คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่ 7 ลางบอกเหตุ 20%
อนที่ 7 ลาบอเหุ
“อบุนะะที่มาส่ปราย” ไปรยาหันไปบอับนที่เป็นสารภีพาเธอมาส่ถึอนโส่วนัว
อนลับมาาเาใหุ่แม่อเาให้เธอนั่รถมาเป็นเพื่อนเา
เพราะเา้อับรถลับนเียว สร้าวามพึพอใให้ับเธอเป็นอย่ามา
“ไม่ไรรับ” เาส่ยิ้มบา ๆ ไปให้เธอ
เลิิ้วึ้นเมื่อเห็นเธอับมือ้าอเาเอาไว้
“ะึ้นไปื่มน้ำ
ื่มาแฟหรือเ้าห้อน้ำบนห้ออปราย่อนไหมะ” เธอลูบไล้มือ้านั้นอเา
้อนสายามอสบาับเาที่ำลัมอมาที่เธอไม่วาาเ่นัน
เาไม่ไ้อบลับไปในทันทีทันใ รู้ว่าเธอำลั้อารอะไราเา
แ่อนนี้เาไม่ไ้รู้สึอย่าที่เธอ้อารสันิ
“ปรายเห็นพี่ับรถมาั้ไลลัวว่าอาะอแห้”
เธอวามือ้านั้นลบนหน้าัอัวเอ ยับมือไปับแ้ม้าหนึ่อเา
แรึูาารสายาอเาทำให้เธอยับใบหน้าเ้าไปใล้
ริมฝีปาบาสีส้มพีทับลบนริมฝีปาหนาอเา ูลืนริมฝีปาบาอเา้วยวามเสน่หา
นทำให้เารู้สึอารม์พาไปน้ออบสนอลับไป
เธอปลระุมเสื้ออเาแล้วสอมือเ้าไปลูบไล้หน้าออเา
วามแ็แร่อเาทำให้อารม์ร้อนรุ่มระหายอยาะแนบิับเามาว่านี้
“อื้ม...” เสียหวานอเธอรวออมา
วาม่ำอาริมฝีปาอเาำลัสร้าวามสยิวให้ับเธอยิ่นั
แรสั่นาโทรศัพท์ในระเป๋าาเทำให้อารม์พิศวาสอเาหยุลไปในทันที
่อย ๆ ผละริมฝีปาออมาาริมฝีปาบาท่ามลาสายาุนอเธอ
“มีอะไรเหรอะ” เธอไม่เ้าใเาว่าทำไมถึถอนริมฝีปาออไป
ทั้ ๆ ทุอย่าำลัไป้วยี
“เปล่าหรอ” เายับมานั่รเบาะนับเหมือนเิม
ระบายลมใหายใร้อน ๆ อัวเอออมายิบถี่
“แล้ว...” เธอัริมฝีปาล่าอัวเอ
วาสายามอหน้าอที่โผล่ออมาให้เธอสลับับมอหน้าเา
“วันนี้พี่รู้สึเหนื่อย ๆ เพลีย ๆ”
เาหันใบหน้าไปทาอื่น ทำไมะไม่รู้ว่าเธอวนสาน่อเมื่อี้
ลมหายใถูระบายออมารั้แล้วรั้เล่า
เธอัอัใับำพูและารระทำอเา
ัริมฝีปาอัวเอเพื่อสบอารม์อัวเอ วันนี้ไม่ไ้ใ่ว่าวันอื่นะมีไม่ไ้
“พี่ลับไปพัผ่อนเถอะ่ะ”
“็้อเป็นแบบนั้น” เาหันลับมาสบาับเธอ
“ับรถลับี ๆ นะะ
ถึแล้วโทรหรือส่้อวามมาบอปราย้วย ปรายเป็นห่วพี่
และอบุอีรั้ที่มาส่่ะ”
“รับ”
“ปรายไปนะะ”
เธอบอับเาหลัาที่เาลไป่วยยระเป๋าให้
มอามนรถอเาับออไปนสุสายาึเินเ้าไปในอนโอัวเอ
ับรถเลยอนโอไปรยามานิเียว็ถึสี่แยไฟแหนึ่
เาึหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเ เห็นเป็นสายเ้าารัานนท์
“อืม... มีอะไร่วนหรือเปล่า” เาโทรลับไปหารัานนท์
“ผมะโทรมาบอว่าพรุ่นี้เ้ามีประุม
ส่วนเอสารในที่ประุมผมะเอาไปให้อนเย็นนะรับ” รัานนท์แ้ับเ้านาย
“แล้ววันนี้านมีปัหาอะไรหรือเปล่า”
“ทุอย่าเรียบร้อยีรับ” รัานนท์รายานับเ้านาย
“อบใมา” เาพูเพียแ่นั้น่อนะัสายไป
ำลัะเ็บโทรศัพท์ในระเป๋าาเเห็นสายเ้าามิรินพอี
ไฟรารยัอีห้าสิบวินาทีถึะไฟเียนึรับสาย
“พี่ภัทรใล้ถึหรือยัะ” เสียมิรินัมาามสาย
“อีประมายี่สิบนาที็ถึแล้ว”
ระยะทาาอนโอไปรยาับเพ้นท์เฮ้าส์อเาไม่ไลัน “แล้วเราถึหรือยั”
“เพิ่ถึเมื่อี้่ะ”
“โอเ เี๋ยวเอันพี่อับรถ่อน” เารีบบอลาอนที่เห็นไฟรารเหลือแ่ยี่สิบวินาที
ใ้เวลาับรถประมายี่สิบนาที็ถึอย่าที่บอับเธอ
หยิบโทรศัพท์สั่้อวามไปบอับไปรยาว่าถึแล้ว
ำลัะลารถ็เพิ่นึบาอย่าึ้นไ้ ะโใบหน้าึ้นไปส่อระเห็นริมฝีปาอัวเอมีสีลิปสิอไปรยาิมา้วย ใ้ทิู่เ็มันออไปนหม ้มลไปิระุมเสื้ออัวเอที่ไปรยาเพิ่ปลไป ามเสื้อมีลิ่นน้ำหอมอีฝ่ายิมา้วย ิ้วเ้มมวเป็นปม้วยวามัวลเล็น้อย แ่็ัสินใลปารถไปในที่สุ
***************<>***************
แ่ื่ออน็น่าสนใแล้ว ะมีเหุาร์อะไรเป็นลาบอเหุัน
ความคิดเห็น