ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Tutor friend
ผมกับซีวอนเดินกลับเข้าที่นั่งด้วยกัน และไม่ลืมที่จะแนะนำซีวอนและยอนฮีให้รู้จักกัน
"นี่ซีวอนนะ"
"ส่วนยัยนี่ยอนฮี"
"ซีวอน หวัดดีจ้ะ" ยอนฮีทักทายซีวอนที่เพิ่งรู้จักด้วยอาการเบิกบานสุดขีด
"อืม หวัดดี ยอนฮี" ส่วนไอ้นี่ก็ยังคงความขรึมไว้เหมือนเดิม จะมีก็เพียงรอยยิ้มบางที่เพิ่มขึ้นนั่นแหละ
"แหม ฉันนึกว่านายจะไม่แนะนำหนุ่มหล่อข้างๆให้รู้จักซะแล้ว" ยัยนี่กระดี๊กระด๊าใหญ่พอได้รู้จักซีวอน แถมยังแขวะผมอีกแน่ะ
"ฉันก็เพิ่งรู้จักกันตอนพักนั่นแหละ"
"สวัสดีตอนบ่ายครับนักเรียน" ครูผู้ชายคนใหม่เดินเข้ามาและทักทายนักเรียน เฮ้อ เปลี่ยนวิชาก็เปลี่ยนอาจารย์ไปด้วย ไม่ดีเลย เอาคุณครูคนสวยของผมคืนมา
"ทำไมไม่เอาคุณครูตอนเช้ามาสอนนะ เซ็ง" ผมบ่นเบาๆ แต่คนข้างๆดันได้ยิน แล้วหันมามองหน้า ยิ้มแบบเอือมๆให้ผม พลางส่ายหัวเบาๆ
"ยิ้มอะไร แล้วนายไม่ชอบหรือไงคุณครูคนสวยคนนั้น นางฟ้าจะตาย" นั่นสิเนอะเด็กเรียนขนาดนี้คงไม่รู้จักแอบชอบ แอบปลื้ม ใครที่ไหนหรอก
"สนใจเรียนได้แล้วนายเพ้อเจ้ออยู่ได้" แน่ะ ยังมาดุผมอีก ทำไมแค่ความสุขเล็กๆน้อยๆ แต่ผมก็หันหน้าไปสนใจคุณครูข้างหน้าตามคำสั่งของคุณชายนี่
ระหว่างการเรียนผมก็ยังเหมือนเดิมจดบ้าง ฟังบ้าง คุยบ้าง(กับยอนฮีคนเดียว) แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือผมรู้สึกว่าความอึดอัดระหว่างผมกับหมอนี่มันน้อยลง ถึงแม้จะไม่มีการพูดคุยใดๆเลย แต่ตอนที่ผมสนใจเรียนแล้วจดไม่ทัน คนหล่อข้างๆก็ยังใจดียื่นสมุดให้ผมลอกตามล่ะนะ ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนี่นา
"สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้มาต่อกันพรุ่งนี้ ขอบคุณที่นักเรียนเสียสละเวลาปิดเทอมมาเรียนนะครับ" คุณครูบอกหมดเวลาหน้าห้อง เอ่อ มีการขอบคุณนักเรียนด้วยแหะ ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ครับเพราะผมไม่เต็มใจเลยสักนิด
ผมเตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน และหันไปชวนยอนฮีกลับบ้าน
"ยอนฮี เธอกลับยังไงอ่ะ"
"เดี๋ยวแฟนฉันมารอรับอ่ะ" เธอหันหน้ามาตอบพลางเอาสมุดยัดกระเป๋าไปด้วย แอบอิจฉาคนมีแฟนนะเนี่ย
"แล้วนายล่ะซีวอน" ถามอีกคนก็ได้ เพื่อได้เพื่อนกลับบ้านด้วย
"มีรถที่บ้านมารับน่ะ" โหมีรถมารับ ท่าจะรวยไม่เบาแหะ ก็น่าอยู่หรอกดูเสื้อผ้าท่าทางผู้ดีซะขนาดนั้น
"ว้า แย่จัง ฉันต้องกลับคนเดียวสิเนี่ย" ผมเปรยออกมา
