คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Tutor friend End Happy Valentine
สวัสดีตรุษจีน
สุขสันต์ ลัลล้า วาเลนไทน์
"กลับมาแล้วครับ" ผมตะโกนบอกพี่คังอิน ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน
"พอดีเลย พี่ทำกับข้าวเสร็จพอดีเลย" ชายตัวโตถือชามแกงร้อนๆหอมกรุ่นเดินออกมาจากห้องครัววางไว้ที่โต๊ะทานข้าว
"โอ้โห แกงกิมจิ น่ากินจังเลย"
"อยากกินก็ไปตักข้าวเร็วๆ ตักมาให้พี่ด้วย"
"คร้าบบบ"
เย็นวันนี้ผมกินข้าวเย็นอย่างอร่อยกว่าทุกครั้ง แม้แต้พี่คังอินก็ยังแซวว่าทำไมดูร่างเริงเกินเหตุนะ ฉีกยิ้มตั้งแต่เดินเข้าบ้านมาเชียว ผมแสดงอาการขนาดนี้เลยหรอครับไม่ยักรู้ว่าตัวเองเป็นเอามาก แต่คงจะมากจริงๆนั่นแหละ ทำไมผมคิดถึงแต่ไอ้คนที่ชอบกวนส้นผมตลอด ผมพยายามสะบัดความคิดนี้ออกจากหัวหลายรอบแล้วนะ ดูทีวีก็แล้ว เล่นเกมส์ก็แล้ว หน้านายนั่นยังไม่ออกไปจากหัวผมซักที จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรแล้วเนี่ย
ชเวซีวอน นายแกล้งฉันอีกแล้วใช่มั้ย
สุดท้ายผมก็เลยนอนบนเตียงเฉยๆ ข่มตาหลับ มันก็ไม่หลับอีก นาฬิกาบอกเวลาจะห้าทุ่มแล้วเนี่ย พรุ่งนี้ถ้าตื่นสาย โดนพี่ชายตัวดีร่ายยาวอีก เพราะใครล่ะครับ
ติ๊ดติด ติ๊ดติด
'นอนยัง? ฝันดีนะ :)'
From Siwon
นี่ไงล่ะตัวต้นเหตุ ให้คิด(ถึง)มาทั้งวันยังไม่พอนะ ตอนกลางคืนยังจะให้คิดอีก ตอบกลับไปบ้างดีกว่า
'นอนแล้วมั้ง -_-*'
From Kyuhyun
'อย่ามากวน ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน? นอนได้แล้วเดี๋ยวตื่นสาย'
From Siwon
'นายก็ยังไม่นอนเหมือนกันแหละน่า ไม่ต้องมาสั่งฉัน >o< ฉันนอนไม่หลับ -w-'
From Kyuhyun
You and I together it`s just feels alright
이별이란 말은 never 그 누가 뭐라 해도 난 그댈 지킬게
อี พยอ ลี รัน มา รึน never คือ นู กา มวอ รา แฮ โด นัน คือ แดล จี คิล เก
You and I together 내 두 손을 놓지 마
You and I together แน ทู โซ นือ โล จี มา
안녕이란 말은 never 내게 이 세상은 오직 너 하나기에
อัน นยอ งี รัน มา รึน never แน เก อี เซ ซัง อึน โอ จิก นอ ฮา นา กี เอ
ส่งข้อความไปไม่ถึงนาที มือถือก็ร้องอีกครั้งคราวนี้ไม่ใช่เพราะข้อความเข้า แต่มีสายเข้าแทน
'Siwon'
เห็นชื่อเด่นหราหน้าจอแล้ว ผมจะรับดีมั้ยเนี่ย
ถ้ารับแล้วผมจะพูดอะไรกับเค้าล่ะ
เอ้า รับก็รับว่ะ
"ฮัลโหล มีไรอ่ะ"
"ไม่มีอะไร"
"แล้วโทรมาเพื่อ?"
