คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Tutor friend ร้อยแล้วจ้า ถึง คุณ viic
"หาววว ง่วงจังเลย" ร่างเล็กพึมพำงัวเงีย กับตัวเอง ตากลมๆจะปิดอยู่รอมร่อ
"ง่วงก็หลับไปสิ ใกล้ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก" เสียงทุ้มนุ่มจากคนนั่งเบาะข้างๆบอก พลางส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู
"อืมมม" ร่างเล็กที่สติหลุดลอยไปแล้วรับคำอย่างไม่ค่อยรู้เรื่อง และเข้านิทราไปพร้อมกับสัมผัสบางเบาแต่อบอุ่นจากมือของร่างสูงที่จับให้หัวฟูๆนั่นซบกับไหล่ของตน
"เวลาหลับนี่เหมือนเด็กเลยแหะ ไม่สินายน่ะมันดูเหมือนเด็กอยู่ตลอดเวลาแหละ เด็กน้อย" ร่างสูงพูดกับคนตัวเล็กที่นอนอ้าปากน้อยๆ(มันต่างจากเด็กซะที่ไหนล่ะ) แล้วก็หลับไม่รู้เรื่องบนไหล่ของเค้า ก่อนจะสูดกลิ่นหอมจากผมยุ่งๆนั่น ในใจก็คิดอยากให้รถเมล์คันนี้มันวิ่งไปไกลๆ ไม่ต้องหยุด
"คยูฮยอนๆ ใกล้ถึงบ้านนายแล้วนะ"
"หืมมม" ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆ และเสียงเรียกของคนข้างๆ
"เฮ้ยยย" จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงล่ะ ตื่นขึ้นมาปุ๊บก็รู้สึกตัวว่า นอนซบไหล่ไอ้หล่อนี่อยู่ ทั้งตกใจทั้งอาย โอ้ยย เผลอไปซบตอนไหนว่ะ
"เอ่อ ซีวอน ฉันขอโทษนะ สงสัยฉันจะเผลอตัวไปหน่อยอ่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก" ร่างสูงยิ้มบางๆและเอ่ยอย่างไม่ถือโทษ
"ว่าแต่ ฉันไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดกับนายใช่มั้ย ตอนนอน"
"น่าเกลียดยังไงล่ะ"
"แบบ แบบ นอนน้ำลายไหลอ่ะ" ปกติผมก็ไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ แต่บางครั้งมันก็มีบ้าง ถามก่อนๆเพื่อเหตุการณ์นี้มันเกิด
"ไม่มีหนิ แต่นายหน่ะละเมอเสียงดังลั่นรถเลย"
"จริงหรอ ฉันทำอย่างนั้นจริงๆหรอ" ผมเขย่ามือถามร่างสูงเสียงตื่น ไม่นะผมทำอะไรลงไปเนี่ย
"ไม่จริงหรอก หลอกง่ายจังเด็กน้อย" ไอ้หล่อนี่มันหลอกผมเล่นแล้วยังมีการยิ้มเยาะให้ผมอีกนะ แบบนี้ต้องเจอ
"โอ้ยย นายต่อยฉันทำไมเนี่ย" ผมต่อย(เบาๆ)เข้าที่แขนล่ำๆของร่างสูง จนคนหล่อที่โดนต่อยร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มันก็ไม่ได้เจ็บมากหรอกน่า สำออยมากกว่า
"นายอยากมาแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ"
"อ่า ฉันขอโทษนะ"
"เชอะ" ผมแกล้งสะบัดหน้าหนีอย่างโกรธๆไปอีกทาง ซีวอนก็รู้ว่าผมแกล้งงอนไปงั้นหล่ะ
"น่ารักตายแหละนายทำอย่างนี้"
"น่ารักกว่านายทำอ่ะ"
"อ่ะ ยอมๆ"