"คยูฮยอน ซีวอน ฉันไปแล้วนะ บาย เจอกันพรุ่งนี้" ยอนฮีกล่าวลา และโบกมือให้พวกเรา
"บ๊าย บาย" ผมและซีวอนก็โบกมือให้เธอที่เดินออกไปหาชายหนุ่มที่คาดว่าน่าจะแฟน ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
ผมกับซีวอนเราเดินออกมาถึงหน้าสถาบันแล้ว จู่ๆคนข้างๆนี่ก็เอ่ยถามผม
"ว่าแต่นายกลับไงอ่ะ"
"ฉันหรอรถเมล์ไง" ผมตอบพลางหันไปยิ้มให้เค้าตามแบบของตัวเอง
"งั้นเดี๋ยวฉันไปรอที่ป้ายรถเมล์เป็นเพื่อนล่ะกัน ใกล้มืดแล้วแถวนี้น่ากลัว" คนร่างสูงข้างๆผมเอ่ยออกมา เป็นประโยคยาวที่สุดที่เค้าพูดกับเลยในวันนี้ ไปรอเป็นเพื่อนหรอ จะว่าไปแถวนี้ก็น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ ถึงแม้คนจะเยอะ แต่พวกโจรก็มักใช้โอกาสนี้ลักเงินเอาง่ายๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้คงแค่นี้ก่อนเริ่มง่วงและ
เคยได้ยินคำว่า นิยายน้ำเน่า เค้าก็เอามาจากชีวิตจริงมั้ย เมื่อก่อนไม่ค่อยเชื่อนะ
แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว เพราะเรื่องนี้มีบางส่วนมาจากเค้าโคลงเรื่องจริง
My First love story
ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ แค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆ
ยังไงก็รักด๊องคนเดียว
"นี่ซีวอนนะ"
"ส่วนยัยนี่ยอนฮี"
"ซีวอน หวัดดีจ้ะ" ยอนฮีทักทายซีวอนที่เพิ่งรู้จักด้วยอาการเบิกบานสุดขีด
"อืม หวัดดี ยอนฮี" ส่วนไอ้นี่ก็ยังคงความขรึมไว้เหมือนเดิม จะมีก็เพียงรอยยิ้มบางที่เพิ่มขึ้นนั่นแหละ
"แหม ฉันนึกว่านายจะไม่แนะนำหนุ่มหล่อข้างๆให้รู้จักซะแล้ว" ยัยนี่กระดี๊กระด๊าใหญ่พอได้รู้จักซีวอน แถมยังแขวะผมอีกแน่ะ
"ฉันก็เพิ่งรู้จักกันตอนพักนั่นแหละ"
"สวัสดีตอนบ่ายครับนักเรียน" ครูผู้ชายคนใหม่เดินเข้ามาและทักทายนักเรียน เฮ้อ เปลี่ยนวิชาก็เปลี่ยนอาจารย์ไปด้วย ไม่ดีเลย เอาคุณครูคนสวยของผมคืนมา
"ทำไมไม่เอาคุณครูตอนเช้ามาสอนนะ เซ็ง" ผมบ่นเบาๆ แต่คนข้างๆดันได้ยิน แล้วหันมามองหน้า ยิ้มแบบเอือมๆให้ผม พลางส่ายหัวเบาๆ
"ยิ้มอะไร แล้วนายไม่ชอบหรือไงคุณครูคนสวยคนนั้น นางฟ้าจะตาย" นั่นสิเนอะเด็กเรียนขนาดนี้คงไม่รู้จักแอบชอบ แอบปลื้ม ใครที่ไหนหรอก
"สนใจเรียนได้แล้วนายเพ้อเจ้ออยู่ได้" แน่ะ ยังมาดุผมอีก ทำไมแค่ความสุขเล็กๆน้อยๆ แต่ผมก็หันหน้าไปสนใจคุณครูข้างหน้าตามคำสั่งของคุณชายนี่