"เห็นบอกว่านอนไม่หลับ"
"อืม"
"..."
"..."
"แล้วทำไมนายยังไม่หลับอีกล่ะ"
"มีอะไรให้คิดอยู่น่ะ"
"อะ อืม ฉันก็มีเรื่องให้คิดเหมือนกัน"
"เรื่องอะไรอ่ะ บอกฉันได้มั้ย?"
"ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคือเรื่องอะไร ไว้ให้ฉันแน่ใจก่อนละกัน"
"อืมม"
"แล้วนายล่ะคิดเรื่องอะไรอยู่"
"เรื่องของนายมั้ง"
"อย่ามาตลก >///<"
"ฉันจริงจังนะ"
"จะ จริง จัง อะไรกัน"
"กับนายไง ฉันจริงจังกับนายนะ คยูฮยอน"
"O///O"
อึ้งครับอึ้ง
พออึ้งแล้วผมก็นิ่งอย่างนั้นแหละ ผมนิ่งอีกฝ่ายก็เงียบไม่พูดอะไรออกมา
"ฉันชอบนาย คยูฮยอน"
">w<"
"นายอาจจะคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะรู้สึกแบบนี้กับใครสักคน ฉันก็เคยคิดแบบนั้น"
"..."
"แต่ฉันห้ามไม่ได้จริงๆ"
"..."
"คยูฮยอนนา ฉันขอโทษนะ ถ้าเรื่องที่บอกไปแล้วทำให้นายไม่สบายใจ"
"..."
"ฉะ ฉันแค่ไม่อยากเก็บมันไว้อีกแล้ว"
"..."
"รบกวนนายแค่นี้ เอ่อ ฝันดีนะ"
"ดะ ดะ เดี๋ยวสิ ซีวอน"
"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด"
ไอ้บ้าเอ้ยยย โทรมาพูดอะไรบ้าๆ แล้วก็ทิ้งให้ผมบ้าอยู่คนเดียว
สาบานได้เลย นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่ชเวซีวอนพร่ำใส่ผมเป็นชุด ก็นะผมดันปากหนักขึ้นมากะทันหัน ไม่รู้จะหลุดคำไหนออกจากปากผมไปดี ลำพังแค่ฟังเสียงทุ้มๆผ่านโทรศัพท์ ใจก็เต้นจะแย่ แล้วนี่ยังจะคำพูดสารภาพความในใจนั่นอีก ทั้งหัวสมองและหัวใจมันก็ตีกันวุ่นวายสิครับ พอจะเอ่ยอะไรออกมา เจ้าตัวก็ดันวางสายเสียก่อน
เฮ้อ!ว่าแต่ผมจะบอกกับเค้าว่ายังไงอ่ะครับ พรุ่งนี้
ชเวซีวอน โจวคยูฮยอน ชอบนาย
ซีวอนฉันชอบนายตั้งนานแล้ว
ฉันก็ชอบนายเหมือนกันนะ
ฉันชอบนายมากเลย
ซีวอน ฉันชอบแก
ฯลฯ
"ขอโทษครับ" ผมเอ่ยพร้อมกับก้มหัวให้คุณครูสาวที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง ซึ่งเธอก็ยิ้มน้อยๆให้เป็นเชิงไม่เป็นไร ผมที่เข้าห้องสายไปสามชั่วโมง ก็เดินไปยังที่นั่งประจำ อีกหนึ่งชั่วโมงเค้าก็ปล่อยพักแล้ว ไม่รู้ผมจะเข้าทำไมตอนนี้ ก็มีแค่เหตุผลเดียวเท่านั้นแหละ ต้องคุยกับซีวอนให้รู้เรื่อง
"หวัดดี" ผมกล่าวหวัดดี คนที่นั่งข้างผมทั้งคู่ โดยไม่เจาะจงว่าให้ใครเป็นพิเศษ
