ทุเรียนเจ้ากรรม - ทุเรียนเจ้ากรรม นิยาย ทุเรียนเจ้ากรรม : Dek-D.com - Writer

    ทุเรียนเจ้ากรรม

    ผู้เข้าชมรวม

    125

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    125

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  16 ม.ค. 60 / 18:03 น.


    ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
              

    กาลครั้งหนึ่ง เวลาพระอาทิตย์เหนือหัว เด็กชายเดินหลงป่าไปพบทุเรียนต้นหนึ่ง สูงตระหง่านเกินกว่าทุเรียนทั่วไป ทั้งต้นมีทุเรียนอยู่ลูกเดียว ตอนนี้เขาหิวมากๆจึงปีนขึ้นไปเก็บมัน



    “อย่างน้อยข้าก็มีอะไรกิน” เขาคิดดังไปหน่อย



    นางไม้มองจากบนยอด เบะปาก ทำหน้าบูดบึ้ง



    เด็กชายปีนอย่างยากลำบาก ต้นมันสูงแบบว่าควรลาออกจากการเป็นทุเรียนแล้วสมัครเป็นต้นตะเคียนจะเหมาะเสียกว่า



    ใช้เวลาค่อนวันก็ปีนจนถึงกิ่งที่มีลูกทุเรียนอยู่ เขาหอบแฮ่กๆ ปวดข้อนิ้วและได้แผลสดตรงฝ่าเท้า



    นางไม้จ้องจดจ่ออยู่ที่เดิม



    เด็กชายเกาะกิ่งไม้อย่างระมัดระวัง ค่อยๆเคลื่อนทีละนิดเข้าไปหาลูกทุเรียนนั้น



    เจ้ากรรมอันใดหนอบันดาลให้ทุเรียนหล่นจากกิ่งไปต่อหน้าต่อตา ห่างไม่ถึงครึ่งวาด้วยซ้ำ



    ทั้งเด็กชายและนางไม้ต่างเหวอ



    “อย่างน้อยข้าก็ได้เวิร์คเอ้าท์” เขาถอนใจแรง



    คงต้องลงไปเก็บข้างล่าง แต่บรรยากาศรอบด้านมืดหมดแล้ว มันอันตรายเกินกว่าที่จะปีนลง เด็กชายอาจก้าวพลาดตกลงไปตาย



    เขาตัดสินใจค้างคืนบนนั้น ทำเพียงนั่งนิ่งๆบนกิ่ง พยายามตั้งสติไว้ เพราะถ้าเขาหลับก็อาจตกลงมาตายได้เหมือนกัน มันคงเป็นคืนที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของเด็กชายผู้โชคร้าย



    นางไม้ยังเฝ้าดูอยู่เงียบๆ



    เวลาผ่านไปช้ามาก ป่ายามนี้เงียบสนิทซึ่งมันไม่ดีเพราะชวนให้หนังตาหย่อนเหลือเกิน



    กลางคืนในป่าช่างหนาว แต่ดวงดาวส่องแสงสวย



    “อย่างน้อยข้าก็ได้ชมดาว” เด็กชายกล่าว



    เวลาไม่เดินถอยหลัง และมันกำลังดึงพระอาทิตย์ขึ้นช้าๆ ขอบฟ้าทางขวามือเริ่มมีสีส้มปนเทา



    เขายิ้ม



    ทว่าเจ้ากรรมเก็บดอกอีกแล้ว กิ่งทุเรียนที่ตั้งมั่นมาทั้งคืนดันหักเอาดื๊อๆ ทั้งกิ่งไม้ ทั้งเด็กชายร่วงลงสู่พื้น



    กรรมซ้ำกรรมซ้อน เขาหล่นลงมาหาลูกทุเรียนที่อยู่ข้างล่างพอดี



    ตุบ หนามแหลมแทงกลางท้อง แหวกทะลุไส้เป็นรูเลย เขานอนโก่งบนลูกทุเรียน หน้าถูดินกลิ่นคาวเลือดที่เจิ่งนองของตัวเอง โอดโอยในลำคอ รู้สึกเจ็บมากตรงแขนอันบิดเบี้ยวจากกระดูกหัก



    “อย่างน้อยข้าก็เป็นปุ๋ย” เขาพูดก่อนลาโลก











    จบ

    .

    ..

    ...

    ....

    .....

    ......

    .......

    ........

    .........


    จบก็เ-ี้ยแล้ว



    นางไม้เห็นถึงความอุตสาหะและความคิดบวกของเด็กชาย เธอช่วยเขาก่อนจะสิ้นใจ


    แบบว่า...


    ช่วยทำในสิ่งที่เขาขอ


    เธอขุดหลุมใต้ต้นทุเรียน ลากศพของเด็กชายลงหลุมนั้น เขาจะได้เป็นปุ๋ยถูกตำแหน่งไง






    จบแล้ว อิอิ

    ทุเรียนอร่อยต้องนนทบุรี แต่ของดีเมืองขอนแก่นต้องผู้เขียนไง
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      คำนิยม Top

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      คำนิยมล่าสุด

      ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

      ความคิดเห็น

      ×