าฟฟฟฟ
“หนิเธอเธอ”
เสียงแหลมจากผู้ที่เข้ามาเรียกเตือนสติของชายหนุ่มพลันรอยยิ้มที่คิดชื่นชมความสวยงาม เอ้ย!! ความหล่อเหลาของตัวเองก็หยุดลง
“มาสัมภาษณ์งานใช่ไหม”
หญิงสาวที่ตัวเล็ก รูปร่างท้วม เสื้อเดรสรัดรูปสีชมพูแปร๋น ตัดกับเข็มขัดสีเขียวมะนาวที่คาดไว้ตรงส่วนที่หล่อนเรียกว่าเอวได้อย่างไม่แมทกันอย่างมาก
"ฮะ ใช่"
ชายหนุ่มพยักหน้ารับอย่างสุภาพก่อนที่จะยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวที่เรียกตนเองว่า พี่แม่ว
“งั้นนั่งรอตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวประธานบริษัทจะเข้ามาสัมภาษณ์เอง เออ..แต่อย่างหล่อนน่ะคงไม่ได้หรอกเพราะเธอไม่ตรงสเป็คเขาเลยสักนิด”
สิ้นเสียงพี่แม่วนั้นเรียกความประหลาดใจของชายหนุ่มได้ไม่น้อย นี่อย่าบอกนะว่าเข้าใจผิดนึกว่าเขาเป็นผู้หญิงอีกคน
ผ่านไปประมาณ 10 นาที ใกล้ถึงเวลาสัมภาษณ์ คนที่จะมาสัมภาษณ์งานเริ่มมานั่งรอหน้าห้องกันครบแล้ว แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มผิดสังเกตก็เพราะคนที่เข้ามานั้นมีแต่หญิงสาวที่หน้าตาดี เรียกได้ว่าถ้าเอาไปแคสงานหนังหรือโฆษณาคงติดกันได้ไม่ยาก เขานึกด่าประธานบริษัทอยู่ในใจว่าคงต้องเป็นตาแก่ตัณหากลับ ที่ดูรูปโปรไฟล์ก่อนตัดสินเป็นแน่ ก็เพราะตอนที่ชายหนุ่มกรอกสมัครงานไว้ มันมีตรงให้เขาระบุสัดส่วนเนี่ยซิ มันหน้าแปลกตรงนี้!! แต่ก็ต้องหยุดความคิดไว้เมื่อเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงเกรียวกราวของบรรดาสาวๆ เรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันไปมอง
"กรี๊ดดดด คุณโชติวุฒิ..สวัสดีค่ะ"
"คุณโชติวุฒิเหนื่อยไหมคะ"
"คุณโชติวุฒิจำฉันได้ไหมค่ะ"
คุณโชติวุติ คุณโชติวุติ คุณโชติวุติ ... และอีกมากมายที่บรรดาสาวๆเรียก ซึ่งประธานบริษัทผิดคาดไปจากที่ผมคิดไว้มาก นอกจากไม่แก่คราวพ่ออย่างที่ผมคิดไว้แล้ว ยังหนุ่มและหล่อมากเสียด้วย ทรงผมที่ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดี บวกกับใบหน้าที่คมคาย จมูกโด่งรั้นที่เข้ากับแว่นกันแดดมีราคา ทำให้เขาดูดีได้เป็นกองไม่แปลกที่บรรดาสาวๆที่นายโชติวุฒิจะกรี๊ดกร๊าดกัน
“เอาละๆ พอได้แล้ว”
สิ้นเสียงพี่แม่วเรขาส่วนตัวของนายโชติ บรรดาสาวๆต่างพากันเงียบลง
“เอาละเดี๋ยวฉันจะเรียกสัมภาษณ์ทีละคนนะ เอาเริ่มจากเธอ เจนไปก่อนเลย”
หญิงสาวที่ชื่อว่าเจนเต็มไปด้วยความมาดมั่นเดินตรงไปยังห้องสัมภาษณ์งาน คนแล้วคนเหล่าผ่านไป ชายหนุ่มแปลกใจคนที่เข้าไปสัมภาษณ์งานมีสีหน้าเปี่ยมสุข กันขนาดนั้นบางคนถึงกับร้องกรี๊ดเบาๆเมื่อออกมาจากห้อง
“เอาซิน ถึงคิวเธอแล้วไปได้”
ไม่เหลือเวลาให้คิดฟุ้งซ่านนาน ชายหนุ่มยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้าห้องไป
"ก๊อกๆๆ.."
