คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อต้องพบกับความเป็นจริง
หลังเลิกเรียน
“กานต์!ทางนี้” พี่มิวร้องเรียกพี่กานต์ที่กำลังเดินตรงมาหาเขา
“เป้าหมายไปด้วยกันแล้ว เป็นไปตามที่บีมพูดไว้เป๊ะเลยอ่ะ -__-” พี่มิวมารับพี่กานต์ไปส่งที่บ้านจริงๆด้วยอ่ะ เห็นแล้วช้ำชอกจริงๆเลย
“อย่าเพิ่งท้อสิยะ รีบตามไปสิพี่เขาขี่รถไปนู้นแล้ว!” ไม่ต้องย้ำหรอกฉันเห็นเต็มสองลูกกะตาของฉันเลยล่ะ
“อืมๆ” แค่นี้ก็ช้ำแล้วนะ จะให้เห็นอะไรมากกว่านี้อีกเหรอ
“นั่นพี่แกจะไปไหนอ่ะ? นี่มันร้านJewelryนี่นา!” ถ้ามาร้าน Jewelry ก็ต้องมาซื้อแหวน และถ้ามาซื้อแหวน นั่นก็หมายความว่า....
“หรือว่า...!!” ไม่นะ!!!
“พี่แกจะเอาแหวนมาขายอ่ะตี้!” นี่ใช้สมองคิดแล้วเหรอย่ะ ยัยสมองกลวง -__-?
“เพ้อเจ้อล่ะยัยพาย ฉันคิดว่า...บางทีพวกพี่เขาน่าจะมาซื้อแหวนหมั้นมากกว่าดูสิ กระหนุงกระหนิงซะขนาดนั้นอ่ะ? Y^Y”
“โทษที ฉันไม่อยากให้แกเครียดนิ อิอิ” เล่นอะไรก็ไม่รู้ ไม่ดูสถานการณ์เลย
“ถ้างั้น ฉันก็คงจะหมดหวังจริงๆแล้วใช่ไหมอ่ะแก? ฮือๆ” ฉันหมดสิทธิ์ที่จะแอบรักเขาแล้วเหรอ? ฉันต้องใจสลายทั้งๆที่ยังไม่ได้สารภาพรักเลยอย่างนั้นจริงๆเหรอ?
“อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลยน่ะตี้ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิดก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะสืบเรื่องนี้ให้แกเอง ไม่ต้องห่วงไว้ใจพายสายลับคนนี้ได้เลย” ฉันรักแกจริงๆเพื่อน
“ก็ได้ ขอบใจนะแล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ บาย” ฉันได้แต่มองโลกในแง่ดีไว้ว่าบางทีสิ่งที่ฉันเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นก็ได้
ณ บ้านแสนสุข(เสมอ)
… บอกได้ไหม ว่าฉันคือคนที่ใช่สำหรับเธอ หรือเป็นแค่คนที่เธอแค่อยากเจอ...
“ฮัลโหลตี้! แกทำใจดีๆนะ เรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ เรื่องอะไรกัน ทำไมต้องให้ทำใจด้วยล่ะยัยพาย?”
“คือฉันขี่รถผ่านไปที่บ้านพี่มิว เห็นเขากำลังจัดงานกันยุ่งๆ” แล้วมันน่าตกใจตรงไหนย่ะ
“แล้วไงอ่ะ?” อย่ามาBuildให้อารมณ์เสียนะยะ
“ฉันก็เลยถามคนที่บ้านนั้น เขาก็บอกว่า...ลูกชายบ้านนี้เขากำลังจะหมั้นอ่ะแก!” ลูกชายบ้านนั้นก็...พี่มิว!
“หมายความว่า...พี่มิวกับพี่กานต์...” กำลังจะหมั้นกัน!
“ฉันว่าแกทำใจดีๆก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปถามพี่มิวพรุ่งนี้ แกโอ.เค.ใช่ไหมตี้?”
“อะ...อืม!ฉันโอ.เค. แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ บาย ฝันดีนะ” ฉันก็ได้แต่อวยพรให้ยัยพายฝันดี แต่คืนนี้ฉันต้องฝันร้ายแน่ๆฉันเนี้ย
“ไม่นะๆ ไม่นะ! เฮือก! นี่เราฝันไปเหรอเนี้ย?” ฝันร้ายเข้าจนได้ ฝันว่าอะไรน่ะเหรอ ฝันว่า ‘พี่มิวกำลังจะหมั้น!’
