คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อเสียงหัวใจมันเรียกร้อง
Prince Part’s
ก่อนกลับบ้าน
“ปริ้นซ์! เดี๋ยวก่อนรอเราก่อนสิ เรามีเรื่องจะคุยกับนาย”
“อะไรเหรอ?” จะมาอยากคุยอะไรตอนนี้ อารมณ์เสีย!
“เรามาคุยกันอย่างลูกผู้ชายเลยนะ นายชอบมายด์ใช่ไหม?”
“นายรู้?” นายจะมาไม้ไหนเนี้ย?
“ก็นายเล่นหึงออกหน้าออกตาแบบนั้น ไม่รู้ก็บ้าแล้วล่ะ” ผมทำโจ่งแจ้งขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย
“แล้วนายคิดว่ามายด์จะรู้แบบที่นายรู้หรือเปล่า?” เธอจะรู้หรือเปล่านะ
“ถ้าไม่สังเกตจริงๆก็ดูไม่ออกหรอก ว่าแต่...ทำไมนายไม่บอกมายด์ไปตรงๆล่ะว่าชอบเขา?”
“ฉัน...ฉะ..ฉันกลัวการเปลี่ยนแปลง ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราต้องห่างเหิน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆฉันคงทนไม่ได้แน่ๆ” ทุกอย่างจะต้องไม่พังลงเพราะอารมณ์ของผม
”สักวันหนึ่งนายจะต้องเปลี่ยนคำพูดแน่ เราไม่เชื่อหรอกนะว่านายจะทนเห็นคนที่นายรักไปจู่จี้กับคนอื่น นายลองกลับไปคิดให้ดีๆนะ มายด์เขาคงจะไม่ใจร้ายกับนายหรอก แล้วอีกอย่างมายด์น่ะท่าทางจะห่วงนายมากเลยล่ะ นายไม่สังเกตบ้างเหรอ เราเห็นแค่แว้บเดียวก็ดูออกแล้วว่าเขาก็ชอบนายไม่น้อยไปกว่าที่นายชอบเธอหรอก”
“นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ? ก็ได้แล้วฉันจะเก็บไปคิดดู ถ้าวันไหนที่ฉันทนไม่ไว้..ฉันจะสารภาพกับมายด์เอง ขอบใจมากเพื่อน” ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ
“เฮ้อ!” พอกลับถึงบ้านได้ผมก็ล้มตัวลงบนเตียงนอนโดยทันที ผมล่ะเบื่อตัวเองจริงๆทำไมต้องมาทนให้ไอ้นิคมาตามจีบมายด์อยู่ได้ทุกวัน ถ้าเราบอกกับมายด์ว่าเรา...โธ่เอ้ย! ทีเรื่องคนอื่นล่ะก็ช่วยให้เขาจัดการได้ทุกเรื่อง แต่ทำไมพอถึงเรื่องของตัวเองถึงต้องมาจุดไต้ตำตออยู่แบบนี้ นี่เราจะรอให้มายด์แต่งงานก่อนหรือไงนะถึงจะยอมปริปากพูดความในใจออกมานะ หรือว่าเราจะลองทำตามที่เฟิร์สบอกดีนะ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วนี่ เป็นไงเป็นกันฉันจะต้องสารภาพกับเธอให้ได้ มายด์!
ก๊อกๆๆๆ
“ปริ้นซ์! เปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก”
“ครับพ่อ...พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“คุณอาแหม่มมาหานะ เห็นว่ามาตามหามายด์” มายด์งั้นเหรอ?
“แต่วันนี้มายด์ไม่ได้กลับบ้านพร้อมผมนี่ครับพ่อ” แล้วมายด์ไปไหนกันนะ?
“ถ้างั้นผมขอตัวไปหาอาแหม่มก่อนนะครับ”
“ไปเถอะลูก”
ณ ห้องรับแขก
“สวัสดีครับอาแหม่ม”
“สวัสดีจ้ะ วันนี้มายด์กับปริ้นซ์ไม่ได้กลับบ้านพร้อมกันเหรอจ้ะ?”
“เปล่านี่ครับ วันนี้ผมทำธุระอยู่ที่ห้องปกครองจนเย็น มายด์ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับเนี้ย? ผมนึกว่าเขาจะกลับบ้านแล้วซะอีก” นี่มันผิดสังเกตแล้วนะ
“อาก็นึกว่าจะแวะมาที่นี่ซะอีก ปริ้นซ์จ้ะถ้าเจอมายด์เมื่อไหร่ ช่วยโทรบอกอาด้วยด้วยนะจ้ะ”
“ครับคุณอา แล้วผมจะช่วยตามให้อีกแรงนะครับ” เธอหายไปไหนนะมายด์?
“ฮัลโหลขิม! มายด์อยู่กับเธอที่บ้านหรือเปล่า?”
“เปล่านิ เกิดอะไรขึ้น?”
“มายด์ยังไม่กลับบ้านเลย อามิ้มมาตามหามายด์ที่บ้านฉันเมื่อกี้นี่เอง”
“ฉันว่าเราแยกย้ายกันหาดีกว่านะ ถ้าเจอเฟิร์สก็บอกให้ช่วยกันตามหาด้วยนะ ตกลงแล้วเจอกัน”
Mild Part’s
หลังเลิกเรียน
“อ้าวมายด์! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ นี่มันก็เย็นมากแล้วนะ?”
“เรารอปริ้นซ์น่ะ แล้วนายล่ะนิค?”
“เรามาซื้อของให้แม่แถวนี้น่ะ เห็นเธอแว้บๆก็เลยตามมาดู”
“อืม...ถ้ายังไงก็ขี่รถกลับบ้านดีๆนะ”
“ฉันว่าให้ฉันไปส่งเธอดีกว่านี่ก็เย็นมากแล้วมันอันตราย” จะดีเหรอ?
