เพราะอยู่หอน่าเบื่อเกินไปถึงได้มาเขียนนิยาย

ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ นี่ไม่ใช่นิยายปกติที่เราเคยเขียนค่ะ เป็นเรื่องจริงของเราที่มันรู้สึกอัดอั้นจนอยากระบายให้ใครซักคนฟัง

ในชีวิตของเรา แน่นอนว่าต้องรู้จักพึ่งตัวเอง และเข้มแข็งขึ้นให้เป็นใช่มั้ยคะ ค่ะ เราทุกคนทราบดี

แต่มันก็เหนื่อยใช่มั้ยล่ะคะ กับการบอกว่าไม่เป็นไรกับเรื่องที่ไม่เป็นไปตามแผน

มันเหนื่อยนะคะที่ทุกวันกลับมาที่ห้องแล้วทุกอย่างเหมือนจะพังลงเพียงแค่มีคนสะกิด

ไม่ใช่ความเหนื่อยที่จะร้องตะโกนออกมา แต่เป็นความเหนื่อยแบบที่อยากร้องไห้แต่ก็ไม่อยากร้องด้วยซ้ำเพราะมันจะยิ่งเพลียกว่าเดิม

มองซ้ายมองขวา ความเว้งว้างมีอยู่ทุกที่ไป สิ่งที่เข้ากันไม่ได้มีอยู่รอบตัวจนทำให้รู้สึกเหมือนที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา เราไม่เหมาะกับที่นี่เลย เราอยากออกไป แต่ออกไปไหน ออกไปอยู่กับใคร ก็ไม่รู้

เทียบกับความลำบากของเรากับคนอื่นแล้วอาจจะเล็กน้อยด้วยซ้ำ แต่เพราะหัวใจของเราก็มีอยู่แค่ดวงเดียวมันก็เลยเทียบกับใครไม่ได้ มันเจ็บเหลือเกิน

วันที่ฝนตก เราหัวเราะเมื่อพยายามหลบน้ำขังตามถนน หอบของพะรุงพะรังขึ้นบันไดสามชั้น ไขกุญแจห้องอย่างยากลำบากแล้วเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ 

ยิ่งทำให้ทุกอย่างมันช่างดูจืดชืดเหลือเกิน