Gifted Zero

ผม nawinex แค่เป็นคนเอามาลงนะครับ ติดต่อคนเขียนได้ที่ pretty_blade@hotmail.com นะครับ...( เผื่อติดใจ ฮา )
Story by Pretty~blade
Helper : nawinex


Gifted Zero

รวมพลคนธรรมดาพิทักษ์โลก...

Chapter#1 : ในมือคู่นั้น....

//////บทนำ///////
" ในคืนวันนั้น....
วันที่คิดว่าไว้ว่าน่าจะเป็นวันแสนธรรมดาเหมือนทุกๆ วัน...
ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มๆ หลังจากอาบนํ้าเสร็จ... อ่านนิยายรักสักเล่ม...
ปล่อยความรัก ความฝัน เดินทางไปพร้อมๆ กับเข็มนาฬิกา
ปล่อยสติอันน้อยนิดคลุกเคล้ากับเสียงเพลงเบาๆ ในโสตประสาท...
ท่ามกลางความมืดมิดฉันจะหลับใหลเช่นทุกครั้ง...
รอว่าหลังจากนั้น...ยามเช้าจะมาเยือนราวกับตื่นจากความฝัน...
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า... ความหมายของคำตอบที่มีความเงียบงันคั่นอยู่ตรงกลางนั้น
ความธรรมดาอันเป็นธรรมชาติของฉันได้สั่นคลอนมวลมนุษยชาติ.... "

ภาพถายความทรงจำ...ที่ยังสับสนในคืนวานนั้น...
" ฉันไม่ต้องการค่ะ... " เธอตอบไปตรงๆ แม้ว่านั่นจะคล้ายกับเหตุการณ์สมมุติที่มีเพียงแค่ในฝัน
ในฝันที่ทุกสิ่งเป็นไปได้...
" ไม่ได้... เธอต้องรับมันไป.... " นางฟ้าทำเสียงดุคะยั้นคะยอราวกับนางมารก็ไม่ปาน
" แต่ว่า.... ฉันไม่ต้องการจริงๆ นะ... "
" ทำไมล่ะ? มีคนอีกมากมายที่ต้องการมัน...คนทั้งโลกต้องการ...แต่เธอกลับปฏิเสธ..."
" ฉันขอเป็นคนธรรมดาก็พอค่ะ... "
" แล้วเธอจะทำยังไงกับพร(แห่ง)สวรรค์ที่เธอสมควรจะได้ห๊ะ ? " นางฟ้าตวาดส่วนเด็กสาวค่อยๆ ตอบ
" ทำไมฉันถึงสมควรจะได้คะ ? "
" เพราะเธอได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นถึงจิตใจที่งดงามน่ะสิ... "
" เอ๋ ?? "
" พวกเราได้ทดลองเธอ... จากการจำแลงกายเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในสถานการณ์ทดสอบ... แล้วเธอก็สอบผ่าน... มันคือสิ่งที่เธอสมควรจะได้ "
" อะ...เอ๋ ฉันถูกหลอกมาตลอดเลยสินะ...ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนหรอกนะ....อีกอย่างฉันไม่ได้ตั้งใจช่วยคุณนางฟ้า "
" ช่วยใครก็เหมือนกันน่ะแหละ...นั่นเป็นเพียงแค่บททดสอบ... "
" โธ่...ซับซ้อนจัง...ฉันไม่เข้าใจหรอกค่ะ... "
" โธ่เว้ย!! จะเอายังไงก็ว่ามา... ฉันน่าจะทำให้แกฉลาดขึ้นกว่านี้อีกนิด " นางฟ้าสติขาดผึงในที่สุด
" ของฟรีไม่มีในโลกค่ะ... ฉันไม่เอา "
" ฉันไม่ได้ให้เธอฟรีๆ ... แลกกับสิ่งที่เธอทำตะหาก... "
" มันคนละเรื่องกันนิคะ... ฉันไม่ได้พยายามอะไรมากมายซะหน่อย... "
" พร(แห่ง)สวรรค์ของฉันมีให้แค่ข้อเดียว เธอได้มัน แต่กลับปฏิเสธหน้าตาเฉย... แบบนี้มันจะดูถูกกันมากไปหน่อยแล้ว " นางฟ้าที่เกรี้ยวกราดกำลังดึงนิ้วเสมือนว่าจะใช้กำลัง
" โอ้ย...ใครอยากได้พรสวรรค์ก็ให้เขาไปสิคะ..ฉันขอเป็นแค่คนธรรมดา... คำตอบของฉันมีเพียงแค่นี้ค่ะ "
" ได้ทุกคนที่อยากได้พรสวรรค์จะได้รับมัน...คนธรรมดาอย่างหล่อนอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน "
" โหย...นางฟ้าที่ไหนก้าวร้าวแบบนี้ล่ะนั่น ? "
" แล้วมันจะมีมนุษย์ซักกี่คนกันล่ะ ? แทนที่จะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ(ถึงจะแค่อย่างเดียว)แต่กลับขอเป็นคนธรรมดา....เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด..."
