ตอนที่ 15 : บทที่ ๓ : พิสูจน์ความบริสุทธิ์ (๓)
บทที่ ๓ พิสูจน์ความบริสุทธิ์ (๓)
แต่เขาช่วยชีวิตเธอไว้เลยนะ ทำไมเธอจึงสงสัยเขาล่ะ คนที่ช่วยชีวิตคนอื่นได้ จะมีจิตใจฆ่าคนได้อย่างไร?
ความคิดด้านดีเข้าต่อสู้ แต่ก็เพียงไม่นานก่อนที่จะถูกความคิดด้านร้ายโจมตีร่วงด้วยคำตอบที่ว่า ของแบบนี้มันเสแสร้งแกล้งทำกันได้ ไม่เคยดูในภาพยนตร์หรือละครสืบสวนหรืออย่างไร ฆาตกรมักเป็นคนใกล้ตัวและเสแสร้งได้แนบเนียนที่สุด และคนหล่อแต่เหี้ยมโหดก็มีอยู่มากมายนัก เธอเคยเห็นฆาตกรหน้าตาดีๆ ลงข่าวหน้าหนึ่งออกจะบ่อย เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรจะประมาทกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด ต้องระวังให้มาก และหากเป็นไปได้เธอก็อยากจะพิสูจน์ความจริงให้หายแคลงใจเสียที
หลังจากเดินวนรอบห้องแล้วไม่พบเบาะแสอะไร หญิงสาวก็กลับมานั่งบนโซฟา แต่เพราะดื่มน้ำชาหมดไปเป็นถ้วยกระมัง ทำให้เธอเกิดปวดปัสสาวะ ครั้นจะให้เข้าห้องน้ำส่วนตัวของท่านประธานก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม จึงเลือกที่จะมาเข้าห้องน้ำข้างนอกแทน พอจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย จึงตั้งใจจะเดินกลับไปรอที่ห้องอย่างเดิม แต่ก็ต้องชะงักไปกะทันหัน หลบเข้าหลังกำแพงห้องน้ำวูบ เมื่อเห็นว่าผู้บริการของห้างสองสามคนกำลังสนทนากันอยู่อย่างออกรส เธอคงจะไม่สนใจขนาดนี้หากว่า พวกผู้ใหญ่ไม่พูดถึงเรื่องที่เธอสงสัยอยู่พอดี
“คุณยอดวิทย์ เล่นอินเตอร์เน็ตบ้างไหมครับ เห็นข่าวที่คนเขาพูดกันเรื่องห้างของเราหรือเปล่า”
“อ้อ เล่นสิ เรื่องที่ว่าท่านประธานเป็นผู้บงการจ้างวานฆ่าท่านคณินใช่ไหม”
จ้างวานฆ่า! ณดาตาโต ใจเต้นตึกตัก รีบเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจสุดฤทธิ์
“ครับ ข่าวนั้นละ” ผู้บริหารซึ่งสวมสูทสีน้ำตาล พันผ้ายืดไว้ที่มือข้างขวากล่าวเสียงขรึม เขาเองก็เหมือนผู้บริหารคนอื่นของห้างคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์วันนั้นไปตามๆ กัน “บอกตามตรงผมไม่สบายใจเลย ไม่รู้ใครเป็นคนปล่อยข่าว แต่ที่แน่ๆ มันทำให้ภาพลักษณ์และชื่อเสียงของห้างเราเสียหาย”
“มันก็จริง แต่ที่เขาวิเคราะห์กันก็พอมีเค้าเป็นไปได้นะครับ พวกคุณก็รู้นี่ว่า ท่านประธานกับคุณพ่อของเขาไม่ถูกกันแค่ไหน ขัดขากันทุกเรื่อง อย่างเรื่องโครงการสวัสดิการพนักงานนั่นก็เหมือนกัน เห็นทะเลาะกันจะเป็นจะตาย”
“ใช่ๆ แต่เรื่องโครงการนี้ ผมสนับสนุนท่านคณินนะ ท่านพูดถูก”
“ใช่ไหม คิดเหมือนผมเลย” ยอดวิทย์ไหวไหล่เล็กน้อย “เราจะไปสนใจชีวิตความเป็นอยู่ของพนักงานทุกคนได้ยังไง แค่จ่ายเงินเดือนให้พนักงานนับร้อยๆ ชีวิตนี่ก็เป็นภาระหนักแล้ว ทำไมต้องเพิ่มเติมสวัสดิการต่างๆ ให้พนักงานด้วย รับเงินเดือนไปแล้วก็ไปบริหารจัดการดูแลตัวเองสิ ทั้งห้องพักผ่อนเอย ทั้งโรงอาหารเอย ผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมีด้วยซ้ำ มันเป็นการลงทุนที่ไม่ได้ผลอะไรกลับมา แคร์อะไรกับพวก ‘มดงาน’ นัก สู้มาสนใจพนักงานระดับผู้บริหารชั้นต้นอย่างผู้จัดการแผนกอะไรพวกนี้ค่อยสมเหตุสมผลหน่อย เพราะอย่างน้อยคนพวกนี้ก็คือแรงงานระดับมันสมอง มีประโยชน์ต่อห้างเรามากกว่า ไม่รู้ท่านประธานคิดยังไงถึงพยายามสู้รบตบมือกับท่านคณินเพื่อผลักดันโครงการนี้มาตลอด พอผลักดันสำเร็จก็ยังไม่จบเรื่องจบราวอีก ”
พอพูดมาถึงตรงนี้ผู้บริหารอีกคนที่สวมเฝือกอ่อนพยุงคอก็ตบมือฉาดอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด
