คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Tutor friend 100% แก้ไขคำผิดค่ะ ที่บางคนอาจงงๆ
(กะจูนแก้คำผิดให้แล้วเน้อ ตรงคำว่า มีหู มีหางอ่ะ คงงงๆกันใหญ่เลยล่ะสิ ขอโทษนะคะ)
ตอนนี้เราอยู่ในศูนย์อาหารแห่งเดิมที่เรานั่งกินข้าวด้วยกันทุกวันตั้งแต่รู้จักกัน แรกๆก็ต่างคนต่างกินไม่ค่อยพูดอะไรกันมากมาย แต่ผมทนบรรยากาศอย่างนั้นไม่ได้หรอก ต้องหาเรื่องคุยนู่นนี่บ้าง ไม่ก็แย่งอาหารในจานคนตรงข้ามบ้าง น่าแปลกที่ซีวอนกลับไม่หวงตักให้ ยังแหย่ผมอีกด้วย กินเยอะๆจะได้โตไวๆ บางทีเขาคนนี้ก็ดุผมเรื่องที่ชอบเขี่ยผักทิ้ง เหอๆ รู้สึกเหมือนกินข้าวกับพ่อเลย อ่ะนั่นไงเจ้าตัวกำลังนินทาก็เดินถือชามอาหารมาที่โต๊ะพอดี ถ้าจะเป็นบะหมี่แหะชามโตเชียวน่าแย่งๆ
"นายสั่งอะไรมาน่ะ น่ากินจัง"
"บะหมี่ทงคัตสึ ของนายล่ะ"
"ข้าวแกงกระหรี่อ่ะ"
"ซีวอน"
"หืมมม"
"อยากกินทงคัตสึของนายจัง"
"ถ้าฉันไม่ให้?"
"งก ไม่กินก็ได้" ผมตักข้าวแกงกะกรี่ใส่ปากตัวเองทำเป็นไม่สนใจ รู้หรอกน่าว่าแหย่ผมเล่น
"อะ ให้ สงสารเด็ก" แล้วก็มีเนื้อหมูปริศนาคีบมาจ่อตรงหน้าผม ผมบอกแล้วว่าหมอนี่กวนผมเล่นไปงั้น ผมอ้าปากรับทงคัตสึชิ้นนั้นจากปลายตะเกียบของคนตรงข้าม ไม่ได้อยากให้ป้อนซะหน่อย แต่เจ้าตัวดันไม่วางไว้บนจานผมเอง ผมคิดเอาเองว่าเขาคงอยากป้อนผม ไม่เข้าข้างตัวเองไปใช่มั้ย
"อร่อยเนอะ" ผมกินไปด้วยพูดไปด้วย
"ฉันก็อยากกินแกงกะหรี่ของนายหมือนกันนะ" คนตัวโตมาไม้ไหนเนี่ย ทำเป็นอ้อนผม ไม่น่ารักเหมือนผมทำหรอกน่า
"ตักไปสิ" ผมเลื่อนจานไปให้คนข้างหน้า
"ไม่เอาอ่ะ เมื่อกี้ฉันยังป้อนนายเลย"
" -///- "
"ป้อนหน่อยสิ" ไอ้คนพูดมันทำเสียงกระซิบใส่ผมด้วย แค่นี้ก็เขินแย่แล้ว
"อ้ามมมมม" ทำให้ผมเขินดีนัก เลยตักข้าวซะคำใหญ่ยัดเข้าปากไปเลยสะใจชะมัด
"อร่อยมั้ยซีวอน" ถามคนที่กำลังเค้ยวข้าวคำโตเต็มปาก ตลกจริงๆคนหล่อๆทำท่าอย่างนี้ จะคายก็ไม่ได้
"อะ อร่อย" น้ำเสียงจริงใจสุดฤทธิ์
"คยูนายกินนี่สิ" ร่างสูงยื่นช้อนที่มีเส้นบะหมี่แล้วห็หมูทอดให้ผมถึงปาก
"อี๋ นายเอาผักให้ฉันกินหรอ" ผมแทบจะถุยทิ้งออกมาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกัดไปโดนต้นหอมเข้าเต็มๆ ร้ายนักนะเอาผักปนๆมาในเส้นบะหมี่ให้ผมไม่เห็น
"กลืนๆเข้าไปเลย หัดกินผักซะบ้าง"
ผมรีบๆกลืนบะหมี่นรกและดื่มน้ำตามไปอึกใหญ่ มันเหม็นมากเลยอ่ะ ต้นหอมบ้า
"นะ นะ นายนิสัยเสียมาก"
"ใครเริ่มก่อนล่ะ"
"เชอะ"
ซีวอนเห็นว่าผมเริ่มโกรธ เลยยกทงคัตสึทั้งหมดให้ผมไถ่โทษ แล้วเราก็เล่นกันตลอดมื้ออาหาร ผลัดกันป้อน แย่งกันกินบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่โดนแย่ง แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเหมือนเดิม จริงๆตาบ้านี่ก็ยิ้มเก่งเหมือนกันแหะ ไม่รู้สิตั้งแต่กินข้าวยังไม่ค่อยจะเห็นหุบยิ้มเลย ผมก็คงกลายเป็นคนยิ้มเก่งไปด้วยอีกคนเพราะรู้สึกหน้าตัวเองก็ยังไม่ยอมหยุดฉีกปากเลย
'ไม่ให้ยิ้มได้ไงก็คนมันมีความสุขหนิ นายคิดเหมือนฉันใช่มั้ยซีวอน?'