" งั้นก็ไปไกลๆ เลย....เธอทำลายภาพพจน์นางฟ้าที่งดงามของเด็กทั้งโลกหมดแล้วนะ... คุณนางฟ้าขี้หงุดหงิด "
" เออ .... ฉันจะรีบไปให้ไวที่สุดเลย... "
" ชิ่ว~ อย่ามาอีกเน่อ...คนจะหลับจะนอน " เด็กสาวไล่..ก่อนจะกอดหมอนแน่นแล้วทิ้งตัวเองลงบนที่นอนแสนนุ่มสีชมพู
" หึ ยัยเด็กบ้า... เมื่อก่อนฉันก็ไร้เดียงสาแบบเธอนี่แหละ... "
" นี่...คุณนางฟ้าฉันทำถูกรึยังน่ะ... " เสียงเล็กๆ ของเธอถามขึ้นอีกครั้งโดยมีความมืดเป็นฉากหลัง
" แม้จะต้องยืนหยัดเป็นคนสุดท้ายบนโลกใบนี้.... จงอย่าได้เปลี่ยนแปลงหากเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ทำนั้นถูกต้อง... "
" แล้วที่แอบเข้ามาในห้องฉันล่ะ... มันเข้าข่ายสโตกเกอร์เลยนะคะ... "
" เคยอ่านนิยายแล้วมีนางฟ้าที่ไหนเคาะประตูก่อนรึไง... มากันเงียบๆ ทั้งนั้น...ไม่ก็ต้องมีเอ็ฟเฟ็คประหลาดเกิดขึ้นก่อน ฉันเป็นนางฟ้าธรรมดาที่ไปมาเงียบๆ ไม่มี character song   "
" คุณต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับเด็กๆ สิคะ ถ้าเด็กๆ รู้จะต้องแย่แน่ๆ "
" โอ๊ย... ฉันไม่ยุ่งกับเธอแล้ว... ฉันต้องไปรายงานผลให้เบื้องบนรู้... แต่ถ้าเธออยากได้ละก็...เธอก็จะได้เองเหมือนกัน "
พริบตานั้น...นางฟ้าขนาดเท่าฝ่ามือก็หายวับไปในอากาศธาตุ... ทิ้งไว้แต่คิ้วที่ชนกันในเหตุการณ์ที่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งของเด็กสาว...
" เมื่อกี้... งงไปหมดแล้ว... จริงรึเปล่านะ... เมื่อกี้เรายังไม่หลับ... เป็นความฝันในความฝันอีกแน่ๆ  เรื่องแบบนี้ไม่มีอยู่จริงหรอก..."
เธอบ่นพึมพำอีกสองสามประโยค...พลิกตัวอีกสี่ห้าครั้งแล้วจมลึกไปในห้วงนิทรา
ในคืนนั้นเองที่พรสวรรค์ที่ถูกแจกจ่ายไปทั่วโลก....
โดยที่เธอไม่ได้คาดไว้เลยว่า...ทั้งหมดจะเกิดขึ้นจริง


ความฝันสิ้นสุดลงเมื่อยามเช้าก็มาเยือน...แสงแดดไหลผ่านเข้ามาทางหน้าต่างอย่างช้าๆ เท่าที่มันพอใจ
มันชโลมผิวขาวของเธอจากปลายเท้าไปจนต้องผมยาวสลวยสีนํ้าตาลของเธอ...
เปลือกตาขยับเบาๆ ก่อนที่มือจะถูกยกมาก่ายที่หน้าผาก แล้วเลื่อนลงมาขยี้ตาอีกสามครั้ง
มืออีกข้างของเธอตบแก้มตัวเองเบาๆ  เป็นอันเสร็จพิธี... ดวงดามุ่งมั่นกลมโตสีนํ้าตาลประกายแดงจ้องไปที่นาฬิการูปแมวตัวกลมดิ๊กไม่มีหูสีฟ้าอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่จะสรุปได้ว่าเธอตื่นก่อนที่ตั้งปลุกไว้ราว 3 นาที... ความฝันในคืนนั้นยังหลอกหลอนเธอ
โลกเดิมๆ ยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย...ในดวงตาของเธอ...
มันผ่านมาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว....
