รักนี้ ขอเป็นพี่ชายนายเพื่อนรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกก็ซวยแล้ว แง่วๆๆๆ

“ส้มคร๊าบบแต่งตัวเสร็จยัง” เสียหล่อนุ่มดังขึ้นในคอนโดหน้าห้องนอนของฉัน

“จะเสร็จแล้วอีกแปบนะ” ฉันตอบเสียงที่ถามฉันเมื่อกี้นี้

“อะ อะ อะ เสร็จแล้วเสร็จแล้ว แหมวีเนี่ยก็เร่งอยู่ได้” ฉันพูดในขณะที่เดินออกมาจาห้องนอน พร้อมหมุนตัว แล้วพูดถามเค้าอีกว่า “เป็นไงบ้างอะ แบบนักเรียนม.ปลาย”

“โห น่ารักจังอะ ชุดนี้เหมาะกับเธอมากเลยนะ^^ ” เขาพูดชมฉันแล้วยิ้มให้ด้วย เขิลจังง่ะ -///- เล่นชมซะ

“ขอบใจจ้า ป่ะไปกันได้แล้ว ” ฉันยิ้มรับคำขอบคุณของเขา

วี วีรพัฒน์ เพื่อนสนิทของฉัน เขาเป็นคนเรียนเก่งมากเลยหล่ะ เขามัจะติวเลขให้ฉันอยู่เสมอ ละเค้าก็ยังเป็นผู้ชายที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่งด้วย ถึงกับเป็นดาวโรงเรียน คนในโรงเรียนก็คิดว่าฉันกับวีเป็นแฟนกันด้วยสิ เขาเป็นคนผิวขาว สูง หุ่นดี ตาเขาคมเหมีอนเหยี่ยว ปากก็สวยได้รูป น่าจูบมากเลย ล้อเล่นค่ะ - -; ตอนที่ฉันกับเพื่อนๆรวมทั้งวีไปเดินซื้อของที่สยาม มักจะมีแมวมองมายื่นนามบัตรให้เป็นนายแบบบ่อยๆแหละ แต่วีก็ปฏิเสธไปทุกครั้งเลย น่าอิจฉาจัง ฉันก็อยากเป็นนางแบบบ้างง่ะ - -“

“ฮู้วถึงซะที วันนี้รามาเช้าจังเนอะวี” ฉันที่ลงจากรถมอไซด์คันใหม่ของวี ถามเขาเมื่อมาถึงโรงเรียน

“อืม ใช่ๆๆ แล้วส้มนัดเพื่อนๆไว้ที่ไหนล่ะเนี่ย”

“ก็ที่ลานอาคารวิทย์น่ะ…อ๊ะ นั่นไงชมพูกับพิ้งค์” ฉันที่กำลังตอบคำถามวี เหลือบไปเห็นเพื่อนซี้พอดี จึงชี้ไปที่ยัยสองคนนั่นที่กำลังเดินอยู่ให้วีดู

“อ้าววว ดีจ้าวี...ส้ม ” ชมพูกับพิ้งค์เข้ามาทักฉันกับวีพร้อมกันทันทีที่เห็น

"อ่าว กำลังจะเดินไปหาพอดีอะ" ฉันหันไปพูดกับยัยสองคนนั่น
"อ๊ะ ๆ ๆ นั่นแน่มาด้วยกันอีกแล้วน๊า" ชมพูแซวฉันกับวี แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ก็แหม ปกติฉันกับวีก็สนิทกันอยู่แล้วนี่นา ไปด้วยกันออกปีจำ ตามประสาเพื่อนรักนี่นา
"ใช่ๆๆ ติดกันอีกแล้วนะเนี่ย" แน๊ยังต่ออีกนะยังพิ้งค์ พิ้งค์พูดพลางมองเหล่ฉันกับวีไปมา
"พอเลย พอเลย ยังสองหวาน" ฉันหันไปพูดกับชมพูแล้วก็พิ้งค์ละทำท่าทางค้อน
"แหมๆๆ ล้อเล่นจ้า ปะไปหาห้องเรียนกัน" ชมพูง้อฉัน แล้วเราก็กำลังจะไปกัน ฉันกำลังจะหันไปดึงแขนวีไปด้วย แต่...
"วี วี วีเป็นอะไรเนี่ย ไม่สบายหรอหน้าแดงจัง " ฉันพูดแบบตกใจที่เหงวีหน้าแดงก่ำ
"อะ ห๊ะ ปะ ปะ ป่าวววว วีไม่ได้เป็นอะไร สงสัยมันร้อนอะ " วีพูดไม่เต็มปากมากนักละคลำแก้มตัวเองไปมา
"แน่นะวี"
"แน่สิ อย่าสนใจเลยไปกันเถอะ" วีเป็นฝ่ายดึงแขนฉันไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ยัยสองหวานยืนยิ้มกรุ่มกริ่ม มันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย

ยัยชมพู หรือ ชมพูนุช เป็นเพื่อนฉันเอง ชมพูเนี่ยหน้าหวานเหมือนชื่อเลยหล่ะ สวยมากๆ ถึงกับเป็นดาวโรงเรียนได้สบายเลยหล่ะ จริงๆแล้วก็เป็นนะ ชมพูเป็นคนที่ผมยาว สวย สูงด้วย แก้มอมชมพู ขนตางอนยาว สรุปคือมันสวยมากๆเลยหล่ะ อย่างนี้แหละน้า เพื่อนฉัน อิอิ ^^

ส่วนยัยพิ้งค์ มันจะออกแนวน่ารักมากกว่า พิ้งค์มันเก่งกีฬา โดยเฉพาะบาส ฉันพิ้งค์จะเป็นลูกคุณหนูอย่างที่ทุกๆคนมองดูที่ภายนอก แต่พิ้งค์ก็เป็นคนขยัน ทำได้ทุกอย่าเลยหล่ะ ลักษณะหน้าตาออกแนวเกาหลีมากกว่าตุ๊กตาญี่ปุ่นนะ ทั้งๆที่แม่เป็นคนญี่ปุ่นอะ พ่อเป็นไทยแท้  ปากเล็กจมูกโด่ง แต่ละวันนะยัยสองหวานนี่เอาแต่รับโทรศัพท์ แน่น้อนนนน... คนจีบมันเพียบอย่างกับจีบแข่งกันแหนะ ขนาดว่าเปลี่ยนเบอร์ละนะเนี่ย - -" ส่วนฉันคงไม่ยากมีคนมาจีบหรอก เนื่องจาว่าส่วนหนึ่งที่ฉันจะออกห้าวๆเล็กน้อย และที่ฉันมีเพื่อนสนิทอย่างวี ที่มันจะนึกว่าเราเป็นแฟนกันอะนะ แรกๆตอนฉันขึ้น ม.3 เยอะเลย อิอิ จริงๆนะ พอมาเริ่มสนิทกับวีก็หดหายเลย ฉันว่ามันสบายดีออกนะ

