คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : พวกผมเป็นแวมไพม์
Chapter 2 : พวกผมเป็นแวมไพม์
“โอ้ยยยยยยยยยยย~ เมื่อยจังเลยอ่ะ....ชั้นกลับบ้านก่อนนะฮยอกแจ ดงเฮ” ซองมินบอกพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาหลังจากเลิกเรียน
“แกเมื่อยอะไรของแกห่ะซองมิน!?! ชั้นเห็นแกหลับทั้งวัน = =” ดงเฮเอ่ยอย่างเอือมๆ ก็จริงๆนี่ ชั้นเห็นเจ้ากระต่ายเนี่ยมันหลับทั้งวัน แม้แต่คาบของอาจารย์อีทึกก็ไม่เว้น!!! - -
“เออน่า~ ชั้นกลับบ้านก่อนนะว่าจะกลับไปวาดรูปหน่อยอ่ะ ><” เออใช่...เห็นจะเป็นวิชานี้แหล่ะที่มันชอบมากแล้วก็ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ ก็จะอะไรซ่ะอีกหล่ะ ถ้าไม่ใช่อาจารย์ยุนโฮที่สอนอ่ะดิ - -
เป็นเอามาก = = (เดี๋ยวก็โดนมิ๊แจฆ่าเอาหรอกลูก = = : ไรเตอร์) (ณ จุดๆนี้อย่าได้แคร์!!! >< : ซองมิน)
“เออๆ รีบๆไปเหอะ เดี๋ยวชั้นจะไปเข้าชมรมเหมือนกัน....ขืนสายอาจารย์ยูชอนด่าตาย - -” ดงเฮว่าแล้วรีบเก็บสัมภาระแล้ววิ่งไป
“แล้วแกอ่ะไก่ ??? - -” ซองมินหันไปถามเพื่อนรักที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่
“เดี๋ยวชั้นว่าจะไปซ้อมเต้นกะชินดงหน่อยอ่ะ ไปและนะ ^^” ว่าจบก็เดินจากไป - -
ซองมินถอนหายใจกับเพื่อนแต่ละคนแล้วหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินกลับบ้าน...
เมื่อซองมินเดินมาถึงบ้านลมกลับพัดแรงขึ้นมาซ่ะดื้อๆ ทั้งๆที่เมื่อกี้แดดยังแรงอยู่แท้ๆ ฟ้าก็อึมครึ้มทำท่าเหมือนฝนจะตก และที่สำคัญ....รังสีอันเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากตัวบ้านสีชมพูที่ปัดนี้มันกลับหมองๆอย่างประหลาด แล้วรังสีประหลาดนั้นก็แผ่ออกมาอีกครั้งทันทีที่ร่างบางเปิดประตูบ้าน จนร่างบางผงะ....ตัวสั่นเทานิดๆด้วยความกลัว
“อะ....อะไรน่ะ???” ร่างบางพึมพำก่อนจะเดินเข้าไปภายในตัวบ้านที่มืดสนิท มือเล็กพยายามความหาสวิตซ์ไฟ แต่กลับโดนมือใครบางคนจับไว้แทน!!!!
“อะ....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ใครวะ!!!!!!!! ปล่อยน้า~~~~~~~~~~~~ ฮือๆ~~~~~~~ TOT” ร่างบางสะบัดมือ ออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ไฟจะสว่างโล่ทั้งบ้าน
ร่างบางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะพบบุคคลแปลกหน้ากลางบ้าน ร่างบางปาดน้ำตาอย่างลวกๆก่อนจะลุกขึ้นยืนมาประจันหน้ากับเขาคนนั้น แต่กลับต้องผงะอีกครั้ง เมื่อดวงตาสีเขียวคู่สวยจ้องมาที่ตากลมโตอย่างไม่วางตา เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างบางมองดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้นกลับเช่นกัน
ร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากก่อนจะประทับริมฝีปากหนาลงไปที่ริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความตกใจรอบที่ร้อยของซองมิน - -
“ต้อนรับกลับบ้านครับ....” ร่างสูงกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นทุ้มแต่กลับรู้สึกร้อนแรงระคนกัน
ใบหน้าของซองมินแดงขึ้นมาในทันใดก่อนจะหันไปมองบุคคลแปลกหน้าที่ยิ้มอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง นิ้วเรียวชี้ที่ใบหน้าคมอย่างตกใจ
“อะ....ไอบ้า!!! นายเป็นใครวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
****************
“เอาหล่ะ....งั้นเราเลิกเรียนกันแค่นี้นะนักเรียน แล้วอย่าลืมถ่ายภาพที่ครูกำหนดให้มาส่งด้วยนะ....” อาจารย์ยชอนพูดจบก็เดินไป ดงเฮรีบเก็บอุปกรณ์พร้อมกล้องตัวโปรด แล้วเดินกลับบ้านพลางนึกถึงคำสั่งของครูหนุ่มเมื่อสักครู่...... ‘ภาพที่ให้ความรู้สึกเหน็บหนาวราวกับน้ำแข็งแต่ทว่าแฝงไปด้วยความอบอุ่น’
“เฮ้อ~~~~~~~~~~~ มันมีด้วยหรอวะในโลกนี้......” ร่างบางพึมพำไปพึมพำมา มารู้ตัวอีกทีก็มาหยุดที่หน้าบ้านตัวเองซ่ะแล้ว
“อ่าว! ถึงแล้วหรอเนี่ย???” ร่างบางบ่นกับตัวเองพลางไขกุญแจเข้าไปในบ้าน แต่กลับพบชายที่ไม่คุ้นหน้า (มันก็ชายแปลกหน้าไม่ใช่หรอด๊อง - - : ไรเตอร์) (เดี๋ยวซ้ำกะซองมินอ่ะ T^T : ดงเฮ) ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน
“อ่า~ ขอโทษครับ....ผมเข้าบ้านผิด (_ _)” ร่างบางโค้งหนึ่งทีก่อนจะเดินออกไป แต่ก็หยุดชะงัก
‘เฮ้ย!!! มันก็ถูกแล้วนี่หว่า!?!’