เธอเดินเข้าไปในห้องนํ้าด้วยชุดนอนสีฟ้าแล้วกลับออกมาด้วยชุดวอร์มสีแดง
วันนี้ที่โรงเรียนจะมีการทดสอบการวิ่งในชั่วโมงพละ
จึงเป็นเหตุให้เธอตื่นไวกว่าปกติแล้วออกไปซ่อมวิ่งนี่เอง
เธอไม่ใช่คนโดดเด่นอะไร... ไม่ว่าจะกีฬาหรือการเรียน รวมถึงรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นเกินกว่ามาตรฐานของนางเอกนิยายทั่วไปเสียเท่าไหร่

เธอวิ่งเบาๆ โดยมีอากาศบริสุทธิ์ในฤดูใบไม้ผลิเป็นฉากหลัง
ทิวทัศน์รอบบ้านในยามเช้านี้เธอรู้จักดี... เช่นเดียวกับผู้คนในละแวกนี้ที่รู้จักเธอ
" สวัสดีจ๊ะ หนูเฟิร์น... ขยันวิ่งตั้งแต่เช้าเลยนะ... " นํ้าเสียงที่อบอุ่นของคุณป้าตัวประกอบในชุดสีม่วงทักทายกับเธอ
" สวัสดีค่ะ... คุณป้าก็ขยันตั้งแต่เช้าเลยนะคะ... " เธอหันไปยิ้มทักทายพลางซอยเท้าอยู่กับที่ก่อนจะสายตาจะไปหยุดอยู่ที่กล่องใบใหญ่ที่วางระเกะระกะตรงทางหน้าบ้าน
" อ๋อ.... กล่องพวกนี้น่ะเหรอ ป้าอยากจะจัดการให้มันเสร็จไวๆ น่ะ เลยต้องรีบทำตั้งแต่เช้า "
" ให้เฟิร์นช่วยดีกว่าค่ะ... " เธอกล่าวขณะวิ่งเข้าไปยกกล่องอย่างระวัง(แม้จะเกือบทำตก) เธอยิ้มชดเชยอย่างเป็นธรรมชาติ
...................................................................................................
" เฮ้อ....เช้านี้ก็แทบไม่ได้วิ่งเลย " เธอถอนหายใจในขณะนั่งเรียนวิชาอะไรซักอย่างที่เธอก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
เธอกำลังจดจ่ออยู่กับไดอารี่บนโต๊ะ...ดูเหมือนเธอกำลังอ่านบันทึกเรื่องประหลาด
ที่เธอเขียนด้วยความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเสียมากกว่า...

" ในความฝัน...เจ้าสาวแห่งราตรีมาเยือนในห้องของเด็กสาว....
เพื่อให้เธอเลือกบางอย่างในกาลเวลา...
กาลเวลาที่ห่อหุ้มในทุกวันวานด้วยความตื่น... และบรรจุความตื่นไว้ในความฝัน...
ความฝันที่ลึกซึ้งกว่ากำลังเดินทางในปัจจุบัน...
และเธอเองที่กำลังสับสน... สับสนในภาพมายาที่กระซิบข้างหูเมื่อคืนวาน...
เธอจะมีทุกอย่าง...หากเธอต้องการ... แล้วทำไมเธอถึงไม่ต้องการมันล่ะ ? "

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง...ก่อนที่จะสลัดมันออกไปได้เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจที่หนักหน่วงเข้ามาโจมตีทางด้านขวามือ...
" นี่... เป็นอะไรอะ ฟ้า ? มีอะไรก็บอกได้นะ... " เธอหันไปถามเจ้าของเสียงนั้นด้วยความเป็นห่วง
ก่อนที่นํ้าเสียงของสาวเจ้าจะตอบกลับมาอย่างเบาบาง... " คาบต่อไป... เราต้องแย่แน่ๆ เลย... "
" คาบต่อไปเหรอ... พละสินะ... " เฟิร์นคิดในใจพลางจะคิดถึงเรื่องของฟ้าอยู่ครู่หนึ่ง...
ฟ้าเป็นเด็กรูปร่างหน้าตาค่อนข้างโดดเด่นกว่าใคร หมายถึงหน้าอกหน้าใจที่เกินหน้าเกินตาชาวบ้าน... ด้วยการที่เธอใส่แว่นแถมยังเป็นพวกอ่อนต่อโลก
ยิ่งทำให้เธอขึ้นไปนั่งบนหิ้งของเด็กผู้ชายส่วนใหญ่....ฟ้าเป็นเด็กหัวดี...ความรับผิดชอบเป็นเลิศ....ที่ไม่เอาอ่าวก็ด้านการกีฬานี่แหละ... อ้อเพราะแบบนี้สินะ...
" อย่ากังวัลไปเลยน่า... " เฟิร์นกล่าวขึ้นพลางสังเกตแววตากังวลที่แพร่ผ่านออกมาจากเลนส์ตาสีดำสนิท
" ฉันต้องโดนล้ออีกแน่ๆ ( ว่าเป็นแม่วัว ) " นํ้าเสียงสั่นบอกกับเฟิร์น
" ฉันจะส่งคนที่ล้อเธอ ไปที่ปากทางเข้านรกให้เอง! " เฟิร์นออกรับหน้าแทน
แต่ดูเหมือนทั้งสีหน้าและท่าทีของฟ้าจะไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่....