"อ๊ะ ฉันลืมของไว้บนโต๊ะไม้หินอ่อนอะ เดี๋ยวฉันมานะ" ฉันที่กำลังจะเข้าแถวนึกขึ้นได้ว่าลืมของ ตายแล้วๆๆๆ จะกลับมาทันเข้าแถวไหมเนี่ย ถ้าไม่สำคัญฉันไม่เอาหรอกนะ ก็นี่กระเป๋าตังค์เลยน่ะสิ
"เดี๋ยวส้ม เราไปด้วย" วีเรียกฉันในขณะที่ฉันกำลังจะวิ่ง
"อืม มาสิ" ฉันกับวีรีบไปที่ไม้หินอ่อนตัวนั้นทันที แต่พอมาถึง
"อ๋า หายไปไหนน๊า ฉันจำได้เลยนะว่าวางไว้ตรงนี้นี่" ฉันพูดอย่างกระวนกระวาย ถ้าในนั้นไม่มีเอทีเอม กับเครดิตนะฉันไม่เอาหรอก TT^TT
"ง่ะ ทำไมมันหาไม่เจออะ" วีที่กำลังช่วยฉันหาก็พูดขึ้นมา
"เอ่อ น้องครับ" เสียงหล่อๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาข้างหลัง อ๊ะถ้าจำไม่ผิดเสียงของรุ่นพี่ประธานนักเรียนนี่นา หล่อที่สุดในโรงเรียนซะด้วย แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจหรอกจาหล่อแค่ไหนก็ตาม ตายหล่ะต้องมาไล่เราไปเข้าแถวแน่เลยง่ะ
"โว้ย พี่คะ หนูขอเวลาแปบสิ" ฉันพูดแบบไม่สนใจเพราะกำลังยุ่งอยู่
"น้องครับพี่จะบอกว่า..." ยังไม่ทันที่เค้าจะพูดจบฉันก็สวนกลับมาอย่างหงุดหงิด
"โว้ย ก็บอกว่าแปบนึงยังไงล่ะ!!!" กึก ฉันหยุดชะงักทันทีที่หันไปว่าพี่ประธานคนนั้น อ๊ะไม่ใช่พี่ประธานนี่นา แถมยังหล่อกว่าด้วย และในมือยังมี กระเป๋าตังค์สีชมพูใบสวยเก๋ของฉันด้วย ฉันเลยอึ้งไป
"พี่แค่จะบอกว่าใช่ของน้องไหมครับ" เขารีบพูดทันทีเมื่อเห็นว่าฉันไม่พูด
"ใช่ค่ะ ใช่ๆๆ"
"เออ จริงด้วยของส้มนี่นา" วีที่เงีบยอยู่ก็พูดขึ้นมา
"ขอบคุณค่ะ" ฉันพูดและกำลังจะหยิบกระเป๋าตังค์ที่พี่คนนั้นเค้ายื่นให้ แต่เค้าดันมาลูกเล่นกับฉัน ยื่นมือไปๆมาๆ ละสุดท้ายเขายื่นไปจนสุดแขน นายนี่มันประสาทหรือไงฟะ ตอนแรกยังดีๆอยู่เลย ตัวสูงด้วยแฮะ เอางัยดีหว่าไม่อยากมีเรื่องด้วยต้องรีบไปเข้าแถว สุดท้ายฉันเขย่งตัวจับกระเป๋า แต่เวร!!!!! เขาสูงมากจนฉันยืดและสะดุดกับอิฐที่พื้นทำให้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปที่ตัวเขา แล้สภาพเราทั้งคู่ตอนนี้ จึ๋ย!!! ใครมาเห็นคงรับไม่ได้เลยหล่ะ อ๊ากกกก!! นี่ฉันกำลังนอนทับเขาเลยนะนี่ ฉันรีบลุกขึ้นมาด้วยความรวดเร็วพร้อมฉกกระเป๋าออกม่ด้วย แต่ดันไปสะดุดกับขาเขาที่ยังไม่ลุก พอดีวีมาคว้าแขนไว้ได้
"อ๊ะ ส้มมานี่" วีพูดพร้อมลากฉันไปไว้หลังเขา
"นาย ทีหลังอย่ามาทำกวนประสาทยัยนี่อีกนะ ไม่งั้นล่ะก็ฉันไม้ไว้นายแน่" วีหันไปพูดกับพี่คนนั้นอย่างโกรธเอามากๆ ทำอย่างกะมีเรื่องบาดหมางกันมานานแหนะ
"ว่าแต่นายเหอะ จะหวงไปทำไมวะ แฟนรึงัย" พี่เขาพูดตอบกวนๆ วี แต่ดูท่าทางวีโกรธจริงๆเลยตั้งะชก แต่ออดโรงเรียนดังพอดี
กิ๊ง~~ก่อง~~
ฉันเลยรีบคว้าแขนวีเอาไว้
"ช่างเขาเถอะวี ส้มได้กระเป๋าแล้ว รีบไปเข้าแถวกันเหอะ ไม่ทันจะแย่เอานะ" ฮันรีบห้ามเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่อง แต่จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกนะที่ฉันเห็นวีเค้าโกรธถึงขั้นนี้ น่ากลัวจริงๆ
ฉันกับวีรีบวิ่งกลับไปเข้าแถว แต่..
"ห๊ะ คนหายไปไหนหมดอะวี" ฉันร้องออกมาแบบตกใจมากๆ
"หรือว่า โรงเรียนเรากลายเป็นโรงเรียนร้างผีสิงแล้ว" ฉันรีบคว้าแขนวีไว้อย่างแน่น
"ไม่ใช่หรอกส้ม อาจารย์เค้าเปลี่ยนที่เข้าแถวมั้ง" วีพูดพลางมองไปรอบๆ
"ไม่ร้างหรอก พวกเธอ" เสียงเหี้ยมดังมาทางด้านหลังฉันกับวี
"อาจารย์ฝ่ายปกครอง" ฉันกับวีพูดขึ้นพร้อมกัน จึ๋ย!!ซวยแล้วไหมล่ะ