ระหว่างการเรียนผมก็ยังเหมือนเดิมจดบ้าง ฟังบ้าง คุยบ้าง(กับยอนฮีคนเดียว) แต่ที่ไม่เหมือนเดิม คือผมรู้สึกว่าความอึดอัดระหว่างผมกับหมอนี่มันน้อยลง ถึงแม้จะไม่มีการพูดคุยใดๆเลย แต่ตอนที่ผมสนใจเรียนแล้วจดไม่ทัน คนหล่อข้างๆก็ยังใจดียื่นสมุดให้ผมลอกตามล่ะนะ ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดนี่นา
"สำหรับวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ไว้มาต่อกันพรุ่งนี้ ขอบคุณที่นักเรียนเสียสละเวลาปิดเทอมมาเรียนนะครับ" คุณครูบอกหมดเวลาหน้าห้อง เอ่อ มีการขอบคุณนักเรียนด้วยแหะ ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ครับเพราะผมไม่เต็มใจเลยสักนิด
ผมเตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน และหันไปชวนยอนฮีกลับบ้าน
"ยอนฮี เธอกลับยังไงอ่ะ"
"เดี๋ยวแฟนฉันมารอรับอ่ะ" เธอหันหน้ามาตอบพลางเอาสมุดยัดกระเป๋าไปด้วย แอบอิจฉาคนมีแฟนนะเนี่ย
"แล้วนายล่ะซีวอน" ถามอีกคนก็ได้ เพื่อได้เพื่อนกลับบ้านด้วย
"มีรถที่บ้านมารับน่ะ" โหมีรถมารับ ท่าจะรวยไม่เบาแหะ ก็น่าอยู่หรอกดูเสื้อผ้าท่าทางผู้ดีซะขนาดนั้น
"ว้า แย่จัง ฉันต้องกลับคนเดียวสิเนี่ย" ผมเปรยออกมา
"คยูฮยอน ซีวอน ฉันไปแล้วนะ บาย เจอกันพรุ่งนี้" ยอนฮีกล่าวลา และโบกมือให้พวกเรา
"บ๊าย บาย" ผมและซีวอนก็โบกมือให้เธอที่เดินออกไปหาชายหนุ่มที่คาดว่าน่าจะแฟน ที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
ผมกับซีวอนเราเดินออกมาถึงหน้าสถาบันแล้ว จู่ๆคนข้างๆนี่ก็เอ่ยถามผม
"ว่าแต่นายกลับไงอ่ะ"
"ฉันหรอรถเมล์ไง" ผมตอบพลางหันไปยิ้มให้เค้าตามแบบของตัวเอง
"งั้นเดี๋ยวฉันไปรอที่ป้ายรถเมล์เป็นเพื่อนล่ะกัน ใกล้มืดแล้วแถวนี้น่ากลัว" คนร่างสูงข้างๆผมเอ่ยออกมา เป็นประโยคยาวที่สุดที่เค้าพูดกับเลยในวันนี้ ไปรอเป็นเพื่อนหรอ จะว่าไปแถวนี้ก็น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ ถึงแม้คนจะเยอะ แต่พวกโจรก็มักใช้โอกาสนี้ลักเงินเอาง่ายๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันนี้คงแค่นี้ก่อนเริ่มง่วงและ
เคยได้ยินคำว่า นิยายน้ำเน่า เค้าก็เอามาจากชีวิตจริงมั้ย เมื่อก่อนไม่ค่อยเชื่อนะ
แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว เพราะเรื่องนี้มีบางส่วนมาจากเค้าโคลงเรื่องจริง
My First love story
ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ แค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆ
ยังไงก็รักด๊องคนเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น