" เธอไม่เข้าใจหรอก...ความรู้สึกของฉัน... " ฟ้าพูดขึ้นก่อนจะตามด้วยประโยคหนึ่ง...ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราว
" ฉันอยากมีพรสวรรค์ในด้านกีฬา... " นํ้าเสียงเศร้าๆ ดำเนินขึ้นขณะนิ้วมือกำลังม้วนปลายผมสีดำที่ยาวเป็นลอนอยู่แล้ว
" เธอผ่านมันไปได้แน่ๆ... ไม่มีพรสวรรค์ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย.... ก็แค่พยายามทดแทนส่วนที่ไม่มีก็สิ้นเรื่อง... ฟ้าเองก็พรสวรรค์เรื่องเรียนอยู่แล้ว...
เฟิร์นน่ะไม่ได้เรื่องเลยซักอย่าง... ถึงได้พยายามอยู่ตรงนี้ไง "
เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม ฟ้าดูจะมีกำลังใจมากขึ้นและเริ่มพูดคุยเป็นปกติ...
" ที่อยู่บนโต๊ะ... มันไดอารี่ไม่ใช่เหรอ ? "
" อะ..อื้ม...น่าอายจัง... จัดตารางเรียนผิดวันมาน่ะ... "
" แย่เลยนะ.... เอาของฉันไปอ่านก่อนไหม... ฉันเรียนจบนานแล้ว..." ฟ้ายิ้มขึ้นแล้วส่งหนังสือให้
" ส่วนไดอารี่ของเฟิร์นน่ะ!! ขออ่านหน่อยนึ๊ง!! "
" ว๊าย... ไม่ได้น่ะ... ไม่ได้นะ อย่า!!!... " เกิดสงคราม?แย่งชิงไดอารี่ย่อยๆ เกิดขึ้น
" ตรงนั้นน่ะ เงียบหน่อย!!!! " เสียงครูผู้สอนดังขึ้น...พร้อมกับชอล์กมรณะที่ถูกเขวี้ยงไปโดนนักเรียนที่อยู่ด้านหลังเฟิร์น!! อ่อก!!~
" เธอน่ะ...หยุดสร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนๆ สักที... ตั้งใจเรียนหน่อย...อย่าไปทำให้เพื่อนเสีย ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้ว... "
" ไอ่ที่เขวี้ยงไปโดนคนข้างหลังไม่ใช่ความผิดหนูนะ!!! " แน่นอน...เธอคิดในใจไม่ได้พูดออกไปแต่ประการใด
เด็กสาวที่โดนคำพิพากษาได้แต่นั่งสงบนิ่ง...  การสอนยังดำเนินต่อไป....
" งี่เง่าจริงๆ... เธอน่ะ... " เสียงเย็นชาบอกกับเธอจากอีกด้าน...
" ไม่ต้องยุ่งกับโลก 3D ของฉัน...คุณโอตาคุ.... " เฟิร์นบอกกับเจ้าของเสียงนั้น
เพื่อนสมัยเด็กที่คุ้นเคย... ผู้ชายข้างบ้าน...ที่เฟิร์นค้นพบมิติอีกมิติขณะแอบเข้าไปในห้องของเขา
มิติโลกเร้นลับของสาวน้อย....ในห้องของตี๋แว่นอัจฉริยะ
" เฮ้... โอตาคุไม่ใช่สัตว์เลื้อยคลานนะเฟ้ย... " เขาตอบขึ้นขณะใช้นิ้วกลางกับนิ้วชี้ข้างซ้ายที่ถนัดดันแว่นขึ้น
ก่อนที่จะยกมือแล้วเดินออกไปแก้สมการอะไรบางอย่างที่หน้าชั้นเรียน.... อย่างเหนือชั้น....
" น่าทึ่งจริงๆ นักเรียนแบบเธอนี่... สมกับเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์และความหวังของโรงเรียนจริงๆ... "
" ถ้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอาจารย์เรียนไม่เอาไหน ก็คงไม่ใช่ลูกศิษย์อาจารย์สินะคะ... " เธอคิดในใจ แต่ไม่พูดออกไปเช่นทุกครั้ง
" เธอพอจะบอกเพื่อนๆ ได้ไหม... ว่าเธอแก้สมการได้ง่ายๆ ยังไง.... "
" ...อ่า...เออ....อืม.... " เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่งเช่นทุกครั้ง... เพื่อนๆ กำลังลุ้นกันอยู่
" บางทีมารดาของสมการก็คือความไม่เท่าเทียม... คุณเคยพบคำตอบ...แบบไม่มีเหตุผลบ้างไหม ? " เขาตอบออกมาในที่สุด ขณะที่เพื่อนๆ ปรบมือให้
" ไอ่หมอนี่มัน...ขี้เก๊ก...ชะมัด " เฟิร์นคิดในใจ... กัดฟันกรอด
" โลกของเธอคงจะพิศวง มากเลยนะ... " ครูถามขึ้นด้วยความทึ่ง...
" มนุษย์ถูกกักขังในกะลาที่เรียกว่าโลก... ส่วนผมถูกขังอยู่ในโลก...ที่เรียกว่ากะลา... ผมไม่อาจรู้ได้เลยว่ากะลาของผมมันใหญ่แค่ไหน... อาจใหญ่กว่าโลก แต่ที่แน่ๆ สำหรับวันนี้..มันใหญ่ขึ้นอีกแล้ว "
พอประโยคนี้จบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกระลอก... เฟิร์นดูเหมือนจะหมั่นไส้ขึ้นเรื่อยๆ... ไอ่ตี๋หัวฟูนั่น....
คิดๆ ดูแล้วคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ... เก่งในทุกๆ ด้านเลย... รวมถึงการเข้าสังคมด้วย... ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ
เธอเผลอคิดไปแล้วถ้ามีพรสวรรค์แบบนั้นบ้างก็คงจะดี...แต่เธอก็ปฏิเสธในความคิดนั้น... ความคิดต้องห้าม...
ห้วงความคิดคำนึงของเธอกำลังจะย้อนกลับไปสู่อดีต...
สาเหตุของความพยายามที่เกินคำว่าความพยายาม... แม้จะได้กลับมาไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยก็ตามที...
ห้วงคิดคำนึงกำลังเดินทาง
" เฟิร์น...เฟิร์น... หมดคาบแล้ว " เสียงของฟ้าดึงเฟิร์นออกจากภวังค์...
" ไปเรียนพละกัน... " ฟ้าพูดขึ้น...
" มาพยายามด้วยกันเถอะ.... " เฟิร์นยิ้มขึ้นอีกครั้ง... ฟ้ายิ้มตอบ...
กว่าจะรู้สึกตัวทั้งสองก็มายืนสั่น(สู้)อยู่ข้างๆ สนาม...
" อึ๋ย...ตายแล้ว...ทำไงดีง่า... " ฟ้ากอดเฟิร์นแน่น เฟิร์นได้แต่ลูบหัวฟ้าเบาๆ ใบหน้าส่ออาการเคลิ้ม...
" ทำใจดีๆ ไวน่า...หลับหูหลับตาแป๊ปเดียวก็ 100 เมตรแล้ว...ดูเหมือนผู้ชายจะวิ่งก่อนนะ... " เฟิร์นมองไปตรงลู่วิ่งอริของเธอตรงนั้น
" หนึ่งน่ะเหรอ.... " ฟ้าพูดขึ้น.... " ดูดีมากเลยล่ะ... " บางทีฟ้าอาจหมายถึงไอ่หนุ่มแว่นหัวฟูโอตาคุนั่น
" ห๊ะ...ว่าไงนะ... เธอชอบมันเหรอ.... " เฟิร์นสะดุ้งกึกจนมือไปจิกหัวฟ้าโดยไม่รู้ตัว
" อะ โอ๊ย...ชอบไม่ได้เหรอ ?... รึว่าเฟิร์น ?!!? "
" ไม่ใช่ซักหน่อย... ไอ่หมอนั่นน่าขยะแขยงจะตาย...ใครจะไปสน..."
"  โฮ่...เห็นสนิทกันซะขนาดนั้น..."
" คนทะเลาะกันอย่าเหมาว่าสนิทกันสิ... "
" ที่ทะเลาะกันตอนเริ่มแล้วลงเอยด้วยกันมีตั้งเยอะแยะ... "
" เธอน่ะ ดูละครมากไปแล้ว!! "
ทั้งสองหยุดพูดเมื่อหนึ่งวิ่งตัดผ่านสายลมตรงหน้าผ่านไป...
" โอ้...โห เร็วสุดยอดแฮะ.... " เฟิร์นอุทานขึ้นด้วยความทึ่ง
หนึ่งวิ่งเข้าเส้นชัยคนแรกด้วยเวลา 8 วินาทีปลายๆ....( เกือบๆ 9 วิ )
ความเงียบคั่นอยู่ตรงกลางครู่หนึ่ง
" ต่อไปก็ถึงตาเฟิร์นแล้ว... " ฟ้าพูดขึ้น
" ฟ้าจะจับเวลาให้นะ... " เธอเสนอตัวขึ้น
" อื้ม ขอบคุณล่ะ.... " เฟิร์นยิ้มขอบคุณ
...................................................................................
" แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก... " เฟิร์นหายใจถี่ๆ หลังจากวิ่งเสร็จ เป็นการวิ่งที่ธรรมดาและจืดชืดจนไม่อยากบรรยาย...
" 13 วิแหนะ... ใช้ได้เลยนะเนี่ย.... " ฟ้าเดินเข้ามาบอกเวลา....
" เวลาได้พยายามเต็มที่... นี่มันสุดยอดเลยจริงๆ นะ... " เฟิร์นบอกขึ้น...
" แง... ถึงตาฉันแล้วล่ะ..." ฟ้าพูดขึ้น...
" ทำใจให้สบายสิ... แป๊ปเดียวเอง... ทุกอย่างจะผ่านไป...เท่าที่ได้พยายาม...เฟิร์นจะจับเวลาให้นะ... " เฟิร์นพูดขึ้นแล้วเดินออกไปจับเวลา
" จ๊ะ... " ฟ้าตอบเบาๆ ท่าทางเอาจริงเอาจัง... เฟิร์นคิดเป็นห่วงในใจ....
