ตอนที่ 45 : บทที่ ๙ : ซินเดอเรลล่ากับรองเท้าคัตชู (๓)
บทที่ ๙ ซินเดอเรลล่ากับรองเท้าคัตชู (๓)
“ตัดเงินเดือนคุณณดาหนึ่งเดือน หนึ่งเดือนนี้คุณต้องสำนึกในหน้าที่ความรับผิดชอบตัวเองและไม่มาสายอีก”
ณดาก้มศีรษะลงต่ำน้อมรับความผิด บทลงโทษของเธอถือว่าเหมาะสมแล้ว ยังดีกว่าถูกไล่ออกเป็นไหนๆ พอตำหนิเรื่องการมาสายเสร็จ จึงได้ฤกษ์เรื่องเสื้อผ้าเสียที เพราะกลัวว่าชุดยูนิฟอร์มจะเปื้อนก่อน บางครั้งในวันที่ครึ้มฟ้าครึ้นฝนเช่นนี้เธอจึงไม่ได้สวมมันออกมาจากบ้าน แต่จะมาผลัดเปลี่ยนในห้องล็อกเกอร์แทน เพราะเคยมีประสบการณ์แย่ๆ โดนรถยนต์เหยียบแอ่งน้ำดำๆ กระเซ็นใส่จนยูนิฟอร์มเลอะเทอะ แต่บังเอิญวันนี้รีบร้อนมากจึงไม่มีเวลาผลัดเสื้อผ้าให้ถูกต้องตามระเบียบ ยังไม่นับรวมรองเท้าที่เหลือเพียงข้างเดียวด้วย
“อีกอย่างหนึ่งเรื่องยูนิฟอร์ม ต่อให้เป็นบางครั้งบางคราว แต่คุณก็ควรจะใส่มาจากบ้านให้พร้อม ไม่ใช่มาเปลี่ยนที่นี่ ห้องล็อกเกอร์ไม่ใช่ห้องลองเสื้อที่เอาไว้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เอาไว้เก็บข้าวของสำคัญของพนักงาน อย่าใช้ผิดวัตถุประสงค์”
“ค่ะ”
เรื่องมันควรจะจบลงเพียงเท่านั้น หากไม่มีเหมือนฝันคอยยุแยงตะแคงรั่ว คาดว่าคงแค้นใจตั้งแต่ที่เธอหักหน้า เอาชนะมาได้ในการคัดเลือกถ่ายสปอตโฆษณากระมัง คราวนี้จึงกะแก้แค้นเต็มที่
“ฝันเคยเตือนคุณณดาเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปหลายครั้งแล้วค่ะ แต่เธอก็ไม่นำพาเลย ตอนแรกก็คิดว่าเธอแค่ไม่เคารพกฎระเบียบ แต่พอหลายครั้งเข้าฝันก็เริ่มคิดแล้วล่ะค่ะว่า เธอคงไม่ภูมิใจที่ได้ใส่ชุดยูนิฟอร์มของเซีย คิงดอมส์ มากกว่า”
คนถูกหาว่าไม่ภูมิใจหน้าเหวอ เหลียวมองหัวหน้าอย่างตกใจ ให้ตายสิ นี่เล่นใส่ไฟกันหนักขนาดนี้เลยหรือ! ยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไร ผู้บริหารหนุ่มก็หันมาถามเธอเสียก่อน
“คุณคิดอย่างนั้นหรือ คุณณดา”
“ฉันไม่ได้...”
“เธอต้องคิดอย่างนั้นแน่นอนค่ะ คุณภีม!” เหมือนฝันตอบแทนให้หน้าตาเฉย ลอยหน้าลอยตาจนเธออยากจะเปิดโหมดนางร้ายเรียกจิตรเทพกับเจนจิรามาช่วยรุมสกรัมให้รู้แล้วรู้รอด “คุณควรจะตัดเงินเดือนเธอเพิ่มนะคะ จากหนึ่งเดือนเป็นสามเดือนเลยถึงจะสาสมกับความอวดดีของเธอค่ะ!”
