คุณหมอมือใหม่หัวใจหัดรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ตอนที่ 1

            เช้าแล้วเหรอไม่อยากตื่นเลย หลังจากลาพักร้อน 10 วัน เช้าวันนี้เป็นวันแรกที่ต้องกลับมาทำงาน ทำให้พรพรรณรู้สึกขี้เกียจแต่ด้วยหน้าที่และต้องใช้เงินในการดำเนินชีวิต จึงต้องลุกขึ้นจากที่นอนอันแสนสุขสบายเพื่ออาบน้ำ แต่งตัวเพื่อมาทำงาน เริ่มด้วยเปิดเพลงที่ชอบพร้อมๆกับอาบน้ำ ฮัมเพลงเบาๆ อารมณ์ดีขึ้นมาทันที รู้สึกกระฉับกระเฉง แล้วเริ่มแต่งตัว

            “เมื่อไรฉันจะสวมหมวกได้สวยถูกใจซะทีนะ”

            แม้จะทำงานมา 5 ปีแล้วแต่พรพรรณยังคงมีปัญหาเรื่องการสวมหมวกพยาบาลให้ดูดี แม้ว่าเมื่อเข้าไปถึงแผนกที่เธอทำงานต้องถอดออกเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดอีกชุดหนึ่งก็ตาม แต่เป็นระเบียบปฏิบัติที่ต้องสวมชุดพยาบาล

            “อืม สวยแล้ว วันนี้ฉันสวยและดูดีที่สุด” เป็นคำพูดที่เธอพูดหน้ากระจกทุกครั้งก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ตนเอง ซึ่งไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเท่าไรนัก

            “พี่มด.. สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักพร้อมทั้งยกมือทำความเคารพหัวหน้าแผนก

            “หายหน้าไปนานเลยนะย่ะเธอ” พี่มดหรือคุณนฤมลเอ่ยทักลูกน้องสาวที่เพิ่งจะเห็นหน้าหลังจากหายไปนาน

            พรพรรณเดินทักทายเพื่อนร่วมงานที่เข้าเวรกะดึกและเพื่อนกะเช้าที่เข้างานก่อนหน้า เป็นวัฒนธรรมที่จะต้องมีการทักทายกล่าวสวัสดีเมื่อเจอหน้ากัน

            “ไปเที่ยวไหนมาอ้อม” เกวลีเพื่อนรุ่นเดียวกันเอ่ยทักทาย

            “นอนจ๊ะ” พรพรรณตอบเนื่องจากอาชีพอย่างเธอ เมื่อถึงเวลาทำงานจะไม่ได้มีวิถีชีวิตเช่นคนทั่วไป เนื่องจากมีการทำงานแบบเป็นกะเวลา เมื่อว่างจากการทำงานเธอจึงพักผ่อนด้วยการนอนทำให้รู้สึกหายเหนื่อย และมีกำลังกลับมาทำงานต่อได้

            “คนไข้มาคลอดเยอะจังนะคะ”

            “เมื่อคืนคลอดไปตั้ง 8 คนแล้วนะ”

พรพรรณและเพื่อนๆเคยคุยกันบ่อยๆว่าช่วงนี้ของทุกปีคนมาคลอดจะเยอะมาก และวิเคราะห์หาสาเหตุกันว่า เป็นช่วงครบรอบการแต่งงาน เมื่อนับย้อนหลังไป 9- 10 เดือน จะเป็นช่วงที่คนนิยมแต่งงาน ก็จะตรงกับช่วงเดือนนี้ทุกทีที่จะครบกำหนดคลอด

            ปรเมศรู้สึกแปลกใจเมื่อเดินเข้ามาแผนก พบกับพยาบาลซึ่งเขาแน่ใจว่าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ทั้งๆที่เขามาทำงานได้ 10 วันแล้ว น่าจะเคยเจอกับพยาบาลทุกคน คนนี้ไม่เคยเห็นหน้า ตัวเล็กๆ อวบๆหน่อย แต่ถ้าอวบมากกว่านี้ถ้าเป็นตุ๊กตาคงน่ากอด  เขาคิดอะไรเนี่ย นั้นไงยัยกระปุกลุกหันมามองพอดีชื่อนี้เขาแอบตั้งให้ในใจถ้าเธอรู้เข้าจะโกรธเขาไหมนะ ทำหน้าตาสงสัยด้วย

            “ยังไม่ถึงเวลาเยี่ยมนะคะ รอให้คุณหมอตรวจคนไข้ก่อนนะคะ”

            “ครับ ผมทราบครับก็กำลังจะรีบมาตรวจคนไข้ครับ ญาติจะได้เข้ามาเยี่ยม เห็นยืนรอหน้าห้อง กันเยอะเลยครับ”

            “ เออ ฉันหมายถึงคุณยายที่เดินมาด้านหลังคุณต่างหากล่ะ”

            พรพรรณคิดเกือบหน้าแตกไปแล้ว ดีที่คุณยายเดินเข้ามา แกคงคิดว่าได้เวลาเยี่ยม เพราะมีคนเดินเข้ามาแกเลยเดินตามมาด้วย ประจวบเหมาะทำให้พรพรรณรู้สึกขอบคุณในใจเนื่องจากคนที่หน้าแตกกลายเป็นอีกคน