ในโชคชะตาตลกร้าย...ที่สายลมพัดพามายังเธอ...
ฝีเท้าของของเด็กสาวที่อืดอาดและไม่มั่นใจที่สุดในห้องวิ่งตัดผ่านเส้นทางสายสั่นคลอน
ด้วยเวลาที่น้อยที่สุด...เท่าที่โลกนี้เคยมี...
และฟ้าก็วิ่งเข้ามาหา...ตัวเฟิร์นเองที่พึ่งค้นพบว่าเธออาจจะเป็นต้นตอของเรื่องทั้งหมดก็เป็นได้...
" เฟิร์น...ฟ้าใช้เวลาเท่าไหร่เหรอ ?...  "
" เร็วมากเลยล่ะ...7 วินะ...สถิติโลกเลยละมั้ง... " เฟิร์นตอบด้วยเสียงไม่เชื่อ ในมือกำลังสั่นอยู่
" ไม่น่าเลยเชื่อ... ว่าฟ้าจะทำได้... " ฟ้าดีใจมาก...จนกลั้นนํ้าตาไม่อยู่...เพื่อนๆ ทุกคนก็กรูกันเข้ามาแสดงความยินดี
ช่วยเข้าชมรมกรีฑาบ้าง... เฟิร์นถูกกันออกไปจากตรงนั้น...
ไม่มีที่ยืนสำหรับคนธรรมดา....
จบสิ้นแล้ว...โดยลำพัง...

...................................................................................
เย็นวันนั้นเฟิร์นยังครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อตอนกลางวัน....
บางอย่างที่ไม่เป็นธรรมชาติได้เกิดขึ้น... ฟ้าได้เอาชนะความพยายามของคนที่พยายามในสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาทั้งชีวิต
โดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ตัวด้วยซํ้า... มันโหดร้ายมากมิใช่หรือ ?
เธอน่าจะยินดี...แต่กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น....
เธอละความคิดนั้น บนที่นอน...เธอกอดหมอนและคว้ารีโมทมาเปิดทีวี...
เป็นรายการข่าว... ที่มีพิธีกรหน้าใหม่ที่เธอไม่รู้จัก...และมีนักวิชาการอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ
" ข่าวต่อไป ในวันนี้วงการวิทยาศาสตร์ต้องตะลึง เมื่อเช้าตรู่วันนี้สถาบันวิทยาศาสตร์โลกได้รับเอกสารต้นฉบับเขียนด้วยลายมือ...
และระบุว่าสิ่งนั้นเป็นสมการของการรวมแรงทั้งสี่เข้าไว้ด้วยกันซึ่งเป็นสิ่งที่อัลเบิร์ต ไอสไตน์ใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตเพื่อคิดมัน แต่ก็เสียชีวิตไปเสียก่อน
โดยในตอนนี้สภาวิทยาศาสตร์ได้ลงมติในที่ประชุมรับรองในทฤษฎีนั้นแล้ว... โดยเจ้าของทฤษฎีเป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยไม่มีชื่อ(เสียง)แห่งหนึ่ง...
ซึ่งไม่น่าเชื่อมีผลการเรียนวิชาฟิสิกส์ในระดับ F ซึ่งเจ้าตัวกำลังประสบวิกฤตด้านการเรียนเพราะปัญหานี้...
เขากล่าวว่า " ผมหวังว่าสักวันผมจะประสบความสำเร็จในด้านฟิสิกส์... และได้แต่ภาวนาแบบนี้เรื่อยมา
ไม่น่าเชื่อ จู่ๆ ก็มีอะไรไม่รู้มาดลใจ ขณะที่ผมกำลังควงปากกาอยู่นั้น... ผมได้รวมแรงไฟฟ้า แม่เหล็ก นิวเคลียร์อย่างอ่อน และนิวเคลียร์อย่างเข้มเข้าด้วยกัน
ทางที่ดีมหาวิทยาลัยควรพิจารราเกรดให้ผมใหม่และผมอาจจะได้รับรางวัลโนเบิลไพรซ์ในสาขาฟิสิกส์ด้วย "
"  โห....  " เฟิร์นถึงกับอึ้งจนอุทานออกมาและมองไปที่ปฏิทิน... วันนี้... นึกว่าเอฟริลฟูลซะอีก...
" ต่อไปเป็นข่าวกีฬา...เป็นที่น่าทึ่งในการแข่งขันชิงจ้าวลมกรดโลกประจำปีมีการทำลายสติโลกในทุกรายการ... เริ่มที่การแข่งขันวิ่ง 100 เมตรโดยใช้เวลาที่เข้าแส้นชัยเพียง 3 วินาทีเท่านั้น... "
" เฮ้ย!!! เป็นไปได้ไง... " เฟิร์นนิ่งเงียบไปซักพัก... แล้วเริ่มรู้สึกกลัว...
