ร้ายรักหัวใจอสูร(รอรีอัปฉบับสมบูรณ์)

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”

“ไม่ต้องกลัว” ชายหนุ่มยกมือขวาเสมอไหล่ “ผมสัญญาจะกลับออกไปทันทีที่ได้คำตอบที่ต้องการ”

“ฉันไม่มีคำตอบอะไรให้คุณ!”

“มีสิ หนูดายังไม่ได้ตอบของผมเลยว่าพ่อของลูกหนูดาก็คือผมใช่หรือไม่?”

“ไม่ใช่! ก็บอกแล้วไง ลูกนกเป็นลูกของฉันคนเดียว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับคุณ”

“กลัวว่านิดเดียวไม่เกี่ยว แต่เกี่ยวมากๆ น่ะสิ เอาอย่างนี้ละกันจะได้ตัดปัญหาไม่ให้ผมมาคอยวุ่นวายอีก เราพายายหนูไปตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอ เพราะแค่ตรวจเลือดอาจจะมีข้อโต้แย้งเรื่องกรุ๊ฟเลือดเหมือนกันทั้งที่ไม่ใช่ญาติ”

เห็นหญิงสาวมีอาการผงะ แม้จะเพียงเล็กน้อย ประกอบสีหน้าที่ดูเหมือนะซีดลง เขาก็เกือบจะแน่ใจว่าตนมาถูกทางแล้ว จึงไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไป ถามเสียงคาดคั้น

“ลูกนกเป็นลูกของผมใช่ไหม? บอกความจริงมาหนูดา ว่าใช่หรือไม่ใช่?”

“แม่หนูดาขา...”

เสียงเรียกเล็กๆ มาจากข้างใน ก่อนร่างเล็กสวมชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อนิ่มสีขาวสะอ้านจะปรากฏช่วยหยุดท่าทีคุกคามของชายหนุ่มลงได้อย่างชะงัด

“ลูกนก”

อภิชดาเรียกลูกสาว รีบวิ่งเข้าไปกอดลูกน้อยเอาไว้

“ลุกมาทำไมกันลูก”

“บนเตียงไม่มีแม่หนูดา ลูกนกเลยเลยนอนม่ายหลับ”

ถึงว่าจะตอบคำถามมารดาแต่ตากลมล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอนระยับกลับจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่ม

“คุณลุง...คนนั้น มาบ้านเราทำมายคะ?”

ผู้ใหญ่ไม่มีใครตอบสักคน เด็กหญิงกลับมามองหน้ามารดาแล้วก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดราวผู้ใหญ่

“แม่หนูดาร้องไห้ทำมาย คุณลุงคนนั้นรังแกแม่หนูดาเหรอค้า ไม่เป็นรายนะ ลูกนกอยู่นี่แล้ว แม่หนูดาไม่ต้องกัว โอ๋โอ๋...ไม่ร้องน้าแม่หนูดาคนเก่ง”

มืออูมขาวประดับด้วยนิ้วเล็กป้อมยกขึ้นลูบแก้มเนียนของมารดาที่นั่งคุกเข่าตรงหน้า

“แม่หนูดาเจ็บตรงหนาย...ตรงแก้มเหรอ เพี๊ยง! ลูกนกเป่าให้แล้วน้า ไม่เจ็บแล้วน้าคนดี”

เสียงปลอบ คำพูดคำจา คงจำมาจากมารดานั้นเอง

ภาพลูกสาวตัวน้อยปลอบโยนคนเป็นแม่ ทำเอาณชนกสะอึกอึ้ง เจ็บแปลบที่หัวใจ เมื่อคิดไปว่าลูกคงเห็นเขาเป็นเพียงไอ้หน้ารังแกผู้หญิง

โถ... ลูกนกตัวน้อยของพ่อ ตัวแค่นี้แต่ก็รู้จักปลอบแม่ไม่ให้กลัว

ณชนก (พี่ณะ)

“สวัสดีครับ คุณหมอ”

คนวาวท่ากร่างราวนักเลงปากซอย เปิดฉากทักทายก่อนยิ้มๆ ออกจะขัดกับสีหน้าท่าที

“ครับ สวัสดี”  นายแพทย์หนุ่มตอบตามมารยาท   “ผมไม่ทราบว่าคุณ...”