ร่างบางรีบเดินกลับมายังประตูหน้าบ้าน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด เปิดประตูแล้วพบชายนิรนามหน้าประตูเหมือนเดิม
“นายเป็นครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! =[ ]=”
****************
“โอ้ย~ ฮยอกพอเหอะชั้นเหนื่อยแล้วน้า~ T^T”
“โอ๊ย! ชินดงอ่ะ นายซ้อมนิดเดียวเองนะ! =^= ” ฮยอกแจว่าพลางทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนตน
“ง่า~ แต่นี่มันจะมืดแล้วนะฮยอก....กลับบ้านเหอะ T^T” ชินดงว่า
“อ่าๆ ก็ได้ๆ งั้นชั้นไปตามพี่ฮีชอลก่อน -3-”
“ดีๆๆๆงั้นชั้นกลับบ้านแล้วนะ ^^ บาย~”
“บาย~ ^^” ฮยอกแจหับไปโบกมือให้เพื่อนรัก ก่อนที่จะกดโทรศัพท์หาพี่ฮีชอล พลางเดินออกมาจากห้องซ้อมเต้น แล้วก็เจอกับ....
“อ่าว! พี่ฮีชอล พี่เรียวอุค เจอพอดีเลย ^^”
“อ่าว! ฮยอกแจ....งั้นชั้นกลับบ้านก่อนนะเรียวอุค” คนสวยที่เดินมาหันไปบอกกับเพื่อนตน
“อืมๆ ชั้นก็ว่าจะกลับบ้านอยู่พอดี” รุ่นพี่หน้าวานตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ทำเอาฮยอกแจถึงกะเคลิ้ม (เหอๆ เดี๋ยวจะดูว่ามันจะเมะไปได้สักกี่น้ำ -.,- : ไรเตอร์) (ยุ่งน่า!!! -*- : ฮยอกแจ)
“อืมๆ งั้นกลับดีๆนะเรียวอุค...ไปได้แล้วไอฮยอกแจ!!! -*-” พี่สาว (?) คนสวยเรียกสติของไอไก่ให้กลับมาเหมือนเดิม - -
“อ่ะ เออๆ งั้น...ผมกลับก่อนนะครับพี่เรียวอุค ^^”
“อืม....บาย” เรียวอุคว่าพร้อมโบกมือให้
“ครับ...บาย ^^”
หลังจากร่ำลากันเสร็จเรียวอุคก็เดินไป ก่อนที่ 2 ที่น้องจะเดินกลับบ้านพร้อมกัน
“เออ...วันนี้มีหนุ่มมาจีบพี่กี่คนอ่ะ?” ฮยอกแจถามพี่ชายตนระหว่างทางกลับบ้าน...