" มีความเห็นอย่างไรบ้างคะ... กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับโลกใบนี้... " เสียงผู้ประกาศข่าวถามนักวิชาการหัวล้านอีกคนในโทรทัศน์...
" ตาลปัตรมากเลยครับ... ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ... เราพบว่าส่วนมากพวกที่ทำลายสถิติใหม่ต่างๆ นั้นล้วนมีความต้องการที่จะมีพรสวรรค์ในด้านนั้นทั้งสิ้น... "
" แปลความได้ว่าอย่างไรคะ ? "
" บางทีพระเจ้า อาจได้มอบพรให้แก่มนุษย์... เป็นไปไม่ได้เลย ที่จู่ๆ เราจะมีความสามารถแบบก้าวกระโดด...โดยที่ไม่ต้องพยายามใช้หยาดเหงื่อเพื่อแลกเปลี่ยนความสามารถนั้นมา "
" พระเจ้า... เป็นไปได้หรือคะ ?... "
" ไม่มีทฤษฎีอะไรที่อธิบายได้อีกแล้วนะครับ... แค่คนนั้นต้องการ เขาจะได้รับความสามารถนั้นมา...ดูเหมือนจะเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น "
" แบบนั้นไม่ดีหรอกหรือคะ ดูเหมือนว่าชั้นก็ภาวนาแบบนั้นมาตลอดเหมือนกันกว่าจะได้เข้ามาทำงานในสถานีโทรทัศน์แห่งนี้!? "
" ปัญหาอาชญากรและการแข่งขันจะเพิ่มสูงขึ้นนะครับ... โดยเฉพาะการเกิดอาชญากรรมมีหลายคดีในช่วงไม่กี่วันมานี้ที่ตำรวจไม่สามารถหาความเกี่ยวข้องและคลี่คลายคดีได้... "
" แสดงว่ามีการนำความสามารถไปใช้ในทางที่ผิดสินะคะ... "
" ครับ... เราได้แต่คาดหวังว่าจะมีคนที่คิดจะหยุดยั้งพวกที่นำความสามารถไปใช้ในทางที่ผิดมากกว่าผู้ที่กระทำผิด... "
" ค่ะ...เราต้องขอบคุณพรสวรรค์ในการวิเคราะห์ของท่านนะคะ... ที่ได้ชี้นำโลกนี้ -พรึ่บ- "
เสียงนั้นสิ้นสุดลง....พร้อมกับภาพที่หายไป... เฟิร์นเป็นคนปิดมันเอง
" งี่เง่าจริงๆ.... โลกใบนี้บ้ากันไปหมดแล้ว... "
" นั่นสินะ...งี่เง่าจริงๆ... " เสียงที่คุ้นเคยเดินผ่านทางหน้าต่างเข้ามา
เฟิร์นหันไปทางนั้น ออกไปนอกหน้าต่างชั้น 2 หน้าต่างทั้งสองบ้านที่ตรงกัน... มันอยู่ห่างกันนิดเดียว จนแทบจะก้าวไปหากันได้สบายๆ...
" หนึ่ง...นายเองก็คิดแบบนั้นเหรอ ? "
" พรสวรรค์อะไรกัน...พลังที่ไม่ใช่ของตัวเองก็ไม่ใช่ของตัวเองวันยันคํ่า... "
" สิ่งที่นายมีไม่ใช่พรสวรรค์สินะ... "
" ไม่รู้สิ... ถ้าใช่มันก็คงหลายอย่างหน่อย... ธรรมชาติคงไม่ลำเอียงขนาดนั้น... "
" คนบนโลกกำลังหลอกตัวเอง...เพราะฉันล่ะ... " เฟิร์นพูดขึ้นอย่างเศร้าๆ....
" ทำไมล่ะ ? "  หนึ่งถามขึ้น...บทสนทนาแห่งความเป็นจริงที่มีเพียงแต่ในนิยายจึงได้เกิดขึ้นในที่สุด...
" ...แบบนี้เองรึ ? "
" นายเชื่อชั้นรึ... "
" เธอโกหกใครเป็นซะที่ไหนล่ะ... "
" นายจะอยู่ข้างฉันใช่ไหม ?... มาเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ด้วยกัน... "
" ฉันแค่บอกว่าเชื่อ... แต่ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ข้างๆ เธอเพื่อทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้... สิ่งไม่มีใครกล้าแม้แต่จะคิดด้วยซํ้า... " หนึ่งตอบอย่างเย็นชา..
" บางทีฉันอาจเปลี่ยนแปลงคนทั้งโลกไม่ได้.... อยากให้รู้เอาไว้.... คนทั้งโลกก็เปลี่ยนแปลงฉันไม่ได้เหมือนกัน... "
" ความโง่ส่วนบุคคลของเธอ...ฉันไม่ขอเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ... ฉันจะคอยดูละกัน...เธอจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้..ด้วยวิธีไหน... "
บานกระจกหน้าต่างปิดลง... ก่อนผ้าม่านจะถูกเลื่อนมาปิด
" ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ...ทั้งหมดเพราะฉันสินะ... ? "
" คงจะเป็นแบบนั้นแหละ... แม่หนู.... " นางฟ้าโผล่มาจากอีกด้านของความสงสัย...