“ณชนก”   คนรอจังหวะอยู่แล้วสบช่อง แนะนำตัวเองทันที ไม่หยุดแค่นั้น  

“คุณหมออาจจะไม่รู้จักผมอย่างที่หนูดารู้จักเป็นอย่างดีในฐานะที่ผมเป็นพ่อของลูกนก”

คุณหมอหนุ่มทำหน้านิ่ว หากคนที่เดินเข้ามาแนะนำตัวเองหน้าตายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ พูดสำทับ

“คุณหมอฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมเป็นพ่อของลูกนกจริงๆ ไม่เชื่อ...”

“หมอคะ เราไปกันเถอะค่ะ ลูกนก ขึ้นรถเร็วคนดี”   อภิชดาส่งเสียงเร่งมาจากในรถ

“หนีได้หนีไป”   คนถูกเมินพูดเสียงดังฟังชัด  “แต่อย่าลืมล่ะ หนีอย่างอื่นพอหนีได้แต่หนีความจริงยังไงก็หนีไม่พ้น”  กังวานเสียงห้าวทุ้มมุ่งมั่น

อภิชดา(หนูดา) 

“คุณออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว และอย่าได้มารบกวนเราแม่ลูกอีก”

บอกเขาแล้ว ก็โน้มตัวลงอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขน เดินลิ่วๆ กลับเข้าห้องนอนไป 

หลังเอนกายลงบนเตียง อภิชดาโอบศีรษะเล็กไว้แนบอก ปากพึมพำบอกให้ลูกสาวตัวน้อยหลับตาได้แล้ว เด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่าย แต่ดูเหมือนจะยังไม่หลับขณะคนเป็นแม่ก็ยังลืมตาโพลง

ก็ได้ยินอยู่ละเสียงประตูหน้าปิดเปิด แสดงว่าคน...บ้านั่น คงกลับออกไปจากบ้านของเธอแล้ว

ทำไมนะ? ทำไมเขาต้องตามรังควานเธออย่างนี้ด้วย?

ที่ทำกับเธอเมื่อหลายปีก่อนยังไม่สาแก่ใจ ไม่ทำให้เขาหายโกรธแค้นอีกหรือ?

ตาโตกระพริบถี่ ถึงอย่างนั้นน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามจะสะกดกลั้นเอาไว้ก็ยังไหลรินออกมาจากหน่วยตาทั้งคู่อยู่ดี

ลูกนก

“ดูแม่หนูดาสิคะลูกนก งอนพ่อณะไม่รู้แล้ว อย่างนี้น่าจับมาตีก้นนะ”

ลูกนกกะพริบตากลมใสปริบ แต่ไม่ยอมรับมุข ตักโจ๊กที่มารดาเลื่อนชามที่เพิ่งปรุงเสร็จตรงหน้าเข้าปากราวกับไม่สนใจอย่างอื่น

“ว่าไงคะลูกนกคนดี จับคนดื้ออย่างแม่หนูดามาหวดก้นดีไหม หรือว่า... มาคิดอีกที พ่อณะปราบแม่หนูดาด้วยการจูบให้ขาดใจคาปากเลยดีกว่าเนอะ ปากแม่หนูดาน่ะทั้งหอมทั้งหวานเลยเชียว ลูกนกคงไม่รู้หรอกว่าปากแม่หนูดาหวานแค่ไหน”

“ลู้”    คนตัวเล็กละปากจากช้อนที่ตักโจ๊กเข้าปากมาตอบ   “ลูกนกลู้... คุณพ่อของลูกนกตายแล้ว แม่หนูดาบอก...พ่อของลูกนกตายแล้วใช่ไหมค้าแม่หนูดาขา”   ตอนท้ายหันไปถามมารดาให้ช่วยยืนยันว่าตนเข้าใจถูก