            “ อ้อมมาทำงานวันแรกไปตาม round หน่อยสิ”

            พรพรรณได้แต่ทำตามที่รุ่นพี่สั่ง ทั้งๆที่ไม่อยากเดินตามหมอคนนี้เลย พ่อกับแม่สอนว่าอย่าเดินตามคนแปลกหน้า แล้วมันใช้กับกรณีนี้ไหมนะ

            “ผมขอตรวจภายในหน่อยนะครับ” หลังจากปรเมศแจ้งความจำนงขอตรวจภายในคนไข้แต่เขากับเห็น พยาบาลที่เดินตามเขามาซึ่งเขาได้ยินคนเรียกว่าอ้อมนั้นทำหน้าตาเหมือนกับให้พรเขาในใจ แค่เขาพูดสั้นๆ เองไม่ได้หมายถึงตรวจภายในเธอสักหน่อยช่างคิดไปได้นะกระปุกลุก

            ‘อีตาบ้าจะพูดยาวกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ว่าตรวจภายในคนไข้ แล้วยังหันหน้ามาทางฉันอีกนะ’ พรพรรณได้แต่ต่อว่าในใจ แล้วก็เดินไปปิดม่านเพื่อให้คุณหมอตรวจภายในคนไข้ ซึ่งเธอต้องเข้าไปอยู่ในม่านเพื่อป้องกันความเสียหายให้กับคนไข้ด้วย

            “คุณแม่ครับ ปากมดลูกเปิด 5 ซม.แล้วนะครับหมอว่าน่าจะคลอดราวๆเที่ยงวันนี้นะครับ” ปรเมศกล่าวกับคนไข้ซึ่งที่โรงพยาบาลนี้จะเรียกผู้ป่วยที่มาคลอดทุกคนว่าคุณแม่ หลังจากนั้นเขาก็ตรวจคนไข้อีก 6 คนที่นอนรอคลอด กว่าจะเสร็จทุกคนก็เกือบๆ 1 ชม. เพราะต้องตอบข้อซักถามของคนไข้ที่หวาดกลัวการคลอดในครรภ์แรก

            “คุณหมอค่ะพี่มดขอแนะนำคุณหมอกับน้องพยาบาลอีกคนนะคะ พอดีว่าน้องเขาลาพักร้อนเพิ่งจะกลับมาทำงานวันนี้วันแรก”

พี่มดหรือนฤมลแนะนำประเมศกับพรพรรณให้ทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการ ทำให้พรพรรณทราบว่า ปรเมศกลับมาใช้ทุนให้กับโรงพยาบาลของเธอหลังจากได้ทุนไปเรียนต่อเฉพาะทางด้านสูติ - นรีเวชกรรม 4 ปี แล้วยังจะมาเป็นแพทย์ประจำห้องคลอดแทนคุณหมอคนก่อนซึ่งออกไปทำคลินิค ที่โรงพยาบาลนี้มีแพทย์เฉพาะทางสูติ - นรีเวชกรรมทั้งหมด 10 คน แต่จะพลัดเปลี่ยนกันประจำแต่ละตึก ทุก 6 เดือน

            ในช่วง 1 - 2 ชม.แรกของวันนี้พรพรรณยังรู้สึกว่าตนเองทำงานยังไม่คล่องอาจเป็นเพราะหยุดไปนาน หลังจากนั้น เมื่อเข้าที่เข้าทาง ก็ทำงานจนลืมเวลาพักทานข้าวเนื่องจากวันนี้มีคนมาคลอดค่อนข้างเยอะ เงยหน้าจากงานก็ถึงเวลาลงเวร

            “เหนื่อยจัง ห่างหายไปนานทำไมวันนี้คนไข้เยอะจังเลย คลอดตั้ง 14 คน ต้อนรับการกลับมาของยัยอ้อมหรือเปล่านะ” อรอนงค์หรือ อ้อนพยาบาลรุ่นเดียวกับพรพรรณกล่าว ในตึกนี้เธอค่อนข้างจะสนิทกับพรพรรณเนื่องจากอยู่หอเดียวกันแล้วยังอายุเท่ากัน แตกต่างกันที่รูปร่างอรอนงค์จะสูงโปร่ง อ้อนแอ้นสมชื่อ

            “ลงเวรแล้วไปไหนไหมอ้อม ไปเดินดูของที่ห้างไหมแล้วแวะไปหาอะไรอร่อยๆทานกัน” อรอนงค์เอ่ยชวนพรพรรณ

            “ใครไปมั้งอ่ะ แล้วก็ขอทานอะไรก่อนแล้วเดินดูของที่หลังได้ไหม”พรพรรณกล่าวเวลานี้เธอค่อนข้างเหนื่อยแต่ถ้าได้ทานอะไรแล้วก็จะรู้สึกดีขึ้นเรี่ยวแรงกลับมา หรือว่าจะเปลี่ยนจากเดินห้างเป็นดูหนังสักรอบดีไหมนะ

            “ชวนฝนอีกคนแล้วกันนะ แต่ถ้าฝนไม่ไปเราก็ไปกัน 2 คน”

            “โอเค งั้นอีก 30 นาทีเจอกันที่เคาน์เตอร์ใต้หอนะ”พรพรรณนัดเวลากับอรอนงค์อีกครั้งก่อนแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว