คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Tutor freind version ChoiSiwon 1
ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดอยู่ตรงช่วงคอผม ทำให้ผมอดหันไปมองคนที่กำลังหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวไม่ได้ ใบหน้าหวานใสยามหลับแลดูไร้เดียงสา ไม่ร้ายเดียงสาเหมือนตอนตื่น เปลืกตาบางที่ปิดตากลมโตคู่สวยนั่นไว้มีขนตายาวเรียงเป็นแพรประดับอยู่ จมูกโด่งรั้นช่างรั้นเหมือนนิสัยเจ้าของเสียจริงกำลังพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ปากแดงๆสีเชอร์รี่ที่เคยส่งเสียงใสๆ กับรอยยิ้มน่ารักๆนั่น ตอนนี้กลับหุบสนิท หัวทุยๆที่มีผมนุ่มนิ่มเหมือนเส้นไหม วางอยู่บนไหล่ของผม ผมก็อดใจที่จะไม่ก้มลมไปสูดกลิ่นหอมละมุนจากเส้นไหมสีดำของร่างบางไม่ได้ โอกาสตอนที่ร่างบางหลับนี่แหละเป็นช่วงที่ผมได้จ้องมองเค้าได้นานที่สุด ก็ตอนเจ้าตัวตื่นน่ะมองหน้านิดเดียว ก็โดนหาเรื่องแล้ว รู้หรอกน่าว่าเขินตอนถูกมองน่ะ
ให้ตายเหอะ
โจวคยูฮยอน
"แฟนผม"
ทำไมยิ่งมองยิ่งน่ารักอย่างนี้น้าาา
"คุณหนูครับใกล้ถึงบ้านคุณหนูคยูฮยอนแล้วนะครับ" คุณอาคนขับรถมองมายังกระจกหลังและบอกผมที่กำลังนั่งเป็นหมอนส่วนตัวให้คนข้างๆนี่อยู่
"อ่า ครับๆๆ"
"คยูฮยอนใกล้ถึงบ้านแล้วนะ ตื่นเถอะ" ผมเอ่ยกับคนที่ยังนอนหลับสบายบนไหล่
"อ่า อืม อืม ถึงแล้วหรอซีวอน" คนโดนปลุกเงยหัวจากไหล่ผมอย่างงัวเงีย อ้าปากหาวนิดๆ แล้วใช้มือบางขยี้ตาแบบเด็กๆ
"อืม อีกนิดเดียว"
"อ่า ถึงแล้ว ซีวอนขอบใจนะที่มาส่ง ขอบคุณคุณอาด้วยนะครับ" เสียงใสๆเอ่ยขึ้น พร้อมทั้งก้มหัวเชิงขอบคุณให้คุณอาขับรถ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ยังไม่วายยิ้มใสๆ และโบกมือให้ผมผ่านหน้าต่างรถ เรียกรอยยิ้มให้ผมต้องส่งกลับไปได้ไม่ยาก แฟนผมน่ะ ทำอะไรก็น่ารัก
ผมนั่งมองทิวทัศน์ข้างทางไปเรื่อยๆระหว่างทางที่รถเมอร์ซีเดสสีดำกำลังแล่นกับบ้านหลังจากที่ไปส่งคนน่ารักของผมมา ตอนนี้ผมให้คนที่บ้านมารับเหมือนเดิมแล้วล่ะครับ ไม่ใช่รักสบายหรือจะอวดร่ำรวยอะไรหรอกครับ จริงๆผมว่านั่งรถเมล์ก็ดีนะ ประหยัดน้ำมันมากกว่า ช่วยลดโลกร้อนด้วย แม้ว่ามันจะอึดอัดไปบ้างก็เถอะ
แต่หลังจากวันนั้นวันที่คนตัวเล็กก้าวขึ้นรถเมล์แล้วสะดุดบันไดเพราะรถออกตัวเร็วทำให้ล้มปากแตกน่ะ ผมก็ไม่กล้าให้คยูฮยอนกับรถเมล์กับผมอีกเลย แม้ร่างบางจะบอกไม่เป็นไร นิดเดียวเองสบายมาก แต่เลือดที่ไหลออกจากปากอิ่มนั่น ทำให้ผมโกรธตัวเองที่ไม่จับมือร่างบางไว้ตอนขึ้น ดีที่คยูฮยอนก้าวขึ้นรถมาเรียบร้อยแล้ว ไม่งั้นนะผมอยากจะคิดถึงสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นเลย
จากวันนั้นแน่นอนเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะให้คยูฮยอนขึ้นรถเมล์ วันต่อมาผมบอกให้คนที่บ้านมารับ และให้ไปส่งร่างบางด้วย ทีแรกเจ้าตัวก็ไม่ยอมบอกว่าเกรงใจ แต่เมื่อผมเอาเหตุการณ์แบบเมื่อวานขึ้นมาอ้าง เค้าก็เลยขัดไม่ได้ ต้องนั่งรถไป-กลับ กับผมทุกวัน แล้วเจ้าตัวก็โกรธผมเมื่อรู้ว่าบ้านผมอยู่ที่ไหนจากคุณอาคนขับ ว่าผมใหญ่เลยว่าทำไมต้องเสียเงิน เสียเวลาไปส่งเขาด้วย ก็นะมันเป็นแผนของผมนี่นาที่จะหาเรื่องใกล้ชิดกับเขาตั้งแต่วันแรก พอได้ฟังเหตุผลผมเท่านั้นล่ะ เจ้าตัวก็หน้าขึ้นสี พูดอะไรไม่ออกเลย เวลาคยูฮยอนเขินน่ารักชะมัด
นึกถึงวันนั้นวันแรกที่ผมเข้าไปในคลาสเรียนพิเศษ ผมก็คงเป็นเหมือนเด็กเรียนปกติทั่วไปที่ใช้เวลาว่างช่วงปิดเทอมไปกับการเรียนพิเศษ จริงๆก็ไม่ได้ขยันอยากเรียนอะไรนักหรอก แต่เพราะผมเป็นลูกคนชายคนเดียวของบ้านที่ฐานะค่อนข้างร่ำรวยพอสมควร และมีหน้ามีตาในสังคมระดับหนึ่ง ก็เลยต้องเรียนให้ดีๆเข้าไว้ คนอื่นเขาจะได้ไม่ว่าเอาได้ว่าเกิดมามีแต่เงิน ไม่มีสมอง พ่อแม่จะได้ภูมิใจด้วยที่ลูกชายคนเดียวไม่นอกลู่นอกทาง เพราะเหตุอย่างนี้ผมเลยต้องทำตัวเป็นเด็กเรียนเข้าไว้
จริงๆผมคิดว่าผมเป็นแค่
"ชเวซีวอน"
เด็กวัยรุ่นธรรมดาคนนึงเท่านั้น
อาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของผมที่นิ่งๆเงียบๆไม่ค่อยจะยิ้มกับคนที่ไม่คุ้นเคย ด้วยมั้ง ทำให้ใครๆไม่ค่อยกล้าเข้ามาคุยกับผมเท่าไหร่ ผิดกับอีกคนที่เดินเข้ามาในห้องและระบายยิ้มอ่อนๆบนใบหน้าให้ทุกคนขณะเดินมา รวมทั้งผมด้วยมั้ง ร่างสูงโปร่งคงจะเกือบๆเท่าผม แต่ตัวนี่สิบางได้อีก โครงหน้าเรียวยาว ตากลมโตมีประกาย จมูกโด่งรั้นดูเอาแต่ใจ รับกับปากอิ่มสีชมพูที่เป็นอย่างดี ร่างบางที่ใส่เสื้อยืดธรรมดาสีฟ้า และกางเกงส่วนสีครีม นั่นกำลังเดินเข้ามาใกล้ยังที่นั่งของผม และผมก็รู้ว่าเขานั่งที่ติดกับผมนี่เอง น่าแปลกคนๆนี้มีแรงดึงดูดให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากหน้าหวานๆนี่ได้ ผมแอบมองเค้าอยู่นาน จนเค้ารู้ตัวและยิ้มให้ผมอย่างน่ารัก แต่ผมก็นะดันเขิน ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอยิ้มหวานๆนั่นเข้าไปแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จนต้อง หันหน้าหนีไปอีกทาง ในใจก็คิดว่าเค้าคงนึกว่าผมมนุษยสัมพันธ์แย่มากๆ คนยิ้มให้ดันหันหน้าหนี ไอ้บ้าซีวอนเอ้ยยย
ระหว่างการเรียน ร่างบางข้างๆผมก็สนใจเรียนบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะคุยจุกจิกกับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่มากกว่า ปากแดงๆนั่นพูดเก่งใช่ย่อยเลย ผมรู้แล้วว่าเค้าชื่อ โจวคยูฮยอน จากที่ได้ยินสองคนคุยกันนั่นแหละ และผมก็ต้องหลุดขำออกมา เมื่อเด็กสาวที่เค้าคุยด้วยตั้งนานคิดว่าเค้าเป็นผู้หญิง ร่างบางคงเห็นว่าผมแอบยิ้มอยู่ เลยสะบัดหน้าหนีซะงั้น อย่างกับผู้หญิงงอนเลย
เวลาพักกลางวันมาถึงผมที่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่เลยเดินไปหาหนังสืออ่านที่ร้านหนังสือ ผมหยิบหนังสือมายืนอ่านเล่น แต่อ่านเท่าไหร่ก็เห็นแต่หน้าหวานๆของร่างบางที่นั่งข้างๆ พอลดหนังสือลงจากระดับสายตาก็เห็นบุคคลที่ผมเห็นอยู่ในเล่มแทนตัวหนังสือเดินเข้ามาในร้าน ตาโตกลมนั่นมองมาที่ผมแวบนึงก่อนจะหันไปหาหนังสืออ่านต่อ เอาเป็นว่าผมไม่มีกะจิตกะใจจะอ่านหนังสือต่อหรอก ตั้งแต่เห็นร่างบางเดินเข้ามา ไม่มีคำพูดใดๆเกิดขึ้นระหว่างเรา เค้าคงจะกล้าพูดกับผมหรอก ในเมื่อผมทำมารยาทเสียใส่เค้าตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ผมยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาเห็นเวลาเหลืออีกประมาณสิบนาทีจะเข้าเรียนช่วงบ่าย ตายล่ะต้องรีบเข้าซะแล้ว แต่ร่างบางที่ยืนอ่านการ์ตูนอยู่นั่นล่ะ จะให้ผมทิ้งเค้าไว้หรอ และผมก็คิดได้ว่านี่แหละเป็นโอกาสของผมที่จะเริ่มพูดกับคยูฮยอน
“นี่นายอีกสิบนาทีเข้าเรียนนะ” ผมเดินไปกระซิบเบาๆข้างหูของร่างบาง เจ้าตัวละสมาธิจากการ์ตูนญี่ปุ่นที่อ่านในมือ แล้วหันหน้าหวานๆมาทางผม
“อืมๆๆ ขอบใจ” นี่คือคำพูดแรกที่คยูฮยอนพูดกับผมล่ะ
ผมกับเค้าเดินกลับไปเรียนด้วยกัน เราต่างคนต่างไม่พูดอะไร ผมอยากจะเริ่มพูดนะ แต่ผมจะพูดอะไรกับเค้าดีล่ะนี่ เราคุยกันครั้งแรกผมควรถามชื่อเค้าก่อนสินะ ถึงผมจะรู้ชื่อเค้าอยู่แล้วก็เถอะ
“นายชื่ออะไร/นายชื่ออะไร” ไม่น่าเชื่อ คยูฮยอนหันมาถามผมด้วยประโยคเดียวกันเดะ
“ฉันซีวอน/ฉันคยูฮยอน” อีกครั้งที่เราพูดพร้อมกัน อย่างนี้มันเรียกว่า บังเอิญ หรือ พรหมลิขิต ล่ะครับ
นี่แหละครับการคุยกันครั้งแรกของผมกับคุณแฟน แล้วเค้ากับผมก็เดินกลับมาเรียน คยูฮยอนแนะนำให้ผมรู้จัก ยอนฮี เพื่อนที่นั่งข้างๆเค้า น่ารักดีนะ แต่ยังไงก็สู้คยูฮยอนของผมไม่ได้หรอก จากนั้นเราก็ดูจะสนิทกันมากขึ้นล่ะมั้ง เหมือนความห่างระหว่างเราทั้งคู่จะแคบลงมาบ้าง ผมกล้าที่จะยื่นสมุดจดให้ร่างบางลอกเมื่อมือเรียวๆตามจดที่อาจารย์สอนไม่ทัน ทุกครั้งที่ผมยื่นสมุดไปให้คยูฮยอนก็จะส่งยิ้มแบบเด็กๆมาให้เป็นการขอบคุณ เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยรอยยิ้มผมเต้นแปลกๆล่ะ มันน่ารักเกินไปแล้วสำหรับคนนี้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กะจูน อยากพูด
ตอนนี้เป็นตอนวอนเพ้อนะ หลังจากอ่านความรู้สึกของคยูแล้วมาอ่านความรู้สึกคุณชายกันบ้าง อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ เนื้อหาไม่เหมือนกันเป๊ะจนจบนะ มีเซอร์ไพรส์ตอนท้ายๆด้วย
อาจจะไม่ได้อัพสักพักนะคะ บอกไว้ก่อน ช่วงนี้งานเยอะมาก ขนาดปิดเทอมยังต้องทั้งเรียน ทั้งทำงาน
ถึงพี่ viic พี่วิกถูกมั้ย อะไรจะบังเอิญโลกกลมพรหมลิขิตขนาดนี้ จูนอยู่ 661 ค่ะ พี่อยู่ห้องไหนค่ะ หนูคงจะเคยเห็นหน้าพี่แน่ๆ พี่เป็นพี่รหัสใครอ่ะ ตอนนี้รักพี่ๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ต้องเตรียมงานสาย เตรียมงานรับน้อง ขอแอบบ่นกับพี่หน่อยว่าสายเราเป็นคอนแวนต์ไปแล้ว มีแต่ผู้หญิงทำงาน ทำบอร์ด มันยากอย่างนี้นี่เอง
Radicus Medicus Musica
Wit-Cool
ใครจะสอบเตรียมฯอย่าลืมวิทย์คุณภาพชีวิตนะคะ (ช่วงโปรโมตสาย)
ความคิดเห็น