"เฟิสอิมเพลสชั่นสำคัญที่สุดนะซินเซียท่องไว้ๆ"
..
..
“เชิญ”
ชายหนุ่มผู้มีตำแหน่งเป็นประธานบริษัทพูดขึ้น หนุ่มร่างบางเดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้ามั่นใจ
"สวัส...."
ไม่ทันได้กล่าวคำทักทายประธานบริษัทหนุ่ม ก็พูดขึ้นมา
"ชื่อซินใช่ไหม ยืนอยู่ตรงนั้นละ มีพี่น้องหรือเปล่า"
ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาจิบกาแฟที่อยู่ในถ้วยโดยไม่มองหน้าเขา
“มีฮะ”
“กี่คน”
“หนึ่งคนฮะ”
“ผู้ชายหรือหญิง”
“ชายฮะ”
“อืม”
“มีแฟนรึยัง”
“ยังฮะ ยังไม่เคยมี”
"หาา..อะไรนะ"
สิ้นเสียงซิน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองและขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ แล้วก็ต้องคลี่ยิ้มออกมา ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมยังไม่มี ก็แต่งตัวไม่เอ็กซ์ ไม่เร้าใครเขาจะสนกัน ผู้หญิงสมัยนี้เขาต้องทันสมัยโชว์นั้นนิดนี่หน่อยถึงจะดูหน้าค้นหา ชายหนุ่มร่างบ้างเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ไหนถอดเสื้อสิ”
“ห๊ะ..อะไรนะ ถอดเสื้อ..”
“เออ ถอดดิ”
“โรคจิตวะแม่ง”
“อะไรนะอยากตกงานรึไงวะ ผมบอกให้ถอดออกไงครับคนดี”
“กูไม่ถอดเว่ย ไอ้โรคจิต”
สิ้นเสียงชายหนุ่มร่างบาง ชายที่เรียกตัวเองว่าประธานบริษัทย่ามสามขุมไปหาร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มช้อนท้ายทอยของร่างบางให้รับบทจูบที่แสนเร้าร้อนของเขา ลิ้นร้อนโลมเลียริมฝีปากว่าหวานก่อนที่จะชกชิงโพรงลิ้นเล็กที่หายใจเอาอากาศตรงหน้าความหวานที่ชายหนุ่มได้รับนั้นแปลกออกไปไม่เหมือนหญิงคนไหนที่เขาได้จูบมาก่อน ความไร้เดียงสาของร่างบางตรงหน้าที่พยายามหลีกลิ้นร้อนของเขาและตอบรับอย่างไม่ประสาเมื่อชายหนุ่มปลุกอารมณ์ของชายร่างบาง ก่อนที่มือหนาจะเอามือเขาไปใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางลูบไล้วนอยู่บริเวณหน้าท้องแล้วไล่ไปยังผิวเนียนนุ่มชวนสัมผัสของร่างบาง ทำให้ชายหนุ่มเลื่อนมือขึ้นหวังจะไปพิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสของร่างบางตรงหน้าแต่กลับต้องชะงักมือเมื่อมือหนาไม่สัมผัสโดนภูเขาไปที่เขาตั้งใจเอาไว้แต่กลับพบแต่หน้าอกที่บางเรียบเนียนเหมือนกับของเขาต่างกันตรงที่ยอดอกของร่างบางชูชันขึ้นเสียแล้ว เมื่อร่างบางได้รับสัมผัสนั้นพร้อมเรียกสติตนเองกับมา ก็ชกเข้าไปที่หน้าของชายหนุ่มที่เป็นถึงประธานบริษัทอย่างสุดแรง ชายหนุ่มเซไปตามแรงต่อยของคนร่างบาง
“คะ..คุณเป็นผู้ชายเหรอ “
“เออ ไอ้ประธานโรคจิต”
ร่างบางตระโกนด้วยความโกรธและตระหนก สิ้นเสียงพูดร่างบางก็ฟาดเท้าของตัวเองไปทางจุดสำคัญของประทานบริษัทอย่างเต็มแรง
“เมิงมันโรคจิต”
ร่างบางพูดด้วยความโมโหพร้อมดวงตาที่มีน้ำตาคลอด้วยความโกรธ เกิดมาแม่งยังไม่เคยมีใครทำให้กรูเคลิ้มเอ่ยทำให้กรูอับอายได้เท่าเมิงเลย ร่างบางเพียงพูดได้แค่ในใจ ก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เหลือเพียงประธานบริษัทที่นั่งกุมลูกชายของเขาด้วยความเจ็บปวดทรมาน
“ซินเซียร์ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...”
-------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น