ตอนที่ 39 : บทที่ ๘ : สิทธิ์ฟีเจอริ่ง (๕)
บทที่ ๘ สิทธิ์ฟีเจอริ่ง (๕)
“เปลี่ยนซีนหรือคะ?”
“ใช่ ทำไม่ได้หรือ?”
พอถูกย้อนถามกลับเช่นนั้น ณดาก็รู้แล้วว่า เธอไม่สามารถปฏิเสธใดๆ ได้อีก นอกจากรับคำและพยายามอย่างเต็มที่
“ได้ค่ะ ท่านประธานอยากจะเปลี่ยนเป็นซีนแบบไหนหรือคะ”
“เซีย คิงดอมส์กำลังจะจัดแคมเปญจน์วินเทอร์เซลล์ ผมอยากได้ซีนความรักที่เข้ากับบรรยากาศฤดูหนาว”
หญิงสาวรับฟังด้วยอาการสงบ กำลังพยายามนึกว่าซีนความรักที่เหมาะกับฤดูหนาวเป็นแบบไหน ก็พอดีกับที่เจ้านายหนุ่มช่วยแนะนำขึ้นมาก่อน
“คุณ” เขาชี้นิ้วไปที่พนักงานชายซึ่งยืนอยู่ข้างกัน “ถอดเสื้อสูทคุณออก แล้วสวมให้คุณณดา”
“เอ๊ะ? ผมหรือครับ”
“ก็ผมชี้คุณอยู่ ถ้าไม่ใช่คุณแล้วจะเป็นใคร”
น้ำเสียงดุจัดอย่างเสมอต้นเสมอปลายนั้น ทำให้พนักงานชายผวา รีบกุลีกุจอถอดเสื้อสูทซึ่งเป็นยูนิฟอร์มออก แล้วจัดแจงสวมให้สาวเจ้าตามคำสั่งทันที เพราะลักษณะร่างกายที่ต่างกันมากทำให้เสื้อสูทตัวนั้นกลายสภาพเป็นผ้านวมขนาดใหญ่ที่ทั้งโคร่งทั้งยาวลงมาถึงบั้นท้ายของเธอ แต่เธอคงบ่นอะไรไม่ได้ เพราะมันคงตรงตามคอนเซปต์ ‘วินเทอร์เซลล์’ ที่ท่านประธานต้องการแล้ว เมื่อได้ซีนสำคัญสมใจแล้ว การคัดเลือกก็จบลง แต่ผลการคัดเลือกจะยังไม่ประกาศจนกว่าจะถึงสัปดาห์หน้า เพื่อให้กรรมการได้มีเวลารวบรวมคะแนนและหารือกันอีกครั้ง
พอได้ยินว่าผลการคัดเลือกยังไม่ประกาศในทันที เหมือนฝันและพนักงานสาวแผนกบัญชีก็ทำท่าผิดหวัง อาจเพราะพวกเธอตั้งใจมาแข่งขันและรู้ผลเร็วๆ กระมัง แต่สำหรับณดาไม่ใช่ ในเมื่อเธอไม่ได้ตั้งใจมาสมัครเข้ารับการคัดเลือกแต่แรก แต่จับพลัดจับผลูเข้ามา เธอจึงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับเรื่องนี้ จะประกาศช้าหรือเร็วก็ช่าง เพราะภารกิจเธอเสร็จสิ้นแล้ว
หลังจากทดสอบการแสดงเสร็จและคนในห้องเริ่มทยอยกันออกไป หญิงสาวก็ละล้าละลังอยู่หน้าห้อง ตั้งใจจะคืนเสื้อสูทให้กับเพื่อนพนักงานชาย แต่ดูท่าจะไม่ง่าย เพราะฝ่ายนั้นถูกประธานเรียกคุยต่อ ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไรเหมือนกัน แต่สีหน้าของเพื่อนนักแสดงดูซีดเซียวคลับคล้ายว่าจะล้มทั้งยืนอยู่รอมร่อ ครั้นพอเห็นว่าเธอป้วนเปี้ยนคอยชะโงกหน้ามามองดูเรื่อยๆ เจ้านายหนุ่มจึงโบกมือไล่เธอ
“เลยเวลาเลิกงานมามากแล้ว กลับบ้านไป คุณณดา”
“กำลังจะกลับค่ะ แต่ฉันอยากจะคืนเสื้อสูทที่ยืมมาก่อน”
“ไม่เห็นหรือว่าผมคุยกับเขาอยู่ ธุระของคุณสำคัญกว่าของผมหรือไง”
“เปล่านะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปได้แล้ว” เขาสั่งการ ปรายตามองเสื้อสูทซึ่งวางพาดบนแขนของสาวเจ้าแล้วก็ชวนให้อารมณ์เสียขึ้นมาอีก “แล้วนั่นใครอนุญาตให้คุณถอดเสื้อออก สวมกลับไปแบบเดิมจนกว่าจะถึงบ้าน ห้ามถอดออก”
พอได้ฟังคำสั่งอันแปลกประหลาดแล้ว ณดาก็มึนตึ้บ
“แต่การคัดเลือกจบลงแล้ว ทำไมฉันต้องสวมสูทตัวนี้กลับบ้านด้วยล่ะคะ”
“นี่คุณกล้าตั้งคำถามกับผมหรือ ผมบอกให้สวมก็คือสวม ไม่ต้องถาม แค่ทำตาม!”
น้ำเสียงอันตรายของเขาเป็นอันยุติการโต้เถียงทั้งหมดทั้งมวล ในเมื่อเธอไม่มีวันชนะเขาอยู่แล้ว เธอจึงเลือกที่จะรับคำสั่งอย่างงงๆ รีบสวมเสื้อสูทตัวเดิมและกลับบ้านตามสั่ง แต่ก่อนจากมาก็ยังอุตส่าห์บอกเจ้าของเสื้อว่า เธอจะนำเสื้อมาคืนให้เขาในภายหลัง พนักงานคนนั้นไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มแห้งๆ ให้เท่านั้น เห็นได้ชัดว่า กำลังอยู่ในภาวะตึงเครียดเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้
คุยอะไรกันนะ...แต่ที่แน่ๆ ดูจากสีหน้าดุดันกว่าปกติของเขา คงไม่ใช่เรื่องที่ประธานพึงพอใจแน่
ครั้นประชาสัมพันธ์สาวลับหายไปแล้ว ภีมซึ่งกำลังยืนกอดอกพิงขอบโต๊ะอยู่จึงได้ฤกษ์คุยกับพนักงานคนนั้นต่อเสียที
“เอาละ เมื่อครู่พูดกันถึงไหนแล้ว อ้อ...ใช่” เขากระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียม “เรื่องพฤติกรรมที่น่ารังเกียจของคุณใช่ไหม ผมเห็นนะว่าเมื่อครู่คุณคิดจะทำอะไร ตอนแสดงร่วมกับคุณณดา”
“ถ้าเป็นเรื่องคุณณดา เอ่อ...ผมอธิบายได้นะครับ”
นวตา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หวงขนาดนี้เอาไปเก็บไว้ดูที่บ้านคนเดียวดีกว่าไมคะบอสสสสสส
ได้หนังสือแล้ว แต่ยังไม่ได้อ่านตื่นเต้นมาก บอสหวงเก่ง
หนังสือได้แล้วนะคะ แมสฯมาส่งวันนี้
มาส่งบอสตอนใหม่ค่า สนพ.เริ่มจัดส่งหนังสือให้คนที่สั่งพรีไว้แล้วนะ ใครได้รับหนังสือแล้วบ้างเอ่ย