"หวัดดีคยูฮยอน แหม นายไม่มาตอนเค้าพักเลยล่ะ" ปรากฏว่าได้ผลตอบรับมาแค่คนเดียวคือ ยอนฮี ส่วนอีกคนนั่งนิ่งฟังคุณครูหน้าห้องเหมือนเดิม จะเอายังไงกันแน่เนี่ย
"คยูฮยอน ทำไมนายตาดำอย่างนี่ล่ะ เล่นเกมส์จนดึกอีกล่ะสินาย" ช่างสังเกตดีจริงๆนะผู้หญิง แป็บเดียว ยัยนี่สำรวจหน้าตาผมแล้ว
"อืม" ไม่มีอารมณ์พูดอะไรให้ยืดยาว อารมณ์เสียอยู่ เพราะใครล่ะทำให้ผมนอนตั้งเกือบเช้า พอเจอหน้าก็ยังจะเก๊กใส่กันอีก
ผมพยายามฟังที่คุณครูสอน เพื่อที่จะไม่ต้องคิดเรื่องคนข้างๆนี้ให้มาก แต่มันหยุดได้ที่ไหนล่ะ โผล่เข้ามาในสมองทุกสองวินาที ทั้งหน้าแล้วคำพูดเมื่อคืนนั้น ยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ คำพูดนั่นมันก็ยิ่งวนเวียนในหัวผมซ้ำๆ แอบนึกเหมือนกันตอนพูดคนพูดทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้สิคนที่บอกชอบผมเมื่อวานจะคิดเรื่องผมอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูท่าคงจะไม่ เล่นเย็นชา ใส่ผมเสียยิ่งกว่าก่อนรู้จักกันอีก ขนาดตอนหันหน้ามาเจอกันพอดี ยังหลบหน้าหนีผมเลย หรือจะคิดว่าผมไม่ได้คิดแบบเดียวกัน ก็เลยตัดใจจากผมไปแล้ว ไม่ได้นะเว้ยยย
"พักได้แล้วจ้ะ"
พอครูเดินออกจากห้องไปปุ๊บ ตานี่ก็รีบเก็บข้าวของ แล้วเดินจ้ำออกไปทันที ยอนฮีมองตามหลังร่างสูงไปแบบงงๆกับความผิดปกติของคนตรงหน้าที่ไม่เคยเป็นแบบนี้เช่นกันเพราะปกติต้องเดินไปกับผมนี่นา ผมหันไปบอกยอนฮีนิดนึงว่าจะไปกินข้าวแล้วนะ ยัยนี่ยิ้มให้ผมตามเคย แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาที่รักมัน ผมรีบเดินตามร่างสูงนั่นออกไป เดินไปไหนแล้วเนี่ย อ่ะนั่นไงเห็นหลังไวๆอยู่
"ซีวอน รอด้วยยย" ผมตะโกนบอกให้ร่างสูงหยุดเดิน ไม่รู้จะได้ผลหรือเปล่า แต่ซีวอนกลับหยุดเดินและหันมองผมแบบงงๆ
"วันนี้ฉันไม่ไปกินข้าวกับนายหรอกนะ"
"แล้วนายจะไปไหนอ่ะ"
"ไปร้านหนังสือ"
"ฉันจะไปกับนาย"
คนหล่อตรงหน้าไม่พูดอะไร แต่เดินนำผมไปข้างหน้า ขายาวก้าวเร็วชะมัด จนเราทั้งคู่เดินเข้าไปในมุมเงียบๆของร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ที่เราเคยคุยกันครั้งแรกนั่นแหละ ร่างสูงก็จับหนังสือขึ้นมาอ่าน ส่วนผมก็มองดูเขาอ่านหนังสือ เหมือนพวกโรคจิตเลยแหะ ในใจก็คิดว่าผมจะเริ่มพูดจากตรงไหนดีนะ ที่ฝึกไว้เมื่อคืนก็ไม่ค่อยจะเวิร์ค