“ผมกำลังถามคุณณดา แล้วคุณชื่อณดาหรือไง ถึงได้ตอบแทนอย่างนี้” ประธานหนุ่มตวัดสายตาคมกริบมามองเหมือนฝัน ทำเอาคนชอบใส่ไฟต้องอ้าปากค้าง “ถ้าไม่ใช่ก็เงียบเสีย อย่าทำให้ผมรำคาญ เพราะคนอวดดีที่สุดก็คือคนที่คอยแนะให้ผมทำโน่นทำนี่แบบไม่ดูสถานะตัวเองอย่างคุณนี่ละ สำเหนียกตัวเองก่อนจะไปว่าคนอื่นด้วย”
ได้ผล...คำตำหนิอันดุดันทำให้หัวหน้าสาวต้องรีบสงบปากสงบคำอย่างเร่งด่วน เมื่อเหมือนฝันเงียบได้แล้ว ชายหนุ่มจึงหันมาถามเธออีกครั้ง
“ว่ายังไง คุณณดา ทำไมคุณถึงไม่สวมชุดยูนิฟอร์มมาจากบ้าน ไม่ภูมิใจที่ทำงานห้างนี้หรือยังไง”
“ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยค่ะ ฉันภูมิใจที่ได้ทำงานที่นี่ และเพราะภูมิใจนี่ละฉันเลยกังวลมากค่ะ ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมาจนชุดเปื้อนอีก คงเสียภาพลักษณ์ของประชาสัมพันธ์แน่ๆ บางวันฉันก็เลยต้องเอาชุดเปลี่ยนที่นี่ค่ะ”
คำตอบของเธอคงจะพอฟังขึ้นอยู่บ้าง เห็นได้จากท่าทีที่เริ่มผ่อนลงของเจ้านายหนุ่ม ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังกำชับให้เธอระมัดระวังเรื่องการแต่งกาย และอย่าทำผิดซ้ำสอง
“อย่าให้ผมเห็นว่าคุณแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีก รอบหน้าคุณจะไม่โดนแค่ตัดเงินเดือน”
เป็นคำคาดโทษปริศนาซึ่งณดาก็ไม่ทราบเหมือนกันว่า เขาเตรียมบทลงโทษอะไรไว้ให้ คิดว่าคงเป็นการไล่ออกนั่นละ ทว่าสิ่งที่เธอคาดไว้ผิดถนัด เพราะก่อนที่ท่านประธานจะเดินผ่านไป เขาก็ทิ้งท้ายไว้กับเธอ
“คำว่าเรียบร้อยคือเรียบร้อยตั้งแต่หัวจดเท้า ไม่ใช่หัวมังกุท้ายมังกรแบบนี้” ท้ายประโยคเขายังอุตส่าห์ปรายสายตามองเท้าซึ่งเปลือยเปล่าของเธอข้างหนึ่งอีกต่างหาก เธออยากจะซ่อนเท้าของตัวเองหลบให้พ้นจากสายตาเขาจริง แต่ก็ไม่รู้จะเอามันไปวางไว้ที่ใด จึงได้แต่ไขว้ขาอย่างเก้อเขิน
“ขอโทษค่ะ”
“ปรับปรุงเรื่องเสื้อผ้าให้ดีขึ้นด้วย เพราะถ้าไม่ ครั้งหน้าคุณจะไม่มีโอกาสได้สวมอะไรเลย”
ไม่ต้องสวมอะไรเลยงั้นหรือ หมายความว่าอย่างไร!
“เอ๊ะ อะไรนะคะ!”
“ผมเกลียดความไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย ถ้าสวมอะไรแล้วมันดูเลอะเทอะดูขัดตา ก็สู้เปลื้องออกให้หมดเสียดีกว่า ถึงเวลาเปลือยเปล่าล่อนจ้อนจะมาหาว่าผมคุกคามหรือไม่ให้เกียรติคุณไม่ได้ เพราะคุณไม่ให้เกียรติต่อสถานที่และต่ออาชีพตัวเองก่อน”
นวตา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบมากกกก
มันส์ล้วนๆ ไม่มีเผือก แต่รีดค้างมาก....ตัดจบตอนแบบนี้ เมื่อไร่จะวันที่ 4 น้าา แดดิ้นไปค่ะ ทีม E-BOOK
มาส่งบอสตอนใหม่ค่า แรงได้อี๊ก 555 เอาไงดีกับนาง
e-book ออกมั้ยคะ