"เอ่อ คยูฉันยังไม่มีเบอร์นายเลยอ่ะ ขอหน่อยสิ" ตึกตักๆ หัวใจผมมันจะเด้งออกมานอกอกแล้ว แค่เขาขอเบอร์ผมเนี่ยนะ ทำไมผมต้องดีใจขนาดนั้น
"อะ อืม ได้ๆ -///-" ผมบอกหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองให้กับซีวอนที่กดมือถือตามเลขที่ผมบอก ด้วยความรู้สึกเขิน ระคนดีใจนิดๆ อยากรู้ล่ะสิผมบอกเลขอะไรไปบ้าง แต่ผมไม่บอกหรอก เบอร์ผมให้ซีวอนคนเดียว
"ถึงป้ายแล้ว ฉันไปก่อนนะ บ๊าย บาย เจอกันพรุ่งนี้" ผมเดินผ่านเบาะที่ร่างสูงนั่งและกล่าวอำลา พลางโบกมือให้ร่างสูง
"บาย แล้วเจอกัน" ร่างสูงกล่าวและส่งยิ้มโชว์ลักยิ้มสวยข้างแก้มให้ผม ที่กำลังเดินลงจากรถเมล์คันใหญ่
แม้ผมลงจากรถเมล์มาแล้ว เขาก็ยังคงยิ้มผ่านกระจกรถนั่นมาให้ผม ใช่ว่าซีวอนจะยิ้มให้ผมคนเดียวเมื่อไหร่ ผมก็ยิ้มให้เขาเหมือนกันแหละน่า เรายิ้มและโบกมือน้อยๆให้กัน จนรถเมล์คันใหญ่พาเขาจากไป แต่รอยยิ้มที่อบอุ่นของเขายังอยู่ในตาผมตลอดเลยนะ
เพ้อเจ้ออีกแล้ว โจวคยูฮยอน
ติ๊ด ติด ติ๊ด ติด เสียงข้อความดังขึ้นจากมือถือในกระเป๋ากางเกงของผม ขณะผมเดินเข้าซอยกลับบ้าน คงจะเป็นบริการเสริมร้อยแปดของเครือข่ายที่ส่งมาก่อกวนอยู่ประจำอีกล่ะสิ หรือจะเป็นพวกเพื่อนเลวที่ไปเที่ยวแล้วทิ้งผมนั่งเรียนคนเดียวส่งมาน้า
เปิดดูหน่อยดีกว่า
'เดินกลับดีๆนะ อย่าเถลไถลล่ะ '
from Siwon
รวดเร็วทันใจดีแฮะ ให้เบอร์ยังไม่ถึงสิบนาที มีเมสเซจมาให้ซะแล้ว ผมอ่านเมสเซจนั้นซ้ำไปซ้ำมาตลอดการเดินกลับบ้าน จะครบร้อยรอบแล้วมั้งเนี่ย กะอีแค่เมสเซจประโยคสั้นๆ แต่ทำให้ผมยิ้มจนคนเดินผ่านไปผ่านมองว่าไอ้นี่บ้ารึป่าว ผมจะคิดไปเองรึป่าวนะ
ถ้าผมคิดว่า ซีวอนเป็นห่วงผม สนใจผม โอ้ยยย จะทำให้ผมเพ้อไปถึงไหนะ ตาคนเนี่ย
ครบร้อยแล้วค่ะ แค่นี้
ถึงคุณ(พี่) viic ดีใจโคตรค่ะ ไม่คิดว่าเด็กเตรียมฯจะมีคนอ่านวอนคยู แต่จูนก็กล่อมเพื่อนไปหลายคนแล้ว ได้ผลบ้างอะไรบ้าง
เดาว่า ต้องเป็นอยู่ ม.5 หรือ หรือเป็นป้า ม.6 ใช่มั้ยค่ะ เอาเป็น ม.5 ดีกว่า ม.6 ต้องอ่านเอ็นสิไม่มีเวลาหรอก จูนอยู่ม.4 ถูกแล้ว อิๆ
เป็นชั้นที่เด็กที่สุด ดีใจเล็กน้อย ได้ผลาญเงินพี่ นอกเรื่องและๆ พี่อยู่สายไหนค่ะ ห้องอะไร ชื่ออะไร จูนอยู่วิทย์คุณนะ ห้องไม่ต้องรู้
หรอก เดี๋ยวโดนตาม ไปทวงอิๆๆ จะแอบไปส่องหน้านะ หุๆ
ถึงคนอ่านทุกคน ขอบคุณที่อ่านนะคะ มีน้ำใจก็เม้นท์บ้างอะไรบ้าง คนไทยป่าวค่ะ
ขอบคุณพี่ขิง แล้วก็ WK_My Love(ไม่รู้ว่าชื่ออะไร) พี่viic ด้วย ที่ให้กำลังใจ เด็กบ้าๆคนนี้ แล้วก็หลายๆคนที่ตามอ่านมาตลอดนะคะ
ดีขึ้นแล้วค่ะ จะพยายามทำให้ดีที่สุดล่ะกัน กะจูน สู้ๆ
รักคนอ่าน จุ๊บุๆ
ความคิดเห็น