“หมายถึงการประชุมเมื่อวานใช่ไหม ฮ่าๆๆ พวกคุณเห็นที่ท่านประธานสั่งการกับผู้จัดการแผนกสวัสดิการฯ หรือเปล่าล่ะ ท่านยังอยากให้เพิ่มเติมสวัสดิการพนักงานมากขึ้นไปอีก ทั้งขยายห้องพักผ่อนเอย เพิ่มสิ่งอำนวยความสะดวกเอย แถมยังคุมราคาอาหารในโรงอาหารให้ถูกยังกับให้ฟรีอีก ผมยอมรับนะว่าท่านเป็นคนหนุ่มที่เก่งมาก แต่บางทีก็แคร์พวกพนักงานชั้นล่างมากเกินจนลืมมองความเป็นจริงไป ในโลกธุรกิจทุกอย่างมีราคาที่ต้องจ่าย มีต้นทุนที่ต้องแบกรับเสมอ ทำแบบนี้เซีย คิงดอมส์ จะเฟื่องฟูเท่าสมัยท่านคณินได้ยังไง คงจริงอย่างที่คนเขาพูดกันแหละ เราเข้าสู่ยุคมืดอย่างเต็มตัวแล้ว”
ครั้นพอสนทนากันต่ออีกหน่อย ได้เวลาอันสมควร ทีมผู้บริหารขาเมาท์จึงแยกย้ายกันไป เมื่อระเบียงทางเดินกลับมาว่างแล้ว คนที่คอยซุ่มแอบฟังมาตลอดจึงเผยตัวออกมาได้เสียที เธอเดินกลับมายังห้องทำงานประธานหนุ่มทั้งๆ ในสมองคิดวุ่นวายไปหมด สิ่งที่ได้ยินได้ฟังมาลอยวนเวียนในหัว
เรื่องจริงหรือ...ผู้ชายคนนั้นพยายามผลักดันโครงการสวัสดิการของพนักงานอย่างพวกเธอมาตลอด ไม่สนใจแม้ว่าจะต้องสู้รบตบมือกับบิดามากน้อยแค่ไหน ขอแค่ทำโครงการได้สำเร็จ เป็นอันที่รู้กันว่าพนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธอเป็นฐานปิรามิดชั้นล่างสุดที่ทุกคนมองข้ามเสมอ แม้มีจำนวนมากที่สุดแต่ก็ไม่ได้สลักสำคัญมากไปกว่าพนักงานยอดปิรามิดเช่นพวกผู้บริหารหรือผู้จัดการต่างๆ คนพวกนี้ต่างหากที่ขับเคลื่อนเซีย คิงดอมส์ อยู่ และควรให้ความสำคัญมากที่สุด
แล้วทำไมกันนะ?
เขาถึงได้ยอมแลกความบาดหมางกับบิดาเพียงเพื่อให้พนักงานตัวเล็กตัวน้อยอย่างพวกเธอได้ลืมตาอ้าปากและมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น คนที่แคร์คนอื่นขนาดนี้ ให้ความสำคัญกับคนอื่นขนาดนี้ จะเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมที่ฆ่าได้แม้กระทั่งบิดาตัวเองจริงๆ น่ะหรือ ณดาเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ทว่าก็ไม่ได้รับคำตอบ มีเพียงความเงียบงันที่อยู่เป็นเพื่อนเธอเท่านั้น ความเงียบงันซึ่งทำให้เธอเริ่มลังเลและมีความคิดบ้าๆ บางอย่างแวบขึ้นมา
เธออยากเปิดตาเปิดใจ รับฟังผู้ชายคนนั้นในอีกแง่มุม
แต่แล้วเธอก็ตระหนักว่า มันเป็นเพียงความคิดบ้าๆ เพราะสุดท้ายแล้วปิศาจก็ยังเป็นปิศาจวันยังค่ำ ชั่วร้าย เลือดเย็น ไร้หัวจิตหัวใจ!
“คุณณดามารอพบท่านอยู่ในห้องครับ”
เมื่อภีมกลับมาจากโรงพยาบาล เขาก็ได้รับรายงานจากเลขานุการแล้ว แต่ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ามีใครรออยู่ในห้อง แต่พอเอาเข้าจริง ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าก็ทำให้เขาประหลาดใจอยู่ดี เป็นความประหลาดใจที่มาพร้อมกับความขุ่นเคืองด้วย เพราะณดากำลังเอนตัวหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาของเขา ใช้หมอนอิงวางบนพนักวางแขนและหนุนหนอนอย่างแสนสบาย
ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย ลำพังมานั่งปักหลักรอเขาไม่พอ ยังกล้ามานั่งหลับในห้องทำงานเขาอีก กล้าดียังไง!
“คุณคิดว่าห้องนี้เป็นห้องนอนคุณหรือไง คุณณดา!”
เสียงคำรามดังๆ ทะลุทะลวงเข้าไปในความฝันของเธอ เท่านั้นยังไม่พอหมอนอิงยังถูกกระชากออกจากศีรษะเธออย่างแรงด้วย!
นวตา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาส่งบอสค่า พร้อมให้บอสอาละวาดใส่หรือยัง 5555