"ซีวอน ฉันขอดูที่เรื่องครูพูดเมื่อกี้หน่อยสิ จดไม่ทันอ่ะ" ตอนนี้คุณครูให้ทำแนวข้อสอบ ผมเลยหันไปขอยืมสมุดเลกเชอร์คนข้างๆ เมื่อกี้แอบจิตหลุดไปนิดนึง ทำให้จดไม่ทัน
"ได้ๆๆ" ร่างสูงยื่นสมุดให้ผม
"อ่า ขอบใจนะ" ผมรับสมุดมาและกำลังจะลอกตาม แต่สายตาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างในสมุดซีวอน
"นี่ๆๆ ซีวอนนายชอบแมวด้วยเหรอ" ผมถามอย่างประหลาดใจ เมื่อพบรูปคนหน้าหวานไม่แน่ใจว่าผู้ชายหรือผู้หญิงมีหู มีหางเหมือนแมว ในสมุดหน้าว่างของเขาที่ไม่ได้จดอะไรไว้
"เฮ้ยยย นายดูอะไรเนี่ย" ร่างสูงตกใจที่เห็นผมกำลังดูรูปที่เขาวาด
"ฉันดูรูปแค่นี้ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น"
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก"
"ว่าแต่คนอย่างนายนี่รักแมวด้วยหรอ" ยังสงสัยไม่หาย แมนซะขนาดนี้ ชอบสัตว์แบ๊วๆอย่างแมวเนี่ยนะ ฮิๆ แต่ผมก็ชอบนะ
"เพิ่งเริ่มจะรักไม่นานนี้แหละ มันน่ารักดีออก" บอกว่ารักแมว แล้วทำไมเล่นจ้องผมซะขนาดนั้น แววตาที่ดูจริงใจเหมือนจะสื่ออะไรออกมาแทนคำพูด ซึ่งผมก็ไม่สามารถอธิบายความหมายของมันได้ อาจเป็นเพราะผมไม่กล้าคาดเดาคำตอบ แต่ถึงยังไงมันก็ทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนต้องหลบสายตาคมที่มองมานั้น
"อืมมม ฉะ ฉันก็คิดเหมือนนาย"ผมอ้อมแอ้มตอบเสียงค่อยๆไป ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่ครับ แล้วก็ทำเป็นก้มหน้าก้มตาจดตามสมุดซีวอนต่อไป
ในหัวก็มีคำสั่งดังขึ้นว่า "จดไปๆ คยูฮยอนจะได้ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องเขินมาก"
"นายเข้าใจมั้ย" ร่างสูงถามผมขึ้นขณะผมลอกสมุดเสร็จแล้วส่งสมุดให้
"มีบ้างอ่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่ดี เรื่องโมเมนตัมน่ะ"
"เดี๋ยวฉันอธิบายให้ฟัง" แล้วคนหล่อแถมยังเรียนเก่งข้างๆผมเนี่ยก็จัดการอธิบาย ทฤษฏีที่มีคนคิดสรรหามาให้คนรุ่นหลังลำบาก ให้ซะละเอียดยิบจนผมเข้าใจ สีหน้าหมอนี่เวลาสอนนะจริงจังมากๆเลย เขาถามผมทุกช๊อตเลยว่าเข้าใจมั้ย พอบอกไม่เข้าใจก็พูดใหม่ ไม่มีท่าทีว่าเบื่ออะไรเลย ผมว่าผมรู้เรื่องมากกว่าตอนที่คุณครูสอนหน้าห้องอีก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมสงสัยตอนที่เขาสอนผม ผมไม่เข้าใจและไม่กล้าที่จะถามเขา เรื่องนั้นก็คือ
'ทำไมผมต้องสนใจหน้าของชเวซีวอนตอนอธิบาย มากกว่าหน้ากระดาษที่เขาเขียนอธิบายสอนผมนะ?'