“เอาเถอะน่า...ฉันไม่ได้จะพาเธอไปขายสักหน่อย 555+” จะไปดีไหมนะ แต่ฉันก็ยังอยากรอ
ปริ้นซ์นี่น่า...
“ก็ได้! งั้นก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่เราจะเป็นห่วง”
“ซ้อนท้ายได้เลยสาวน้อย!”
“นิค! นายพาเรามาที่นี่ทำไมล่ะ บ้านอยู่ซอยข้างหน้าต่างหาก” นายคิดอะไรอยู่กันแน่เนี้ย นี่มันร้านอาหารชัดๆ
“น่านะ กินข้าวกับฉันสักมื้อนะมายด์ เดี๋ยวเราไปส่งเธอถึงหน้าบ้านเลย” เจอสายตาอ้อนแบบนี้ ถ้าไม่ยอมก็ใจร้ายเกินไปล่ะ
“ก็ได้แต่แค่แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวคนที่บ้านเราจะเป็นห่วง” อย่าคิดมากน่ะมายด์ นิคเขาเป็นเพื่อนเรานะ
”เข้าไปในร้านกันเถอะ เราเลี้ยงเองนะ ห้ามปฏิเสธล่ะ”
“อร่อยป่ะ? 555+”
“จ๊ะ อ้าวพวกนายมาที่นี่ได้ไงเนี้ย แต่ก็ดีเหมือนกันนะ มานั่งกินข้าวด้วยกันสิ”
“มายด์! นี่มันเย็นมากแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกแล้วปิดมือถือทำไม รู้ไหมว่าคุณอาเป็นห่วงเธอแค่ไหนอ่ะ” เจ้าชายของฉันเป็นอะไรไปเนี้ย -___-
“ใช่! กลับบ้านเถอะมายด์คุณแม่ของเธอเป็นห่วงเธอมากนะ พวกเราก็เหมือนกัน ไม่งั้นคงไม่ออกมาตามหาเธอแบบนี้หรอก ใช่ไหมขิม?” เฟิร์สหันไปถามคู่กัดที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เออใช่ๆ ไปเดี๋ยวพวกเราไปส่ง ปะ!” ไปดีกันตอนไหนเนี้ย?
“คือ...ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง มือถือฉันแบตหมดนะเลยไม่ได้โทรบอกใคร แล้วพอดีฉันเจอนิค เขาก็เลยชวนฉันมากินข้าวน่ะ”
“แต่เรายังกินไม่เสร็จเลยนะครับมายด์” พอเถอะน่าเดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอก
“แต่มายด์ต้องกลับบ้านกับฉัน!!”
“ฉันจะไปส่งมายด์เอง พวกนายกลับไปเถอะ!”
“ไปมายด์กลับ!”
พลั่ว!!!
“ปริ้นซ์!!! นายทำอะไรของนายอ่ะ อันตพาลที่สุด อย่าทำร้ายปริ้นซ์อีกนะไม่งั้นฉันจะไม่คุยกับนายอีก! ”
“มายด์! ทำไมต้องปกป้องมันด้วย เราชอบมายด์นะ ชอบมานานแล้วด้วย อีกอย่างไอ้ปริ้นซ์มันเป็นแค่เพื่อนมายด์ไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องโกรธเราขนาดนี้ด้วยล่ะ?”
“ขอโทษนะนิค เราคิดกับนายแค่เพื่อนจริงๆ แต่สำหรับเราปริ้นซ์ไม่ใช่แค่เพื่อน ‘เราชอบปริ้นซ์’!”
“มายด์!” ทุกคนพร้อมใจเรียกชื่อฉัน
“เราขอบใจนะที่บอกเราตรงๆ โชคดีนะ เราขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”
“ขอโทษจริงๆนะนิค”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ” เขาเดินหน้าหงอยออกไปนอกร้าน
“พวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ เย็นมากแล้ว ปะ...”
“มายด์! เดี๋ยวสิ เมื่อกี้นี้เธอพูดจริงเหรอ ที่เธอเธอบอกว่า ’ชอบ’ ฉันน่ะ?” ทำเป็นลืมๆไปหน่อยไม่ได้หรือไงนะ
“ฉันขอโทษนะปริ้นซ์ ฉัน...ความรู้สึกที่ฉันมีให้กับนายเกินคำว่าเพื่อนจริงๆ ฉันไม่ว่านายหรอกนะ ถ้านายจะโกรธฉันเรื่องนี้อ่ะ” ฉันไม่อยากให้นายรู้เลยจริงๆ -___-
“มายด์ ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ เพราะฉันเองก็…ชอบเธอเหมือนกันอ่ะ”
“นี่...นายชอบฉันจริงๆเหรอ?” ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี้ย ^____^
“จริงสิ เฟิร์สก็เป็นพยานให้ได้นะ”
“ถ้าแกยอมสารภาพตั้งแต่แรกก็ happy ending ตั้งนานล่ะ ปล่อยให้ฉันลุ้นซะตัวโก่งเลยนะย่ะ”
“เป็นแฟนกับเรานะมายด์?”
“แน่นอน! ฉันไม่ยอมปล่อยเจ้าชายของฉันไปง่ายๆหรอก 555+” ฉันรอคำนี้มานานแล้วล่ะ
“เย้!!!!!”
ถ้าฉันรู้ว่าสารภาพแล้วจะลงเอยแบบนี้ฉันคงไม่ปล่อยเวลาให้มันเนิ่นนานขนาดนี้หรอก ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้ว เพราะนาย คือ “เจ้าชายของฉัน”
ความคิดเห็น