"นี่คยูฮยอน นายลำบากใจมั้ย" ร่างสูงเอ่ยถามผมขึ้น โดยที่หน้ายังไม่เงยจากหนังสือที่อ่าน
"ลำบากสิ ลำบากมากๆเลยตอนนี้" เพราะใครล่ะเพราะนายทั้งนั้นทำตัวแบบนี้ยังมีหน้ามาถาม
"นายไม่ต้องตามฉันมาก็ได้นะ ถ้านายลำบากใจ ขอเวลาฉันหน่อย ฉันจะตัดใจจากนาย"
"ไม่ได้นะ นายห้ามตัดใจจากฉันเด็ดขาด"
ร่างสูงมองมาที่ผมด้วยสายตาไม่เข้าใจ ทำไมเรื่องแบบนี้มันโง่จังว่ะ
"ทำให้ฉันชอบแล้วก็จะตัดใจจากฉันเนี่ยนะ รับผิดชอบความรู้สึกฉันด้วย ชเวซีวอน" ผมแทบจะตะโกนใส่หน้าร่างสูงนี่ ดีที่ตรงนี้ไม่มีคนอยู่ ถึงจะมีคนมอง แต่ผมไม่สนหรอก เพราะสายตาผมมองอยู่ที่คนๆเดียวเท่านั้น คนที่มองผมด้วยสายตาอึ้งๆ แต่ที่สุดก็ยกแขนแกร่งขึ้นมาโอบรอบตัวผมไว้ ใบหน้าหล่อเหลาวางอยู่บนบ่าของผม
"ฉันจะรับผิดชอบความรู้สึกของนายเอง นายก็อย่าลืมรับผิดชอบหัวใจฉันด้วยนะ" เสียงทุ้มนุ่มกระซิบเบาๆข้างหูของผม แต่กลับได้ยินดังไปทั้งหัวใจ
"อะ อะ อืม" ผมตอบไปอย่างอายๆ พลางกระชับแขนรอบร่างแกร่งบ้างอบอุ่นจังอยู่แบบนี้ ไม่อยากปล่อยกอดตอนนี้เลยจริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าผละออกจากกัน เขาต้องเห็นแน่ๆว่าหน้าผมแดงขนาดไหน เพราะผมรู้สึกร้อนหน้ามากๆเลยล่ะ ขอผมสงบจิตใจก่อนอีกสักพัก
"นี่ซีวอน" ผมผละจากแขนแกร่งของเขาออกมา
"หืมมม" แววตาสวยคู่นั้นจ้องมายังหน้าผมเป็นเชิงถาม
"ไหนๆนายก็รับผิดชอบความรู้สึกฉันแล้ว ตอนนี้รับผิดชอบความหิวฉันด้วย เดินตามนายมาเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้วนะ"
ร่างสูงไม่พูดอะไรแต่ส่งรอยยิ้มขำๆมาให้แต่มันยังดูอบอุ่นเสมอสำหรับผม มือแกร่งยกขยี้หัวผมเล่น ผมยู่หน้าใส่อย่างไม่พอใจ แต่ร่างสูงนี่หาได้สนใจไม่ ซ้ำยังฉวยกุมมือผมแล้วพาออกจากร้านหนังสือ
"นี่ซีวอนมื้อนี้นายเลี้ยงฉันนะ"
"ทุกมื้อก็ไหวครับ เพื่อคุณแฟน"
"งั้นคุณแฟนเตรียมจนได้เล้ยย"
End
ฟิคเรื่องแรกจบแล้วค่ะ สุดท้ายก็จบจนได้ล่ะนะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
ทุกคอมเมนต์ค่ะ
เพิ่งรู้ว่าคอมเมนต์มันดีขนาดไหน
ส่งความรักให้ทุกคนค่ะ
ยังอ่านหนังสือสอบไม่จบเลย วันจันทร์สอบวันสุดท้ายแล้ว
บายค่ะ
รักคนอ่าน
ความคิดเห็น