“ฮิๆ ไม่กี่คนหรอกน้องรัก ฮ่าๆๆ” ฮีชอลหัวเราะอย่างชั่วร้ายส่วนฮยอกแจมองหน้าพี่ชายตนด้วยสีหน้าแหยๆ ก่อนที่ทั้ง 2 จะหยุดอยู่หน้าบ้านแล้วพบร่างชายนิรนามนอนจมกองหิมะอยู่หน้าบ้าน - - (ไรเตอร์ลืมบอกอ่ะว่าที่เกาหลีตอนนั้นเป็นฤดูหนาว = =)
“คะ....ใครน่ะพี่ฮีชอล???” ฮยอกแจถามพลางมองดูชายนิรนามที่นอนคว่ำหน้า = = จมกองหิมะอย่างหวาดๆ
“ชะ....ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงเล่า....” ฮีชอลว่าพลางใช้เท้าเขี่ยๆ = =
“ยังไงก็เถอะ....ผมว่าพาเข้าบ้านก่อนดีกว่า...ก่อนที่จะแข็งตาย = =” ฮยอกแจว่าพลางหิ้วปีกของชายนิรนามของชายคนนั้นขึ้นมา
“เอ้า!!! พี่....มาช่วยกันหน่อยดิ - -”
“เออๆ ก็ได้ๆ ชิ! -*- ” ฮีชอลเชิดหนึ่งทีก่อนจะหิ้วปีกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล (สงสารแกจริงๆปลัดเอ๊ย - -) ก่อนที่ 2 พี่น้องจะทิ้งชายคนนั้นลงบนโซฟาอย่างทารุณ - -
“โอ๊ย!!! หนักเป็นบ้า....กินควายเข้าไปทั้งตัวเหรอไงวะนี่!?! -*- ” ฮีชอลได้ทีบ่นทันทีแล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ
“งั้นผมฝากพี่ดูแลเค้าด้วยหล่ะกัน ผมขึ้นห้องก่อนนะ” พูดจบฮยอกแจก็วิ่งขึ้นห้องไปทันที โดยทิ้งให้พี่คนสวยอ้าปากค้างเตรียมจะเหวี่ยง แต่น้องชายตัวดีก็วิ่งขึ้นห้องไปซ่ะแล้ว
“อะ...ไอย็อกกกกกกกกกก กลับมาก๊อนนนนนนนน =[ ]=”
ปัง !
“เฮ้อ~ เกือบไปแล้วตรู = =”
“อ่าว! กลับมาแล้วหรอครับ? ^^”
“………….” ฮยอกแจมองไปทางต้นเสียง ก่อนจะยกนิ้วชี้หน้าแล้วอ้าปากค้าง - -
“………….”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
****************
“เฮ้อ~ เหนื่อยจังเลย” ร่างบางบ่นพร้อมกับไขประตูเข้ามาในบ้าน พลันไฟในบ้านก็พลันสว่างโล่ พร้อมกับน้ำเสียงอันอบอุ่นที่เอ่ยขึ้น ทำให้เอาร่างบางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะเงยหน้ามองไปที่ต้นเสียง
“สวัสดีคุณคิม เรียวอุค”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
****************
“เฮ้อ~ เสร็จซ่ะที....คราวนี้ก็เหลือแต่การบ้านของห้อง 5/ C” อาจารย์คนสวยว่าพลางหันเก้าอี้กลับไปหากองสมุดพะเนินเทินทึก = = แล้วหันกลับมาอีกที ก่อนจะพบกับ....
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!” อาจารย์คนสวยอุทาน สมุดในมือจึงหล่นพรึ้บ! ชายคนนั้นจึงก้มลงเก็บสมุดแล้วยื่นให้
“นะ....นายเป็นใคร!?! เข้ามาในห้องพักครูได้ยังไง!?!” ลีทึกถามอย่างหวาดๆ
“ผมชื่อคังอิน...” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยเสียงเรียบ
“ชะ....ชั้นไม่ได้ถามชื่อนาย!!!! ละ....แล้วนายเข้ามาได้ยังไง!?!” อาจารย์คนสวยเริ่มหงุดหงิด -*-
“ผม......หายตัวเข้ามา” ร่างสูงตอบ นั่นทำให้อาจารย์คนสวยหลุดขำพรืดออกมา
“ฮะๆ 555 นายกำลังจะบอกว่านายเป็นผีงั้นหรอ??? ไม่ใช่การ์ตูนหลอกเด็กนะ” อาจารย์คนสวยว่าพลางขำไม่หยุด
“ไม่ตลกครับ....” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบกว่าเดิมทำเอาอาจารย์คนสวยหยุดขำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตากับร่างสูงอย่างหวาดๆ
“ละ....แล้วนายเป็นใคร??? ถะ....ถ้าไม่ใช่คน???”
“ผม....เป็นแวมไพม์” ทันทีที่ร่างสูงเอ่ยจบ ร่างบางก็ขำพรืดอีกรอบ
“อะไรนะ??? นายบอกว่านายเป็นแวมไพม์ 555 นี่มันยุคไหนกันแล้ว~”
“แต่ผมเป็นแวมไพม์จริงๆ” ร่างสูงยืนยันเสียงหนักแน่น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“....................”
“ฮ่าๆๆๆ…ฮ่าๆๆ..ฮ่าๆ”
“....................”
“นาย...เป็นแวมไพม์จริงๆหรอ ??”
“จริงครับ”
“ T^T ”
-----------------จบตอน พวกผมเป็นแวมไพม์-------------------
ความคิดเห็น