" จะทำยังไงต่อไปดีล่ะ... แบบนี้ก็ไม่เลวนะ เป็นความต้องการของเธอเองนี่นา... ไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลงคนอื่นหรอก... เนียนๆ ไปซะ...ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "
" ............. "
เฟิร์นเอนตัวลงบนที่นอนช้าๆ...
" ถ้าเธอต้องการละก็... เธอก็จะได้...รสชาติของการกลืนนํ้าลายตัวเองก็ไม่ได้แย่มากมายหรอกนะ.. "
" ฉันต้องการ.... " เฟิร์นพูดขึ้นขณะยื่นฝ่ามือทั้งสองออกไปข้างหน้า ไม่มีเอ็ฟเฟ็คพิเศษเกิดขึ้นแต่อย่างใด เพราะนี่ไม่ใช่นิยายแฟนตาซี...
" เธอได้รับมันแล้ว.... มันเป็นความสามารถที่ไร้ค่าสุดๆ เลยล่ะ... แต่ว่าน่าสนใจมากเลย....ชั้นคิดว่างั้นนะ  "
" ฉันไม่ได้ฉลาดอะไรมากมายหรอกนะ...ฉันมีแค่ความมุ่งมั่นเท่านั้น... "
" เธอยังมีมือคู่นั้นด้วยนะ... พรสวรรค์ที่ได้มาใหม่อยู่ในนั้น.... จะเรียกว่าพรสวรรค์ก็ไม่ได้...
พลังในมือคู่นั้นเคยเป็นกฏเกณฑ์ที่พระเจ้าชอบใช้หลังจากการทดลองมนุษย์น่ะ "
" ....ฉันตั้งชื่อมันว่า อืม.... " ซีโร่ " แล้วกัน...เจ๋งใช่มะ ? "
" ชวนให้คิดถึงเจ้าของเก่ามันจริงๆ... หวังว่าเธอคงไม่มีจุดจบเดียวกันนะ... "
" หมายถึงอะไรคะ ? "
" อีกหน่อยก็จะกระจ่างเอง... เวลาเหลือไม่มากแล้วสำหรับโลกใบนี้... "
" หมายความว่าอย่างไรรึคะ ? "
" สิ่งที่เธอต้องเจอจากนี้ต่อไป... มันคือรูปร่างความโลภของคนนับพันล้านคน... ฉันจะคอยดู...ความสามารถที่เกือบจะไร้ค่านี้...จะเปลี่ยนพวกเขาเหล่านั้นอย่างไร ? "
นางฟ้าแปลกหน้าจากไปแล้ว.... ดังเช่นทุกครั้ง
บางอย่างผุดขึ้นมา... ท่ามกลางความเงียบงัน
เฟิร์นวิ่งไปทีหน้าต่างแล้วเคาะกระจกบานนั้นที่กั้นระหว่างเธอและเขาไว้...
" หือ ? มีอะไร ? " หนึ่งถามอย่างรำคาญ.... ส่วนเฟิร์นตอบอย่างตื่นเต้น...
" ฉันจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้.... ด้วยโดมิโนยังไงล่ะ!! "
" เธอติ๊งต๊องไปแล้วสินะ.... "
" นายไม่เข้าใจทฤษฎีที่ซับซ้อนของฉันหรอก!! "
เธอยิ้มอย่างมีหวังฉาบมุมเล็กๆ ที่โลกไม่รู้จักด้วยความมุ่งมั่น
...................
...................
ในหน้าสุดท้ายของไดอารี่ของเด็กสาว... บันทึกบางอย่างไว้...
บนเตียงนั้น...ข้างๆเธอที่สติยังสวมกอดอยู่กับความไม่ตื่น....

เบื้องหน้าของฉันคือโลกมนุษย์ที่ถูกโอบกอดด้วยไฟนรกนามว่าการแข่งขัน
ฉันเป็นเพียงแค่เงา.... ในระบบการศึกษาแบบแพ้คัดออก
ไม่รู้ว่าต้องใช้ความพยายามมากมายเท่าไหร่จึงจะเทียบกับหัวกะทิพวกนั้นได้...
บางทีก็อาจไม่มีวันนั้น...
ถึงจะรู้อย่างนั้น... มันก็ไม่ทำให้ฉันหยุดฝันแต่ประการใด...
ความดันทุรังนี่อาจเป็นข้อดีอย่างเดียวก็ฉันก็ว่าได้....
ฉันกำลังพยายามเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้อย่างเงียบ ๆ ... ด้วยความธรรมดาของฉัน
หวังว่าอ้อมแขนของความธรรมดาจะกลับมาโอบกอดโลกใบนี้....
------------------------------

และการผจญภัยเพื่อนำความธรรมดากลับสู่โลกกำลังจะเริ่ม ณ บัดนี้....

โปรดติดตาม...