ณ ห้องชุมนุมที่ฉัน(เคย)อยากมาทุกๆวัน
“พี่มิวคะ!” พี่มิวที่กำลังออกจากห้องเรียนหันควับเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“ว่าไงตี้ มาหาพี่แต่เช้าเชียวมีอะไรหรือเปล่า?” เขายังยิ้มแย้มตามปกติ นี่สินะใบหน้าของคนที่กำลังจะเข้าพิธีหมั้นน่ะ
“คือว่าตี้อยากจะถามพี่มิวว่า...ที่บ้านของพี่มิวกำลังจะมีงานหมั้นเหรอคะ?” ตึก ตัก ตึก!
“ใช่จ๊ะ คะ..คือ ตี้! ตี้!” ขอบคุณคะที่ช่วยบอกให้ตี้รู้ตัวว่า ตี้ได้สิทธิ์แค่ฝันเท่านั้นใช่ไหมคะพี่มิว ฉันร้องไห้ฟูมฟายเป็นคนบ้าออกมา นี่ที่ฉันพยายามมาตลอด เพื่อช้ำใจหรือไงกัน?
วันงานหมั้นที่บ้านพี่มิว
“แกทำใจได้แล้วเหรอ? กลับตอนนี้ก็ยังทันนะตี้ พี่เขาคงแค่ชวนเราตามมารยาทอ่ะ ไม่เห็นต้องมาเลยนินา” ฉันไม่ถอนใจง่ายๆหรอกนะ
“แหม! มาถึงบ้านขนาดนี้ล่ะจะให้กลับง่ายๆได้ไงล่ะ ไปแสดงความยินดีกับพี่เขาดีกว่า^^” ฉันพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อ้าว! พี่มิวทำไมถึง...ถึงกลายเป็นตากล้องไปได้อ่ะคะ?” วันนี้พี่จะหมั้นไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมเขาถึงได้กลายเป็นตากล้องประจำงานไปได้ล่ะ?
“น้องพายครับ พี่ขอยืมตัวน้องตี้สักครู่นะครับ” ยืมตัวเหรอ? ไปไหนอ่ะ?
“เชิญตามสบายเลยคะพี่มิว ทะนุถนอมเพื่อนพายดีๆด้วยนะคะ” หน้าระรื่นเชียว แกทิ้งฉันแบบนี้ได้ไงอ่ะ แกต้องอยู่กับฉันสิ และแล้วพี่มิวชวนฉันออกไปคุยที่หน้าบ้าน
“พี่มีหน้าที่เป็นตากล้องในงานวันนี้นี่ครับ^^”
“เอ๋???” แล้วคนที่กำลังจะหมั้นเป็นใคร?
“ก็วันนี้เป็นงานหมั้นพี่แม็คพี่ชายของพี่น่ะสิ วันนั้นพี่พยายามจะบอกตี้แล้วนะ แต่ตี้ก็วิ่งออกมาซะก่อน^^” นี่ฉัน...เข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอเนี่ย O_o
“คือ...” แล้วจะทำไงล่ะเนี้ย
“ตี้คิดว่าพี่จะหมั้นกับพี่กานต์ ก็เลยเสียใจแล้วไม่ยอมเข้าชุมนุมใช่ไหม? พายสารภาพให้พี่ฟังหมดแล้วล่ะ” ใช่ ตั้งแต่วันนั้นฉันก็หลบเลี่ยงที่จะเจอเขามาตลอด แม้แต่ชุมนุมที่ฉันรัก ฉันก็ไม่ย่างกายเข้าไปสักครั้งเดียว
“คะ ตี้ขอโทษนะคะที่ทำตัวไม่ดี เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ” Sorry Senior Boy…
“ตี้!ฟังพี่ให้ดีๆนะ พี่กับพี่กานต์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ไม่มีทางที่จะเป็นแฟนกันได้ ที่เห็นเราสนิทกันก็เพราะเราโตมาด้วยกัน ตี้มีอะไรจะถามพี่อีกไหม?” ถึงว่า...พี่เขาดูสนิทกันมากกว่าเพื่อนทั่วๆไป ที่แท้ก็เป็นญาติกันนี่เอง ปล่อยไก่ออกมาซะเยอะเลยเรา -___-
“คือ...พี่มิวคะ พี่จะโกรธตี้ไหม ถ้าตี้จะบอกพี่ว่า...ตะ…”
“พี่ชอบตี้นะ คบกับพี่นะครับ”
“…” ฮะ อะไรนะนี่ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี้ย พี่มิวชอบฉัน!