"อ่า คยูฮยอนนายเข้าใจทั้งหมดแล้วใช่มั้ย" ซีวอนถามขึ้นเมื่อสอนผมจบ เหมือนคุณครูเลยอ่ะ
"เข้าใจแล้วครับ คุณครูชเว" ผมตอบเขาอย่างล้อเลียน
ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากคนข้างกาย มีเพียงรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาให้ และมือแกร่งที่ขยี้หัวผมให้ฟูเล่น ด้วยความหมั่นไส้
"เฮ้ย พอแล้ว ผมเสียงทรงหมด" ผมดุไอ้คนที่ขยี้หัวผมเมื่อกี้ อุตส่าห์เซ็ตมาอย่างดีเดี๋ยวหมดหล่อ
ตอนเย็นผมกับซีวอนเดินออกจากสถาบันกวดวิชาเตรียมกลับบ้านตามปกติ แต่ผมก็สงสัยนี่มันก็หลายวันแล้ว รถที่บ้านของร่างสูงยังซ่อมไม่เสร็จอีกหรอ ซีวอนถึงต้องกลับรถเมล์กับผมทุกวัน
"ซีวอนรถนายยังซ่อมไม่เสร็จหรอ"
"ซ่อมรถ รถใคร" เจ้าตัวถามผมกลับอย่างงงๆ
"อ้าว ก็นายบอกว่ารถนายเสียอยู่นี่นาเลยต้องกลับรถเมล์" ผมทวนความจำให้ร่างสูง สงสัยจะเรียนหนักจนลืมไปว่ารถตัวเองเสียอยู่
"อ๋อ เรื่องนั้น รถฉันซ่อมเสร็จแล้วล่ะ" เจ้าตัวบอกผมด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่ผมกลับรู้สึกไม่สบายเลย รถซ่อมเสร็จแล้ว หมายความว่าวันนี้เขาก็ไม่ได้กลับรถเมล์กับผมแล้วสินะ เราคงไม่ได้กลับบ้านด้วยกันแล้ว
"งั้น วันนี้นายมีรถมารับใช่มั้ย" ผมถามเขาด้วยน้ำเสียงหม่นๆ เขาคงจะจับไม่ได้หรอกมั้ง
"มีสิ"
"อืม" จะเศร้าทำไมว่ะ ไอ้คยู
"รถเมล์ไง" กวนกันเกินไปและ มีรถมารับคือรถเมล์ เหอๆ แต่มันก็ทำให้ผมดีใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน เมื่อกี๊ยังเศร้าอยู่แท้ๆ ชเวซีวอน นายจะทำให้ฉันประสาทกิน
"ไหนบอกว่ารถซ่อมเสร็จแล้ว"
"รถซ่อมเสร็จแล้วก็จริง แต่ฉันอยากกลับรถเมล์มากกว่า"
"ทำไมอ่า"
"ฉันมีความสุขมากกว่ามั้ง"
'ซีวอนนา'
นายบอกว่านายมีความสุข
ที่ได้ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน
ฉันก็มีความสุขเหมือนกันนะ
ที่ได้ขึ้นรถเมล์กลับบ้าน กับนาย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกคนค่ะที่อ่านฟิคเรื่องนี้ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลย ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
ตอนนี้เข้าใจและว่าเวลาไม่มีคนเม้นต์เนี่ยมันแปลกๆเนอะ คิดอยู่ฟิคเราแย่เปล่าว่ะ มันไม่สนุกหรอ เราคงยังแต่งไม่ดีมั้ง จริงๆเม้นท์ด่าได้นะ ถ้าไม่ชอบ ติได้แน่นอน อยากรู้ว่าคิดไงกับเรื่องนี้บ้าง แต่ไงก็แล้วแต่ศรัทธาแล้วกันค่ะ ช่างเถอะๆ
หวัดดี พี่แท พี่ขิง ยินดีที่ได้รู้จักคนปลื้มวอนคยูเหมือนกันค่ะ
แล้วก็เนด้วยนะ ผีบ้า ผีบอ ผีจูนออนยังจำได้(พี่จูนออนต้องขาวไม่ใช่ ทำไมเราดำ)
ไม่ได้บังคับให้อ่าน
กะจูนตกเลขแหละ เศร้ามั้ย บ้างนิดหน่อย ตามอารมณ์ แต่เราไม่ได้ตกคนเดียว มีเพื่อนร่วมชะตากรรมหลายร้อย คะแนนนนี่ต่ำได้ต่ำอีก
ไม่อยากให้พี่รหัสรู้เลยจริงๆ ชีวิตเด็กม.4 ทำไมมันยากเยี่ยงนี่หนอ
มีใครอยู่ ม.3 จะขึ้น ม.4 บ้าง รักษาชีวิตมัธยมต้นให้ดีเน้อ เหลือเวลาไม่นานแล้ว ใช้เวลาที่มีอยู่กับทุกสิ่งให้มากที่สุด
อ้อ อีกข่าวหนึ่ง เตรียมอุดมฯ เปิดรับสมัคร นร.ม.4 วันที่ 13-17 มีนาคม สนใจไปสมัครได้นะเออ
อย่าลืมเลือก วิทย์ คุณภาพชีวิตนะจ้ะ
พี่สายสวยและรวยมาก กรรมการฝ่ายสันทนาการก็ดูดีทุกคน เอ๊ะ มันเกี่ยว ขอโฆษณาหน่อย
ขอบคุณพี่แทค่ะที่เตือนไม่งั้นก็คงไม่รู้
ความคิดเห็น