“ทำหน้ามึนอีกแล้วนะ ตกลงว่าไงครับ เป็นแฟนกับพี่ได้ไหม?”
“พี่ไม่ได้โกหกตี้ใช่ไหมคะ?”
“พี่เคยโกหกตี้ด้วยเหรอครับ ฮึ”
“แต่พี่ต้องตอบคำถามของตี้ก่อนว่า พี่ชอบตี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” นั้นสิตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?
“ก็ตั้งแต่ที่พี่เจอตี้บนรถเมล์ในวันเปิดเทอมปีที่แล้วนั่นแหละ เพราะตี้มีน้ำใจเอื้อเฟื้อที่นั่งให้กับคุณยายที่กำลังโหนราวรถเมล์ พอรถจอดที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนพี่เลยได้รู้ว่าตี้อยู่โรงเรียนเดียวกับพี่!” ชักจะคุ้นๆ ตะงิดๆแล้วแหะ
“แต่ตี้หน้าตาไม่สวย ไม่เหมาะกับพี่มิวนะคะ?”
“แต่พี่ชอบคนที่มีจิตใจงดงาม อีกอย่างตี้จำได้ไหม? ตอนที่ตี้จะถูกรถชนน่ะ พี่ไม่ได้บังเอิญไปช่วยทัน แต่พี่ตั้งใจเข้าไปช่วยตี้มากกว่า ในความรู้สึกนั้นน่ะ พี่ก็รู้สึกได้ว่าพี่ไม่อยากให้ตี้เป็นอันตราย เพราะตี้...คือ ‘รักแรกพบ’ ของพี่ไงล่ะ รู้ไหม? ;” หวานหยาดเยิ้มเลย อยากจะเป็นลม (แก่แล้วเหรอ หวานมากจนอยากเป็นลมน่ะ : พาย)
“เลี่ยนจัง!” ฉันทำหน้าเบะ แต่ถึงเลียนก็อยากให้ฟังบ่อยๆนะคะ^^
“ยังมีอีกนะ ตี้ไม่สังเกตเหรอว่าสวรรค์เขาสร้างเรามาให้คู่กันน่ะ?” จะมามุกไหนอีกล่ะเนี้ย?
“ยังไงคะ งงอ่ะ?” ตามมุกไม่ทันแล้วนะ ยิงมุกใส่อย่างเดียวเลยรวยนักหรือไงคะ
“ก็ชื่อเล่นของพวกเราไง ‘ปาร์ตี้’ กับ ‘มิวสิค’ ในงานฉลองก็ต้องเปิดเพลงใช่ไหมล่ะ? ถ้าอย่างนั้นที่ไหนมี’ ‘ปาร์ตี้’ที่นั่นก็ต้องมี ‘มิวสิค’ สองสิ่งนี้จะอยู่คู่กันตลอดไป เหมือนกับเราสองคนไง” ซึ้งจัง^^
“^____^” มีความสุขที่สุดในโลกเลย!!!
“แล้วคราวนี้จะตอบคำถามของพี่ได้หรือยัง ตี้จะคบกับพี่ได้ไหมครับ?” นี่คงถึงเวลาที่ฉันควรจะบอกจริงๆสักทีใช่ไหม? ตั้งใจฟังนะคะพี่มิว
“ตี้-ก็-ชอบ-พี่-มิว-คะ” ฉันเดินเข้าไปกระซิบที่ข้างหูพี่มิวช้าๆชัดๆ
“แปลว่าตกลงนะครับ งั้นเรารีบเข้าบ้านกันดีกว่า พี่จะได้ขอพ่อกับแม่ให้เราหมั้นกันอีกคู่ไปเลยไง^^”
“พี่มิวบ้า!!”
เราสองคนวิ่งไล่จับกันอยู่พักใหญ่เลยล่ะ แต่ฉันก็ไม่เหนื่อยหรอกนะ เพราะต่อให้ต้องวิ่งไล่จับกันไปตลอดชีวิตฉันก็ยอม เพื่อ ‘Senior’ ที่รัก ‘ของฉัน’
ความคิดเห็น